ตอนที่574 แพ้ในมือของผู้หญิงคนนี้

ตอนที่574 แพ้ในมือของผู้หญิงคนนี้ เมื่อชีวภาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สายตาเธอมองเห็นเพียงแต่ความมืด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นประดังเข้ามาในหัวสมอง ร่างกายของเธอตื่นตัวอย่างรวดเร็ว เธอพยายามขยับแขนขา แต่พื้นที่กลับถูกจำกัดโดยเชือกที่มัดไว้ ดวงตาเธอค่อยๆปรับให้เข้ากับความมืด เธอจึงเห็นว่าที่นี่คือห้องเล็กๆที่ปิดสนิทมิดชิด ห้องกว้างขนาดสิบตารางเมตร แคบมาก อาจจะเป็นเพราะว่าไม่มีเฟอนิเจอร์หรือโต๊ะเก้าอี้เลย มีเพียงพื้นที่ให้หายใจเล็กน้อยเท่านั้น ในหูนั้นเงียบสงัด ยังมีเทปกาวปิดบนปากของเธออีก ฉากที่เห็นเหมือนกับในละครทีวี แต่มันกลับเกิดขึ้นกับเธอ ณ เวลานี้ ในชีวิต เธอไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ธีมนต์ล่ะ เด็กคนนั้นปลอดภัยดีรึเปล่า ในขณะเดียวกับที่ความคิดนี้แวบผ่านเข้ามา ประตูด้านหน้าเธอก็ถูกเปิดออกจากทางด้านนอก แสงไฟในห้องโถงส่องผ่านเข้ามา แสงตกลงบนใบหน้าเธอทำให้แสบตาจนเกือบจะร้องไห้ รูม่านตารวบเข้าหากันแน่น รอจนกว่าทุกอย่างดีขึ้นเธอจึงเปิดตาขึ้นใหม่อีกครั้ง ชายคนแรกที่เดินเข้ามาน่าจะสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบกว่าเซนติเมตร เพราะว่าเธอนอนอยู่บนพื้นราบ ชีวภาต้องพยายามเพ่งอย่างมากเพื่อที่จะเห็นหน้าของชายคนนั้น เมื่อเธอมองแวบแรกก็เห็นรอยแผลเป็นที่เกิดจากรอยมีดเป็นแนวยาวปรากฏอยู่บนหน้าผากของเขา แผลดูยังสดเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ มันดูแดงและบวมเล็กน้อย ทำให้ใบหน้าเขาดูดุร้ายยิ่งกว่าเดิม ผิวของเขาแย่มาก ทั้งดำและขรุขระ ใบหน้ามีขนาดใหญ่ หน้าใหญ่กว่าจาน หัวคิ้วกลมสั้น หน้าตาเหมือนขโมย ร่างกายเขาเต็มไปด้วยความสกปรกและจองหอ สิ่งนี้ทำให้ชีวภาคิดขึ้นได้ เธอเคยเห็นรูปของฆาตกรในอินเตอร์เน็ตมาก่อน ทุกคนเต็มไปด้วยความมืดมน ทำให้คนรู้สึกหนาวเหน็บ “ตื่นแล้วรึ” ชายคนนั้นย่อตัวลง และยกมือขึ้นบีบคางของเธอ เขาออกแรงอย่างกับจะบีบกระดูกเธอเข้าด้วยกัน “ผมจำคุณได้ ผู้หญิงที่บังกระสุนให้ชนุดม” ชีวภาเบิกตากว้าง นี่เป็นการรวมสองเหตุการณ์เข้าด้วยกัน ที่แท้คนกลุ่มนี้ก็คือพวกที่ต้องการลอบสังหารชนุดมคราวที่แล้วรึนี่ เมื่อนึกถึงกระสุนที่แล่นผ่านเนื้อ ร่างกายของเธอก็กลั้นไม่อยู่ที่จะสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อคนอายุยี่สิบสองปี ต้องเผชิญหน้ากับคนร้ายกลุ่มนี้ เธอย่อมรู้สึกกลัว ชายคนนั้นหันหลังไปมองน้องใหม่ทางด้านหลังของเขา คนที่ด้านหลังก็รีบก้าวขาไปดึงเทปที่ปิดปากเธอเอาไว้ออกในทันที “แควก” ริมฝีปากและใบหน้าของเธอรู้สึกแสบร้อนขึ้นในทันที “พวกคุณเป็นใคร” ชีวภามองคนเหล่านั้นด้วยความระมัดระวัง มีความอายและความตื่นกลัวอยู่ในแววตา “สมแล้วที่เป็นผู้หญิงที่ชนุดมชื่นชอบ จะว่าไป ฉลาดไม่เบานะเรา ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงหัวเราะของชายคนนั้นดังก้องไปทั้งห้อง เขามองเธออย่างเจ้าชู้ “น่าเสียดาย ตอนนี้ตกอยู่ในมือของผมแล้ว…” “ใครบอกกันว่าฉันเป็นผู้หญิงของเขา” หลังจากที่ชีวภาคาดเดาความคิดของคนพวกนี้ออก เธอจึงรีบออกปากให้ตัวเอง “ความจริงแล้วฉันเกลียดเขาจนไม่อยากจะเกี่ยวข้องใดๆเลยต่างหาก” รอยยิ้มบนบนใบหน้าของชายคนนั้นแข็งทื่อเพราะคำพูดของเธอ แต่เธอกลับส่ายหัวอย่างแรง “หลอกผมรึ ตอนที่ผมจับคุณ คุณพูดออกมาจากปากตัวเองว่าคุณเป็นผู้หญิงของเขา...” “แล้วคุณก็เชื่ออย่างนั้นรึ” ไม่รอให้เขาพูดจบ ชีวภาระงับความตื่นตระหนกในใจ พยายามเพ่งทั้งสองตา “ที่ฉันพูดเช่นนั้นเพราะว่าฉันเป็นแม่ทูนหัวของเด็ก และไม่อยากให้พวกคุณลักพาตัวลูกฉันไป ก็เท่านั้นแหละ” ชีวภาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นหดเล็กลงเรื่อยๆ จนในที่สุด เขาก็ส่ายหัว เมื่อเขาพิจารณาจนรอบด้านแล้ว “คุณคิดว่าผมจะเชื่อคุณรึ” “คุณก็คงไม่ แต่ว่า---” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็ตั้งใจที่จะหยุดพูด แม้แต่เธอเองก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะแสดงออกมาได้ “ชนุดมไม่เคยตกหลุมรักผู้หญิงคนไหน ไม่ใช่รึ” เธอไม่ได้พูดออกมาอย่างมั่นใจ แม้กระทั่ง “การหยอกเล่น” ประโยคก็นี้ช่างทำให้คนฟังรู้สึกหดหู่ เพราะพวกเขารู้ว่า ชนุดมเป็นคนเช่นนั้นจริงๆ พวกเขาไม่เคยเห็นเขาหลงใหลใครมาก่อน มีเพียงคนเดียวเมื่อหกปีก่อนผู้หญิงที่ชื่อนัชชา แต่ว่านัชชาคนนั้นพวกเขาไม่กล้ายุ่ง เพราะเธอคือภรรยาของเตชิต พวกเขาไม่ต้องการเอาความแค้นส่วนตัวไปลงกับบุคคลอื่น ธีมนต์เป็นเพียงความผิดพลาด การที่ได้บังเอิญพบกับชีวภานั้นเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด พวกเขาเคยได้ตรวจสอบผู้หญิงคนนั้น นอกจากนั้นพวกเขาก็มีหูตาอยู่ทั่วเมืองQ จึงทำให้ได้รู้ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาต่อกัน แต่เมื่อตอนนี้เธอพูดเช่นนี้ มันทำให้ผู้คนรู้สึกอารมณ์เสียและไม่สบายใจขึ้นมา ผู้ชายที่มีแผลเป็นเบะปาก เขาลุกขึ้นและผิวปากเรียกให้ชายสองคนที่ด้านหลังเดินไปหา “ไม่ยอมรับใช่ไหม ลงมือได้!” เมื่อพูดจบ หมัดและฝ่าเท้าของมนุษย์เหมือนห่าฝนตกลงบนร่างของชีวภา หน้าอก หลัง ไหล่ รอบเอว ทุกที่บนร่างกายถูกเหยียบย่ำอย่างโหดร้ายป่าเถื่อน ชีวภาไม่เคยรู้มาก่อน ว่าผู้ชายที่โดนซ้อมจะรู้สึกเจ็บขนาดนี้ กำปั้นที่ยกขึ้นและทุบลงอย่างแรงหนักเหมือนกับเป็นฆ้อน เธอตกใจและรู้สึกว่าประสาทสัมผัสทั้งห้ากำลังจะผิดเพี้ยน เธอเป็นผู้หญิงที่สุขภาพดีแข็งแรงและปลอดภัย ความจริงแล้วเธอทนไม่ได้กับการถูกทำร้ายเช่นนี้ ในเวลาไม่ถึงสิบนาที ชีวภาก็เจ็บจนแทบจะตายไป ชายคนที่มีแผลเป็นจึงให้คนทั้งสองหยุดมือ เขานั่งลงและมองค้อนไปที่เธอ “ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ผมมีวิธีที่จะรู้ได้ ใช้เวลาไม่นานหรอก ชนุดมจะติดต่อพวกเรามาเอง