已经是第一章了
ตอนที่578 เห็นเขาล้มลงตรงหน้า
ตอนที่578 เห็นเขาล้มลงตรงหน้า
พูดจบเขาก็ไม่สนใจว่าธนินจะว่ายังไง เขาดึงน้ำสองขวดออกจากถุงพลาสติกสีขาวขุ่น ส่งให้กับธนิน “อ่ะ”
ทศพลเหลือบไปมองเขาแวบนึ่ง หลังจากนั้นไม่นานก็เห็นเขากลืนน้ำลงไปช้าๆ แต่ทศพลเองกลับไม่คลายเกลียวขวด สายตาเขาหันไปที่ถุงน้ำแร่บนพื้น
เมื่อธนินกำลังจะเปิดปาก ก็ได้ยินเขาถามขึ้นว่า “ทำไมซื้อขึ้นมาเยอะขนาดนี้”
ของเหลวเย็นที่ไหลผ่านหลอดอาหารเกือบพุ่งขึ้นไปที่จมูก ธนินมือสั่น ไม่รู้จะตอบอย่างไรได้แต่พูดว่า “กลัวว่าจะไม่พอ จะได้ไม่ต้องไปๆมาๆ คนอื่นจะเห็นเอา”
“อ้อ ที่แท้ก็คิดแทนผม” ทศพลพูดพลางชี้ไปยังขวดน้ำที่เหลือ “ไปเอาออกมาให้หมดสิ วางไว้ตรงมุมนั้น”
ธนินลังเลแต่ก็ไม่ทำไม่ได้ ธนุสไปที่ห้องคอนกรีตยังไม่กลับมา เขาได้แต่พยายามถ่วงเวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ว่าแล้วก็เอาขวดพลาสติกเหล่านั้นมาเรียงรวมกันที่เดียว
เมื่อเขาหยิบออกมาได้เกือบครึ่ง ทันใดนั้นก็มีเงาดำปรากฏขึ้นด้านหลัง ธนินความจริงแล้วสติเริ่มเหม่อลอย จึงไม่ได้ตอบสนองอย่างทันควัน เขาถูกทศพลรัดคอ
ทศพลนั้นค่อนข้างเตี้ย ธนินสูงกว่าเขาครึ่งหัว แม้ว่าจะไม่ได้หนักเท่าอีกฝ่าย แต่หลังจากที่ทศพลบาดเจ็บที่นิ้ว เขาก็สามารถคว้าแขนของทศพลไว้และหันหลังไป
ชายหนุ่มอายุยี่สิบสอง ความแข็งแกร่งนั้นยอดเยี่ยม ทศพลเห็นว่าตัวเองสู้เขาไม่ได้ เขาคิดว่าถ้าสู้กันมือเปล่าท่าจะไม่ดี เขาไม่สนใจอย่างอื่น ดึงมีดปอกผลไม้ออกมาจากข้างเอวด้วยความหวาดกลัว
“อะชะ”
ปลายมีดแหลมถูกสอดเข้าไปในเนื้อ เข้าไปจนสุดถึงด้ามมีด ความลึกราวหนึ่งฝ่ามือ
ความเจ็บปวดเกิดขึ้นในไม่ช้า ธนินงอตัวลงเพราะความเจ็บปวด เขามองตามลงไป มีดปักอยู่ที่หน้าท้องด้านซ้าย เลือดสีแดงสดนองเต็มเสื้อผ้าของชายคนนั้นในทันที หลังจากที่เลือดซึมออกมาก็กลับแห้งไปอย่างรวดเร็ว
ความเป็นความตายของเขาอยู่ในกำมือของทศพล แต่น่าเสียดาย ที่นั่นยังไม่ใช่จุดสิ้นสุด---
วินาทีต่อมา ทศพลดึงมีดออก เมื่อมองไปที่ปากแผลเลือดไหลทะลักออกมา เขาโดยไม่ตื่นตระหนก ปักมีดลงไปที่ช่องท้องทางด้านขวาอีกครั้ง….
