ตอนที่ 564 ผู้หญิงที่กล้าหาญ

ตอนที่ 564 ผู้หญิงที่กล้าหาญ หลังจากชนุดมกลับไปห้องตัวเอง ธีมนต์ยังหลับอยู่ แต่เพราะเสียงเขาเดินเข้าไปปลุกเขาตื่นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าเล็กที่ยับมองมาทางเขา “คุณอา?” แสดงท่าทีแปลกใจ เขามายืนทำอะไรตรงนี้ตั้งแต่เช้า ชนุดมใช้ชีวิตมาสามสิบกว่าปี เป็นครั้งแรกที่รู้สึกสับสนแบบนี้ สับสนจนในหัวไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น ภาพเมื่อเช้านี้และภาพเมื่อคืนที่ปะติดปะต่อกัน สุดท้ายก็กลายเป็นภาพผู้หญิงทีเปราะบางและขอบตาแดงก่ำ เขาเปิดตู้เย็นที่เป็นบาร์เล็กๆของทางโรงแรม หยิบน้ำแร่ออกมาดื่มลงคอ ความรู้สึกกังวลในใจก็ยังไม่ลดลงสักนิด แต่ยิ่งแย่ขึ้น ‘เพล้ง’ ระดับมือของเขาวางบนโต๊ะอย่างแรง ระดับมือของเขาวางบนโต๊ะอย่างแรง สายตามองไปที่ขวดไวน์แดงที่ดื่มไปแล้วเศษหนึ่งส่วนสามอย่างไม่ตั้งใจ นัยน์ตาดำสนิทก็หมุนเป็นลมพายุ เขาหยิบหัวจุกปิดเข้าไปอย่างเดิม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกน้องที่ไว้ใจ “ช่วยสืบให้หน่อยว่าใครเป็นคนจัดการส่งไวน์แดงที่อยู่ในห้องฉัน” หลังจากวางโทรศัพท์ลง เขาทิ้งไวน์แดงลงไปในถังขยะอย่างหงุดหงิด ไวน์แดงทิ้งไปได้ แต่ความกังวลในใจทิ้งไปไม่ได้ ธีมนต์มองออกว่าอารมณ์เขาไม่ดี ร่างเล็กลุกขึ้นมาจากเตียงใหญ่ ใส่สลิปเปอร์ของทางโรงแรมเดินมาข้างๆร่างสูงใหญ่ มือเล็กนุ่มนิ่มดึงฝ่ามือใหญ่ที่เย็นชาของเขาไว้ “คุณอา เป็นอะไรไปครับ?” ชนุดมก้มศีรษะมองดวงตาสุกใสที่เต็มไปด้วยความกังวล โน้มตัวลงมาลูบหัวเขา “ไม่มีอะไร ไปล้างหน้าแปรงฟันเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวลงไปทานอาหารเช้า” สุดท้ายก็ไม่สามารถอารมณ์เสียใส่เด็กน้อยได้ เขาพยายามอดกลั้นอย่างมาก ธีมนต์ก็ฉลาดและเข้าใจ ไม่ถามอะไรอีกแล้วเข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน ยืนอยู่ในห้องใหญ่โต ไม่มีเด็กน้อยแล้ว เขาก็เปิดหน้าต่างโรงแรมออก หยิบบุหรี่ในลิ้นชักออกมาจุดไฟ ควันขาวคลุ้งออกมา หายใจเข้าทันที สูดควันร้อนผ่านหลอดลมเข้าไปในร่างกาย ให้หัวสมองที่สับสนได้ตื่นขึ้นสักนิด มองดูพื้นผิวน้ำทะเลมีหมอกในตอนเช้าที่อยู่ไม่ไกล และยังมีตึกสูงเล็กผุดขึ้นมา ระหว่างที่มองอยู่ ก็ลืมใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ไม่ลง ชนุดมไม่รู้ตัวว่าตัวเองยืนอยู่นานแค่ไหน จนกระทั่งปลายบุหรี่ไหม้จนหมด จนกระทั่งเด็กน้อยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแหลมอีกครั้ง