ตอนที่ 566 วันแรกของพวกเรา

ตอนที่ 566 วันแรกของพวกเรา แม้ว่าก่อนที่จะมาถึงคฤหาสน์หลังนี้ เธอไม่มีความทรงจำเลยสักนิด แต่พอมีบ้านหลังนี้ปรากฏอยู่ต่อหน้าจริงๆ ขณะที่ร่างเธอได้อยู่ในสิ่งแวดลอมแบบนี้จริงๆ น้ำตาก็ไหลออกมาล้นหลามอย่างคุมไม่อยู่ เตชิตปลอบอารมณ์เธอไม่ทัน อีกด้านหนึ่ง ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออกมาจากคนข้างในทันที น้ารินเห็นทั้งสองกลับมา ก็กึ่งวิ่งออกมาข้างหน้าทันที อายุเยอะจิตใจก็ดี แม้เป็นแค่เจ้านายกับลูกจ้างแต่นัชชากับเตชิตดีกับเธอมาก รักใคร่เธออย่างมาก เห็นพวกเขากลับมาขอบตาก็แดงอย่างคุมไม่ได้ “คุณเตชิต คุณนัชชา ในที่สุกพวกคุณก็กลับมาแล้ว!” นัชชาพอเห็นน้ารินก็อึ้งไปสักพัก ตอนนี้มีภาพที่ปะติดต่อกันฉายเข้ามามากมาย เหมือนตอนที่อยู่ประเทศ Y เธอเซเล็กน้อย เตชิตขมวดคิ้วเข้าไปประคองเธอ “นัชชา?” “ฉันไม่เป็นอะไร......” เธอยืนได้ มือขวายกขึ้นจับขมับ ในสมองเหมืนอมีคนดึงเส้นเลือดไม่หยุด ปวดอย่างมาก เหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดครั้งสองครั้ง เตชิตรู้ความคิดของเธอทั้งหมด นึกอะไรได้ขึ้นมา ทุกครั้งที่เห็นท่าทางเจ็บปวดขอเธอ อีกด้านหนึ่งก็ดีใจที่เธอจะจำเรื่องราวของพวกเขาได้ อีกด้านหนึ่งก็อดกังวลกับสุขภาพเธอไม่ได้ ทรมาณเหลือเกิน ประคองเธอเข้าบ้านไป สายตาก็เห็นของตกแต่งที่คุ้นเคยในห้อง นัชชาก็อึ้งไป ราวกับกดปุ่มให้ช้าลง จากห้องนั่งเล่นไปห้องอาหารไปจนถึงห้องครัว จากชั้นหนึ่งไปชั้นสองไปจนถึงชั้นสาม สุดท้าย เธอเปิดประตูห้องนอนใหญ่เข้าไป เห็นห้องนอนที่เรียบง่ายแต่หรูหรา ในใจบิดเบี้ยว ไม่มีทางจำได้ ค่อนข้างว่างเปล่า เหมือนกับก้นบึ้งหัวใจขาดอะไรไป เหมือนกับจิ๊กซอว์ที่หายไปหนึ่งชิ้น ขณะที่เสียใจก็รู้สึกหงุดหงิด ในตอนนี้ ด้านหลังก็มีแขนอันแข็งแกร่ง ฝ่ามืออุ่นแห้งปิดตาของเธอไว้ บังทุกอย่างตรงหน้าเธอไว้ทั้งหมด เตชิตรู้สึกถึงแรงกะพริบตาที่ฝ่ามือ มืออีกข้างก็ดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด “อย่ากังวล เดี๋ยวก็จำทุกอย่างได้ ไม่ต้องกดดันนะ” “ฉันจำไม่ได้......” นัชชาพูดออกมาอย่างเศร้าใจ นึกอยากจะดึงมือเขาออก แต่กลับถูกเขาหมุนไหล่ให้หันมา สายตาลึกซึ้งของเขากดลงมา “นัชชา มองผมนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนดังเข้ามาในหู โทนเสียงค่อนข้างแข็งนิดหน่อย ให้เธอต้องมองมาที่เขา “ไม่มีใครสั่งให้คุณต้องคิดอะไร