ตอนที่ 559 เธอชอบธีมนต์มากสินะ

ตอนที่ 559 เธอชอบธีมนต์มากสินะ น้ำเสียงอ่อนโยนมีความไม่แน่นอน เธอไม่สามารถควบคุมลักษณะท่าทางของเขาได้ แต่พอเข้าไปในหูก็เหมือนกับหนอนตัวเล็กคลานเข้าไป จั๊กจี้มาก ตอนนี้ ชนุดมถูกเธอ ‘ฉุดกระชาก’ เข้าไปในร้าน เถ้าแก่ร้านเห็นพวกเขาลังเลอยู่ไกลๆ เห็นพวกเขาเดินเข้ามา ก็รีบถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ทานอะไรดีครับคุณผู้หญิง?” ชีวภาดูเมนูเล็ก “พวกเราดูสักครู่นะคะ” “ได้จ้า~เมื่อกี้เห็นหนูลากสามีหนูเข้ามา เพื่อขอบคุณความเชื่อใจ เดี๋ยวเอาอาหารเรียกน้ำย่อยมาให้สองจาน!” เถ้าแก่นั้นหัวการค้ามาก รีบโบกมืออย่างกล้าหาญ แต่ประโยคนนี้ทำให้ชีวภาหน้าแดง เธอมองไปที่ธีมนต์ ก็เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายเข้าใจผิด รีบโบกมือ “นี่ นี่ไม่ใช่สามีของฉันหรอกค่ะ......” เห็นท่าทางเขินอายของเธอ เถ้าแก่ก็ยิ้มกริ่ม พูดออกมาอย่างตรงๆ “พวกเธอเขินล่ะสิ โอเคๆ ไม่ถามแล้ว” พูดไป เขาก็ไม่ให้ชีวภาอธิบายสักนิด ก็กลับไปทำงานในร้านต่อ ชีวภากลืนน้ำลาย รวบรวมความกล้ามองไปที่ผู้ชายข้างๆ เดิมทีชนุดมก็ไม่อยากมาที่นี่อยู่แล้ว เธอกลัวว่าเขาจะไม่พอใจแล้วเดินออกไปจริงๆ แต่ขณะที่เธอกำลังมองเข้าไปในดวงตาที่ยากจะคาดเดานั้นอย่างสั่นกลัว ในนั้นมีเพียงความนิ่งสงบ ราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เถ้าแก่พูด ไม่สั่นไหวสักนิด ชีวภากลืนน้ำลายอีกครั้ง ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ฮ่าๆเถ้าแก่นี่ต้อนรับอบอุ่นดีจัง......” พูดจบ ทั้งสามก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แม้แต่ธีมนต์ก็มองเธอด้วยความ ‘เห็นอกเห็นใจ’ อย่างมาก เธอนำเมนูส่งให้ “คุณ คุณดูสิมีอะไรอยากทานไหม” ชนุดมเห็นนิ้วทั้งห้าที่ถือเมนูนั้นสั่นอยู่ เลยยกมือขึ้นไปรับ แล้วก็ส่งให้ธีมนต์ทันที “ธีมนต์สั่ง” ธีมนต์รู้สึกถึงบรรยากาศกระอักกระอ่วน ดวงตากลมโตมองด้านบนหนึ่งรอบ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณอาครับ อากินปูไหม มีต้มยำกุ้งแล้วก็หมี่ผัดทะเล” “ได้หมด สั่งเลย” ได้ยินเขาผ่อนคลายลง ชีวภาก็วางใจ ยกมือไปลูบหัวธีมนต์อย่างรักใคร่ “ชอบก็สั่งให้หมดเลย น้าเลี้ยงเอง!” “ขอบคุณครับน้า!” “ไม่ต้องขอบคุณหรอก อย่าถูกทิ้งไว้ล้างจานทีหลังล่ะ” ชนุดมยกแก้วบนโต๊ะขึ้นมาดู ดูเหมือนจะไม่ค่อยสะอาด เลยวางลงไปอีกครั้ง ชีวภาหยิบเหยือน้ำชาเทน้ำร้อนแล้วส่งให้เขา แอบกรอกตาเบาๆ “ร้านนี้ฉันขอเลี้ยงได้ไหม......” พูดขึ้นมา เมื่อครู่เธอดูราคาแล้ว นอกจากปูที่แพงหน่อย นอกนั้นก็ไม่ถือว่าแพงมาก อยู่ในขอบเขตที่รับได้ ชนุดมเห็นว่าเธอยืนกรานมาก ท่าทางที่อยากจะสอยดวงจันทร์มาให้ธีมนต์ ก็ไม่ได้หัวเราะเยาะเธออีก เพียงแต่ยกน้ำร้อนที่เธอรินให้ขึ้นมาดื่ม ธีมนต์สั่งปูใหญ่มาสามตัว ต้มยำกุ้งหนึ่งชาม ผัดกระเพราหนึ่งจาน ชีวภาเพิ่มหอยนางรมผัดกระเทียมอีกหนึ่ง และหอยแมลงภู่ อาหารจานหลักก็คือผัดหมี่ทะเล ไม่ถึงสิบนาที ปูก็มาเสิร์ฟ ยังร้อนๆอยู่เลย เถ้าแก่ให้ถุงมือพลาสติกใช้แล้วทิ้งมาให้แล้วก็หันไปดูแลลูกค้าอื่นต่อ เห็นปูทะเลตัวใหญ่สีส้ม ชีวภาก็แกะเปลือกก่อนอย่างโชกโชน เห็นคนตัวใหญ่ตัวเล็กไม่ขยับ เธอแปลกใจอย่างอดไม่ได้ “รีบกินตอนร้อนๆ เย็นแล้วเดี๋ยวจะแกะยาก” ปูที่เพิ่งนึ่งนั้นนุ่มที่สุด