ตอนที่ 554 ประสบการณ์ความรัก

ตอนที่ 554 ประสบการณ์ความรัก ตอนเด็กๆ ดุลยาลากเธอกับไวศทย์ ตอนตกที่นั่งลำบากก็ไปยืนเงินชาวบ้านเขา ยืมทั้งเพื่อนบ้านและญาติ บางทีก็ยืมหนึ่งพันสองพัน บางทีก็ยืมหนึ่งร้อยสองร้อย คนนพวกนั้น ตอนที่ดุลยยานำเงินไปคืนก็มีสีหน้าแบบนี้ บอกว่าไม่ต้องคืนแล้ว ความหมายจริงๆก็คือ ต่อไปนี้ไม่ต้องติดต่อพวกเขาไปอีก ชีวภาสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังน้อยใจ “ฉันรู้ว่าเงินสี่แสนสำหรับคุณแล้วมันไม่ได้เป็นเงินที่สำคัญอะไร แต่สำหรับฉันมันเป็นเงินที่ต่อชีวิตแม่ฉัน คุณไม่สนใจก็ได้ แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันตั้งใจทำงานหาเงินมาคืนคุณ ไม่อยากให้ใครมาดูถูก และไม่อยากให้คุณประเมินฉันต่ำไป ฉันรู้ว่ากำลังฉันจำกัด แต่ตอนนี้ฉันทำไดเพียงนำมันออกมาเยอะๆ มันคือทั้งหมดของฉันแล้ว คุณยังอยากจะทิ้งมันไหม?” ชนุดมเห็นขอบตาเธอแดงอย่างรวดเร็ว อารมณ์ที่คุมไว้ในใจก็ชัดเจนยิ่งขึ้น เงินสำหรับเขานั้นก็แค่เป็นตัวเลข และในสายตาเขามันเป็นแค่กระดาษ เธอรีบคืนเงินให้เขา ทำไมตัวเองต้องกังวลด้วย? ได้ยินความหมายของเธอ เพราะว่าไม่อยากให้เขาประเมินค่าตัวเองต่ำเลยทำแบบนี้? เสียงดังสะท้อนในหัวสมอง ทำให้ชนุดมรู้สึกสบายใจขึ้นมา เขาจ้องสายตาที่ผสมความโกรธคู่นั้น ยืนมือไปเชยคางเธอขึ้นมา “ความคิดของฉัน สำคัญกับเธอมากขนาดนี้เลยหรอ?” ชนุดมนึกว่าเธอจะหลีกหนี จะลังเล ไม่คิดว่าแธอจะพยักหน้ายอมรับตรงๆ “ใช่ค่ะ สำคัญมาก” หัวใจเหมือนถูกสิ่งของบางอย่างทุบเข้ามา เขาขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงหัวใจเต้นข้างหู ‘ตึก——ตัก——’ ชนุดมจ้องเธอ “ทำไม?” ชีวภาอยากจะพูดว่า เพราะฉันติดเงินคุณ แต่พอสบนัยน์ตาดำลึกนั่น เธอก็เงียบในทันที ไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไร สองนาทีต่อมา ไม่ได้ยินคำตอบ ทั้งสองสบตากัน ดูเหมือนคนโง่ มือของเขาที่จับคางเธออยู่ออกแรงเล็กน้อย แต่เหมือนกับจะทำเธอเจ็บ เธอจึงเปล่งเสียงขึ้นจมูกออกมา “อื้อ?” “เพราะว่า......” เสียงเล็กเธอเอ่ยออกมา ลังเลไปสักพักหนึ่งเพื่อหาคำพูดที่ฟังแล้วไม่น่ากระอักกระอ่วน “ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราปนไปด้วยเรื่องเงินทองหรือพวกวัตถุนิยม” ที่จริงเธอคืนเงิน ไม่ได้คิดอยากจะขีดเส้นแบ่งเขาเลย แต่อยากให้ระหว่างพวกเขานั้นดูเรียบง่ายสักหน่อย? คิดแบบนี้แล้ว สีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงมาหน่อย “ฉันกับเธอเราเป็นอะไรกัน