ตอนที่ 569 ‘กังวล’ กับศัตรูหัวใจ

ตอนที่ 569 ‘กังวล’ กับศัตรูหัวใจ ปากเล็กของธีมนต์กระตุกขึ้น ไม่พอใจอย่างชัดเจน “พ่อเคยพาผมไปหรอ ผมลืมไปแล้ว” มือของเตชิตกำพวงมาลัยแน่น เด็กน้อยโทษที่เขาไม่พาไปนาน อิจฉาไปก็ไม่ได้อะไร ทั้งหมดก็เขาก็ทำตัวเอง โทษใครไม่ได้ สัญญาหลายครั้งเกิดไป แต่ก็ผิดสัญญาครั้งหนึ่ง จนถึงวันนี้ เขาในฐานะพ่อไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกไปง่ายๆ ได้แต่ตัดสินใจเงียบๆ ว่าต่อจากนี้ไปจะดูแลเป็นสองเท่าอย่างแน่นอน นัชชาได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อลูก สายตามองไปที่ใบหน้าเล็กที่อ่อนเยาว์ ปากเล็กพูดไปสุดท้ายก็พ่ายแพ้ เลยออกปากอธิบายแทนเขา “ธีมนต์ ที่จริงครั้งนี้เป็นเพราะแม่เอง เลยกลับมาช้าขนาดนี้ พ่อต้องดูแลแม่ ที่จริงเขาคิดถึงหนูมากนะ” ธีมนต์เป็นเด็กที่ฉลาดและเชื่อฟังอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้มันนานเกินไป ในใจเขามีหลุมดำเล็กๆ “แม่ครับ แม่เคยบอกว่าจะไม่ให้ผมอยู่คนเดียวไงครับ” เขาโตมากับนนัชชา สถานการณ์เดียวกันกับเตชิตสามารถงอแงได้ เมื่อเผชิญหน้ากับเธอกลับแค่น้อยใจ นัชชาจำไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งเคยพูดกับเขา ความทรงจำที่หายไปรวมถึงข้อมูลของเด็กน้อยคนนี้ทั้งหมด แต่พอสบตาที่น่าสงสารของเขา ในใจก็อ่อนยวบลง “แม่ไม่ดีเองครับ แม่ขอโทษนะ” เธอจำได้ตอนที่ฟื้นขึ้นมา รู้ว่าตัวเองมีลูกหนึ่งคน เธอก็รู้สึกขัดแย้งและตกใจกลัวเหลือเกิน ตอนนั้นเธอคิดจะไม่สนใจเด็กคนนี้ รอจนกว่าเธอจะจำได้ค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอรู้สึกผิดที่ครั้งหนึ่งเคยคิดแบบนั้น บางทีอาจจะมาจากสัญชาตญาณความเป็นแม่ล่ะมั้ง เธอไม่อาจเพิกเฉยกับเด็กคนนี้ได้ และทนเห็นเขาเจ็บปวดไม่ได้ ความรู้สึกใดๆที่ปรากฏบนหน้าเขา ก็มีผลกระทบต่อจิตใจเธออย่างง่ายดาย ระหว่างทางที่ไปร้านอาหาร นัชชาก็ปลอบประโลมเด็กน้อยอยู่ตลอด ความกดดันของนัชชาตั้งแต่แรกจนถึงลงรถมาสุดท้ายก็ดีขึ้นมาหน่อย เตชิตสุดท้ายก็เลือกจองร้านอาหารหรูเป็นที่สำหรับทานอาหาร เขาและนัชชากลับมาได้สามวันแล้ว สายตามากมายจ้องมาที่พวกเขา แต่ถ้าถูกถ่ายรูปจะต้องลงข่าวหน้าหนึ่ง เขาชินชากับมันแล้ว แต่กับนัชชาและลูก เขาไม่อาจให้เป็นกระแสลมปากคนอื่นหรอก ร้านอาหารแห่งนี้ต้อนรับผู้นำมามากมาย ความเป็นส่วนตัวและมาตรฐานของพนักงานสูงมาก จึงทำให้สบายใจ หลังจากได้นั่งในที่ส่วนตัว มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นเมฆที่เป็นสีแดงจากแสงพระอาทิตย์ตก ในใจก็รู้สึกสดใสขึ้นมาในที่สุด หลังจากสั่งอาหารแล้ว เตชิตก็เพิ่มพุดดิ้งคาราเมลมาอีกหนึ่งที่ เป็นของที่เขาชอบ แต่ก่อนเพื่อปัญหาด้านสุขภาพเลยไม่ให้เขากินเยอะ ครั้งนี้เพื่อเอาใจลูกเลยต้องแหกกฎ “ลูกเพิ่งบอกว่าอาชนุดมพาไปเที่ยวหรอ? เขาพาลูกไปไหนล่ะ?” ระหว่างที่ทานอาหาร เตชิตก็อดถามออกไปไม่ได้ ธีมนต์ตอบอย่างตรงไปตรงมา “เมือง Q ครับ” เมือง Q ไม่ได้ห่างจากเมือง J มากเป็นพิเศษ เป็นเมืองที่ใกล้กับทะเลสามด้าน สิ่งแวดล้อมดีมาก เหมาะกับไปเที่ยวผ่อนคลาย “ไปกี่วัน สนุกไหมครับ?” “สองวันครับ อาพาผมไปทานอาหารทะเล แล้วก็พาไปเดินเล่นชายหาดด้วย ได้นั่งบนกระเช้าลอยฟ้าอันใหญ่มากๆ...... จริงด้วย!” ขณะที่พูดอยู่ จู่ๆธีมนต์ก็คิดอะไรได้ขึ้นมา ดวงตาเป็นประกาย “มีน้าชีวภาด้วย เธอมากับพวกเราด้วยครับ!” “น้าชีวภา?” ได้ยินชื่อแปลกๆ เตชิตก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “เธอเป็นใคร?” “เป็นเพื่อนอาชนุดมครับ เธอดีกับผมมากๆๆ ซื้อของขวัญให้ผมด้วย ดูแลผมดีเหมือนแม่เลยครับ” พูดถึงชีวภา ใบหน้านัชชาก็หุบยิ้ม จิตใจของเด็กน้อยนั้นบริสุทธิ์จริงๆ ใครดีกับตน ใครไม่ดีกับตน ก็แสดงออกมาได้อย่างชัดเจน เพียงแต่...... เตชิตกระตุกคิ้ว แปลกมากที่มีผู้หญิงอยู่ข้างกายชนุดม มีเหตุผลอะไรกันแน่ “ลูกแน่ใจนะว่าน้าชีวภาท่านนี้เป็นเพื่อนของอาชนุดม?” เผชิญหน้ากับเด็กน้อย เตชิตไม่อาจถามตรงๆได้ ถามออกไปอย่างอ้อมๆ ธีมนต์พยักหน้าตอบแบบไม่คิด “ใช่ครับ แต่ผมคิดว่าอาชีวภาชอบอาชนุดมมาก” ปากเด็กน้อยบอกว่าชอบ ไม่เหมือนกับที่ผู้ใหญ่พูด แต่ถ้าอีกฝ่ายคือชนุดมล่ะก็ เตชิตมั่นใจมาก ถ้าเป็นความสัมพันธ์ธรรมดา เขาไม่ให้น้าชีวภาได้เจอกับธีมนต์แน่ แม้ว่าความสัมพันธ์กับนัชชาจะมั่นคงมาก แต่ว่า ชนุดมเป็นผู้ชายที่อยู่ข้างกายเธอมาตลอดห้าปี ยังไงเขาต้องคอยปกป้องอยู่ตลอด จึงอดถามไม่ได้ “แล้วชนุดมล่ะ ชอบน้าชีวภาที่ดีกับหนูไหม?” ดวงตาโตของธีมนต์กรอกไปมา หยักหน้าแล้วก็ส่ายหน้า พูดออกมาอย่างลังเล “ไม่น่านะครับ......ตอนที่อยู่เมือง Q อาชนุดมทำให้น้าชีวภาโกรธจนหนีไปเลย” “……” โอเค ดีใจเสียเปล่า เขาบอกว่า จากที่เขารู้จักผู้ชายอย่างชนุดม เขาไม่ใช่คนที่ชอบคนหรือให้ใจคนง่ายๆ สายตาซับซ้อนของผู้ใหญ่ธีมนต์ไม่เข้าใจ เขาตัดเสต็กเนื้อวัวเข้าปาก มองนัชชาที่นั่งอยู่ข้างๆตน “แม่ครับ ทำไมแม่ไม่พูดอะไรเลย?” นัชชาเขี่ยข้าวโพดในจานอย่างเงียบๆ จู่ๆก็ถูกเรียกชื่อ ในมือถือมีดอย่างสั่นๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากพูด แต่ว่าทุกอย่างมัน......