แล้วก็ไม่ได้มีเงื่อนไขว่าคุณต้องใช้เวลาเท่าไหร่ในการจำได้ทั้งหมด สำหรับผม การที่คุณกลับมาได้เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว คุณเข้าใจไหม?” เขาพูดทุกคำอย่างชัดเจนเหลือเกิน นัชชาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? เขาใส่ใจดูแลเธอมาตลอดหลายเดือน แถมยังเห็นอกเห็นใจในทุกเรื่อง ล้วนแล้วเป็นการส่งสัญญาณให้เธอ เพียงแค่พูดคุยกัน ในใจเธอก็ไม่รีบร้อนสักนิด หนึ่งวันจำไม่ได้ ชีวิตของเธอก็ขาดไปหนึ่งวัน เธอไม่อยากขาดความจำที่เต็มไปด้วยสีสัน โดยเฉพาะเวลาที่ผ่านไป สำหรับเตชิต เธอไม่ได้มีความขัดแย้งเหมือนแต่ก่อน เธออยากรู้จักผู้ชายคนนี้ให้มากขึ้น แต่ตอนนี้ยังไม่มีทาง นัชชาลังเลที่จะสบสายตาเขา ปิดปากลงอยู่นานกว่าจะพูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างอ้ำๆอึ้งๆ “แต่แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณ คุณทำเพื่อฉันมามาก แต่ฉันกลับจำไม่ได้......” หลังจากได้ยินเธอพูดประโยคนี้ สีหน้าเตชิตก็หมองลง พูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำลง “ผมเคยบอกแล้วไงว่า ผมดีกับคุณ ไม่ได้หวังให้คุณมาตอบแทนผมกลับ คุณแค่สบายใจที่จะรับมันไปก็โอเคแล้ว” “แต่ฉันทำไม่ได้” นัชชายกมือขึ้นมาลูบบริเวณหัวใจด้านซ้าย “มันบอกฉันว่า ฉันทำแบบนี้ไม่ได้ มันบอกฉันว่าคุณคือคนสำคัญ” ถ้าเมื่อก่อนได้รับเฉยๆหลังจากตื่นมา ตอนนี้ เธอคิออยากจะเปลี่ยนเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าตอนนี้ เธอไม่สามารถเพลิดเพลินกับการดูแลของเขาอย่างเต็มใจได้อย่างสมบูรณ์ แต่ถ้าไม่ตอบรับสักนิด ไม่เห็นแผ่นหลังโดดเดี่ยวของเขาในตอนเที่ยงคืน เธอไม่สามารถเห็นแก่ตัวอย่างนี้ได้ นัชชาไม่รู้ว่าจะแสดงความในใจของตัวเองทั้งหมดได้อย่างไร แต่แม้ว่าเตชิตจะเข้าใจ เขาเข้าใจเธอทุกอย่าง และเข้าใจความคิดของเธอทั้งหมดในตอนนี้อยู่แล้ว “กลัวทำให้ผมน้อยใจหรอ?” หลังจากเข้าใจเธอ เตชิตก็สายตาอ่อนโยนลง มือใหญ่เชยคางเธอเบาๆให้หันมามองตน “ถ้าคุณอยากชดเชยให้ผมล่ะก็ นอกจากเรื่องจำให้ได้แล้วก็ไม่มีทางอื่น” เขาพูดจาคลุมเครือ นัชชามองดวงตาดำสนิทอย่างไม่เข้าใจ จึงถามออกไป “ทำไม?” จู่ๆสายตาก็เปลี่ยนเป็นเฉียบคม จ้องมองเธอราวกับมีแสงระยิบระยับท่ามกลางท้องฟ้ามืดสนิท ฝ่าเข้ามาในดวงตาเธอผ่านอุปสรรคทางอากาศ เข้ามาในนหัวใจเธอ ได้ยินริมฝีปากเขาขยับอย่างชัดเจนห้าพยางค์—— “รักผมอีกครั้งหนึ่ง” เสียงดัง ‘ปัง’ ราวกับมีแผ่นเหล็กเคาะอยู่ในหัวอย่างหนักหน่วง สั่นไหวจนเธอรู้สึกเวียนหัว อีกครั้งหนึ่ง รักเขา สองคำในที่สุดก็ออกจากปากเขา ราวกับเป็นมนตร์คาถาที่ถูกมอบหมาย วนเวียนดังก้องในหูเธออีกครั้งและอีกครั้ง เตชิตมองดวงตาที่ประหลาดใจและถอยหลังกลับไปอย่างชัดเจน ดวงตาเป็นประกาย ยกมือขึ้นโอบบริเวณหลังศีรษะเธอ แล้วล็อคเธอไว้ ไม่ให้โอกาสเธอหนีไปไหน “ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว ผมก็อยู่ที่นี่ แล้วจะไปจมปลักกับความทรงจำในอดีตทำไม พวกเรามีเวลาตั้งมากมาย อนาคตก็ยังมีอีกมากให้วางแผน จากนี้ไปก็ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ผมมั่นใจ ผมจะทำให้คุณยอมรับผมอีกครั้ง ให้รักผมอีกครั้ง” คำพูดเดียว เขาพูดด้วยความมั่นใจเหลือเกิน ถึงขั้นมีความเป็นอีโก้สูง ราวกับว่าเรื่องที่พวกเขาต้องใช้ชีวิตร่วมกันตลอดชีวิตเป็นเรื่องที่ถูกต้องและเหมาะสม จนกระทั่งตอนเขาพูดประโยคสุดท้ายว่า ‘ผมมั่นใจ ผมจะทำให้คุณยอมรับผมอีกครั้ง ให้รักผมอีกครั้ง’ เธอไม่เพียงไม่ชอบมัน แต่กลับใจเต้นแรงด้วยซ้ำ “นัชชา” สองมือเขาเชยหน้าเธอขึ้นมา ด้วยท่าทางจริงใจ ร่างสูงใหญ่โน้มตัวเข้าไปใกล้เล็กน้อย ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดอยู่บริเวณใบหน้าเห่อแดงของเธอ “ไม่ว่าระหว่างพวกเราจะเกิดอะไรขึ้น จะเริ่มใหม่อีกกี่ครั้ง พวกเราก็จะอยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยเชื่อเรื่องโชคชะตาอะไรพวกนั้น แต่เพื่อคุณ ผมจะยอมเชื่อสักครั้งหนึ่ง แม้ว่าคุณจะลืมผม แม้ว่าทั้งชีวิตนี้คุณจะจำเรื่องราวเมื่อก่อนไม่ได้เลย แต่ผมมั่นใจว่า จากวันนี้เป็นต้องไปพวกเรามาสร้างความทรงจำกัน มันต้องดีกว่าเมื่อก่อนแน่นอน” เขาพูดประโยคนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ นัชชารู้สึกว่าเขาบ้าบิ่นไปแล้ว เขาถึงพูดว่าแม้ว่าทั้งชีวิตนี้เธอจะจำเขาไม่ได้ เขาก็ไม่ใส่ใจ แต่ว่า...... เธอเงยหน้าขึ้นมองสายตาที่ชัดเจน เห็นแววตาตนเองสะท้อนในดวงตาดำลึก เชื่อว่าในสายตาเขาต้องมีภาพแบบเดียวกันในตอนนี้ จิตใจมีชีวิตชีวา ความน้อยใจหายไป เธอยิ้มด้วยน้ำตา สองมือยกขึ้นวางไว้บนไหล่กว้างของเขา ออกแรงเขย่งเท้าเล็กน้อยขึ้นไปจูบริมฝีปากบางที่เซ็กซี่และเย็นจัด...... สัมผัสอันเบาบางก็แยกออก ใบหน้าแดงของเธอเข้ามาใกล้ แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ด้วยแววตาสดใส “งั้นวันนี้ถือว่าเป็นวันแรกของพวกเรา”