ตอนที่ 570 จูบในห้องนอน

ตอนที่ 570 จูบในห้องนอน กลีบปากอุ่นทับลงมาหาเธอ ราวกับทกับเอาเตารีดมาทับหัวใจอย่างนั้น นัชชาไม่ได้ต่อต้าน รู้สึกกลัวจึงเผยอปากออกเล็กน้อย จึงทำให้เขารุกล้ำเข้ามาได้พอดี ให้โอกาสเขาทำอะไรตามอำเภอใจ กำลังพูดคุยเรื่องสำคัญอยู่นะ จู่ๆจูบลงมาทำไม?! สองมือของนัชชาอยู่บนบริเวณหน้าอกเขา มีผ้าบางกั้นอยู่ก็ยังรู้สึกถึงกล้ามเนื้ออุ่นร้อน “อือ......เตชิตคุณอย่า......” การต่อต้านเบาๆนั้นไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ร่างกายเขาเหมือนลูกบอลร้อนๆ ยิ่งสัมผัสเธอก็ยิ่งร้อนแรงขึ้น ไม่สามารถควบคุมได้ทั้งหมด ฝ่ามือดูดีคู่นั้นค่อยๆลูบบนเรือนร่างเธอ ในขณะที่ลิ้นเขารุกล้ำเข้าไป แหย่ร่างกายเธออย่างต่อเนื่อง อย่างต่อเนื่อง ที่ประเทศ Y ในโรงพยาบาล แม้ว่าครั้งหนึ่งเความปรารถนาในสายตาเขา ความกระหาย แต่ไม่เคยได้สัมผัสมันเหมือนครั้งนี้ การควบคุมที่อดทน ความควบคุมที่มีขอบเขต ทำให้เธอนึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่ทะนงตนและร่าเริง เมื่อได้เผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขารัก ไม่มีใครที่จะขัดแย้งได้ พอกดจูบลงมา นัชชาก็ไม่ใช่ศัตรู แป๊ปเดียวก็พ่ายแพ้แล้ว เปลี่ยนจากผลักมือเขาออกเป็นจับไว้แน่นอย่างช่วยไม่ได้ จับปกคือเสื้อเชิ้ตจนยับยู่ยี่ ขณะที่สับสน ไม่รู้ว่าตอนไหน ก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาบนเตียงใหญ่ด้านหลัง แสงสว่างบนศีรษะถูกร่างที่กว้างของเขาบังจนหมด เสื้อผ้าบนร่างกายถูกดึงออกสะเปะสะปะ แขนเรียวเย็นกระโจนเข้าใส่แล้วโอบรอบเอวบางเธอ...... นัชชาตกใจกับการกระทำนี้ เธอเหมือนถูกเหยียบหางแมว เบิกตากว้างแล้วออกแรงผลักเขาออกทันที “อย่า!” ไม่รู้เพราะว่าเสียงที่เธอเปล่งออกไปนั้นน่าสงสารเกินไปหรือเปล่า เตชิตถึงได้หยุดการกระทำลง คิ้วเข้มขมวดรวมกัน สีหน้าคลุมเครือผสมไปด้วยความปรารถนาไม่ใช่ว่าเธอมองไม่ออก เพียงแต่......ไม่อยากตกลงไปในหลุมนั้น เธอไม่ได้ลืม ไม่ลืมแผ่นหลังที่ขรุขระ แผลเป็นที่น่าเกลียดนั้น บอกว่าเธอขี้ขลาดตาขาวก้ได้ เธอยังไม่ได้ทำใจทั้งหมด ให้เห็นอีกด้านที่สุดๆไม่ได้ เธอไม่ได้พูดออกไป แต่มองเขาด้วยขอบตาแดงก่ำ และเตชิตไม่ได้ถามอะไรออกไป แต่มองเห็นความสับสนและลำบากใจของเธอ “คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้ใส่ใจ” เสียงแหบพร่าของเขาพูดออกไป ดังอยู่ข้างหูเหมือนมีคนมาเล่นดนตรีให้ฟัง “ฉันรู้” นัชชารีบตอบ เธอรู้ ทำไมเธอจะไม่รู้ ตอนอยู่ประเทศ Y เธอก็รู้อยู่แล้ว แต่ว่า...... “คุณไม่แคร์ แต่ฉันแคร์นะ” เห็นปากบางที่ดูดีขยับสองที นัชชาก็รีบพูด “ไม่ใช่เพราะฉันมองเป็นคนนอกนะ แต่ผู้หญิงทุกคนหวังใหตัวเองดูดีต่อหน้าคนที่เราชอบอยู่แล้ว ฉันก็ไม่ยกเว้น ฉันไม่อยากให้คุณเห็นรอยแผลเป็นฉัน อยากให้คุณได้เห็นฉันที่สมบูรณ์แบบ ตัวเองที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ แม้ว่า ต้องการเวลาที่นานก็ตาม” สั้นๆครึ่งนาที ตั้งแต่สวรรค์จนถึงนรก และจากนรกไปสู่สวรรค์ จิตใจเปลี่ยนแปลงไปตามคำพูดของเธอ ดังนั้นเธอไม่ให้เขามอง ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เขาใกล้ ยิ่งไม่ใช่การแบ่งแยก เพียงแต่.....