สำคัญขนาดนั้นเลย” “……” ชีวภาถูกเขาจ้องจนหนังศีรษะเสียวแวบขึ้นมา ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคำถามเขา หัวใจที่เต้นขึ้นมาอย่างคุมไม่ได้ “คุณอยากจะพูดอะไรกันแน่?” “ไม่มีอะไร” ชนุดมดึงมือกลับมา สายตามองไปที่มือเล็กที่ถือซองจดหมายไว้ ตอนแรกจะประนีประนอม ยื่นมือไปหยิบซองจดหมายนั่นมา แล้วยกมือขึ้นมาผ่านตาเธอ “ในเมื่ออยากคืนก็ต้องคืนให้ตรงเวลา ทุกเดือนของวันนี้ เอาเงินให้ฉัน” ชีวภาอึ้งไปสักพักหนึ่ง พอได้สติขึ้นมาก็อดยิ้มไม่ได้ “ได้ค่ะ! แต่ว่า......คุณมีบัญชีธนาคารที่สะดวกไหมคะ ฉันจะได้โอนเงินให้คุณ” “บัญชีธนาคารฉันค่อนข้างซับซ้อน เธอให้เงินสดฉันดีกว่า” เขาปฏิเสธอย่างไม่คิด ชีวภารู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้วก็ไม่ได้ยืนกรานอีก แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นล่ะก็ พวกเขาก็ต้องมาเจอกันทุกเดือนสินะ ตามความรวดเร็วที่เธอคืนเงิน คงจะยังเหลืออีกนาน เขาไม่รำคาญใช่ไหม? สิ่งที่ชีวภาไม่รู้ก็คือ ถ้าชนุดมรำคาญ เขาคงไม่ให้เธอจ่ายด้วยเงินสดหรอก “สุดสัปดาห์หน้าว่าจะพาธีมนต์มาดูทะเลสาบที่เมือง Q ถ้าเธอมีเวลาก็เตรียมตัวสักหน่อย” จู่ๆเขาก็พูดขึ้น ชีวภาคำนวณเวลาสักครู่ “สุดสัปดาห์หน้าโอเคค่ะ วันศุกร์ฉันไม่มีเรียน” เห็นว่าเธอตอบตกลง ชนุดมก็สบายใจ น้ำเสียงก็อบอุ่นขึ้นมาอย่างมาก “วันศุกร์ฉันไปรับเธอที่โรงเรียน” ทั้งๆที่เป็นประโยคะธรรมดา แต่พอชีวภาได้ยินก็รู้สึกเขินขึ้นมา เธอไม่ใช่คนที่เขินอายง่ายๆ แต่พอเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้กลับ...... ระหว่างที่ครุ่นคิด วิวข้างนอกรถก็มีร่างที่คุ้นเคยมากมายขึ้นมาทันที ชีวภานั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับแข็งทื่อไปแล้ว นะ นั่น นั่นไม่ใช่ไวศทย์หรอ!? ทันใดนั้น ไวศทย์ก็หันศีรษะมองมาทางรถแวบหนึ่ง ในรถมีฟิล์มกั้นไว้ เขาไม่เห็นตน แต่ก็เลี่ยงกระจกหน้ารถไม่ได้ ด้านหน้ารถไม่มีฟิล์มน่ะสิ...... รถหรูแบบนี้ของชนุดม ทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่ายจริงๆ ชีวภาตกใจจนหัวใจจะหยุดเต้น การกระทำไวกว่าความคิดหนึ่งก้าว วินาทีต่อมา เธอก็รีบโน้มตัวลง ทำท่านอนราบอยู่ระหว่างคนขับ แต่บริเวณที่หน้าเธอพุ่งลงไป คือระหว่างขาของชนุดม ช่างน่ากระอักกระอ่วนจริงๆ...... อย่างเห็นได้ชัด ชนุดมถูกการกระทำกะทันหันของเธออึ้งไปเลย เขาขมวดคิ้วแล้วนำเธอขึ้นมา เมื่อจับถูกคอเธอ ก้ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชีวภา “อย่าๆๆ น้องชายฉันอยู่ด้านนอก ถ้าเขาเห็นฉัน ฉันตายแน่!” จะใช้ฝ่ามือใหญ่ออกแรงหยุดไว้ มองไปนอกหน้าต่างรถ ด้านนอกผู้ชายตัวเล็กทั้งสูงและผอมยืนเฉยๆไม่ได้ทำอะไรอยู่นอกหน้าต่างรถจริงๆ นั่นคือ......