ติดอยู่ที่ปาก อาชนุดม น้าชีวภา เธอไม่รู้จักทั้งหมด ตอนนี้จึงยิ้มออกมาอย่างเคืองๆ “แม่ทานข้าวอยู่น่ะ รู้สึกหิวนิดหน่อย” “อ้อ” ธีมนต์ไม่ได้สงสัย เพียงเคี้ยวเสต็กเนื้อวัวสองคำ ถามขึ้นอีกครั้ง “แม่ครับ แม่ไม่ได้เจออาชนุดมนานแล้วไม่ใช่หรอครับ? ช่วงนี้เขาก็ดูเหมือนจะอยากเจอแม่ตลอดเลย บางครั้งผมก็ได้ยินว่าถามเรื่องของแม่ด้วย” นัชชารู้สึกได้ว่ารอยยิ้มบนหน้าตัวเองตึงขึ้นมา ทำได้เพียงบังคับตัวเองให้พูด “อ๋อใช่ ไม่ได้เจอพวกเขานานแล้ว” เตชิตเห็นแบบนี้แล้ว เป็นอีกครั้งที่เปลี่ยนเรื่อง “ช่วงนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง?” นัชชาโล่งอก ถึงได้พบว่าข้าวโพดในจานถูกหั่นออกเป็นหลายชิ้นอย่างไม่รู้ตัว เธอรีบใช้ช้อนใส่ปากตัวเองทันที กลัวว่าจะถูกเห็นอะไรผิดปกติ มันเป็นแค่มื้ออาหารธรรมดาเท่านั้น แต่เธอกินด้วยความหวาดกลัว หลังจากทานอาหารเสร็จก็เดินเล่นในห้างชั้นล่าง ซื้อของเล่นและรถคันเล็กๆที่เขาชอบหลังจากนั้นก็ขับรถกลับบ้าน ยังดีที่ระหว่างทางธีมนต์ทนความง่วงไม่ไหว จึงงีบหลับอยู่หลังรถ เตชิตจึงฉวยโอกาสนี้พูดอะไรกับเธอสักหน่อย ถูกเธอทำท่าขัดไว้ กลัวว่าจะปลุกธีมนต์และกังวลกับคำถามเขา กลับถึงบ้านไม่ง่ายนัก น้ารินพาธีมนต์ไปล้างหน้าแปรงฟัน นัชชาเข้าไปในห้องใหญ่แล้วปิดประตู จากนั้นก็หายใจออกมาอย่างหนักหน่วง หนึ่งวันที่ตึงเครียดสุดท้ายก็คลายลง แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายที่กึ่งนอนและยิ้มอยู่บนเตียง เธอรีบเดินเข้าไป เร็วเหมือนกระโดดบันจี้จัมพ์ “อาชนุดมและน้าชีวภาคือใครกันแน่ ฉันสนิทกับพวกเขาไหม? ธีมนต์บอกว่าแม่ทูนหัวคือจินต์ใช่ไหม? นอกจากจินต์แล้วเขายังมีใครอื่นเป็นแม่ทูนหัวไหม?” เตชิตวางโทรศัพท์ในมือลง ยืดตัวข้นมา ขากำยำอ้าออกนิดหน่อย ให้เธอแทรกมาระหว่างขา เขาเชยใบหน้าเล็กที่ดูกังวลและสดใสนั้นขึ้นมา “ถามเยอะจัง ผมไม่รู้จะเริ่มตอบตรงไหน” “ก็บอกฉันเท่าที่คุณรู้ ไม่งั้นฉันกลัวว่าตัวเองจะโป๊ะแตก เมื่อเย็นนี้ฉันไม่กล้าพูดอะเลย ทุกครั้งที่ธีมนต์พูดฉันกังวลมาก คุณรู้......อื้อ!” ยังไม่ทันพูดจบ ด้านหลังของศีรษะก็ถูกฝ่ามือใหญ่กดลงมาเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมาเบาๆก็ถูกปิดลงมา......