ตอนที่ 555 รุกจูบเขา

ตอนที่ 555 รุกจูบเขา ถูกเขามองทะลุปรุโปร่ง ใบหน้าชีวภาก็เห่อร้อน ปากก็ไม่ยอมรับ “วิธีรักของทุกคนมันไม่เหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นคุณไม่ใช่แฟนของฉัน!” ลมหายใจตอนเธอพูดนั้นรดใส่กางเกงของเขา ชนุดมทำเสียงหัวเราะเยาะ ดึงเธอออกไปจากบนขาเขา ชีวภาก็รีบมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เขาเอ่ยเสียงเรียบที่ข้างหู “เขาไปนานแล้ว” ชีวภาถึงถอนหายใจออกมา เปิดประตูรถโดยไม่พูดอะไรมาก “ฉันไปก่อนนะ เจอกันสุดสัปดาห์ค่ะ!” พูดจบ กระโดดลงรถไปด้วยความเร็วแสง เหลือเพียงแผ่นหลังที่ตื่นตระหนก ชนุดมที่มองอยู่ก็อดจะขำไม่ได้ แต่ก่อนเห็นแต่ท่าทางที่เชื่อฟังของเธอมาตลอด ดูเหมือนจะไม่เป็นแบบนั้นทั้งหมด ก็ยังมีตอนที่ปล่อยๆบ้าง คิดอย่างนี้แล้ว เขาก็รอคอยวันสุดสัปดาห์ขึ้นมา หัวใจที่ตายด้านก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมาเป็นครั้งแรก ความรู้สึกนี้ ดูเหมือนจะไม่เลวเลย …… พลบค่ำ ณ โรงพยาบาล ประเทศ Y เตชิตส่งกระบวนการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับคดีทั้งหมดส่งต่อไปดำเนินการจนเสร็จสิ้น เรื่องทั้งหมดในที่สุดก็มาถึงขั้นตอนสุดท้าย เพราะมันเกี่ยวโยงกับคดีความเบื้องบน ดังนั้นค่าตอบแทนจะไม่เยอะ แต่เบื้องบนสั่งให้เขาถามเพื่อทนายความผู้ปรึกษาของทางตำรวจ ความมีเกียรตินี้มีค่ากว่าเงินทองมาก ประรมถูกควบคุมดูแลทางไกลโดยเขาที่บริษัท เตนัทลอว์เฟิร์มมีธนัทอยู่ก็ไม่ต้องกังวล แม้ว่าผู้ช่วยจะคอยส่งข่าวในประเทศให้เขา ส่วนใหญ่จะพูดว่าเขาหายไปหลายปีกว่าจะกลับมา และยังชนะคดีอย่างสวยงาม หุ้นของเตนัทก็พลิกกลับเพราะการสนับสนุนจากสังคม แต่เรื่องพวกนี้สำหรับเตชิตแล้ว ไม่ได้สำคัญเท่าคนที่นอนอยู่โรงพยาบาล ไม่กี่วันมานี้เตชิตหมกมุ่นอยู่กับการที่จะบอกหรือไม่บอกเอกสารการรักษาให้เธอมาโดยตลอด แม้ว่าในใจจะอยากปิดบังมากๆ แต่พอคิดถึงเมื่อก่อนที่บาดเจ็บก็เพราะความเผด็จการของเขา เขาเลยต้องถามความเห็นของนัชชาก่อน ผลที่ได้คือรักษาด้วยแสงเลเซอร์ อย่างที่คิดไว้ “ถ้าใช้วิธีนี้ คุณต้องผ่านทุกกระบวนการ ปรัณเคยสารภาพกับผม ผู้ชายหลายคนที่ได้รับการรักษาแบบนี้ทนไม่ไหวกัน ทำได้ครึ่งเดียวก็ยกเลิกกันเป็นจำนวนมาก สุดท้ายก็ล้มเหลวเนื่องจากขาดความพยายามครั้งสุดท้าย......” “ฉันทนได้” เธอแทรกคำพูดของเขา แม้ว่าในใจจะกังวลมาก แต่ความคิดมั่นคงเหลือเกิน “แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่ง ฉันก็อยากจะทำ ฉันไม่อยากยอมแพ้แบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น มันจะรักษาแผลไฟลวกฉันด้วย” เตชิตมองสายตาอันแน่วแน่ของเธอ คิ้วเข้มขมวดแน่นขึ้นมา “นัชชา......” “ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉัน” เธอยกมือขึ้นมากุมหลังมือใหญ่ เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มอ่อนโยนให้เขา “แต่ฉันก็ต้องทำแบบนี้ ถือว่าอย่างน้อยก็ได้ยอมรับความผิดพลาด ไม่อยากมานั่งนึกทีหลังแล้วเสียดาย” แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ใช่คนที่ขี้ขลาด เตชิตก็รู้มาตลอด ถ้าเป็นคนอื่น เขาจะไม่แย้งเลย แต่นี่เขาสงสารเธอจริงๆ เห็นเธอเจ็บปวด เขาก็อยากให้ความเจ็บปวดของเธอมาอยู่ที่เขา แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ เธอตัดสินใจไปแล้ว เห็นเขาขมวดคิ้วไม่ยอมปล่อย นัชชาก็พูดปลอบ “ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันทนได้ ทุกอย่างจะต้องโอเค” เรื่องราวผ่านไปหลายวันแล้ว เธอก็ไม่หวังใดๆกับบาดแผลของตน ตอนนี้ได้ยินมาว่ามีความหวังในการฟื้นฟูนิดหน่อย เธอก็ทั้งตื่นเต้นและดีใจ ถึงแม้ว่าเธอที่รอนั้นจะเจ็บปวดและทรมาณมานับครั้งไม่ถ้วน ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย “ถ้าอยากรับการรักษาด้วยแสงเลเซอร์ ถ้างั้นพวกเราต้องกลับไปที่เมือง J เทคโนโลยีนี้มีแค่โรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณเท่านั้นที่ทำได้ ที่นี่ดำเนินการไม่ได้” เตชิตกุมนิ้วมือเรียวทั้งห้าไว้ในฝ่ามือของตน นัชชาอึ้งไปสักพัก อยู่โรงพยาบาลที่ประเทศ Y ตั้งนาน จู่ๆก็บอกให้กลับไป เธอจึงรู้สึกกลัว ความทรงจำของเธอขาดหาย ความรู้สึกเกิดช่องว่างมาก ถ้ากลับไปเธอต้องเผชิญกับอะไร? “ฉัน......” นัชชาอ้าปากอยู่นานกว่าจะพึมพำออกมา “ถ้ากลับไปล่ะก็ ต้องไปเจอเด็กคนนั้นใช่ไหม?” “ใช่” นัชชาก้มศีรษะลง รู้สึกโดดเดี่ยว “แต่ฉันจำไม่ได้แล้ว......” “ไม่ต้องกังวล” เตชิตมองความกังวลเธอออก “มีผมอยู่ ผมจะเตือนคุณเอง รับรองว่าคนอื่นจะไม่รู้ โอเคไหม?” อายุสามสิบกว่าปี ไม่เคยมีตอนไหนที่อดทนขนาดนี้ นัชชาใจเต้นอย่างสับสนเพราะประโยคที่เขาพูดนั้นสงบนิ่งมาก แม้ว่าจะจำอดีตของพวกเขาไม่ได้ แต่เธอก็เชื่อใจเขา การหนี ไม่ได้แก้ปัญหาใดๆได้ อะไรที่ควรเผชิญก็ต้องเผชิญ ในใจก็ตัดสินใจเงียบๆ นัชชาหายใจเข้าลึกๆ “โอเค ฉันจะกลับไปกับคุณ” นานมากแล้ว ต้องกลับไปเมืองที่คุ้นเคอีกครั้ง เตชิตรู้สึกประทับใจกว่าเธอ เพราะว่า hawk และคดีความนี้ พวกเขาได้ทุ่มเทไปเยอะมาก เขานั่งอยู่ข้างเตียง ยื่นมือไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ร่างนุ่มก็เกร็งตัวขึ้นมาทันที การกระทำโดยไม่รู้ตัวนี้ ฝ่ามือใหญ่ก็ยกขึ้นมาลูบหลังเธอ พยายามพูดปลอบเธอ “ไม่ต้องกังวลนะ ผมไม่ทำร้ายคุณ” “ฉันรู้” นัชชาผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย แนบคางไว้บนไหล่ของเขา “เตชิต ขอบคุณนะคะ” ถ้าไม่ใช่เขา เธอก็ไม่รู้ตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไร ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ที่ต้องเผชิญกับมัน เพราะความใส่ใจของเขาถึงทำให้เธอออกมาจากหลุมดำได้ “ขอบคุณอะไร คุณเป็นผู้หญิงของผมอยู่แล้ว” เขาเป็นแบบนี้ตลอด แม้ว่าความรักจะลึกซึ้งแต่เขาก็ยังมีความเผด็จการโดยอัตโนมัติ นัชชาเม้มปากแอบยิ้ม “แต่ตอนนี้ฉันลืมคุณไปแล้ว ยังเป็นผู้หญิงของคุณอยู่ไหม?” “ถึงชีวิตนี้คุณจะจำไม่ได้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม และแม่ของลูกผมได้” เขาพูดอย่างไม่คิด จู่ๆก็ตึงเครียดในวินาทีต่อมา “หรือคุณจะหาโอกาสไปหาชายอื่น?” นัชชาอยากร้องไห้ให้กับความอิจฉาไร้เหตุผลของเขา “ตื่นมาเจอผู้ชายชั้นเลิศขนาดนี้ จะเปลี่ยนรสชาติน่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายนะ......” เธอถอนหายใจหนึ่งที อึ้งไปสักพักกับคำพูดของเตชิตถึงจะโต้กลับ เขาค่อยๆคลายคนตัวเล็กในอ้อมกอด นัยน์ตาเรียวหรี่ลง “ได้ กล้าแหย่ผมแล้วนะ” นัชชาตั้งใจหลบสายตามองไปยังนอกหน้าต่าง แล้วพูดออกมาอย่างระมัดระวัง “ใครจะไปรู้ว่าที่คุณพูดกับฉันนั้นคือเรื่องจริงหรือโกหก ถ้าคุณหลอกฉัน ฉันสิต้องเป็นคนที่เสียหาย?” เข้าใจดีว่าเธอตั้งใจจะพูดมัน แต่พอฟังแล้วก็รู้สึกกังวลอย่างอดไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะกลัวเธอจะคิดอย่างนั้นจริงๆ นัชชาเห็นความกังวลในสายตาเขาขึ้นมา ก็ค่อนข้างไม่คาดคิด แต่ก็รู้สึกสงสาร เธอเลยพูดออกมาสบายๆหนึ่งประโยค แต่เขากลับจริงจังกับมัน เพียงเพราะเขาใส่ใจตนมาก ขณะที่เตชิตกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไร ยังไม่ทันได้เปิดปากพูด บนริมฝีปากก็สัมผัสอะไรนุ่มๆ ร่างเขาแข็งทื่อ ดวงตาลึกจ้องเข้าไปใกล้ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้า แต่เพียงสองวินาทีผ่านไป เขาก็ค่อยๆโน้มตัวลงไปที่หลังคอเธอ กดจูบให้ลึกซึ้งขึ้น......