น้องชายของเธอหรอ? ตอนที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ก็ขยับปลายนิ้วโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วสัมผัสถูกผิวต้นคอของหญิงสาว ปลายนิ้วถูผิวขาวเนียนของเธอ เขายิ่งคิดมากขึ้นอีก “เขาเดินไปหรือยัง?!” หน้าของชีวภาแดงไปถึงคอ เลยถามอย่างรีบร้อน แต่ไม่กล้าลุกขึ้นมา ชนุดมมองไวศทย์ที่กำลังถือโทรศัพท์มือถือเดินไปอีกทาง พูดโกหกอย่างหน้าตาย “ยังไม่ไป” ชีวภากังวลเหลือเกิน รับรู้ถึงฝ่ามือที่กำเริบอยู่บนคอตน อยากพูดอะไรก็ไม่กล้าพูด กลัวว่าชนุดมจะไล่เธอลงจากรถ หน้าแดงอย่างทนกับความรู้สึกแปลกๆนี้ไม่ได้ ไม่นาน โทรศัพท์ในกระเป๋าเธอก็สั่นขึ้นมา หยิบออกมาดูด้วยท่าทางลำบาก ไวศทย์โทรมา เธอขากเสลดก่อนรับ พยายามทำให้เสียงตนไม่แปลกมากที่สุด “ฮัลโหล ไวศทย์หรอ?” “พี่ อยู่ไหนเนี่ย? ไม่ได้อยู่ร้านขนมหรอ นานแล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีก แม่รอพี่มาทานข้าวอยู่นะ” เสียงเร่งเร้าของไวศทย์ดังเข้ามาในลำโพง ชีวภายิ้มแห้ง “อ๋อ พี่ซื้อเสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวกลับไป ไม่ต้องรอฉันหรอก ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว” พี่น้องสองคนโตมาด้วยกัน ไวศทย์รู้นิสัยของเธอมาก ถามกึ่งเล่นๆกึ่งลองใจ “พี่ ไม่ใช่ว่าแอบออกไปหาใครใช่ไหม?” เสียงไวศทย์ดังมา ความดังในโทรศัพท์ปรับให้ดังที่สุดอีก ประโยคนี้ดังเข้ามาในหูของชนุดมทุกถ้อยทุกคำ มือที่ลูบลำคอเธออยู่จู่ๆก็ออกแรงเพิ่ม ชีวภาใจเต้น ‘ตึกตัก’ หัวใจเหมือนกับจะหลุดออกมาจากคอ ทำได้เพียงแกล้งทำเป็นสงบนิ่ง “พี่จะไปหาใครได้ล่ะ ออกมายังไม่ถึงสิบนาทีเลย ไปละ ไม่พูดกับแกแล้ว คิดเงินเสร็จเดี๋ยวไปแล้ว” “อืม งั้นผมไปรอที่บ้านนะ” พูดจบ ชีวภาก็รีบวางสายไป มือที่กำโทรศัพท์อยู่เหงื่อแตก ถอนหายใจออกมาก่อนจะได้ยินเสียงผู้ชายที่อยู่บนศีรษะ “ชีวภา เธอมีแฟนหรือยัง?” “……” คำถามที่ฉับพลันนี้ ทำให้ชีวภาอึ้งหน่อยๆ ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก “เคยคุย” “หืม?” ชนุดมไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาเหงกหัวเธอไม่เบาไม่แรงสองที “แล้วออกมาเจอฉันจะหลบซ่อนทำไม?” “......” ชีวภาจ้องเงียบๆ ถูกเขาหยุดไว้พูดไม่ออก ชนุดมไม่เห็นใบหน้าเธอ แต่ก็สัมผัสความขมขื่นของเธอจากด้านหลังของศีรษะ แถมยังน่าสงสัย “มันเป็นประสบการณ์ความรักของเธอหรอ?”