ถึงตอนนั้นต่อให้คุณปฏิเสธก็ไม่มีประโยชน์อะไร!” เขาทิ้งท้ายด้วยประโยคดังกล่าว แล้วชายที่มีรอยแผลเป็นก็ออกจากห้องเล็กไป เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านในหู จากดังก็ค่อยๆเบาลง จากนั้นก็เลือนหายไป และประตูห้องก็ถูกปิดลงอีกครั้ง ปิดกั้นแสงและเสียงทั้งหมดเอาไว้ ทุกอย่างกลับมามืดมนอีกครั้ง แต่ชีวภาไม่สามารถสงบใจลงได้ ในช่วงเวลาที่อันตราย คนแรกที่เธอคิดถึงก็คือเขา เมื่อรู้ว่าเธอหายตัวไป เขาจะกังวลไหม เขาจะทำอย่างไร จะหาเธอพบรึเปล่า จะแจ้งความไหม ชีวภาคิดถึงดวงตาอันแน่วแน่ของเขาในเมืองQ เมื่อเขาโกรธรู้สึกน้อยใจเขาจะไม่แยแสสิ่งใด ในเวลานี้ตอนนี้เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะไม่แยแสยิ่งกว่าเวลาไหนๆ และนี่จะทำให้เขาไม่ถูกคนเหล่านี้ขู่และจูงจมูกไป … ตำรวจไม่สามารถติดตามตำแหน่งของชีวภาได้ เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นมืออาชีพมากๆ มีรถยนต์ที่เหมือนกันมากมายปรากฏขึ้นในช่วงที่ทำการตรวจสอบตำแหน่งของเธอ กลายเป็นว่าพวกเขาต้องตรวจสอบทุกเส้นทาง มันเป็นการพบกันอย่างไม่เป็นทางการ ไม่มีใครคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น แม้แต่เตชิตเองก็ยังรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเวลาทุกนาทีทุกวินาทีผ่านไป เวลาแห่งการรอคอยนั้นยาวนานที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ชนุดมขังตัวเองอยู่ในห้องรับรองของสถานีตำรวจ จนถึงเวลาหนึ่งทุ่ม ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไร เขาลุกขึ้นยืนและผละตัวออกจากเก้าอี้ ขยับเขยื้อนร่างกายที่อ่อนล้าสักนิด เขายกมือขึ้นผลักประตูทันใดก็มองเห็นนัชชาซึ่งยกมือขึ้นกำลังจะเคาะประตู เสียงฝีเท้าของชายคนนั้น ทางด้านหลังก็ลอยตามมา เขาจูงมือลูกอย่างใส่ใจมาด้วยกัน “ฉันจะพาธีธีกลับไปก่อน เตชิตจะอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือทางตำรวจ พรุ่งนี้เช้าฉันจะรีบมาค่ะ” นัชชาลดเสียงลง เธอกลัวว่าจะถูกรบกวนโดยชายที่คอยห้ามปรามเธอ “อื้อ” ชนุดมตอบรับ นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ต่อหน้านัชชาแต่ว่าเขากลับคิดถึงผู้หญิงคนอื่น คนทั้งคู่ที่ด้านข้างเขากำลังจะออกไป ตุ๊กตาน้อยซึ่งนัชชากำลังจูงมืออยู่ตะโกนมาบอกว่า “คุณลุงครับ ตอนที่คุณน้าถูกคนร้ายสองคนจับตัวไป เธอมีบางอย่างให้ผมบอกคุณ” ชนุดมเหมือนถูกตอกตะปูอยู่กับที่ เขาหันกลับไปมองหัวไชเท้าอันอ่อนโยน “...อะไรน่ะ” “เธอบอกว่า เธอชอบคุณมาก ถึงแม้ว่าเธอจะทำสิ่งนี้เพื่อคนที่คุณชอบมันก็คุ้มค่า” ปัง ไม่ใช่เสียงระเบิด ไม่มีอะไรเสียหาย มันเป็นเสียงที่ตกลงในมุมหนึ่งในหัวใจของเขา ร่างใหญ่ของชายผู้นั้นกำลังสั่นไหว แววตาส่องประกายไปที่ใบหน้าเล็กๆตรงหน้า จากนั้นก็กลับกลายเป็นมืดมิด เขาเม้มริมฝีปาก แต่เนื่องจากปากเต็มไปด้วยความแห้งจึงทำให้เกิดรอยเลือด แย่แล้ว ชนุดม คุณพ่ายแพ้ในมือผู้หญิงคนนี้แล้ว