ตอนที่579 เขามาช่วยเธอแล้ว

ตอนที่579 เขามาช่วยเธอแล้ว ทศพลค่อยๆย่อตัวลง แต่อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนเช่นท่าทีของเขา เครียด และตื่นตระหนกมาก เขาเครียดมากจนใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยว ในมือเขายังคือถือมีดที่เพิ่งฆ่าคนเมื่อสักครู่เอาไว้ และแกว่งไปมาที่เบื้องหน้าเธอ ราวกับจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ราวกับว่าจะข่มขู่ ชีวภาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองกล้าหาญเช่นนี้มาก่อน เห็นชีวิตที่เพิ่งถูกปลิดทิ้งไปต่อหน้าต่อตา แต่ก็ยังไม่ได้เป็นลมสลบไป เมื่อสักครู่ที่ธนุสบอกกับเธอเรื่องตำรวจ ความจริงเธอไม่เชื่อ แต่หลังจากเห็นสิ่งที่ทศพลทำแล้ว เธอก็เชื่อมั่นในทันที หากไม่ใช่เพราะเป็นสายให้กับตำรวจ ทศพลก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะฆ่าเขา แล้ว… อีกคนล่ะ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงเผยคำอันเยือกเย็นขึ้นมา “อีกคนนอนอยู่ข้างนอกแล้ว พวกแกหนีไปไหนกันไม่รอดแล้ว…” ไม่รู้ว่าเป็นสาเหตุของการฆ่าคนรึเปล่า เสียงของทศพลฟังดูแหบแห้งมาก แต่ก็ปนไปด้วยน้ำเสียงของความตระหนก ชีวภารู้สึกอึดอัดใจจนไม่ได้พูดอะไร ดวงตาคู่นั้นมองเขาด้วยความระมัดระวัง “ดูเหมือนชนุดมทางนั้นจะมีการเคลื่อนไหว แต่ว่าเขาไม่ฉลาดเลย เลือกที่จะแจ้งความ เหอะเหอะ …” ทศพลพูดไปพร้อมถอนหายใจ หัวใจของชีวภาสูบฉีดขึ้น ทั้งนั่งทั้งนอนล้วนตายหมดแล้ว น่าสยดสยองจริงๆ เธอรวบรวมความกล้าหาญทั้งหมดที่มีเพื่อพูดออกมาหนึ่งประโยค “คุณต้องการอะไร” “ผมรึ” เขายิ้มและชี้ปลายมีดไปที่ใบหน้าของเธอ ทันใดนั้นเขาก็ออกแรงที่ใบมีดเล็กน้อย ปลายมีดที่แหลมคมทำให้เกิดรูขึ้นที่ผิวหน้า เขาขยับมีดในลักษณะนี้จากแก้มซ้ายไปจนถึงมุมปากด้านซ้าย ชีวภาเจ็บจนขมวดคิ้วแต่เธอก็ไม่กล้าขยับเขยื้อน เธอกลัวว่าการเคลื่อนไหวของเธอจะทำให้มีดยิ่งเจาะลึกลงไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองเสียโฉมหรือไม่ แต่เลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลนั้นเห็นได้ชัด “วางใจเถอะ ผมไม่ฆ่าคุณหรอก!” ทศพลพูดเรื่องนี้อย่างสบายใจเหมือนกันกำลังพูดว่า “วันนี้อากาศไม่เลว” อยู่อย่างนั้น “ชนุดมแจ้งความแสดงว่าเขาชัดเจนแล้วว่าจะไม่ให้สิ่งที่ผมต้องการ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องจ่ายค่าเสียหายเล็กน้อย แต่ผมก็ยังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อหนีไป ดังนั้นผมจึงต้องกลั้นใจ อีกประเดี๋ยวจำเป็นต้องใช้คุณ ถ้าจะไม่ได้เงินแล้วก็ต้องทำให้เขาอึดอัดใจซะหน่อย!” … ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อตกลงกับธนินและธนุสว่าจะใช้พวกเขาทั้งสองคนเป็นตัวหลอกล่อ เมื่อตกลงวัตถุประสงค์กันเรียบร้อยแล้ว หัวหน้ากองก็ติดกล้องตัวจิ๋วเข้ากับขวดน้ำแร่ขวดหนึ่ง ทำให้พวกเขาสามารถเห็นทุกสิ่งทุกอย่างในนั้น ธนุสทำตามที่ตกลงกันคือเข้าไปเช็คสถานการณ์ของตัวประกัน ยังไม่ทันมีเวลาพักผ่อน ทันใดนั้นเขาก็เห็นทศพลเดินมุ่งมาที่กล้อง หัวหน้ากองปาดเหงื่อ เขาจับตาดูหน้าจอบนรถ จนกระทั่งธนินลุกขึ้นยืนในใจเขาก็ร้องว่าไม่ได้การณ์แล้ว เขารู้ว่าความแตกแล้ว เขาคิดว่าทศพลจะรีบหลบหนีหลังจากที่ถูกค้นพบ และอาจจะแตกหักกับธนิน แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะบ้าคลั่งจนถึงกับฆ่าธนินเสีย! กล้องหันไปยังทิศทางของทศพล หัวหน้ากองมองผ่านหน้าจอเล็กๆ เห็นการตายของธนินด้วยใบมีดของทศพล ชายหนุ่มอายุยี่สิบสองปีนี้ผู้ซึ่งหลงผิด อาชญากรคนนี้พยายามดิ้นรนเพื่อที่จะลดโทษให้ตนเอง เขาไม่คู่ควรให้คนเห็นใจ แต่กลับทำให้คนต้องถอนหายใจออกมา ช่างน่าเสียดายและน่าสงสาร เมื่อทศพลหยิบมีดขึ้นมาอีกครั้งและทำลายกล้องทิ้งเสีย หัวหน้ากองรู้ชัดว่าเขาถูกเปิดเผยตัวแล้ว และธนุสก็กำลังตกอยู่ในอันตราย ทุกหน่วยได้รับคำสั่งแจ้งเตือน ให้ขึ้นเขาและล้อมรอบกระท่อมไว้โดยทันที วงกลมสามวงทั้งด้านนอกด้านในล้วนเป็นคนของเขาทั้งหมด แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องระเบิดก็มา ไม่มีกล้องแล้ว สถานการณ์ข้างในเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้ได้ แต่เมื่อคิดว่าธนินถูกฆ่าตาย ทุกคนก็เข้าใจ ว่าอันตรายกำลังจะเข้าใกล้ชีวภาขึ้นอีกนิดแล้ว ความหมายของชนุดมชัดเจนมาก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตัวประกันจะต้องปลอดภัย ชายคนนั้นไม่รู้หายตัวไปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหน ปล่อยให้เลขาของเขามาพูดแทน ตอนนี้ ความปลอดภัยของตัวประกันเป็นสิ่งสำคัญที่สุด พวกเขาจะต้องแน่ใจว่าเมื่อพวกเขาบุกเข้าไปในบ้านหลังนี้แล้ว ทศพลจะไม่สามารถทำร้ายชีวภาได้ หัวหน้าหน่วยส่งหน่วยติดอาวุธข้ามกำแพงคอนกรีตซึ่งไม่สูงมากไป เงียบๆเข้าไปทางสวนหลังบ้าน พวกเขาไม่พบใครที่ลานบ้าน พวกเขาก้าวขึ้นไปห้องใต้หลังคาทีละขั้นทีละขั้น แยกเป็นสองทีม ในพื้นที่แคบๆแต่มองเห็นด้านล่างได้อย่างรวดเร็ว ไม่พบร่องรอยใดๆ นอกจาก… ในแอ่งเลือด ธนุสที่ตาทั้งสองเบิกกว้างและไม่มีสัญญาณชีพแล้ว หัวหน้ากองออกคำสั่ง ทุกคนรับคำและบุกเข้าไปที่บ้านพักที่ปรากฏอยู่บนจอภาพ หัวหน้าหน่วยอยู่ในแถวหน้า พกอาวุธครบครัน ร่างกายหลบไปมา ดวงตาคมชัดเหมือนเครื่องเอ็กซเรย์ แต่กลับไม่สามารถมองเห็นได้ว่าผู้คนอยู่ที่ไหน “บ้าจริง!” เขาคำรามขึ้นและรวบปืน เขาโบกมือเรียกหมอที่ตามมาด้วยให้มาพาศพออกไป