ตอนที่ 560 มาเคาะประตูห้องเธอตอนเที่ยงคืน

ตอนที่ 560 มาเคาะประตูห้องเธอตอนเที่ยงคืน ข้างหูได้ยินเสียงคลื่นผ่านมา รอบข้างไม่มีคนทำให้บรรยากาศที่นี่ยิ่งดูสบาย ชนุดมสองมือล้วงกระเป๋า แล้วค่อยๆหยุดฝีเท้าลง แล้วมองเธออย่างจริงจัง “เธอชอบธีมนต์มากสินะ” คราวนี้ เธอไม่ได้ถามเธออีก แต่เป็นประโยคบอกเล่า ชีวภาก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ใช่ค่ะ เขาเป็นเด็กที่มีเสน่ห์มาก” “ทำไมล่ะ?” เขาถามขึ้นทันที ชีวภาแทบจะไม่ได้โต้ตอบกลับ ผ่านมาไม่กี่วินาทีถึงรู้ว่าเขาถามตนว่าทำไมถึงชอบธีมนต์ “ไม่มีเหตุผลค่ะ เห็นเขาก็รู้สึกบริสุทธิ์มาก ดูจริงใจ ในใจเด็กน้อยไม่ซับซ้อนเหมือนผู้ใหญ่ เป็นของขวัญที่พระเจ้ามอบให้กับมนุษย์ นิสัยใจคอดี ฉันถึงได้ชอบเขามาก” ชีวภาค่อยๆพูดอย่างไม่รู้จักเหนื่อย สายตาเอ่อล้นไปด้วยความอบอุ่น ทำให้เธอกลายเป็นคนอบอุ่นขึ้นมา ทุกคนบอกว่าผู้หญิงจะเกิดมาพร้อมกับความเป็นแม่ ในขณะนี้ ชนุดมได้เห็นในร่างเธอแล้ว ในใจก็รู้สึกผิดปกติ ความรู้สึกนี้ค่อยๆก่อตัวขึ้นมา ทำให้เขาอยากซ่อนมันไว้ ไม่แน่ใจว่าทำไม เพียงมองผู้หญิงข้างกายก็รู้สึกแตกต่างอย่างมาก ชีวภาเอนตัวอยู่ราวบันไดชายหาด มองไปที่บนผืนทะเลสีดำมืดไกลๆ แสงจันทร์กระจายลงมา ผืนน้ำกระทบกับแสงแวววาว เหมือนกับกลุ่มดาวกาแล็กซีบนผืนทะเล เธอหยิบโทรศัพท์มาจากกระเป๋า ถ่ายทะเลอันกว้างใหญ่หนึ่งรูป ขณะที่เตรียมจะใส่ลงไป เห็นสายตาที่เหล่มาข้างๆ เอนหลังไปที่ด้านหลังของราวบันได แขนซ้ายบิดขี้เกียจมาข้างหน้า แขนขวาก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบช้าๆ สายลมตอนเย็นพัดเข้าที่หน้าผาก เขาไม่ได้ใส่ใจ เพิ่มความเศร้า ไฟข้างถนนไม่ได้สว่างมาก ส่วนมากจะสลัว แต่พอกระทบกับร่างเขาแล้วกลับดูน่าสนใจกว่าสสีทะเล ก่อนที่จะรู้จักกับชนุดม ชีวภาก็รู้ว่าเขาหล่อไม่หล่อก็ดูที่เครื่องหน้า แต่พอรู้จักแล้วเธอก็พบว่าไม่เกี่ยวกับความหล่อเลยแต่เป็นนิสัยใจคอ เป็นรสนิยม ที่ทำให้เขามีเสน่ห์ละสายตาไปไม่ได้ ไฟที่ปลายบุหรี่เขาเหมือนกับภายในใจของเธอ บางทีอาจจะหลงใหลเกินไปล่ะมั้ง เธอเลยยกแขนขึ้นมาถ่ายไว้อย่างไว เสียง ‘แชะ’ ดังขึ้นมาชัดเจนในอากาศ ลืมปิดเสียงอย่างกระอักกระอ่วน ชีวภาสบตากับผู้ชายที่หันมา หน้าแดงจนต้องมองขึ้นฟ้า ปฏิกิริยาแรกก็คือ......เอาโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋า ชนุดมอึ้งไปหนึ่งวินี เพียงแค่หนึ่งวินาที ใบหน้าหล่อเมื่อครู่ก็เข้มขึ้นมาทันที “ลบเลย” “อะไร?” เธอแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น “รูปไง” ปากบางพูดออกมาเบาๆสองพยางค์ แล้วย้ำอีกครั้ง “ลบเลย” “ฉันถ่ายสวยจะตาย......” ไม่รู้ทำไม ชีวภาไม่อยากลบมันเลย เธอพยายามสู้กลับ “หามุมดีๆ แสงกำลังสวยเลย ไม่ถ่ายคุณน่าเกลียดหรอก” “ฉันไม่ชอบถ่ายรูป” เขาพูดสั้นๆ ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ ชีวภายืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน ขณะที่เธอเตรียมฉวยเวลานี้ ชายที่ตอนแรกพิงราวบันไดอยู่ก็เดินเข้ามาหาเธอ ทั้งสองไม่ห่างกันมากนัก ไม่กี่ก้าวก็ถึงตรงหน้าเธอ ร่างสูงบังแสงสว่างบนศีรษะ กลายเป็นเงาแทน ชีวภาเงยหน้ามองใบหน้าเขา แล้วกลืนน้ำลาย “ทะ ทำอะไร?” ชนุดมมองท่าทางทึ่มๆที่เห็นได้ชัดว่ากลัวแต่ก็ไม่ยอมประนีประนอม ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรไร้สาระ แล้วยื่นมือจะไปหยิบโทรศัพท์เธอในกระเป๋ามา ชีวภาถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อหนีเขา