ตอนที่576 กัดนิ้วของเขา

ตอนที่576 กัดนิ้วของเขา ชีวภารู้สึกชาไปหมดทั้งตัว สายตาดำดิ่งลง เธอไม่รู้ถึงการเคลื่อนไหวใดๆทางด้านหลัง เมื่อตอนที่โดนเขาเตะด้านหลังจนไถลล้มนั้น สายตาเธอพร่ามัว ผ่านไปครู่หนึ่งจึงได้สติกลับคืนมา ในพริบตา เขาก็เห็นใบหน้าที่แสนเจ็บปวด เธอหดตัวลง พยายามหดตัวกลับไปด้วยสัญชาตญาณ “ไม่ตาย” ทศพลหัวเราะ มุมปากของเขายังเปื้อนคราบน้ำมันจากอาหารที่เพิ่งรับประทาน เขายกมือขึ้นลูบไปที่ใบหน้ามอซอของชีวภา เขาลูบหนักๆอีกสองครั้ง “หิวรึเปล่า” นิ้วอันหยาบกร้านเมื่อถูกผิวหนังของเธอ ชีวภารู้สึกคลื่นไส้ และพยายามที่จะเบี่ยงหัวหลบ ดวงตาคู่โตจ้องมองไปที่เขา เต็มไปด้วยความแตกตื่นและหวาดกลัว “เหอะ ยังแข็งแรงดี!” การเคลื่อนไหวของเธอดูเหมือนจะทำให้ทศพลรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เขาไม่หยุดมือยังคงออกแรงลูบไล้ใบหน้าเธออย่างไร้ยางอาย ตั้งแต่หน้าผากจมูกและลงไปเรื่อย จนกระทั่งนิ้วอันหนาแตะไปที่ริมฝีปากของเธอ ชีวภาถอนหายใจ เหมือนกระต่ายที่ถูกบังคับให้ติดอยู่ที่มุมมุมหนึ่ง มันจนมุมจนปากต้องกัดลง “อ้า!” ทศพลร้องโวยวาย เขาไม่คิดว่าจู่ๆเธอจะกัดจึงไม่ทันได้ป้องกันตัว เขาถูกเธอกัดนิ้วชี้โดยไร้ความเมตตา แรงนั้นทำให้ฟันทั้งสิบซี่ฝังอยู่ในเนื้อจนเป็นรูใหญ่ เลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากปากของเธอจนแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังตกใจ เขาพยายามลุกขึ้น แต่ก็ตัวโค้งงอเพราะถูกรั้งไว้ด้วยนิ้วที่ถูกเธอกัด เขาเงยหน้าขึ้นและพยายามโซเซไปฝั่งที่มืดมิด “หญิงแพศยา กล้าดียังไงมากัดกู ปล่อย ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!” ชีวภาก้มหัวลง ฟันก็ยังคงกัด ไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยสักนิด ดวงตาสีดำและขาวนั้นกลายเป็นสีแดงเลือดนก กัดมันให้ตาย! กัดมันให้ตาย! เหมือนศีรษะเธอถูกทุบสองสามรอบ เธอเริ่มจะทนไม่ไหวและกลายเป็นไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เธอมีเพียงศรัทธาเดียวที่หลงเหลืออยู่ภายในใจ ขณะที่มือและเท้าทั้งคู่ถูกมัดไว้ เธอสามารถกัดเขาด้วยปากเท่านั้น มือที่ช่างสกปรกน่ารังเกียจ เมื่อถูกเขาแตะต้องเธอรู้สึกว่าแทบจะต้องตายไป ความกลัวและความซึมเศร้าอย่างรุนแรงภายในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงถูกระบายออกมาด้วยการหลั่งเลือดในครั้งนี้ เธอไม่มีเวลาคิดถึงผลที่จะตามมา ปฏิกิริยานี้เรียกว่าเป็นสัญชาตญาณ ทศพลรู้สึกเพียงว่านิ้วของเขาถูกกัด ไม่ต้องมองก็รู้ได้ว่ารอยนั้นลึกไปถึงกระดูก ใบหน้าของเขาถูกชนุดมทำให้เป็นเช่นนี้ เขาไม่ต้องการกลับไปพร้อมมือที่นิ้วหายไปนิ้วหนึ่ง! เมื่อคิดเช่นนี้ ชายคนนั้นก็ข่มใบหน้าสีแดงเอาไว้ ไม่สนใจความหนักเบา ยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าและโขกลงที่หัวเธออย่างแรงในทันที “โอ๊ย” เสียงหนึ่ง เสียงกระทบของเนื้อและเลือด เมื่อได้ยินก็จินตนาการถึงความเจ็บปวดที่ได้รับได้ ชีวภารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงมาก ความเจ็บปวดแผ่กระจายไปทั่วศีรษะในวินาทีถัดไป ครู่หนึ่งความเจ็บปวดที่มีก็หายไปกลับกายเป็นความรู้สึกวิงเวียนเท่านั้น ปากของเธอผ่อนแรงลงโดยไม่รู้ตัว ร่างกายของเธอก็ทรุดลงอย่างนุ่มนวล ทุกอย่างกลับสู่ความสงบนิ่ง ทศพลรีบดึงนิ้วออกจากปากของเธอ มันยังเปื้อนน้ำลายของเธออยู่ แต่สีเลือดที่ผสมกับน้ำลายนั้นช่างน่าตกใจยิ่ง เขาพยายามที่จะงอนิ้ว แต่กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่นิ้วของเขาอีกแล้ว ขาดรึ เขารู้สึกกลัวขึ้นมา และไม่ได้สนใจที่จะจัดการกับผู้หญิงที่หน้าผากบวมเป่ง ซึ่งกำลังนอนกองอยู่ที่พื้น เขาสบถออกมา และเดินตรงออกไป รีบร้อนเพื่อที่จะไปดูแผล ชายสองคนที่ตามติดเข้ามาหันมองหน้ากัน หนึ่งในนั้นโน้มตัวลงไปที่ร่างของเธอ เขายกมือขึ้นและอังไปที่จมูกของเธอเพื่อเช็คลมหายใจ หลังจากที่ลมหายใจที่อ่อนแอถูกฉีดไปที่ปลายนิ้ว เขาก็รู้สึกโล่งอก “โชคดี ยังไม่ตาย!” “จริงปะ” “จริง ยังหายใจอยู่!” “ถ้าอย่างนั้นก็ดี” ทั้งสองมองไปที่รอบๆห้องซีเมนต์ที่ไร้แสงสว่าง พวกเขาไม่พูดอะไรและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว การถูกตีอย่างรุนแรงนี้ทำให้ชีวภามึนงงจนไม่ได้สติ แม้ว่าเธอจะยังมีลมหายใจอยู่ แต่มันก็ค่อยๆอ่อนแรงลงเรื่อยๆ และใบหน้าของเธอก็เริ่มที่จะแย่ลงเรื่อยๆ ตั้งแต่ขาวซีดในตอนต้น ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีฟ้าทีละน้อย นิ้วของทศพลไม่ได้เป็นอะไร แต่มีชิ้นเนื้อเล็กน้อยที่หายไป เขาไม่กล้าไปหาหมอ ทำได้แค่พยายามนำสิ่งที่มีติดตัวมาฆ่าเชื้อเท่านั้น นิ้วชี้เริ่มบวมขยายเหมือนไส้กรอก ชิ้นส่วนที่หายไปดูตลกและน่ากลัว คืนนี้ คนทั้งสามพักผ่อนได้ไม่ค่อยดี ทศพลนอนไม่หลับด้วยอาการปวดนิ้ว ส่วนอีกสองคนกังวลกลัวว่าผู้หญิงในห้องคอนกรีตนั้นจะตายไป พวกเขาผลัดกันเข้าไปดูเป็นครั้งคราว เว้นห่างนานที่สุดก็คือสามชั่วโมง พวกเขาไม่อยากให้ตัวเองต้องแปดเปื้อนกับชีวิตของมนุษย์ เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสาง ทศพลลุกขึ้นและทานอาหารแห้งที่เตรียมมา เขาหันตัวกลับมาเรียกอีกสองคนที่กำลังนอนหลับอยู่ “ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว!” ทศพลถ่มน้ำลายไปทั่วและออกคำสั่งกับคนทั้งคู่ด้วยเสียงอันโหดเหี้ยม “ไม่มีน้ำ พวกแกสองคนไปซื้อน้ำขึ้นมาซะ!” ชายคนนั้นมองไปที่โทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง