ตอนที่571 ผมไม่รังเกียจที่จะเข้าไปในหอพักหญิง

ตอนที่571 ผมไม่รังเกียจที่จะเข้าไปในหอพักหญิง เมื่อฟังเขาพูดเช่นนี้ นัชชาจึงค่อยรู้สึกวางใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ดีค่ะ ฉันกลัวเป็นอย่างยิ่งว่าฉันจะทำผิดพลาด” “ไม่ต้องตื่นเต้นไป ธีธีถึงแม้ว่าจะรู้เรื่องมากแล้วแต่ว่าก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี ไม่น่าจะหวั่นไหวง่าย คุณสบายใจเถอะ” “ฉันต้องการหาเวลาพบกับชนุดมหน่อยค่ะ ได้ไหมคะ” เธอรู้ว่าชายคนนี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเธอในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ดังนั้นเมื่อตอนที่ถามคำถามนี้ นัชชาจึงทำเสียงอ่อนเล็กน้อยโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว หัวใจของเตชิตนั้นไม่เต็มใจ ไม่มีใครอยากให้ผู้หญิงของตนเองพบกับอดีตคู่แข่ง แต่เมื่อเขารู้ว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่ต้องการให้เธอจิตใจไม่สงบสุขเพียงเพราะว่าไม่ได้พบชนุดม เขาตอบตกลงอย่างกังวลใจ แต่ว่าเขาก็มีข้อแม้อยู่เล็กน้อย “พบกันก็ได้ แต่ว่าผมต้องไปด้วยนะ” นัชชามองเขาเหมือนเด็กที่ถูกห้ามไม่ให้ทานของหวาน เธออดขำไม่ได้ “ฉันไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย คุณจะไม่ไว้ใจอะไรกัน” ตั้งแต่เมื่อครู่จนถึงตอนนี้ เหมือนมีความนัยอะไรบางอย่าง “ใครใช้ให้เมื่อก่อนนี้คุณไปใกล้ชิดกับชนุดมล่ะ ผมมีปมในใจ” เขาพูดเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกอาย แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลก็ตาม นัชชารู้ว่าเขายึดติดกับเรื่องนี้ ชายวัยสามสิบกว่าเช่นเขา ดูเป็นผู้ใหญ่และมั่นคงต่อหน้าคนอื่น แต่ว่าต่อหน้าเธอแล้วกลับทำตัวเป็นเด็กๆ แต่ว่าความแต่งต่างเช่นนี้ล่ะ ที่ทำให้เธอไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเท่านั้น แต่ว่ายังรู้สึกชอบมากอีกด้วย ด้านนี้เอง ที่ทุกคนมองไม่เห็น มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะเห็น นัชชาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปากหวานขึ้นมา “ได้ค่ะ งั้นคุณตามไปด้วยก็แล้วกัน” ความจริงเธอก็ตั้งใจว่าจะให้เขาไปด้วยอยู่แล้ว ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว คุณชนุดมก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่ง เธอกลัวที่จะต้องรับมือกับมัน ยิ่งไม่รู้ว่าจะพูดถึงเรื่องการเปลี่ยนแปลงในหลายเดือนที่ผ่านมาอย่างไรด้วยแล้ว ถ้ามีเขาอยู่ด้วย เธอค่อยรู้สึกสบายใจ เพียงแต่ว่าเมื่อสักครู่เธอยังไม่ได้มีโอกาสพูด เขาก็แย่งพูดขึ้นมาก่อน เธอมองดูท่าทางหัวเสียอย่างไร้เหตุผลของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะแหย่เขา ทั้งสองตกลงกันตามนั้น วันรุ่งขึ้นหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อย เธอเห็นหมายเลขแปลกๆที่โทรเข้ามาในโทรศัพท์ของเตชิต เธอก็ลังเลใจขึ้นอีกครั้ง และจึงรีบขยับตัวเข้าไปใกล้ โทรศัพท์ดังอยู่ครู่หนึ่งถึงจะมีคนรับสาย