เขาถึงจะกลับมามีสติ ดับบุหรี่ในแก้วเขี่ยบุหรี่ เขาโบกมือไล่ควัน หลังจากกำชับแล้วจึงหันตัวเข้าห้องน้ำไป สักพักก็เป็นโรครักสะอาดอย่างควบคุมไม่ได้ สิ่งกีดขวางไม่เป็นอุปสรรค คิดแต่ว่าจะล้างกลิ่นของผู้หญิงคนนั้นออกไปจากร่างกาย ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่มันเป็นกลิ่นที่รับรู้ได้ตลอดเวลา มันน่ารำคาญในใจเขาเกินไป แสงในห้องน้ำ ถอดเสื้อที่ยับยู่ยี่ออก เห็นรอยข่วนบนหน้าท้องและช่วงไหล่คอในกระจก สายตายากที่จะคาดเดา เลื่อนสายตาแล้วเดินไปทางอ่างอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นน้ำเย็น ให้น้ำเย็นชำระร่างกาย แต่ก็ไม่เลย...... เขาอาบน้ำเร็วอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้กลับใช้เวลาสิบห้านาทีก็ยังล้างสบู่ออกไม่หมด ล้างไม่หยุด น้ำไหลทั่วทั้งร่าง และล้างเหตุผลของเขาให้กลับมา อะไรที่เกิดไปแล้วก็ให้มันเกิดไป ไม่ว่าสาเหตุจะคืออะไร ผลลัพธ์เป็นอย่างไร มันก็ไม่ได้เปลี่ยนวิธีการใดๆ ตั้งแต่เช้าตื่นมาจนถึงตอนนี้ ในหัวเขามีอยู่ปัญหาเดียว ไม่ว่าเขาจะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น เขาคิดอยู่ เมื่อวานแม้ว่าเขาโดนวางยา แต่ถ้าคนอื่นเข้ามาในห้อง เขาสูญเสียการควบคุมอย่างนี้ เขาจะทำลงไปโดยไม่คำนึงผลที่ตามมาเลยหรอ? คำตอบคือ ไม่ แม้ว่าเมื่อวานเขาจะถูกความปรารถนาเข้าครอบงำ แต่ตอนที่เธอย่างก้าวเข้ามาในห้อง อย่างน้อยเขาก็มีสติ และยังยับยั้งชั่งใจอย่างมาก แต่พอเห็นใบหน้านั้น ขณะที่มองเธอนอนอยู่ใต้ร่าง ก็เหมือนม้าบ้าที่วิ่งหนีไปอย่างคุมไม่อยู่ เขาได้ผู้หญิงคนนั้นล้ว ไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาทั้งหมด แต่เป็นความกระหายที่อยู่ในส่วนลึกในใจ ความกระหายที่เพิ่มเชื้อเพลิงกลายเป็นชนวนระเบิดในที่สุด ดังนั้นเมื่อเช้าที่มองเธอนอนอยู่ข้างกาย เขาประหลาดใจ แต่ยิ่งกว่านั้นคือสงสัยในตัวเอง เขาไม่อยากจะเชื่อ นอกจากนัชชาแล้ว เขาจะยอมรับผู้หญิงอีกคนจริงๆ และผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่ต้นจนจบนั้นมาอย่างเงียบเชียบ ก่อนที่จะเกิดเรื่องทั้งหมด ชนุดมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะมีความรู้สึกพิเศษกับชีวภา สำหรับตอนนี้ เขาเอื่ยเฉื่อยเกินไป เขาประเมินอิทธิพลของผู้หญิงคนนี้ที่มีกับตัวเองต่ำไป เพราะว่าแม้จะยืนอยู่ในน้ำเย็นขนาดนี้ นึกถึงร่างกายที่น่าหลงใหลของเธออยู่ใต้ร่างตนเอง เขาก็เลือดพล่านอย่างเคย...... ชนุดมก็เข้าใจหัวใจตัวเองทันที