เพิ่งจะตีห้าครึ่ง ในเวลานี้แม้แต่ชาวบ้านก็ยังไม่ลุกออกมา พวกเขาจะหาน้ำได้จากที่ไหน แต่เมื่อเห็นสายตาที่จ้องด้วยความรุนแรงของชายผู้นั้นแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากบ่น ได้แต่ขยี้ใบหน้าตัวเองเล็กน้อยและเดินออกไป มีทางออกไปข้างนอกเพียงทางเดียวเท่านั้น รถไม่สามารถเข้ามาได้ ความกว้างของทางเดินเท่ากับเพียงคนสองคนเดินเบียดคู่กัน มันแคบมาก พวกเขาหาว บนร่างสวมใส่เสื้อยืด เดินไปสบถไป “แม่ง ชนุดมมันสมองมีปัญหารึเปล่าวะ เวลานี้ให้ไปหาน้ำ จะให้ไปหาที่ไหนวะ ถ้าหิวน้ำจริงๆ ก็กินเยี่ยวตัวเองไปก่อนแล้วกัน!” “แด่จริยธรรมของเขา ฉี่ก็คงไม่น่าจะเป็นไรหรอก!” “ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่แล้ว!” ชายคนนั้นยกมือขึ้นลูบหน้า “ว่าแต่เขาตั้งใจจะลักพาตัวจริงๆรึ ดูไปดูมาเหมือนเขาตั้งใจที่จะ…” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุด แต่สายตาที่มองออกมากลับสื่อให้เห็นได้อย่างชัดเจน ฆ่าคน สองคำที่อยู่ในใจ พวกเขาคิดแล้วก็หวาดกลัว ทันใดนั้นความเจ้าเล่ห์และความเกียจคร้านบนใบหน้าของพวกเขาก็หายวับไป กลายเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดเข้ามาแทนที่ “ไม่หรอก เขาไม่น่าจะกล้า นี่เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจนะ ไม่ใช่จะทำได้ง่ายๆ” “พูดยาก” อีกคนหนึ่งส่ายหัว และมองไปที่เนินเขาที่ห่างไกล “นิ้วของเขาเจ็บขนาดนั้น คนคนนี้โมโหร้ายจะตาย” หัวข้อนี้เครียดเกิดไป พวกเขาไม่ต้องการที่จะคุยกันเรื่องนี้ต่อไป พอดีที่กำลังจะเดินถึงทางแยกตรงปากภูเขา ที่นั่นมีร้านค้าเล็กๆร้านหนึ่ง เป็นของชาวบ้านในท้องถิ่น พวกเขามองเห็นชาวบ้านที่ไกลๆ กำลังลงจากรถมอเตอร์ไซด์เพื่อเตรียมตัวที่จะลงมาเปิดประตูร้าน “ใช่แล้ว พวกเราตามทั้งคู่นั้นไปกัน” ทั้งคู่เดินไปไม่กี่ก้าว ผลักประตูเข้าไปและเดินไปที่ตำแหน่งเคาน์เตอร์ สายตาพวกเขามองเห็นซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและน้ำแร่ และยกมือชี้ไปที่ขวดน้ำสีน้ำเงิน “เอานี่ สามขวด” เจ้าของร้านเป็นชาวท้องถิ่นที่เรียบง่าย เขาสวมเสื้อคลุมสีเทาอ่อนมีผมสีดำแซมด้วยสีขาวเล็กน้อย ไว้หนวดเครา ใบหน้าค่อนข้างดำคล้ำ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ก็ตัวเกร็งอย่างเห็นได้ชัด “อันนี้หรอ” ทั้งสองเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ความหวาดระแวงเป็นเวลานานทำให้พวกเขาสังเกตเห็นท่าทีที่มีพิรุธของเจ้าของร้านได้อย่างรวดเร็ว ในใจพวกเขาคิดว่าไม่ได้การณ์แล้ว รีบหันกลับและวิ่งหนีเถอะ แต่กลับปรากฏมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก “ยกมือขึ้น อย่าขยับเขยื้อน!”