ตอนที่ 558 นี่ไม่ใช่สามีของฉัน

ตอนที่ 558 นี่ไม่ใช่สามีของฉัน พวกเขาขับรถไปที่เมือง Q เมืองข้างๆใช้เวลาเดินทางสองชั่วโมง ขับไปได้ครึ่งทาง ธีมนต์ด้านหลังก็หลับไป ภายในรถเงียบสงบ สุดท้ายก็ห่วงเด็ก ชีวภาเลยหันไปเตือนคนข้างๆด้วยเสียงเบา “คุณขับช้าหน่อย ธีมนต์หลับอยู่” ชนุดมหันไปมองด้านหลังแวบหนึ่ง หลังจากเห็นธีมนต์กำลังหลับปุ๋ยอยู่ เลยขับช้าลง ชีวภาเห็นว่าเขาฟัง ก็โล่งอก แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ถามอย่างไม่แยแส “วันนี้แต่งหน้าหรอ?” ส่วนตัวคิดว่าผู้ชายตรงๆอย่างชนุดมจะไม่พูดอะไร คิดไม่ถึงว่าเขาจะรู้ ชีวภาหน้าร้อนขึ้นมาทันที หันไปมองข้างๆ สองมือกำเข้าหากันอย่างกระสับกระส่สาย “……อืม” “เพราะผู้ชายคนเมื่อกี้หรอ?” “อะไรนะคะ?” เธออึ้งไปสักพัก ไม่เข้าใจความหมายเขา สักพักก่อนจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงใคร จึงรีบอธิบาย “นั่นคือประธานคณะกระจายเสียง ฉันไปเข้าชมรมเขา เมื่อกี้แค่เจอกันที่ถนนเท่านั้นเองค่ะ” หรือว่าเขานึกว่าเธอแต่งหน้าเพื่อตปิยะ? ได้ยินดังนั้น ใบหน้ายากที่จะเข้าใจที่แผ่ความเย็นชาออกมาของเขาไม่ได้ลดลง ปากบางที่เม้มอยู่ก็ค่อยๆคลายลง “เธอชอบเขา?” ชีวภาเบิกตากว้างอย่างตกใจ ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าตัวเอง “ฉัน? จะเป็นไปได้ได้ไง ฉันไม่ได้รู้จักเขาเลย......” “ไม่รู้จักแล้วไปกอดกันทำไม” “ฉันไปกอดเขาตอนไหน แค่เจอกันบังเอิญเฉยๆ ฉัน......” ชีวภาพูดถึงตรงนี้ก็หยุดลงทันที ดวงตาใสกะพริบปริบๆ จู่ๆก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง “อ๋อ รู้แล้ว ไม่ได้กอดกันค่ะ เมื่อกี้มีอะไรติดผมฉัน เขาแค่ช่วยฉันเอาออกแค่นั้น” พูดถึงตอนนี้ ในที่สุดชีวภาก็เข้าใจแล้วว่าชนุดมไม่พอใจตรงไหน เพราะว่าเห็นเธออยู่กับตปิยะเลยทำหน้าตายใส่เธอหรอ? แต่ว่า...... แม้ว่าเขาจะอยู่กับตปิยะ ทำไมเขาไม่พอใจล่ะ? หึงหรอ? ตอนที่คำนี้แวบเข้ามาในหัวเธอ ไม่ต้องพูดถึงใครอื่น แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังตกใจ ปฏิเสธไปโดยไม่รู้ตัว คนอย่างชนุดม จะมาหึงเธอทำไม และความสัมพันธ์เธอกับเขาก็ธรรมดา เขามีผู้หญิงที่ชอบในใจอยู่แล้ว ไม่มองเธอสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะธีมนต์ พวกเขาตอนนี้คงกลายเป็นคนแปลกหน้ากันไปนานแล้ว คิดแบบนี้แล้ว หัวใจที่เต้นแรงก็ค่อยๆดำดิ่งลงไป หลังจากชนุดมได้ยินคำอธิบายของเธอ ความหงุดหงิดในใจที่ไม่เข้าใจก็น้อยลง