จนกระทั่งพิงกับราวบันไดนั้น จึงต้องหยุดฝีเท้าลง ชนุดมรำคาญกับการหนีของเธอ จึงยื่นมือไปโอบเอวบางของเธอ ฝ่ามือใหญ่ก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเธอ กำลังจะหยิบออกมาจู่ๆก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยถามขึ้นมา—— “คุณอา น้าชีวภา ทำอะไรกันครับ?” การกระทำของเขาแข็งทื่อ ชีวภาก็ไปไหนไม่ได้ ฉวยโอกาสตอนที่เขาสับสนอยู่ ก็ดิ้นจากการเกาะกุมจากเขา เอาโทรศัพท์กลับเข้าไป แล้วหมุนตัวไปหาธีมนต์ “อาเล่นกับน้าอยู่ล่ะ ดูทะเลเสร็จแล้วหรอ?” “เสร็จแล้วครับ ผมรู้สึกว่าหนาวไปหน่อย อยากกลับโรงแรมอะครับ” ไม่รู้ว่าถูกลมพัดหรือเปล่า ปลายจมูกของธีมนต์เกิดสีแดง ชีวภากลัวเขาจะเป็นหวัด กระชับเสื้อคลุมบนตัวของเด็กน้อย “โอเค พวกเรากลับกัน” ชนุดมความมีน้ำใจจากตัวเธอต่อหน้าต่อตา ขณะที่ร่างสูงร่างเล็กเดินอยู่ข้างๆเขา นัยน์ตาเธอมีความเจ้าเล่ห์ เขาไม่เคยพลาด พอใจ? รอธีมนต์ไม่อยู่ก่อน ต้องลบรูปนั้นให้ได้ ถนนข้างชายหาด เงาทั้งสามสะท้อนกับแสงไฟบนหัวยาวมาก เขาเดินตามอยู่ด้านหลังด้วยใบหน้าเมินเฉย แม้ว่าไม่ได้แสดงออกอะไร แต่ก็คอยระวังทั้งสองอย่างทุกฝีเก้า …… หลังจากเดินทางกลับโรงแรมห้านาที จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องพัก ชีวภาก็ดึงชนุดมมากำชับ “เย็นนี้โดนลมทะเล เดี๋ยวให้ธีมนต์อาบน้ำร้อนนะคะ อย่าให้เป็นหวัด” “อืม” ชนุดมตอบรับ จูงมือเด็กน้อยเข้าไปในห้อง ชีวภากลับเข้าห้องตัวเอง ตึกค่อนข้างสูง นอกหน้าต่างคือทะเลอันกว้างใหญ่เมื่อครู่ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า พอสัมผัสโทรศัพท์ในกระเป๋าก็นิ่งไป เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอ หน้าจอยังเป็นรูปที่เพิ่งถ่าย ไม่ว่าจะดูกี่ครั้ง ไม่ว่าจะดูด้วยตาตัวเองหรือจากหน้าจอ ก็หยุดความหล่อนี้ไม่ได้ เธอดูสักพักก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้าไป เธอนั่งเก้าอี้นวมปลายเตียงตกอยู่ในห้วงความคิด การมาเที่ยวที่เมือง Q ครั้งนี้อย่างไม่ได้คาดคิดนั้น คือโอกาสที่ได้มาเจอกันอีกครั้งตั้งแต่การกลับประเทศมาคราวที่แล้ว สำหรับชนุดมเมื่อก่อน เธอไม่เคยคิดอะไรมาก่อน เพียงแต่รู้สึกว่าคนคนนี้ดูลึกลับขึ้นมาก ไม่ได้อยู่ชนชั้นเดียวกับเธอโดยสิ้นเชิง และไม่ใช่คนที่จะมาสื่อสารกับเธอบ่อยๆด้วย ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็คือเงินสี่แสนนั้น ถ้าคืนหมดแล้วก็คือจบ แต่พอหลังจากแยกจากกัน เธอกลับรู้สึกแปลกๆ จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่รู้จะนิยามมันว่าอย่างไร จนกระทั่งครั้งนี้ที่ออกมาเที่ยว ได้เห็นใบหน้านั้นอีกครั้ง ได้เดินข้างกัน ก็เหมือนกับเมื่อก่อนทั้งหมด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เหมือน ท่ามกลางความพิศวง มีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปอย่างน่าเศร้า เธอจ้องเขาอย่างระมัดระวัง ทำเรื่องเล็กๆน้อยๆให้เขาอย่างธรรมชาติ เก็บคำพูดเขามาคิด คิดแล้วคิดอีกกับความหมายในนั้น เรื่องพวกนี้ เมื่อก่อนไม่เคยเกิดขึ้นเลย ขณะที่ชีวภากำลังคิดหาประเด็นสำคัญไม่เจอ กระดิ่งที่ประตูก็ดังขึ้นมา เธอลุกขึ้นค่อยๆเดินไปหน้าประตู ถามอย่างระวัง “ใครคะ?” “ฉันเอง” เสียงที่คุ้นเคยดังข้างหู เธอเปิดประตูอย่างวางใจ กลับเห็นเขาสวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวอย่างไม่คาดคิด ทำหน้าตาไม่พอใจยืนอยู่หน้าประตู