ตอนที่ 563 ฉันจะชดใช้ให้เธอ

ตอนที่ 563 ฉันจะชดใช้ให้เธอ ผ่านไปหนึ่งคืน เช้าวันต่อมาหลังจากตื่นสิ่งที่ทำเป็นอันดับแรกคือหยิบกางเกงแล้วเดินออกไป ถ้าภาพตรงหน้าไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้น ชีวภาไม่อาจจินตนาการได้ว่าเรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ ชีวภาจ้องแผ่นหลังที่หันให้ตน ร่างกายที่แข็งทื่ออย่างชัดเจน โชคดีที่ในที่สุดเขาก็หันกลับมา แล้วเอ่ยปาก “เมื่อวานฉันดื่มไวน์ที่โดนวางยา” ประโยคเดียว สั้นๆกระชับ คำอธิบายเหมือนไม่ได้อธิบาย ราวกับจะอธิบายเรื่องหนึ่งกับเธอ เธอหัวเราะไม่มีเสสียง ขอบตาร้อนผ่าวอย่างอดไม่ได้ ราวกับเป็นตุ๊กตากระเบื้องที่แตกสสลาย ถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า “แล้วยังไงต่อ?” ชนุดมตึงใบหน้า เห็นเธอเผยหัวไหล่ขาวเนียนและกระดูกไหปลาร้าที่มีรอยสีแดงเข้ม รอยกำกวมพวกนั้นราวกับจะกรีดร้องใส่เขา—— ‘ดูสิ เท่านี้เอง ไม่โอเคเหมือนกับนัชชานะ’ ‘ความรู้สึกอะไร การควบคุมอะไร ก็เป็นแค่เรื่องที่แกโอ้อวดตัวเองไปเท่านั้น’ เขาไม่ได้ดูถูกเธอ เขาไม่ได้เกลียดชีวภา แต่เขาเกลียดตัวเอง ดูเหมือนว่าความรู้สึกที่มีต่อนัชชาภายในใจมาโดยตลอดอย่างไม่ต้องสงสัย ความบ้าคลั่งเมื่อคืนได้พังทลายมันลง มั่งคงมาหลายปี เขากลับโค้นล้มตัวเอง ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขาเกิดความขัดแย้งโดยไม่รู้ตัว ดังนั้นเมื่อสบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ เขาเลยพูดคำพูดแบบนี้ออกไป “ฉันจะชดใช้ให้เธอ” ชดใช้ ได้ยินสองพยางค์ ชีวภารู้สึเหมือนถูกคนตบหน้าสองที เธออยากให้เขาพูดว่าเมื่อคืนเป็นเรื่องเข้าใจผิด หรือไม่ก็ร่างกายเขาไม่เป็นตัวเองมากกว่า แต่เธอคิดอยู่ฝ่ายเดียว คำพูดสองพยางค์นี้ มันเหยียดหยามกันชัดๆ เขาเห็นเธอเป็นอะไร? ตัวทดลองหรอ? ทำเรื่องแบบนี้ เพื่อชดใช้? ชีวภารับไม่ได้สุดขีด นิ้วทั้งห้ากำแน่น ปลายนิ้วจิกลงไปในเนื้อก็ไม่รู้สึกอะไร อารมณ์ตึงถึงขีดสุด เธอโกรธจนอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ นิ้วเท้าแตะลงบนพรมนิ่ม เธอยืดตัวลุกขึ้นยืน ผ้าห่มไหลออกมาจากร่างกายเธอ เดินไปตรงหน้าเขา ทั้งร่างเหมือนกับเป็นทารกแรกเกิด ผิวขาวเนียนทำให้แสบตา บนร่างเธอมีแต่รอยรักเล็กใหญ่ที่เขาทิ้งไว้ บางที่เป็นรอยจ้ำสีม่วง ชนุดมหายใจเข้าลึก ไม่ได้เบือนหน้าหนี พูดด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อและเย็นชา “ใส่เสื้อผ้า” ชีวภายกแขนขึ้นมาประคองหน้าด้านข้างเขา ปลายนิ้วสัมผัสถึงร่างกายที่สั่นเทิ้ม มองเข้าไปในดวงตาที่ยากจะคาดเดา “ชนุดม เมื่อคืนฉันเต็มใจเอง ฉันไม่ได้เสียใจ แม้ว่าในสายตาคุณฉันไม่มีค่า แต่นั่นเป็นครั้งแรกของฉัน ฉันไม่ได้มีอะไรกับใครก็ได้ ที่ได้อยู่กับคุณเป็นเพราะว่าฉัน......” พูดถึงตรงนี้ เธอก็หยุดเล็กน้อ้ย ไม่กี่วินาทีก็รวบรวมความกล้าสารภาพออกมา “ฉันชอบคุณ” เสียงเธอแผ่วเบา มีความไม่มั่นคง แต่คำพูดไม่มั่นคงนี้ เมื่อได้ยินแล้วทำให้หัวใจเขาเต้นแรง ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้หญิงมาบอกชอบเขา ผู้หญิงหลายคนก็รุกพูดคำหวานกับเขา พวกเธอบอกชอบ บอกรักเขา แต่เขาไม่เคยรู้สึกอะไรสักนิด แต่พอเห็นผู้หญิงที่อ่อนแอที่สุดแต่กลับเข้มแข็งที่สุด ความอ่อนแอที่กล้าหาญพูดคำว่าชอบออกมาได้ ในตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้น เลือดในร่างกายพลุ่งพล่านขึ้นมาทั่วทั้งแขนและขาของเขา ชนุดมเอียงศีรษะหนีสัมผัสของเธอ เป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะหายใจไม่ออก แต่การกระทำแบบนี้ทำลายความคิดของชีวภาทั้งหมด เห็นไหมล่ะ เขาที่มีสติเพียงแค่เธอสัมผัสเขาก็ยังหนี