ตอนที่575 จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องขึ้นกับเธอแน่ๆ

ตอนที่575 จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องขึ้นกับเธอแน่ๆ ธีมนต์ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าประโยคนี้ส่งผลกระทบกับชนุดมแค่ไหน เด็กไม่เข้าใจแต่นัชชาเข้าใจ แม้เธอจะไม่รู้ว่าความรักที่ชีวภามอบให้ชนุดมมันมากมายถึงระดับไหน แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ คนคนหนึ่งรักจนสามารถยอมเสียสละได้มากขนาดนี้เชียวหรือ วันนี้ที่ได้เจอคุณชีวภา พวกเธอยังไม่ค่อยได้มีเวลาพูดคุยกันเท่าไร หล่อนช่วยธีมนต์เอาไว้อีกครั้งโดยที่เธอยังไม่ได้ตอบแทนหล่อนเลยสักนิด แม้ว่าจะเป็นอานิสงค์จากการที่เธอรักชนุดมก็ดี หรือว่าเพราะสงสารเด็กก็ดี แต่สำหรับเธอนั้น เธอมองสิ่งนี้ว่าเป็นความเมตตา เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ยืนทื่ออยู่ตรงหน้าและกระซิบเบาๆ “ไม่ต้องห่วงนะคะ เธอจะต้องไม่เป็นไรค่ะ” ชายคนนั้นปิดตาลงเบาๆและลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความวุ่นวายสับสนในแววตาได้จางหายไป แต่ไฟของความมุ่งมั่นนั้นยังคงอยู่ เขาก็จะไม่ยอมปล่อยให้เธอต้องเป็นอะไร ไม่อย่างแน่นอน … เตชิตอยู่ในสำนักงานเพื่อร่วมมือกำกับตำรวจในการติดตามบนท้องถนน อีกฝ่ายมีไหวพริบมาก แต่ว่าเมืองJเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจ ตำรวจมีสายอยู่มากมาย ไม่นานก็สามารถระบุยานพาหนะของผู้ต้องสงสัยสองคันได้ ตามทิศทางการเดินรถไป พวกเขาสามารถระบุได้ว่าหนึ่งในสองคันนั้นได้พาชีวภาไป และรถก็ได้หยุดที่ชุมชนชนตอนที่ห่างไกล รถหยุดตรงกลางหุบเขา การติดตามได้ขาดช่วงไป แต่แน่นอนว่าคนเหล่านั้นไม่ได้ไปไหนไกล จะต้องอยู่ในละแวกนี้ อย่างแน่นอน “คุณเตชิตครับ ผมยังต้องการเวลาเล็กน้อยในการระบุตัวตนของผู้ลักพาตัวครับ…” เมื่อเสียงตกกระทบ ประตูห้องสำนักงานก็ถูกคนที่ด้านนอกผลักเข้ามา ชนุดมก้าวเท้าเข้ามา บนใบหน้ามีความเยือกเย็นระดับหนึ่ง ชายคนนั้นพยายามระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ เตชิตเงยหน้าขึ้นมอง ชนุดมเดินไปถึงที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว เขาโยนชิปสี่เหลี่ยมสีดำเล็กๆที่ในมือลงบนโต๊ะ “พวกที่มีปากเสียงกับผมเมื่อเร็วๆนี้ ผู้ที่ลักพาตัวน่าจะอยู่ในบรรดาพวกเขานี่ล่ะ ให้เวลาพวกคุณครึ่งชั่วโมงไปจับตัวมันมาซะ โอเคมั๊ย” เมื่อประโยคหนึ่งดังเข้าหูของผู้คน ทั้งห้องก็เงียบสงัด โดยปกติแล้วเขาเป็นคนที่ยโสโอหังมาก กล้าสั่งตำรวจให้ทำงานให้เสร็จภายในระยะเวลาเท่าใด ทัศนคติเช่นนี้ทำให้คนอึดอัดใจ แต่อึดอัดแล้วจะทำอะไรได้ เขากำลังช่วยเหลือจัดการกับคดี พวกเขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ หัวหน้าผู้รับผิดชอบคดีนี้หยิบการ์ดนั้นขึ้นมา