ตอนที่ 556 หัวใจมีเจ้าของแล้ว

ตอนที่ 556 หัวใจมีเจ้าของแล้ว หนึ่งจูบจบลง ลมหายใจของทั้งคู่ค่อนข้างยุ่งเหยิง โดยเฉพาะนัชชา เบิกตากว้างมองไปรอบๆห้อง มองทุกที่ไม่กล้ามองเขา สบตากับสายตาลึกซึ้งนั่นอย่างไม่ระวัง หัวใจก็เต้นแรง ‘ตุ้บตั้บ’ เหมือนกับเร่งเครื่องยนต์ เธอบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่กล้ารุกจูบผู้ชายคนนั้น! เห็นท่าทางหดหู่ของเขา แม้แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงกล้าบ่าบิ่นทำอะไรแบบนั้น เธอเพียงไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นเพื่อเธอ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร อยากแสดงความรู้สึกแต่ไม่มีคำพูดสักคำ ทำดเพียงใช้วิธีการนี้แสดงออกไปตรงๆ อย่างเห็นได้ชัด วิธีการได้รับการตอบรับอย่างดีเยี่ยม และดีกว่าคำพูดตั้งเยอะ เพราะเธอเห็นความสุขใจและความร่าเริงจากผู้ชายที่เคร่งขรึมตรงหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด เขาดีใจจริงๆ ทุกอย่างเขียไว้บนหน้าหมดแล้ว เพียงแต่สบตาไม่กี่วินาที นัชชาก็รีบละสายตาออกมา “นัชชา......” เขาแค่เรียกชื่อของเธอ แต่น้ำเสียงเอาอกเอาใจทำให้คนฟังหน้าแดง นัชชาก้มศีรษะลงอย่างเขินๆ ลืมสิ่งที่เพิ่งทำกับเขา เหมือนกับยอมรับผู้ชายคนนี้อีกครั้ง “ทำอะไร......” “นี่เป็น ‘จูบแรก’ ของพวกเรา” เขาเอื้อมมือไปกุมมืเล็กที่ดูไม่สบายใจ ทำให้เธออายจนอยากมุดรูหนีกับคำพูดเขา “คุณรุกจูบผมก่อนนะ” แม้ว่าทั้งสองจะมีลูกด้วยกันแล้ว แต่สำหรับนัชชาที่สูญเสียความทรงจำนั้น จูบเมื่อครู่นั้นในสายตาก็คือ ‘จูบแรก’ จริงๆ “ไม่ต้องพูดเลย!” นัชชาพยายามออกมาจากมือเขาเล็กน้อย แต่กลับถูกอีกฝ่ายกุมแน่นกว่าเดิม ดูเหมือนว่าจะยังไม่พอ เตชิตก็พูดอีกว่า “ผมดีใจมาก” “......” ไม่ต้องพูด เธอก็ดูออก คนมีตาเขาก็ดูออกกันทั้งนั้น โอเคไหม! นัชชาไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเขาต้องพูดแบบนี้ออกมา ทำให้เขินอยู่นั่น...... ขณะที่เธอเขินอยู่ เกือบจะเสียงใจที่ตนทำแบบนั้นลงไป เขาก็โน้มตัวลงมาโอบกอดเธอไว้ การกระทำอ่อนโยนราวกับกำลังโอบกอดตุ๊กตากระเบื้องอันมีเกียรติอยู่ “การยอมรับจากคุณ สัมผัสจากคุณ แม้ว่าคุณแค่ทำให้ผมยิ้ม ทั้งหมดนี้ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน” นัชชาร่างกายผ่อนคลายขึ้น