ทำไมเห็นภาพนั้นแล้วต้องเกิดความรู้สึกแบบนี้ ไม่อยากคิดแล้ว “มีอะไรติดหัวก็เอาออกเอง ทำแบบนั้นข้างถนน จะโดนคนอื่นมองไม่ดี” ชีวภาอึ้งกับคำพูดเขา จากนั้นก็กระตุกปาก “มองไม่ดียังไงอ่ะ......” นอกจากการกระทำที่ไม่ได้คลุมเครือ ตอนนี้ก็อายุยี่สิบเอ็ดปีแล้ว คู่รักที่กอดกันข้างถนนก็เยอะแยะไป ทุกคนก็ไม่ได้มองว่าแปลก เธอก็ไม่อะไร คิดว่าชนุดมจะไม่ตอบเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะตอบ “จะถูกเข้าใจผิด” เธอไม่ได้ตั้งใจจะจินตนาการ แต่พอได้ยินประโยคนี้ ก็ทนไม่ได้ จึงพูดอย่างปากไวใจเร็ว “แล้วคุณเข้าใจผิดไหมคะ?” พอพูดจบ ภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ความปากไวใจเร็วของเธอทำให้อยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปซะ เธอถามชนุดมแบบนี้ทำไมเนี่ย? ความเงียบอันยาวนาน ขณะที่เธอนึกว่าเขาจะไม่พูดออกมา กลับได้ยินเสียงหัวเราะสั้นๆของเขา “เธอหวังจะให้ฉันเข้าใจผิดหรอ?” “ฉันเปล่าพูดนะ!” ชีวภาเหมือนถูกเหยียบหาง รีบอธิบาย “ฉัน ฉันแค่ถามไปงั้น” ใบหน้าแดงของเธออยู่ในสายตาของชนุดมทั้งหมด สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ …… การเดินทางอันราบเรียบ หลังจากท้องฟ้ามืดลง ทั้งสามก็ถึงเมือง Q รถจอดอยู่ในลานจอดรถของโรงแรมหกดาวแห่งหนึ่ง ผู้จัดการฝ่ายห้องพักแจกกุญแจให้แต่ละคน ธีมนต์กับชนุดมอยู่ห้องเดียวกัน ชีวภาเองอีกหนึ่งห้อง หลังจากเห็นการแบ่งห้องแล้ว ชีวภาก็โล่งอก ยังไม่ทันหายใจออกมาก็สบตาอันยากที่จะเข้าใจ เธอกลั้นหายใจทันที แกล้งเดินเข้าลิฟต์ไปอย่างสงบ หลังจากเข้าไปก็หนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว ชีวภาวางของเสร็จก็ไปหาผู้ใหญ่กับเด็กข้างๆห้อง ชนุดมไม่ได้รู้สึกอะไรกับการเดินทาง ยังดีที่ก่อนมาชีวภาได้ทำวิธีการเดินทางไว้ มีร้านอาหารทะเลที่อร่อยมากไม่ไกลจากโรงแรม ได้คะแนนรีวิวออนไลน์ดีมาก เธอแนะนำว่าให้ไป ธีมนต์ก็อยากไปอยู่แล้ว ชนุดมก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะว่าใกล้กับโรงแรมมาก ทั้งสามจึงเดินไป ชีวภาเดินอยู่ด้านหลัง ชนุดมจูงมือธีมนต์เดินอยู่ด้านหน้า เห็นร่างสูงร่างน้อยทั้งสอง ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างมาก แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชนุดมจะมีด้านนี้ ผู้ชายคนนี้เย็นชาจนทำให้คนนึกว่าเขาจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวในตอนชรา แต่ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าก้นบึ้งหัวใจเขาก็อบอุ่น