เขาใส่เข้าไปในคอมพิวเตอร์เพื่ออ่าน มีคนบุคคลหนึ่งชื่อธนุสเป็นพ่อค้าชาวจีนที่อยู่ในอังกฤษ ทำการค้าขายระยะขาว เป็นคนที่มีอำนาจมากในท้องที่ ครึ่งปีที่ผ่านมาเนื่องจากมีความขัดแย้งกับชนุดมในตลาดล่าง ทำให้ธนุสต้องสูญเสียเงินมูลค่าเกือบหมื่นล้านเหรียญ แต่ว่าบุคคลที่มีสถานะเช่นนี้ ไม่น่าจะใช้การแก้แค้นที่เต็มไปด้วยช่องโหว่ ทำให้คนอื่นบาดเจ็บหนึ่งพันตัวเองเสียหายแปดร้อย มันไม่คุ้มค่า ดังนั้นสายตาของหัวหน้ากองจึงจับจ้องไปที่คนที่สองแทน--- ทศพล อายุ43ปี ชายเมืองJ หย่าร้าง ไม่มีงานประจำ เคยเป็นผู้รับเหมาวัสดุก่อสร้าง หย่าร้างเมื่อหนึ่งปีก่อนลูกสาวได้ยกให้อดีตภรรยาเป็นผู้ดูแล ตั้งแต่นั้นมาเขาก็กลายเป็นคนว่างงาน จากฐานข้อมูลแสดงว่าเขาเดินทางไปอังกฤษเมื่อหกเดือนก่อน เขาไปกับบริษัทนำเที่ยวแต่ว่าอยู่ต่อจนวีซ่าหมดอายุ ภายหลังจึงถูกส่งตัวกลับประเทศ กลับเข้าอังกฤษไม่ได้อีกตลอดชีวิต “ตรวจสอบทศพลคนนี้อย่างละเอียด หาตำแหน่งของเขาให้เร็วที่สุด” หลังจากที่หัวหน้ากองดูข้อมูลแล้วเขาก็แน่ใจว่าฝ่ายนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัว จึงสั่งกระจายกำลังเพื่อตรวจสอบอย่างรวดเร็ว “คุณชนุดม ข้อมูลนี้เป็นประโยชน์มากสำหรับเรา ขอบคุณมากครับ” เขาหยิบการ์ดหน่วยความจำให้และส่งคืนให้ชนุดม “แต่ผมมีคำถามข้อหนึ่งอยากทราบ คุณเป็นคนธรรมดา ไปรู้จักกับทศพลได้อย่างไรครับ” ชนุดมรับเอาการ์ดเล็กๆนั้นมา ขนคิ้วบรรจบกันเล็กน้อย เขาใช้ปลายนิ้วออกแรงเล็กน้อยเพื่อหักการ์ดเสียและโยนมันทิ้งลงถังขยะโดยไม่แม้แต่จะมอง การเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องทำให้หน้าอกคนเต้นรัว เขายกสายตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาทั้งคู่ซ่อนความกระหายเลือด เขาไม่ตอบคำถามของหัวหน้ากอง แต่กลับถามเขากลับไปว่า “คุณวางแผนว่าเมื่อพบทศพลแล้วจะเจรจากับเขาอย่างไรครับ” ครั้งหนึ่งในวัยหนุ่ม เขาติดต่อกับตำรวจไม่น้อย เขารู้เกี่ยวกับขั้นตอนการเตรียมการต่อไปของตำรวจดี เขาค่อยๆเปิดปาก “ล็อคเป้าหมายและที่ตั้งไว้ ส่งทีมออกไป ผู้ต้องหาจะถูกล้อมด้วยด้านในสามชั้นและด้านนอกสามชั้น เจรจาต่อรอง หว่านล้อม ถ้าเจรจาไม่ได้ก็จะทำการจู่โจม?” หัวหน้ากองได้ยินเขาพูดก็ตกตะลึง เขาฟังเสียงอันเหยียดหยามของผู้ชายคนนั้นออก เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญ “คุณชนุดม ผมเข้าใจสภาพจิตใจตอนนี้ของคุณ แต่ทุกครั้งที่เราจะปฏิบัติภารกิจพวกเราต้องมีการวางแผนอย่างรัดกุม ดังนั้น…” “หากว่าชีวภาอยู่ที่ข้างกายทศพล การบุกจู่โจมเข้าไปอาจทำให้คนได้รับบาดเจ็บจะทำอย่างไร” ริมฝีปากของชนุดมกำลังจะเคลื่อนไหว ทุกคำเป็นเหมือนลูกเห็บที่เทสาดลงมา ความเป็นตายของทศพล และความเป็นตายของผู้สมรู้ร่วมคิดรอบตัวเขา เขาไม่สนใจ ปัญหาสำคัญข้อเดียวของเขาก็คือชีวภา