โอบกอดเธอไว้อย่างอบอุ่นและเร่าร้อนนี้อย่างสิ้นเชิง ลมหายใจระหว่างพวกเขาสัมผัสถึงกลิ่นอันคุ้นเคย “ผมถึงขั้นกลัว ถ้ากลับไปแล้วคุณมีพ่อแม่ มีเพื่อน มีลูกและคนอื่นๆที่ทำให้คุณเบี่ยงเบนความสนใจ คุณจะเย็นชากับผมไหม คุณจะยังพึ่งพิงผมอยู่เหมือนตอนนี้ไหม” เตชิตวางคางไว้ที่ข้างลำคอเธอ ประโยคนี้ถ้าพูดต่อหน้า เขาคงจะเขิน จึงได้กอดเธอไว้อยู่ เพียงแค่พูดโดยที่ไม่มองหน้าเธอ ก็จะพูดได้อย่างง่ายขึ้น เขาทั้งหวังว่าทั้งคู่จะกลับไปที่เมืองที่พวกเขามีความทรงจำร่วมกันมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งเต็มไปด้วยความกังวลที่ไม่แน่นอนในใจ ได้ยินดังนั้น นัชชาก็อึ้งสักพัก คิดไม่ถึงว่าเขาจะกังวลอะไรแบบนี้ ได้รับรู้ถึงความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้ ก็รู้สึกทั้งตลก ทั้งสงสารอย่างอดไม่ได้ แม้ว่าเธอจะอายที่จะพูดความในใจออกไป ตอนนี้เลยกล้าพูดออกไป อยากให้เขาได้รู้ “แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันหนีคุณไปไม่ได้แล้ว ถ้าไม่ได้เจอคุณ ฉันคงกังวลใจอย่างมาก” เธอไม่แน่ใจว่าความรู้สึกปลอดภัยนี้เพราะว่าสิ่งที่ได้มากับอาการป่วยหรือว่าอย่างอื่น เธอรู้เพียงว่าในใจเธออยากบอกเขา สำหรับเตชิต ตอนนี้เธอเริ่มยอมรับความเคยชินแล้ว เขาอาจจะบอกเธอได้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องห้องผู้ป่วย และเรื่องราวที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้นทั้งหมด บางทีความสงบใจอาจจะมาจากบรรยากาศที่มีพลังแบบนี้ “จริงหรอ?” เขาเอ่ยถามเสียงเบา พูดออกไปอย่างไม่แน่ใจ “จริงสิ” ระหว่างที่ลังเลนัชชาก็ยกมือขึ้นไปวางไว้บนหลังกว้าง ลูบหลังแกร่งอย่างแผ่วเบา ตั้งใจจะแหย่เขา “คุณหล่อขนาดนี้ มีเงินมีอำนาจ ทำดีกับฉันขนาดนี้ ทำเหมือนผู้หญิงใจเต้นยากนักแหละ?” คิดไม่ถึงว่าพอฟังจบ ก็เงียบต่อ “ผมไม่เคยล้อเล่นกับคุณ” “ฉันก็ไม่ได้ล้อเล่น” นัชชาเม้มปากเล็กน้อย แอบขำไร้เสียง “นี่เป็นความคิดที่แท้จริงของฉัน” เตชิตไม่เคยคิดว่าตัวเองหล่อ เรื่องรวยเป็นเรื่องที่สุดยอด กริยาท่าทางและความแข็งแกร่งของผู้ชายคนหนึ่งถึงจะสำคัญที่สุด แต่ตอนนี้ได้ยินเธอพูดแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่มอบใบหน้าหล่อให้เขา “ถ้ากลับไปแล้วคุณไม่สนใจผม ผมจะกักตัวคุณไว้ตลอดเวลา ห้ามคิดหนีไปจากน้ำมือผม