ตอนที่ 568 พ่อแม่กลับมาแล้ว

ตอนที่ 568 พ่อแม่กลับมาแล้ว กินข้าวมื้อหนึ่งประมาณเกือบชั่วโมงหนึ่ง ระหว่างทานอาหารณัชชนม์กับเมทนีก็ถามนั่นถามนี่อย่างไม่วางใจ ขณะที่นัชชาตอบกลับไม่ได้ เตชิตก็รับคำถามนั้นมาอย่างใจเย็น ทั้งสองช่วยกันโดยที่ไม่ถูกจับได้ ทานข้าวเสร็จแล้วก็นั่งสักครู่ เวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้ว เห็นเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ยากที่จะกลับมา นัชชากับเตชิตก็ตัดสินใจไปรับลูกที่โรงเรียนด้วยตัวเอง ระหว่างทางไปโรงเรียน ตามองเวลายังเช้าอยู่ พวกเขาจึงจอดรถอยู่ทางเข้าหน้าร้านของเล่น เข้าไปเลือกโมเดลดีๆสองกล่องแล้วจึงขับรถต่อ ตอนถึงโรงเรียนเป็นเวลาบ่ายสี่โมงยี่สิบนาที ประตูใหญ่ของโรงเรียนเปิดออก เป็นโรงเรียนประถมที่ดีที่สุดในเมือง J เด็กในโรงเรียนมีแต่คนรวย เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน หน้าประตูโรงเรียนก็มีแต่รถหรูมากมายจอดอยู่ ไม่นาน เด็กๆก็เดินตามคุณครูมา ต่อแถวยาว เดินออกมาประตูใหญ่อย่างเป็นระเบียบ นัชชามองดู ใบหน้าที่เห็นในวิดีโอมานับครั้งไม่ถ้วนกำลังทำหน้ามองหาท่ามกลางฝูงชน รออยู่นาน ตามองไปที่แต่ละแถวค่อยๆออกมา แต่ไม่เห็นเงาของธีมนต์เลย ฝ่ามือเธอมีเหงื่อผุดขึ้นมา “ทำไมยังไม่ออกมาอีกล่ะ?” นัชชาอดจะถามผู้ชายข้างกายอย่างแผ่วเบาไม่ได้ ไม่รู้ว่าได้ยินเสียงกรีดร้องในใจเธอไหม ไม่รอให้เตชิตได้พูด ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยที่แสนน่ารักและโดดเด่นปรากฏขึ้น ใบหน้าหล่อที่แตกต่างจากเด็กคนอื่น และยังมีกลิ่นกายที่คุ้นเคยมากขึ้น ทำให้นัชชาเมื่อเห็นก็จำเด็กคนนี้ได้ ไม่ใช่ธีมนต์แล้วจะเป็นใครได้ล่ะ? ร่างเล็กใส่เครื่องแบบนักเรียนอย่างเหมาะสม เครื่องแบบเป็นเสื้อคลุมชุดสูทสีเข้มและเสื้อเชิ้ตสีขาว ตรงหน้าอกมีเข็มกลัดโรงเรียน ที่ปกคอมีเน็คไทสีน้ำเงินหนึ่งเส้น ทั้งสุภาพและน่ารัก ปกติจะเป็นณัชชนม์มารับเสียส่วนใหญ่ ดังนั้นเมื่ออกมาจากประตูโรงเรียนเดินมาเห็นผู้ปกครอง ธีมนต์ก็ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ รอคุณยายปรากฎตัวอย่างใจเย็น เพื่อนนักเรียนรอบข้างมีพ่อแม่อยู่ข้างกายกันหมด มีเพียงเขาที่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างโดดเดี่ยว ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความอิจฉา แม้ว่าจะหนีออกมาไกลขนาดนี้ นัชชาก็ยังจับตามองเห็นได้ชัดเจน เจ็บปวดหัวใจเหมือนกัน เธอไม่ได้เป็นคนเดียวสินะ? เตชิตมองภาพตรงหน้า ในใจก็ไม่ได้หงุดหงิด เกือบจะเปิดประตูรถลงไปทันที เดินไปทางลูกชายที่น่าสงสาร หลังจากนัชชาเดินตามไปติดๆ มือเล็กถูกเขากุมไว้ ทำให้รู้สึกปลอดภัยขึ้นมามาก “ธีมนต์” ระยะห่างใกล้ขึ้นมาหน่อย เตชิตเอ่ยเรียกชื่อเขา พบว่าเสียงตัวเองแหบพร่า เขาเคลียร์ลำคอก่อนจะตะโกนเรียกอีกครั้ง “ธีมนต์” ธีมนต์ที่ยืนรอคุณยายมารับอย่างเชื่อฟังใต้ต้นไม้เดิมทีไม่ได้สังเกตเห็น แม้ว่าเหมือนจะได้ยินคนเรียกชื่อตัวเองแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา พ่อแม่ไม่อยู่ คงไม่ใช่พวกเขาหรอก คงเป็นเสียงพ่อแม่เด็กคนอื่นล่ะมั้ง คิดแบบนี้ จนกระทั่งเตชิตเดินมายืนตรงหน้าเขา เด็กน้อยถึงได้เงยคอขึ้นมา ขณะที่สายตาสัมผัสถึงใบหน้าที่คุ้นเคยเหลือเกิน ราวกับว่าไม่กล้าเชื่อจึงกะพริบตาทันที ร่างเล็กยืนเหม่ออยู่กับที่ ดีใจปนตกใจ เหม่อลอย ยากที่จะเชื่อ ดวงตาที่ใสซื่อคู่นั้น เตชิตรู้สึกเหมือนกับมีคนเอาค้อนมาทุบหัวใจแรงๆ เจ็บจนเขาต้องหายใจถี่ขึ้นมา ร่างสูงย่อตัวลงไป ยื่นมือโอบกอดเด็กน้อย