已经是第一章了
ตอนที่ 557 ความอิจฉาที่อธิบายไม่ได้
ตอนที่ 557 ความอิจฉาที่อธิบายไม่ได้
ชีวภาเป็นคนที่หน้าตาดี เป็นคนง่ายๆสบายๆ กลับมาเรียนแค่อาทิตย์เดียวก็โดนสารภาพรักจากหนุ่มๆมากมาย เรื่องพวกนี้เธอก็รู้กันหมด
อิจฉาก็อิจฉา แต่ไม่ได้อิจฉาจนเกลียด ยังไงใบหน้านี้ก็น่าหลงใหลไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด
“ไม่ใช่จริงๆ!” ชีวภาเขียนอายไลเนอร์ไม่ง่ายเลย รีบอธิบาย “เป็นเพื่อนปกตินี่แหละ นักกันไปเที่ยว เลยต้องแต่งหน้า พวกเธอคิดไปถึงไหนเนี่ย!”
แพรวตาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตอนที่ชีวภานึกว่าเธอจะปล่อยตนไป ก็ได้ยินเธอพูดว่า “นั่นก็คือคุยๆกันอยู่ ยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่แน่นอน”
“โอ๊ย!” ชีวภาตบบ่าเธอไปเบาๆ “ไม่คุยกับเธอแล้ว ไปละ!”
“อย่ามาโกหก เธอยังไม่อธิบายให้พวกฉันฟังชัดๆเลยนะ”
“จริงด้วย คนนั้นเขามีรูปร่างยังไง อายุเท่าไหร่แล้ว ทำงานหรือว่ายังเป็นนักเรียนอยู่......”
ชีวภารีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกมาด้วยความเร็วสูง ด้านหลังยังได้ยินเสียงแพรวตากับสไปรท์นินทาอยู่ลางๆ เดินออกมาประตูหอพัก เธอถึงโล่งอก
“เฮ้อ น่ากลัวจริง......” เธออดพึมพำไม่ได้ ถ้าเธอออกมาช้ากว่านี้หน่อย สองคนนั้นจะต้อง ‘ถามซอกแซกให้สารภาพ’ แน่ๆ
ชีวภาเดินไปทางทิศตะวันตกของโรงเรียน ทางนั้นนักเรียนค่อนข้างน้อย เธอยกโทรศัพท์ขึ้นาดูเวลา จะห้าโมงแล้ว พวกเขานัดเจอกันที่ถนนเล็กๆทางทิศตะวันตกของโรงเรียน เห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว เธอกำลังจะโทรหาชนุดม โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน
บนหน้าจอขึ้นว่า ‘คุณชนุดม’ เป็นการตั้งชื่อไว้ตั้งแต่แรกที่เพิ่งรู้จักกัน
ชีวภาถือโอกาสรับขึ้นมา “ฮัลโหล?”
พอพูดขึ้น เสียงของเธอก็อ่อนโยนผิดปกติ ทำให้เธอไม่อยากจะยอมรับ เลยขากเสลดก่อนจะถามขึ้น “คุณถึงแล้วหรอคะ?”
“อืม อยู่ด้านนอกโรงเรียนเธอ” น้ำเสียงเรียบของเขาดังเข้ามาในลำโพง ทุ้มต่ำอย่างเคย
ชีวภารีบก้าวเท้าเร็วๆ “ได้ค่ะ รอฉันห้านาที ฉันกำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้”
……
ระหว่างที่เดินเร็วๆไปถึงนอกโรงเรียน เธอหมุนตัวเขาไปข้างๆถนนเล็กที่ไม่สะดุดตา สุดถนนด้านซ้ายมีรถแลนด์โรเวอร์สีดำจอดอยู่หนึ่งคัน รถใหญ่มาก ครึ่งหนึ่งของรถต้องขับไปถึงขอบทางเดินถึงจะสามารถให้รถฝั่งตรงข้ามขับผ่านไปได้อย่างราบรื่น
ชีวภากำลังเดินไปทางนั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอลางๆจากด้านหลัง เธอหันศีรษะไปมอง เขาคือประธานชมรมนักพากษ์เสียง และก็เป็นรองประธานสมาคมนักศึกษา ชื่อตปิยะ
เธอยืนอยู่ทางข้ามถนนเล็ก หยุดฝีเท้าลง มองเขาวิ่งมาตรงหน้าเธอ “ว่าไงประธาน?”
“ไม่เจอเธอตั้งนาน” ตปิยะพูดไปก็มองใบหน้าเนียนที่แต่งหน้า แต่ไหนแต่ไรมานี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอแต่งหน้า อดไม่ได้ที่จะตาเป็นประกายเพราะความสวย “เธอเตรียมจะไปไหนหรอท”
จู่ๆเขาก็ถามขึ้น ในใจชีวภาตื่นตระหนกไปหนึ่งวิ กำกระเป๋าในมือแน่น ยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน “เตรียมกลับบ้านน่ะ วันศุกร์ไม่มีเรียนนี่”
ตปิยะไม่ได้สงสัยเธอ กำลังจะพูดอะไรขึ้นมา จู่ๆสายตาก็หันไปเห็นเศษกระดาษชำระอยู่บนหัวเธอ จึงโน้มตัวเล็กน้อยเข้าไปใกล้ เอื้อมมือไปหยิบออกให้เธอ “หัวเธอมีอะไรติดน่ะ”
ชีวภาเห็นผู้ชายใส่เสื้อยืดสีขาวโน้มตัวเข้ามา เขาสูงไม่น้อยกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร มองจากด้านหลังเหมือนกำลังกอดเธอ ลมหายของชายหนุ่มรดใส่หน้าเธอ ตปิยะคือประธานชั้นปีที่สามคณะการกระจายเสียง อยู่ที่โรงเรียนก็เป็นที่นิยมมาก ผู้หญิงหลายๆเพื่อจะได้เจอเขา ก็โดดเรียนไปเข้าคาบของคณะการกระจายเสียง ทำให้ทุกครั้งในห้องของศาสตราจารย์ท่านนั้นเต็มไปด้วยนักศึกษา โดยเฉพาะผู้หญิง
ตอนนี้เห็นเขาเข้ามาใกล้ ชีวภาก็ตัวแข็งทื่อ รออยู่นานเขาก็ไม่ได้ถอยหนี กำลังจะเอ่ยปากก็ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้นมาแสบแก้วหู——
‘ติ๊ดๆ——ติ๊ด——’
คนคนนั้นกดแตรสามที เต็มไปด้วยความรำคาญ ทั้งสองตกใจสะดุ้ง มองไปยังต้นทางของเสียง รถคันดำมีฟิล์มกั้นไว้ มองเห็นคนในรถไม่ชัด ตปิยะขมวดคิ้วขึ้นมา “ห่างตั้งไกลจะกดแตรทำไม......”