รู้ใช่ไหม?” ในที่สุดก็ได้ความมั่นใจกลับคืนมา อดไม่ได้ที่จะเน้นย้ำ นัชชาหัวเราะเบาๆหนึ่งที ตอบรับเสียงยาว “ค่า~” …… เปิดเรียนอาทิตย์แรก หลังจากชีวภากลับไปที่โรงเรียน ก็เข้ากับเพื่อนร่วมชั้นได้อย่างรวดเร็ว สำหรับเรื่องที่เธอซ้ำชั้น เธอก็ไม่ได้เลี่ยงมันสักนิด ก็บอกกับเพื่อนร่วมชั้นก่อนเลย หลังจากได้รู้ว่าเธอดรอปเรียนไปทำงาน ทุกคนไม่เพียงแต่ไม่คิดว่าเธอไม่ดี แต่ยังชื่นชมความกล้าหาญและประสบการณ์ของเธออีก การตอบรับแบบนี้ทำให้ชีวภาโล่งอก ที่จริงตอนเรียนปีหนึ่ง ถ้าไม่มียัยน้ำหวานคนที่คอยปลุกปั่น บางทีอาจจะไม่เกิดการรบกวนหรือคำวิพากษ์วิจารณ์เยอะขนาดนี้ ตอนนี้นักศึกษาก็ยังใสซื่อ จึงเกิดความอคติอย่างเป็นธรรมชาติ ส่วนมากก็จะตามเทรนด์หรือถูกคนอื่นเป่าหู จึงได้เชื่อคำพูดพวกนั้น ปลาเน่าตัวเดียว เหม็นไปทั้งข้อง หลังจากเปิดเรียนมา เธอก็ย้ายเข้ามาในหอ วิชาเรียนจัดไว้อย่างแน่นมาก แต่แม้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอก็พยายามหาเวลากลับบ้านไปเยี่ยมดุลยา พริบตาเดียวก็สุดสัปดาห์แล้ว นึกถึงที่นัดกับชนุดมไว้ เธอก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ในวันศุกร์นั้น เธอได้ขอดุลยาไว้โดยเฉพาะ บอกว่าสุดสัปดาห์นี้ที่โรงเรียนมีจัดกิจกรรมสังคม อาจจะยุ่งสองวันเต็มๆ กลับไปเยี่ยมที่บ้านไม่ได้ ดุลยาก็หวังว่าเธอจะอยู่ที่โรงเรียนตลอด เลยตอบรับไป สี่โมงเย็นวันศุกร์ คาบเรียนทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว ชีวภาก็กลับไปควานหาเครื่องสำอางค์ในกล่องสมบัติของเธอ แต่งหน้าอ่อนๆ ทำให้เพื่อนร่วมหออดไม่ได้ที่จะจินตนาการ—— “ชีวภา ทำไมวันนี้ตั้งใจแต่งหน้าจัง มีนัดหรอ?” คนที่พูดคือหัวหน้าหอชื่อแพรวตา เป็นคนตัวใหญ่ ที่ไม่มีหัวใจ “จริงด้วย ปกติเธอไม่แต่งนี่ วันนี้ตั้ง้ใจแต่งตัวซะด้วย ไปเจอแฟนแน่เลย!” คนที่ตอบคือคนข้างๆเตียงชีวภาชื่อสปัน ทุกคนตั้งชื่อเล่นให้เธอว่าสไปรท์ ชีวภาถูกทั้งสองพูดแซวจนยกศีรษะไม่ขึ้น เธอเป็นคนที่เขินง่ายอยู่แล้ว ดีที่ว่ามีแป้งบังอยู่ดูไม่ออก ไม่งั้นต้องแดงเป็นก้นลิงแน่ๆ “ไม่ใช่ซะหน่อย พวกเธออย่าพูดไร้สาระ” “พวกเราไม่ได้พูดไร้สาระนะ พวกเราพูดความจริงต่างหาก” แพรวตาพูดไปก็โน้มตัวลงมา แล้วหรี่ตา แกล้งทำเป็นสืบสวนแล้วพูด “ฉันว่านะผู้ชายที่คอยตามเธอตั้งมากมายเธอไม่มองเลย ที่แท้ก็มีเจ้าของอยู่แล้วสินะ......”