ถ้าเนื้อที่เย็นมันจะไม่แน่นแล้ว ธีมนต์ใช้มือแกะอย่างยากลำบาก “น้าชีวภาครับ มันแกะยังไงอ่ะ?” ชีวภาถึงเข้าใจแล้วว่า ทั้งคู่ก่อนหน้านี้เวลากินปูน่าจะถูกแกะมาอยู่แล้ว ไม่เคยกินแบบมีเปลือก เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ระหว่างคนรวยและคนธรรมดา ช่างมีความแตกต่างกันอย่างมาก แม้จะเป็นเช่นนี้ เธอจึงยื่นปูให้ธีมนต์ แกะให้อย่างตั้งใจ แล้วก็ขอกรรไกรจากเถ้าแก่ นำเนื้อขาวด้านในออกมา “ได้แล้ว กินอย่างนี้แล้วกัน” “ขอบคุณครับน้า!” ธีมนต์พูดจบก็ไม่ลืมคนข้างๆ ร้องขอด้วยควา ‘เห็นใจ’ อย่างมาก “น้าครับ ช่วยแกะให้อาผมหน่อยสิ ดูเหมือนว่า......อาก็ทำไม่เป็น” ชีวภายิ้มอย่าอ่อนโยน “ได้สิ~” ข้างๆร้านนจะมีไฟถนนที่อยู่สูง แสงไฟของพลบค่ำผสมผสานเข้ากับไฟขาวของที่ร้าน แสงไฟสองชนิดกระทบเข้าที่ร่างเธอ มือเล็กที่ขาวสะอาดนั้นยุ่งตั้งแต่ต้นจนจบ หญิงสาวก้มมองปูในมือ ทั้งๆที่ไม่ได้สวยอะไร แต่ชนุดมรู้สึกว่าชีวภาในตอนนี้ สวยงามมาก ตั้งแต่เขารู้จักเธอมา เป็นช่วงเวลาที่มีเสน่ห์ที่สุด สำหรับสายตาที่โฟกัสของเขา ชีวภาไม่ได้รับรู้ถึงมันสักนิด เธอสนใจแต่ปู ใช้แรงมหาศาลกว่าจะแกะเนื้อออกจากเปลือก วางเนื้อลงข้างๆอย่างระมัดระวัง “เสร็จแล้ว ทานเถอะ” เห็นเธอเงยหน้าขึ้นมา ชนุดมก็ดึงสายตากลับมา หยิบตะเกียบที่ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้งขึ้นมา แล้วหยิบใส่ปาก รสชาติอร่อยมาก ชีวภาจ้องเขา ดวงตาใสสีอัลมอนด์กระทบกับแสงด้านบน ส่องประกายแวววาว “เป็นไงๆ อร่อยใช่ไหม??” เธอรีบเอาคำตอบ อยากให้คำแนะนำตัวเองได้การยอมรับ ปากเย็นชาพูดออกมาสามพยางค์ “ก็ไม่เลว” สำหรับคนอย่างชนุดม ชีวภาไม่ได้หวังคำพูดสวยหรูจากปากเขาอยู่แล้ว ดังนั้นถึงแม้ว่าจะพูดว่าก็ไม่เลว สำหรับเธอนั้นก็เป็นเกียรติมากแล้ว เธอจึงวางใจได้หยิบปูตัวเองขึ้นมา ที่ยังไม่ได้ฉีกหรือตัดออก ฉีกขาออกมาแล้วเอาใส่ปาก ใช้ฟันแคะเนื้อออกมา พวกเขาตั้งใจดู ตัวเธอเองก็ไม่ได้ลำบากอะไร กินอย่างไรก็ได้ เอาที่สะดวก อาหารทยอยมาเสิร์ฟ ทุกจานมีรสชาติดั้งเดิมของอาหารทะเล ผัดหมี่ทะเลจานสุดท้ายชนุดมไม่ได้แตะเลย อาจจะคิดว่ามันน้ำมันเยอะเกินไป ชีวภากับธีมนต์กินไปไม่น้อย พุงยื่นแล้ว สุดท้ายก็เช็คบิล กลัวว่าเขาจะแอบจ่ายเงินแบบคราวที่แล้ว ชีวภาถือโอกาสตอนเปลี่ยนจานก็แอบไปโอนเงินให้เถ้าแก่ เห็นเธอดูสนิทง่าย เถ้าแก่เลยแอบแซวเบาๆ “ดูเหมือนที่บ้านเธอจะเป็นคนจัดการทุกอย่างสินะ!” ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปเลย ตอนนี้เขาพูดขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าก็ร้อนขึ้นมาอีกครั้ง ชีวภาไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จึงได้แต่ยิ้มโบกมือออกมา หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสามก็ไม่ได้รีบกลับไปที่โรงแรม ด้านหลังของร้านอาหารเดินไปห้านาทีก็ถึงชายหาด พวกเขาก็เดินเล่นย่อยอาหารกัน กลัวว่าธีมนต์จะหนาว ชีวภาถอดเสื้อกันหนาวของตัวเองสวมบนร่างเขา “ระวังหนาว อย่าวิ่งไปไกลนะ” “รู้แล้วคร้าบ ผมไปดูข้างหน้าหน่อย!” เห็นร่างเล็กพุ่งไปข้างหน้า สายตาชีวภาก็จ้องอย่างใกล้ชิด กลัวว่าจะล้ม ชนุดมจ้องหน้าเธอที่อมยิ้ม เลยพูดขึ้นเสียงจมูก “เธอชอบธีมนต์จริงๆสินะ?” ชีวภาไม่ได้ตั้งใจฟัง จึงหันไปมองเขา “อะไรนะคะ?”