ทำซ้ำอยู่เช่นนี้ เหมือนกับการเคลื่อนไหวของเครื่องยนต์ นับไม่ถ้วนว่าปักไปกี่มีด อาจจะเป็นโหลหรือมากกว่านั้น หรืออาจจะยี่สิบ จนร่างที่ตายแล้วนอนจมลงในกองเลือด ทศพลถึงจะหยุดมือ
ตลอดการกระทำนั้น ธนินไม่มีแม้โอกาสที่จะร้องออกมา
ตายแล้วรึ
ดูกองเลือดที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆบนพื้น ทศพลไม่เพียงไม่มีร่องรอยของความตื่นตระหนกเท่านั้น แต่คนคนนั้นกลับรู้สึกสะใจและตื่นเต้นอย่างผิดๆที่ได้แก้แค้น
เขาโยนมีดในมือไปที่มุมห้อง ใบมีดที่เรียบเย็นเต็มไปด้วยสีแดงทั้งหมด
ทศพลโค้งตัวลงไปหยิบขวดน้ำแร่หนึ่งในนั้น เขาหันขวดเข้าหาตัวเอง บนแถบพลาสติกสีฟ้าอ่อนของบรรจุภัณฑ์มีเลนส์สีขาวเล็กขนาดเท่าหัวแม่มือติดอยู่
เขายิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงเลนส์ออกและโยนทิ้งไป
เขายกเท้าขึ้น เหยียบลง และบดขยี้และขยี้
กิริยาท่าทางของธนินตั้งแต่กลับมาก็แตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างชัดเจน อายุยังน้อยจึงแสร้งทำได้ไม่เนียนนัก ความผิดปกนี้จึงดึงดูดความสนใจของทศพลเข้า
จากที่ทศพลเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจนัก จนกระทั่งเมื่อเห็นกล้องบนขวดน้ำ เขาก็แน่ใจแล้วว่า ธนินไม่มีทางที่จะได้มีชีวิตอยู่อีกต่อไป
ตำรวจรู้ตัวแล้ว
ทศพลคิดในใจ แววตาเริ่มมืดมิด เมื่อจัดการกับกล้องเรียบร้อยแล้วเขาก็หยิบมีดขึ้นมาอีกครั้ง และมองไปที่ทิศทางที่ธนุสเดินออกไป เขาซ่อนมีดไว้ที่ด้านหลังและเดินไปเงียบๆ
ในเวลานั้น ธนุสเพิ่งจะเปิดประตูห้องคอนกรีต แสงจากภายนอกห้องส่องเข้ามา ไม่นานก็มองเห็นร่างจางๆนอนอยู่บนพื้น เปรียบเทียบกับเมื่อวานผู้หญิงคนนี้ยิ่งดูอ่อนแอลงไปอีก ลมหายใจของเธอโรยรินมาก
เขาเดินเข้าไป และคิดถึงคำขอของตำรวจ เขายกมือขึ้นและตบหน้าของเธอ หลังจากมั่นใจว่ายังมีลมหายใจอยู่ เขาถึงรู้สึกวางใจ แม้ว่าเธอจะอ่อนแอแต่ก็ยังไม่เป็นไร
“เฮ้ ตื่นตื่น” ธนุสจับไหล่ของเธอเขย่า “ตื่นเร็วเข้า!”
ชีวภารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน ร่างกายถูกผลักอย่างต่อเนื่องโดยมือคู่ใหญ่ แรงนั้นเดี๋ยวหนักเดี๋ยวเบา ทำให้ร่างที่หนาวเหน็บของเธอรู้สึกแทบทนไม่ไหว
เธอเปิดเปลือกตาช้าๆ มีความพร่ามัวในสายตา ใช้เวลาปรับสายตาสักครู่ถึงมองได้ชัดเจน
เป็นคนที่ลงมือกับเธอก่อนหน้านี้ เขาเป็นเหนึ่งในนั้น
ชีวภาตื่นกลัวด้วยสัญชาตญาณ นัยน์ตาเธอแดงก่ำ ใบหน้าซีดเหลือง แต่ยังพยายามทำตาโต “แก แกจะทำอะไร….”