บรรยากาศในสำนักงานค่อนข้างตื่นตัว เตชิตเงยหน้าขึ้นจากจอมอนิเตอร์ เขาอยากจะให้คำแนะนำสักเล็กน้อยแต่ว่าทันใดนั้นก็ได้ยินเจ้าคนนี้พูดว่า “ผมจำได้ว่าทศพลมีลูกสาวที่กำลังเรียนอยู่มัธยมต้น” …. ตำรวจเคลื่อนไหวเร็วมาก คนของทศพลทางนั้นไม่ทันสังเกตเห็นเลย เป็นเวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมงหลังการลักพาตัว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม เขายังใจจดจ่ออยู่กับการรอให้ชนุดมติดต่อมา ชีวภาถูกขังอยู่ในห้องเล็กๆนั้นโดยตลอด พวกเขาไม่ได้ทำอะไรกับเธอเลย แค่ขังเธอเอาไว้ และก็ไม่ได้ให้อาหารและน้ำดื่มกับเธอด้วยเช่นกัน “ผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นไรใช่ไหม ทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ขออย่าให้ป่วยเป็นอะไรเลย หรือว่าจะตายอยู่ข้างในแล้ว!” เมื่อสายตาเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดลง หนี่งในพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกังวล เป็นเรื่องจริงที่ว่าผู้หญิงคนนั้นเงียบเกินไป เงียบราวกับว่าไม่ได้อยู่ตรงนั้น ทศพลหัวเราะเย้ยหยัน “ไม่ตายหรอก ความอยากที่จะมีชีวิตรอดของคนคนนี้มีมากว่าที่พวกแกคิดไว้เยอะ” “แต่เธอ…” ชายคนที่ดูเหมือนจะอายุราวยี่สิบต้นๆ ยกมือขึ้นและเกาหัว เขารู้สึกไม่สบายใจ “ทำไมไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอะไรเลย” จะว่าไปแล้ว เขาก็เป็นเพียงลูกจ้างที่ทศพลจ้างให้มา “ทำงาน” รับผิดชอบแค่เฝ้าผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้น เขาไม่ต้องการทำมาหากินโดยการทำลายชีวิตใคร ในเวลานั้นเขาเองก็แบกภาระชีวิตของคนอื่นเอาไว้อยู่แล้ว นั่นไม่ดีเลย “พี่ทศพล พวกเราไปดูซะหน่อยดีไหม” เมื่อถูกกระตุ้นเขาจึงรู้สึกอารมณ์เสีย จนในที่สุดทศพลลุกขึ้นจากเก้าอี้เดี่ยวและด่าขึ้นอย่างโมโห เขาเดินมุ่งไปทางห้องคอนกรีตทางด้านหลัง พวกเขาหยุดเท้าลงตรงที่เนินเขา ที่นี่อยู่ห่างจากหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดห้าหรือหกกิโลเมตร ไม่มีผู้พักอาศัยคนอื่นๆในละแวกนี้ มีเพียงกระท่อมมุงจากเพียงหลังเดียวเท่านั้น ด้านหลังบ้านมีผนังซึ่งด้านในเป็นเล้าหมู ที่นั่นถูกเขาฉาบซีเมนต์สร้างขึ้นเป็นห้องห้องหนึ่ง ชีวภา ถูกขังไว้อยู่ที่นั่น เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนีหรือเห็นแสงจากทางด้านนอก ทศพลตั้งใจออกแบบให้ห้องเป็นลักษณะนั้น เขาสาวเท้ายาวเพื่อก้าวไปเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออกก็มองเห็นเธอที่นอนขดตัวเป็นลูกบอล ผู้หญิงคนนั้นนั่งคุกเข่างอตัวอยู่บนพื้น รูปลักษณ์ที่ดูอ่อนแอทำให้ทศพลรู้สึกพึงพอใจ เขาใช้ฝ่าเท้าเตะไปที่แผ่นหลังเธอ และตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง “ลุกขึ้น!”