ชีวภากลัวว่าตปิยะจะสงสัย รถยนต์คันหรูขนาดนั้น สถานะการเงินเธอไม่ดี ถ้าถูกคนเห็นก็ไม่แน่ว่าจะถูกเข้าใจผิดอย่างไร จึงรีบพูด “ฉันไปขึ้นรถก่อนนะ อาทิตย์หน้าเจอกันที่โรงเรียน แล้วเจอกันประธาน”
ตปิยะแม้อยากจะคุยกันเธอต่ออีกสักพัก แต่พอเห็นเธอรีบก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำได้เพียงพูดเรียบๆ “โอเค ระวังถนนด้วยนะ”
ชีวภาพยักหน้า เห็นตปิยะออกไปแล้วจึงเข้าไปในถนนเล็ก ในซอยเล็กมีรถอยู่ด้านหน้า ตอนเข้าไปนั่งในรถก็หอบขึ้นมา ขึ้นรถมาก็หันศีรษะไปยิ้มหวานให้กับธีมนต์ที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“น้าชีวภาสวัสดีคร้าบ~” เสียงเด็กน้อยตะโกนขึ้น ดวงตากลมโตสดใสราวกับซ่อนดวงดาวไว้
ชีวภาก็เผยยิ้มอันน่ายินดี “สวัสดีจ้ะ เจอกันอีกแล้วน้า”
พูดไป เธอก็ก้มศีรษะหยิบเยลลี่หมีน้อยในกระเป๋าที่เพิ่งซื้อมา “นี่ ให้ธีมนต์”
กล่องแข็งสีแดงมีของขนาดใหญ่เท่ากำปั้น ด้านบนมีหมีน้อยสีน้ำตาลจากสกอตแลนด์ประทับอยู่ หลังจากเปิดออกมา ด้านในจะมีลูกกวาดหมีน้อยสีต่างๆ ด้านบนเคลือบน้ำตาลไอซิงสีขาวอีกชั้นหนึ่ง ดูดีมาก
มันคือแบรนด์หนึ่งที่นำเข้าจากสวิตเซอร์แลนด์ เธอทำงานพาร์ทไทม์ในห้างเห็นเลยซื้อมา ตัวเองไม่กล้ากิน
ธีมนต์เปิดมันออกมา พอเห็นดวงตาก็เป็นประกาย “สวยมากเลยครับ ขอบคุณนะครับน้าชีวภา!”
ตอนแรกกลัวว่าเขาจะไม่ชอบ ได้ยินเสียงถอนหายใจที่เต็มไปด้วยความพอใจ ชีวภาก็ดีใจ แต่ไม่รอให้เธอได้พูด น้ำเสียงเย็นชาจากข้างๆก็พูดขึ้นมา “อาซื้อให้ตั้งเยอะ ไม่เห็นธีมนต์จะดีใจแบบนี้เลย”
“มันไม่เหมือนกันนี่หน่า!” ธีมนต์พยายามตอบด้วยเหตุผล “คุณครูบอกว่า ยิ่งน้อยก็ยิ่งมีคุณค่า คุณอาส่งให้ผมเยอะเกินไปแล้ว เหมือนขายส่งเลย!”
“......” ชนุดมรู้สึกหงุดหงิด ให้ของเยอะๆยังโดนเมินอีก?
ชีวภามองผู้ชายข้างๆที่อารมณ์ไม่ดี ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ดีใจ เธอยังไม่ได้ทำอะไรยั่วโมโหเขาใช่ไหม?
รับรู้ถึงสายตาของเธอ ชนุดมก็หันมาข้างๆเล็กน้อย สายตาเย็นชาจ้องมาที่เอวเธอ แล้วเตือนเธอด้วยน้ำเสียงรำคาญ “รัดเข็มขัด”
“อ่อ......เกือบลืม” ชีวภาก็ก้มศีรษะแล้วรัดเข็มขัดอย่างรวดเร็ว “ไปกันเถอะ”
เพียงเหยียบคันเร่ง รถก็ขับออกไปอย่างไวราวกับม้าป่า เนื่องจากความรู้สึกช้า ชีวภาจึงสะดุ้งขึ้นมา สองมือกำเข็มขัดด้านหน้าไว้แน่น
หันไปมองธีมนต์นั่งด้านหลัง มองดูวิวถนนนอกหน้าต่าง ดูชินกับความเร็วแบบนี้อย่างเห็นได้ชัด
ชีวภาจึงได้แต่กลืมคำพูดลงไป ตากลมโตมองผ่านกระจกไปที่ถนนอย่างกังวล
已经是最新一章了
加载中