อยากให้เขาเห็นภาพที่ดีที่สุด? ถูกบังคับให้หยุดแรงปรารถนา ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะพอใจแล้ว สักพักเขาก็พลิกตัวจากบนร่างเธอลงมา หายใจเข้าและหายใจออก เงยหน้าขึ้นมา มองเห็นโคมไฟแก้วด้านบน “ผมจัดการได้จริงๆ ผมไม่ใส่ใจกับประโยคเดียวหรอก” ที่จริงไม่เพียงไม่ใส่ใจ แต่ตอนนี้ในใจเบิกบานมาก ความพอใจในร่างกายไม่ได้สำคัญอะไร สิ่งที่เขาต้องการมาตลอดคือหัวใจดวงนี้ เวลาจะยาวหรือสั้น เขาไม่เคยกลัว แม้ว่านัชชาทั้งชีวิตนี้จะจำครั้งหนึ่งที่พวกเขาทำร่วมกันไม่ได้ เขาไม่เคยพูดครึ่งๆ เพียงมีเธออยู่ข้างกาย เขามีเวลาทั้งชีวิตสร้างความทรงจำใหม่กับเธอ นัชชาได้ยินคำหวานเลี่ยนที่เหมือนสารภาพรัก บอกว่าไม่ดีใจก็เป็นไปไม่ได้ แต่ต้องคุมตัวเองไว้หน่อย หลังจากรอให้เขาใจเย็นลง จึงถามไป “งั้นคุณตอบคำถามที่ฉันเพิ่งถามไปได้ไหม?” “ได้สิ” เขาตอบกลับอย่างอารมณ์ดี แต่โทนเสียงไม่ได้เป็นมิตรเท่าไหร่ “คุณพูดถึงชนุดม แล้วก็ที่ธีมนต์เรียกว่าอาชนุดม ก็คือตอนที่คุณหนีผมไปลอนดอนเมื่อห้าปีก่อน เขาดูแลพวกคุณสองแม่ลูก เป็นผู้ชายที่ตามจีบคุณ เป็นนักลงทุนที่ยิ่งใหญ่ อายุเท่ากัน เป็นคนที่ไม่น่าสนใจ” พูดจบ เขาก็พ่นเสียงเย็นชาออกมา “เขาเป็นคนที่มุ่งมั่น หลายปีแล้ว แม้ว่าคุณจะกลับมาหาผม เมื่อเกิดอะไรขึ้นเขาจะเป็นคนแรกที่กลับมา” นัชชาฟังอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าชนุดมท่านนี้จะสนิทกับเธอมาก. “มีรูปไหม?” “ไม่มี” เตชิตพูดสั้นๆ “หน้าตาไม่เลว สูงร้อยแปดสิบกว่าเซ็นติเมตร เตี้ยกว่าผมนิดเดียว” นัชชาจินตนาการรูปร่างคร่าวๆของเขา น่าจะเป็นคนที่หล่อมากคนหนึ่ง ร่ำรวย ดีกับเธอ หน้าตาหล่อ เธอไม่ค่อยเข้าใจ “เขาจีบฉันมานาน ทำไมฉันถึงไม่ตอบรับเขาล่ะ?” เตชิตตกใจกับคำถามของเธอ หันศีรษะไปจ้องร่างที่นอนอยู่ข้างๆ “ทำไมฟังดูแล้วเหมือนคุณเสียดายอ่ะ?” “......ฉันแค่ไม่เข้าใจ” “มีอะไรไม่เข้าใจ ก็ตอนนนั้นคุณหนีไปแต่ลืมผมไม่ลง คุณก็เลยไม่ได้รับรักเขาไง” เขาพูดอย่างมั่นใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ ใบหน้าหดหู่ทำให้นัชชาอดจะแหย่เขาไม่ได้ “เรื่องจริงเรื่องหลอก? ถ้าคุณหลอกฉันจะทำยังไง ฉันเลิกกับคุณ หนีคุณไปแล้ว จะไม่สบายใจได้ยังไง?” เตชิตรู้ว่าเธอตั้งใจยั่วโมโหเขา แต่แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้เขาก็อดจะอิจฉาตาร้อนไม่ได้ จึงขบหลังเธอ “ใครบอกว่วาหนีไปแล้วจะไม่สนใจ ไม่รักแล้ว? คุณจากผมไปห้าปี ผมก็ทรมาณมาห้าปี ผมไม่ได้รักคุณหรอ? อีกอย่างนะ ถ้าคุณไม่รักผมคุณจะมีธีมนต์ไหม?” ตอนนี้นัชชาถูกเขาพูดตรงๆใส่ จู่ๆก็ถามขึ้น “ข้างๆมีเด็กน้อยที่หน้าตาเหมือนผมขนาดนี้ เป็นเตชิตไซส์มินิ ถ้าคุณจะไม่เชื่อ ก็ลำบากแล้วล่ะ” “……” ความมั่นใจนี้มาจากไหน? นัชชาจับหน้าผาก ตัดสินใจอย่างชาญฉลาดในการเปลี่ยนหัวข้อ “แล้วน้าชีวภานั่นล่ะ เกิดอะไรขึ้นหรอ?” เตชิตแพร่มือออกมา “น้าชีวภานั่นผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ช่วงนี้เพิ่งมีชื่อนี้ปรากฏออกมา ไม่เคยเห็นหน้ามาระยะหนึ่งแล้ว แต่ได้ยินธีมนต์พูดถึงก็น่าจะเป็นผู้หญิงที่ชนุดมสนใจ” สำหรับความรู้สึกที่ชนุดมมีต่อนัชชาแล้ว ถ้าไม่สนใจล่ะก็ คงจะไม่เอามาไว้ข้างกายตามอำเภอใจอย่างแน่นอน “จินต์ล่ะ?” “จินต์คุณก็จำไม่ได้หรอ?” “ฉันจำได้ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นแม่ทูนหัวของลูก” “อันนี้คุณวางใจได้ นอกจากเธอแล้ว ไม่มีใครอีก ผมไม่ให้ใครก็ได้มาเป็นแม่ทูนหัวของลูกผมหรอก”