ชัดแล้ว และสามารถจัดการมันได้ง่ายๆ ควรยอมรับมัน และจัดการมัน และเข้าใจทั้งหมดแล้ว ห้านาทีต่อมา ทั้งสองใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ชนุดมจูงมือเด็กน้อยออกจากประตูไป ฝีเท้าหยุดอยู่หน้าห้องข้างๆ ราวกับได้ตัดสินใจล่วงหน้าแล้ว เขายกมือขึ้นกดกระดิ่ง เคาะอยู่หลายครั้ง ก็ไม่มีใครมา เขาขมวดคิ้วขึ้นมา มีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ ล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบคีย์การ์ดออมาเสียบ ‘ติ๊ดๆคลิ๊ก——’ หลังจากเสียงดังขึ้นเบาๆ เปิดประตูแล้วผลัดประตูเข้าไป ผ้าม่านปิดสนิท แต่ก็กั้นแสงที่อยู่นอกหน้าต่างไม่ได้ ผ้าห่มบนเตียง ของที่วางอยู่หัวเตียง เหมือนกับตอนที่เขาออกจากห้องมาเมื่อครู่ แต่สิ่งที่ไม่เหมือนก็คือ เสื้อผ้าที่ถูกทิ้งลงในตะกร้า ตัวที่เขาดึงจนขาดเมื่อคืน สีหน้าของชนุดมเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ เขามองหาในห้องอีกหนึ่งรอบ ก็ไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย เขายืนอยู่ตรงที่ที่เธอสารภาพรักต่อหน้าเขา แต่ตอนนี้น่าเสียดายที่ตอนนี้เป็นที่ที่ว่างเปล่า หนีไปแล้ว? ชนุดมไม่มีเวลามาโกรธ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดบันทึกสนทนา แป๊ปเดียวก็เจอเบอร์โทรศัพท์เธอในรายชื่อ รีบกดโทรออก แต่กลับได้ยินเสียงเย็นชาของหญิงสาวในเครื่อง—— ‘ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณา......’ เขาไม่อดทนฟังเสียงสัญญาณจนจบ แล้วเขวี้ยงโทรศัพท์ไปบนเตียงอย่างแรง สองมือยกขึ้นต่อยลมอย่างแรง แล้วสบถออกมา “shit!” ธีมนต์เดินเข้าไปหาอาข้างเตียงอย่างเป็นห่วง ไม่เห็นเงาของน้าชีวภา แม้ว่าจะอายุยังน้อย ความคิดในใจก็บริสุทธิ์ที่สุด หรือว่าอากับน้าชีวภาจะทะเลาะกัน? ธีมนต์เดินเข้าไป เห็นโทรศัพท์ที่ถูกเขวี้ยงทิ้งอยู่ข้างเตียง แล้วพูดปลอบ “คุณอาครับ น้าชีวภาดีกับผมที่สุด เดี๋ยวผมส่งข้อความหาเธอเองครับ” “ข้อความหรอ? เธอปิดเครื่องไม่เห็นหรอก” ชนุดมนั่งอยู่บนโซฟาข้างเตียง หายใจเข้าลึกๆหนึ่งที ดูเหมือนว่าจะโกรธจนหัวเสียจริงๆ เป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกพ่ายแพ้แบบนี้ เพราะเมื่อเช้าเขาเมินเฉยกับคำสารภาพของเธอ เธอเลยหันหนีให้เขาได้สัมผัสรสชาติแบบนี้ รู้มาตลอดว่าเธอเป็นคนมีอีโก้สูง แต่ไม่รู้ว่าเป็นคนชอบทรมาณคนอื่นด้วย คนที่วิ่งออกมาหลังจากหลับไปแล้วคือเขาใช่ไหม? ชนุดมหัวเราะอย่างขมขื่น คือผู้หญิงที่กล้าหาญคนนั้น