เสียงของผู้ชายนั้นแหบห้าวมาก ฟังดูเหมือนกำลังป่วย “ฮัลโหล” เมื่อนัชชาได้ยินเสียงนั้นก็หดตัวลง เธอยกระดับสายตาตัวเองขึ้นมองเตชิต สายตาคู่นั้นของเขาเหมือนกับกำลังให้พลังกับเธออยู่ ทำให้จิตใจของเธอสงบนิ่ง “ชนุดมหรอคะ” “นัชชารึ” หลังจากที่เขาได้ยินเสียงของเธอ อีกฝ่ายก็เพิ่มระดับเสียงขึ้น และถามย้ำกับเธออีกครั้ง “ใช่คุณรึเปล่า” แต่ในประโยคสั้นๆนั้นเขาฟังออกว่ามันคือเสียงของเธอ นิ้วของนัชชากำโทรศัพท์แน่น “ฉันเองค่ะ” “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ” ทันใดนั้นเสียงของชายคนนั้นก็ตึงเครียดขึ้น เสียงลมหายใจสั้นกระชับดังผ่านเข้ามาในไมโครโฟน “ฉันกลับประเทศจีนมาแล้วค่ะ เลยอยากจะพบคุณ” “ได้ คุณบอกสถานที่มา ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย” ชนุดมตอบไปโดยไม่ต้องคิด เขาไม่สนใจการประชุมและการเซ็นสัญญาที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกสักครู่ว่าจะมีมูลค่าเท่าไร เมื่อได้ยินเสียงเธอถามออกมาเขาก็ลุกออกจากเก้าอี้ในทันที ผู้ช่วยและเลขาก็หยุดเขาเอาไว้ไม่ได้ เขาหยิบกุญแจรถและตรงไปที่ลิฟต์ สำหรับเขาแล้ว ธุรกิจและสัญญาทั้งหมดเป็นเพียงตัวเลข ไม่ว่ามันจะทำมูลค่าให้เขามากมายเท่าใดก็ไม่สำคัญ ในตอนนี้ เขาแค่อยากที่จะพบสิ่งที่เขาได้ทำหายไปหลายเดือน ผู้หญิงที่เขาไม่สามารถคลายความกังวลใจไปจากเธอได้ “ร้านชาหลันซาน บ้านเลขที่38 ถนนวารี ฉันจะรอคุณอยู่ที่นั่นค่ะ” นัชชาเอ่ยปากขึ้น พลางเหลือบตาไปมองที่คนที่อยู่ทางด้านข้าง และพูดต่อไปว่า “เตชิตก็อยู่ด้วยค่ะ” ชนุดมยื่นมือไปกดลิฟต์ด้วยแววตาสับสน “โอเคครับ” “ใช่แล้ว” ก่อนที่เขาจะวางสาย นัชชาคิดได้ถึงเรื่องบางอย่างจึงพูดขึ้น “ชวนคุณชีวภามาด้วยสิคะ ได้ยินธีธีบอกว่าช่วงนี้เธอช่วยเหลือเขาบ่อยมาก คอยดูแลเขา ฉันอยากจะขอบคุณเธอด้วยตัวเองค่ะ” “ไม่จำเป็น” ชนุดมปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ พอพูดถึงผู้หญิงคนนั้นขนคิ้วเขาก็ขมวดขึ้น “เรื่องแค่นี้เอง” “ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ฉันอยากจะขอบคุณเธอจริงๆค่ะ ฉันฝากเชิญเธอให้หน่อยได้ไหมคะ ถือว่าช่วยฉันหน่อยนะ ได้ไหมคะ” น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความอ้อนวอน ชนุดมปฏิเสธไม่ลงจึงได้แต่รับคำ “อื้อ” … สี่สิบนาทีหลังจากนั้น รถยนต์มายบัคก็มาจอดที่ลานจอดรถด้านหลังร้านชาหลันซาน ชายคนนั้นเปิดประตูที่นั่งคนขับออก กางเกงแสล็คสีดำยาวก้าวออกมาจากรถ หลังจากนั้น คนตัวเล็กที่นั่งทางที่นั่งผู้โดยสารก็ตามออกมา หญิงสาวยังอายุไม่มาก เธอสวมชุดเดรสถักไหมพรหมสีขาวทั้งตัว แต่งตัวมีสไตล์ ความโค้งเว้าของหน้าอกและสะโพกช่างดึงดูดสายตาผู้คนนัก สีขาวทำให้คนดูอ้วน แต่รูปร่างของเธอผอมบาง เอวเรียวบางถูกห่อหุ้มไปด้วยสีขาว ช่างบริสุทธิ์และสวยงาม โดยเฉพาะผมสีดำขยับที่ทัดอยู่ด้านหลังใบหู ช่างดึงความผุดผ่องออกมาอย่างไร้เดียงสา เหมือนดอกเดซี่ที่กำลังพลิ้วไหวอยู่ภายใต้สายลมเย็น