เมื่อคำพูดออกมา เสียงแหบแห้งเหมือนไม่ใช่เสียงตน น่าเกลียดกว่าเสียงเป็ดหลายเท่า
ธนุสเห็นเธอตื่นขึ้นมา เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาลดเสียงลงเบามาก “คุณไม่ต้องกลัว ผมจะไม่ทำร้ายคุณ…”
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” ชีวภาขดตัว เมื่อเธออยู่ในท่านั้นเป็นเวลานานทำให้หลอดเลือดของเธอไหลเวียนไม่ได้ แขนขาชาไปหมด
“ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณ ผม…” ธนุสพูดถึงตรงนี้ก็หยุดลง เขาเบาเสียงลงอย่างตั้งใจอีกครั้ง “ตำรวจกำลังจับตามองที่นี่อยู่ ผมมาที่นี่เพื่อช่วยคุณ!”
ธนุสพูดเช่นนี้ หนึ่งเพื่อที่จะให้ชีวภาไว้วางใจตน สองเพราะเชื่อว่าหากทศพลถูกจับกุมตัวในอนาคต ชีวภาจะช่วยพูดอะไรให้เขาบ้าง อาจจะพอลดโทษได้บ้าง
หากถูกจับกุมตัวแล้ว เขาต้องหาทางลดโทษตัวเองให้ได้มากที่สุด
เดิมที่เขาเพียงต้องการทำงานเพื่อแลกเงิน ไม่ได้ต้องการใช้ชีวิตในคุก
เมื่อได้ยินคำว่า “ตำรวจ” สองคำนี้ จิตใจที่วุ่นวายสับสนของชีวภากลับมามีเหตุผลอีกครั้ง เธอหันหน้ามองชายคนนั้นตรงหน้าเธอ สายตาเธอมองไปที่ร่างกายของเขา และใบหน้าที่น่าเกลียดของเขา เธอรีบเอ่ยปากออกมา “ฉันไม่อยากฟังแกพูด ออกไป รีบออกไป!”
เธอรู้สึกกลัวและต้องระมัดระวังตัวจึงสร้างกำแพงขึ้นมา แต่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือคำเตือนที่ไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้
น่าเสียดายที่ “คำเตือน” ของธนุสไม่สามารถทำให้เธอเข้าใจได้ ใจหนึ่งเขาก็อยู่ข้างชีวภา แต่ฟังจากที่เธอพูดแล้วเธอไม่ไว้วางใจเขา เขาจึงพูดต่อไป “ผมพูดจริงทุกอย่าง เมื่อเช้านี้ผมพบตำรวจแล้ว พวกเขามาถึงเชิงเขาแล้ว ขอแค่คุณร่วมมือกับผม…”
“ร่วมมืออะไร” พูดยังไม่ทันจบ ทันใดก็มีเสียงแหบห้าวดังมาทางด้านหลัง
ร่างของธนุสแข็งทื่อในทันที เหมือนกับก้อนหิน วินาทีถัดไป เขาพยายามหันตัวไปด้วยความเร็วที่สุด แต่น่าเสียดาย ช้าไปหนึ่งก้าว….
ตาของชีวภายังไม่ทันเห็นมีดแทงเข้าไปในทรวงอกของธนุส ทศพลย่อตัวลง เขายกมือขึ้นก่อนจะสอดมีดเข้าไปในทรวงอก
นี่เป็นการแสดงออกแบบไหนกันนะ ชีวิตนี้ชีวภาไม่เคยพบเจอมาก่อน ประสาทสัมผัสรับรู้ได้ถึงพลังแห่งความตาย ดวงตาแห่งการทำลาย ดวงตาทั้งสองแสดงถึงความเป็นมนุษย์ที่ผิดเพี้ยนโดยสิ้นเชิง เหลือเพียงความสุขที่ผิดเพี้ยน
เธอมองดูร่างของธนุสล้มตึงลง จากนั้น รองเท้าผ้าใบชายที่เต็มไปด้วยฝุ่น ก็พุ่งไปตรงหน้าของเธอ
已经是最新一章了
加载中