หัวหน้ากองหันเหความสนใจ เขาวางทุกอย่างลงและหลับตาลงอย่างรอบคอบและระมัดระวัง บ้านปรักหักพักที่ว่างเปล่าเช่นนี้ เขาจะไปซ่อนตัวที่ไหนได้ ทางด้านหลัง ก็ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ตะโกนมาอย่างเร่งรีบ “หัวหน้ากองครับ ตรงนี้มีทางเดินครับ!” เมื่อเสียงจบลง ทุกคนก็เดินตามกันไป ทางด้านทิศใต้ของพื้นที่สี่เหลี่ยม มีประตูเล็กๆอยู่ด้านนอกประตูเป็นทางเดินไปตามภูเขาซึ่งแคบมาก เดินเข้าไปดู ก็พบเห็นรอยรองเท้าที่เพิ่งย่ำไว้ไม่นานนี้ “ตามมันไป! แม้ว่าต้องพลิกภูเขา ก็ต้องหาคนให้พบ ทีมสามทีมสี่ล้อมรอบเขารอไว้ ไม่อนุญาตให้นกสักตัวบินหนีไปได้ เข้าใจไหม!” “ครับ!” หัวหน้ากองหันหลังกลับ เขาตัดสินใจขึ้นเขาไป เขาไม่สนว่าทางด้านหน้าจะอันตรายหรือไม่ เริ่มปฏิบัติภารกิจทันที ใจเขาคิดเพียงเรื่องเดียวคือการช่วยเหลือตัวประกัน อย่างไรก็ตามภูเขาลูกนี้มีขนาดเล็กมาก เขาสั่งให้ทีมล้อมรอบเอาไว้หมดแล้ว เขาไม่เชื่อว่าทศพลจะมีปีกบินหนีไปได้ …. ปากของชีวภาถูกปิดผนึกด้วยเทปกาวอีกครั้ง เธอส่งเสียงออกมาไม่ได้ ทั้งตัวถูกทศพลลากไป เขารู้สึกเหนื่อยจนแทบอยากจะเตะเธอ ระบายความโกรธทั้งหมดลงที่เธอ “ให้ตายเถอะ นังแพศยา เหม็นอย่างกับหมูเน่า ถ้าไม่จำเป็นต้องใช้แกแล้ว น่าจะจับฆ่าแล้วโยนทิ้งซะ!” ทศพลสบถไปก็ยังไม่ลืมที่จะกระทืบเท้าใส่เธอไปด้วย ขาข้างหนึ่งไปที่หลังคอของเธอ อีกข้างหนึ่งไปที่ศีรษะของเธอ แรงอันมหาศาล ในหัวมีเสียงดังเอี๊ยด ชีวภาต้องอดทนกับความเจ็บปวดเหล่านี้ไว้ เธอจงใจทำให้ร่างกายหนักและหนักขึ้น พยายามถ่วงเวลาให้เขาช้าลง เพื่อจะทำให้ตำรวจมีโอกาสได้ตามมาทัน เธอไม่รู้ว่าวิธีของเธอใช้ได้ผลหรือไม่ แต่ได้ยินว่าผู้คนจะเหนื่อยในภาวะตึงเครียด เมื่อปีนขึ้นไปสิบกว่านาที ทศพลก็เหนื่อยเกินกว่าจะหายใจ จังหวะการหอบหายใจนั้นเร็วมาก เหมือนกับการย้อนไปในอดีต เคลื่อนที่ต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาพบก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง จึงอาศัยพิงเพื่อนั่งพัก ชีวภาถูกเขาโยนไปทางด้านข้าง เธอนั่งอยู่กับพื้น มือและเท้าถูกมัดไว้ มีเพียงตาเท่านั้นที่ใช้งานได้ เธอจึงพยายามลืมตามองและจดจำทุกที่ที่เธอเดินผ่าน ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นเงาคนอยู่บนภูเขาไม่ไกล เธอตกใจ จากนั้นหัวใจก็เต้นแรง เหมือนร่างกายที่เย็นยะเยือกถูกสาดด้วยน้ำร้อนในทันที เธอได้สติกลับคืนมา ดวงตาเธอเป็นสีแดงก่ำ เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอพยายามเก็บกดความรู้สึกตื่นเต้นและเศร้าโศกเอาไว้ และไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา แต่ในใจนั้นกลับชัดเจนมาก เขามาแล้ว ชนุดมมาช่วยเธอแล้ว