ไม่กล้าใช้แรงมาก กลัวว่าจะทำให้เขากลัว “ธีมนต์ พ่อกับแม่มารับหนูแล้ว” ได้ฟังประโยคนี้ เหมือนกดปุ่มเปิด ดวงตาประกายคู่นั้นก็มีน้ำตาไหลอกมาสองข้างทาง ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นอยากจะเข้ามาใกล้แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร มันยากที่จะเข้าใกล้ เด็กอายุเท่านี้ ปกติต้องใสซื่อบริสุทธิ์ แต่เพราะผู้ใหญ่แยกทางกันหลายครั้ง ทำให้เด็กน้อยโตขึ้นเร็วกว่าคนอื่น ได้เจอพ่อแม่ที่ปรากฏตัวขึ้นด้วยฉับพลัน ธีมนต์ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจ ทั้งๆที่รอคอยพ่อแม่กลับมาเสมอ แต่ตอนที่พวกเขาตอบกลับจริงๆ เขากลับสับสนขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด เรื่องทั้งหมดนี้ เตชิตเห็นอยู่ในสายตา เจ็บปวดอยู่ในใจ ไม่อยากให้วัยเด็กของเขาได้แบกรับอะไรมากมาย ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและมีความสุขก็พอแล้ว แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ นัชชามองใบหน้าเด็กน้อยที่ถอดแบบมาจากเตชิต แม้ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้เธอเชื่อแล้ว เหมือนกันมากจริงๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพ่อลูกกันไม่ผิดแน่ เห็นน้ำตาของเด็กน้อยไหลออกมาในพริบตา ในใจเธอก็มีปฏิกิริยาเดียวกัน ขณะที่เธอไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ราวกับว่าร่างกายเกิดความทรงจำขึ้นมา ยกมือขึ้นลูบหัวเด็กน้อยอย่างรวดเร็ว “ธีมนต์ อย่าร้องไห้เลยนะ ขึ้นรถไป......กับพ่อแม่ก่อนนะ” แม้ว่าขณะที่พูดคำว่าแม่ออกไปจะติดขัดเล็กน้อย แต่เด็กน้อยตรงหน้าไม่ได้รู้สึกแปลก ทั้งสามขึ้นรถไป นัชชานั่งเบาะด้านหลังเป็นเพื่อนธีมนต์ เตชิตขับรถ มองแม่ลูกด้านหลังผ่านกระจก “พวกเราไปทานอาหารกัน ธีมนต์อยากทานอะไรไหมครับ?” ถึงจะไม่มีความทรงจำในการเป็นแม่ในอดีต การดูแลลูก เธอก็รู้สึกไม่เก่ง แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เธอก็ยังพยายามคล้อยตามให้ดี ธีมนต์ตั้งแต่ขึ้นรถสายตาที่มองออกนอกหน้าต่างตลอดก็หันกลับมา มองไปที่มือเล็กที่วางบนตัก เขากับเข็มขัดบนตัว เหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด “ได้หมดครับ” ได้หมด? เตชิตขมวดคิ้ว มองผ่านกระจกไปที่ร่างเล็ก “ลูกไม่ได้ชอบร้านอาหารเด็กที่ถนนวารีหรอ?” เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนบ่อยครั้งที่เขาร้องอยากไป เพราะว่านัชชาไม่ชอบให้ลูกทานอาหารขยะ เขาจึงให้เขาเป็นคนสนับสนุน นึกว่าครั้งนี้เขาจะยกข้อเสนอนี้มา แต่ไม่คิดว่าจะยังไงก็ได้ เตชิตขมวดคิ้ว นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ดีนัก “ร้านอาหารเด็กอาชนุดมพาผมไปทานหลายครั้งแล้ว ผมไม่อยากไปแล้ว” ธีมนต์ตั้งใจพูดประโยคนี้ดังๆ เหมือนกับจะบอกพวกเขา แม้จะภูมิใจในประโยคนี้มาก แต่ท่าทางขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด ได้ยินคำว่าอาชนุดม ในใจเตชิตก็เกิดเสียง ‘คลิ๊ก’ ออกมาโดยอัตโนมัติ กำลังจะเอ่ยปากก็ได้ยินนัชชาถามอย่างสงสัยว่า “อาชนุดมคือ......” คำว่า ‘ใคร’ สุดท้ายก็ไม่ได้พูออกไป เขารีบแทรก “อาชนุดมพาหนูไปหรอ? ตอนพ่อแม่ไม่อยู่ อาชนุดมดูแลหนูตลอดเลยใช่ไหม?” นัชชาเงียบ จึงเข้าใจแล้วว่า อาชนุดมที่เด็กน้อยเพิ่งพูดน่าจะเป็นคนรู้จักของเธอ ยังไงธีมนต์ก็เป็นเด็ก ไม่รู้สึกถึงบทสนทนาที่อ่อนไหวระหว่างพวกเขา แล้วออกแรงพยักหน้า “ครับ อาชนุดมดีกับผมมาก พาผมไปเที่ยวด้วยล่ะ!” เห็นท่าทางเขาภูมิใจเหลือเกิน เตชิตก็อิจฉาในใจ “พ่อไม่เคยพาหนูไปหรอ?”