ที่จริงเขาเกลียดเธอต่างหากล่ะ เธอแสบบริเวณจมูก เธอหันร่างกลับมาก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา เธอใช้ความกล้าเมื่อครู่สารภาพออกไปหมดแล้ว ตอนนี้คิดอยากจะหลบซ่อนขึ้นมา “คุณออกไปเถอะค่ะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก” เธอพยายามอย่างมากในการทำให้เสียงสงบนิ่ง กลัวว่าจะซ่อนความสั่นของเสียงสะอื้นไว้ไม่ได้ สายตาที่ชัดเจนจ้องมาที่ร่างกายอันบอบบาง กำปั้นสองข้างกำแน่นอยู่ข้างกาย ในที่สุด เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วหันร่างออกจากห้องไป บรรยากาศที่ทำให้คนกดดันอยู่ด้านหลังหายไปแล้ว ชีวภาหลับตาลงเบาๆ น้ำตาใสไหลลงมาตามใบหน้าเธอ เขาไปแล้ว ในที่เขาก็จากไปแล้ว ร่างกายเธอก็หมดแรงในพริบตา เธอค่อยๆย่อตัวลง ฟุบตัวลงข้างเตียงให้เช็ดน้ำตาที่เปียกแก้มเธอ เธอรู้ว่าข้างๆเป็นห้องพวกเขา เธอจึงกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ ฟันขาวเป็นระเบียบกัดบนริมฝีปากล่างจนเกือบเลือดออก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลก นึกถึงท่าทางเย็นชาของเขา นึกถึงการไม่พูดไม่จาของเขาหลังจากที่ได้ยินคำสารภาพ รู้สึกต่ำต้อย อ่อนแอ ความรู้สึกในแง่ลบต่างๆที่ไม่ถูกยอมรับก็พลั่งพลูเข้ามาหาเธอในพริบตาเดียว ชีวภาเธอประเมินค่าตัวเองสูงเกินไป ผู้ชายคนนั้นแม้ว่าจะดีกับเธอ ไม่ใช่เพียงว่าธีมนต์ชอบเธอเท่านั้น ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้สนใจในตัวเธอเลย ยิ่งไปกว่านั้น เขาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้ชายที่ควบคุมตัวเองได้และทะนงตัวอย่างเขา จะมาคิดอะไรกับผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเธอได้อย่างไร ในเวลานี้ เธอไม่มีความกล้าจะไปปรากฏตัวต่อหน้าผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว เขาจะมองเธออย่างไร คิดว่าเธอน่าหัวเราะสุดๆเลยล่ะมั้ง? การสารภาพรักที่ถูกปฏิเสธแล้วก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอทำไม่ลงหรอก ชีวภาก็คิดมากเหมือนผู้หญิงคนอื่นนั่นแหละ ดึงแขนของเขา หยุดขาของเขาไว้ ถามเขาว่าทำไมไม่ยอมตอบ ไม่พูดอะไร แต่เธอไม่กล้าทำ เธอเกิดมายี่สิบสองปีเมื่อครู่คือการสารภาพครั้งแรกของเธอ เธอรู้สึกเสียหน้า เลยไม่อยากจะพูดอะไรอีก เป็นแบบนี้แหละ ร้องไห้พอแล้ว ตัดใจแล้ว ชีวิตก็ยังต้องใช้ต่อไป ค่ายาของดุลยาครั้งแต่ไป ค่าเรียนของไวศทย์ เรื่องทุกอย่างภายในครอบครัวยังจัดการไม่เรียบร้อย ไม่มีเวลามาร้องไห้ฟูมฟาย ชีวภายืนขึ้น พยายามไม่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทั้งหมด เธออาบน้ำอย่างไร้ชีวิต พยายามไม่มองรอยแดงบนร่างกาย เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมยังไม่ทันแห้งก็รีบออกประตูไป เธอค่อยๆเดินผ่านห้องข้างๆ ก้าวเท้าเร็วๆไปที่หน้าลิฟต์ ชั้นสิบหกลงมาห้องโถงชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว เธอยื่นบัตรในมือให้กับพนักงานต้อนรับโรงแรม จัดการเสร็จแล้ว เธอก็เรียกแท็กซี่ที่หน้าประตูแล้วบอกชื่อสถานีรถไฟความเร็วสูง หลังจากซื้อบัตรรถไฟเสร็จแล้ว ก็เปลี่ยนโทรศัพท์เป็นโหมดเครื่องบิน เห็นวิวท้องถนนนอกหน้าต่างรถ รถขับไปบนเส้นทางที่พวกเขาเดินผ่านเมื่อคืน ไม่เหมือนกับเมื่อคืน ถนนแถวชายหาดในตอนกลางวันมีนักท่องเที่ยวหลากหลายประเภท จู่ๆเธอก็เห็นอะไรบางอย่าง หยิบโทรศัพท์ออกมาดูรูปภาพอีกครั้ง รูปสุดท้ายเป็นรูปเขาพิงราวบันไดรูปนั้น วิวเดิม รูปเดิม แต่พอมองอีกครั้ง ความรู้สึกในใจกลับไม่เหมือนเดิมโดยสิ้นเชิง น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ หยดเป็นคราบน้ำตาบนหน้าจอ ลาก่อนเมือง Q ลาก่อน ความรู้สึกที่สับสนวุ่นวายนี้