เพียงแต่เข้าไปยากก็เท่านั้นเอง เหลือให้น้อยคนมาก ธีมนต์คือหนึ่งในนั้น แม่ของธีมนต์อีกหนึ่ง ความชื้นเค็มของลมทะเลในตอนกลางคืนกระทบเข้าใบหน้า ชีวภาก้มลงมองถนนยางมะตอยที่เท้า ขณะที่เธอก้มหน้า ผู้ชายตรงหน้าก็หันศีรษะมาพอดี มองเธอที่เงียบๆ ไม่ได้เดินหลงทาง ไม่ได้ถูกทิ้งให้ห่าง เขาก็หันสายตากลับแล้วเดินตรงไปด้านหน้า เดินไปประมาณสิบสองสิบสามนาที เห็นร้านอาหารแผงลอยข้างถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนอยู่ไกลๆ มีม้าอยู่ข้างถนน บนหัวมีผ้าขาวสีสดใส ด้านหน้ามีกระทะใบใหญ่จำนวนหนึ่ง อีกแถวมีเตาบาร์บีคิวที่ยาวมาก ข้างๆมีอาหารทะเลสดใหม่อยู่ ชนุดมยังเดินไม่ถึงก็ขมวดคิ้ว มองเห็นคนตัวใหญ่เปลือยไปถึงหน้าท้องนั่งดื่มเบียร์อยู่ ไม่ได้ปิดบังความไม่ชอบของตัวเอง “เธอบอกว่าที่นี่น่ะหรอ?” คิดว่าจะธรรมดา ไม่คิดว่าจะธรรมดาขนาดนี้ ชีวภาพยักหน้า และยังไม่รู้ว่าเขาไม่ชอบ เพราะคุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อมแบบนี้มาก พอได้กลิ่นหอมท้องก็ร้อง “ไปกันเถอะ ไปหาที่นั่งกัน” ธีมนต์ก็ไม่ได้คิดมาก หันไปจูงมือเธอเดินไปข้างหน้า แต่ทั้งสองเดินไปสองก้าวก็พบว่าผู้ชายด้านหลังไม่ได้เดินตามมา ชีวภาหันกลับไปมองใบหน้าหล่อที่ดึงหน้า เธอถึงเข้าใจ เดินกลับไปสองก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เงยหน้ามองร่างสูง “คุณมาลองหน่อย รสชาติอร่อยกว่าที่เห็นมาก ฉันหาดูในอินเตอร์เน็ต คนพื้นเมืองมาที่นี่เยอะมาก บอกว่าวัตถุดิบสดใหม่ อย่าดูถูกร้านอาหารเล็กๆแบบนี้นะคะ รสชาติไม่ต่างจากร้านอาหารใหญ่ๆเลย” ข้ออ้างนี้ไม่ได้ทำให้เขาประทับใจ ที่จริงสิ่งแวดล้อมที่ชนุดมไม่ชอบนั้นเป็นเรื่องรอง เรื่องสำคัญคือเขาไม่ชอบทานอาหารกับคนแปลกหน้าเยอะๆ แถมยังเป็นชายเปลือยอีก ชีวภาไม่ได้ขยับไปไหนเหมือนเขา ในใจก็กระตือรือร้น กัดฟันแน่น แล้วดึงแขนเขามาแล้ว ‘ลาก’ เขาไปด้านหน้า “มาเถอะๆ ลองสักครั้ง ไม่อร่อยพวกเราค่อยออกมา......” เขาตัวแข็งทื่อ ควบคุมเปลือกตาเล็กน้อย ขนตาหนาสะท้อนบนเปลือกตา เขามองมือเล็กขาวเนียนที่จับตนไว้ สัมผัสอันอบอุ่นจากฝ่ามือแพร่ไปสู่ในอก เขาดิ้นเล็กน้อย เธอกลับจับไว้แน่นกว่าเดิม มองไม่ชัดกับท่าทางของเธอ เห็นเพียงหลังศีรษะดำสนิท ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วพึมพำ “เดี๋ยวพวกเราลองสั่งสักสองสามจาน เดินมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ต้องลองหน่อยไหม......”