เขาเห็นได้ในระยะเวลาอันสั้น ในคืนนั้น ที่เธอมอบความงามทั้งหมดให้กับเขา ชนุดมกลืนน้ำลายในลำคออยู่สองสามอึกและบังคับสายตาของตัวเองให้มองไปทางอื่น แต่ในใจก็หวนคิดถึงฉากที่ใต้หอพักของเธอ “เข้ามา ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่ถือหรอกนะที่จะต้องเข้าไปในหอพักหญิง แค่ไม่รู้ว่าคุณจะกลายเป็นคนดังของโรงเรียนรึเปล่า” หญิงสาวมาสายแล้ว เธอเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งหอบหายใจ สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด “ชนุดม คุณทำบ้าอะไร” เธอพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด ดูเหมือนว่ากำลังระบายความไม่สบอารมณ์ต่อการคุกคามของเขา “นัชชาอยากพบคุณ เธออยากขอบคุณคุณ ที่ช่วยดูแลธีมนต์” เขาสตาร์ทรถ และค่อยๆละสายตาจากเธออย่างไร้อารมณ์ เหมือนกับการมองเห็นคนแปลกหน้า “อย่าคิดมากไปหน่อยเลย” ความจริงแล้วชีวภาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตั้งแต่เมื่อครั้งที่ออกมาจากเมืองQ เธอก็ไม่คิดว่าชาตินี้จะมีความสัมพันธ์ใดๆกับชนุดม แต่ว่าตอนนี้ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ในใจก็มีไฟขึ้นผุดขึ้นมากองหนึ่งอย่างไม่มีเหตุผล เธอยิ้มแล้วยิ้มอีกด้วยทัศนคติที่ไร้ซึ่งเหตุผล “คุณวางใจได้ หลังจากพบคุณนัชชาแล้ว ฉันก็จะไม่ไปให้พวกคุณเห็นหน้าอีก” ดังนั้น ตลอดทางจากโรงเรียนจะถึงร้านน้ำชา ทั้งสองไม่ได้มีบทสนทนาใดๆ ไม่พูดก็เหมือนการพูด แม้แต่สายตาก็ไม่มอง สักครู่เมื่อลงจากรถแล้ว ชายร่างผอมริมฝีปากบาง หลังจากที่เขาอดทนมานาน ก็สูดหายลึกและเดินเข้าไปในร้านน้ำชา เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที่ด้านหลังจะตามมาหรือไม่ เขาก้าวเท้ายาวอย่างกระตือรือร้น เธอตามมาข้างหลังอย่างกระเสือกกระสน แต่ยังดีที่ในที่สุดก็ตามเขาทัน เมื่อเข้าไปในร้านน้ำชา ทันใดนั้นก็มีพนักงานเสิร์ฟซึ่งจำเขาได้จึงได้นำทางเขาไป พวกเขาเดินตามหลังกันไปจนถึงประตูห้องส่วนตัวที่ชั้นสอง เขามองไปที่ประตูสีไม้มะฮอกกานี ผู้จัดการร้านชามาช่วยเปิดประตูให้พวกเขาด้วยตัวเองและโค้งคำนับ “คุณชนุดม คุณชีวภา เชิญครับ” ประตูใหญ่เปิดออกตรงหน้า ชนุดมพักสายตาลง เขาหายใจลึกๆและก้าวไปข้างหน้า ชีวภาซึ่งอยู่ทางด้านหลัง ไม่นานนัก ใบหน้าสีขาวที่เกือบจะเรืองแสงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน เธอมีความผูกพันกับนัชชามาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รู้สึกแปลกตาอะไร แต่ว่าผ่านมานานขนาดนี้แล้วถึงได้พบเธออีกครั้ง รู้สึกว่าเธอผ่ายผอมลงไปมาก สายตาเธอขยับไปเล็กน้อย ก็เห็นคนที่ด้านข้างเธอซึ่งนั่งอย่างเมินเฉย ผู้ชายซึ่งมีกลิ่นไอของความแข็งแกร่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เผยให้เห็นลำคอเล็กน้อย ท่าทางสบายๆอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าใด แขนเขาสวมนาฬิกาที่มองดูแล้วเข้ากัน ดวงตาของเธอขยับไปอีกเล็กน้อย ก็มองเห็นใบหน้าที่สามารถทำให้คนบนสวรรค์ตกตะลึงได้ ….