已经是第一章了
ตอนที่580 ตกจากหน้าผา
ตอนที่580 ตกจากหน้าผา
ในขณะที่ชีวภามองเห็นตำรวจ หัวหน้าหน่วยและตำรวจติดอาวุธคนอื่นๆก็พบพวกเขาแล้วเช่นกัน
ต้องบอกว่า ทศพลตั้งใจที่จะทิ้งร่องรอยเอาไว้ แต่แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนที่สามารถป้องกันการจับกุมตัวได้ เพราะสถานที่ที่เขาเลือกที่จะหยุดพักนั้น ภูมิประเทศต่ำกว่าโดยรอบเล็กน้อย ทั้งสี่ทิศสูงกว่าบริเวณโดยรอบตัวเขา และพื้นที่ถูกใบไม้ปิดกั้นโดยรอบ สามารถมองเห็นทั้งทางด้านหน้าและหลังก้อนหินอย่างชัดเจน
มีมือปืนคนหนึ่งปีนเขาขึ้นมา ในเวลานี้คนอยู่ที่พื้นที่สูงด้านหลังของชนุดม ปิดบังด้วยพุ่มไม้ที่หนาแน่น เขาปรับตำแหน่งปืนในมือของเขาอย่างเงียบๆ และยืดหัวไปทางด้านหน้าเล็กน้อย ก้มลงสองสามจุด ตาข้างหนึ่งปิดไว้ เล็งมองผ่านเลนส์ด้วยสายตาเพียงข้างเดียว
เมื่อแผนการก่อนหน้านี้ได้รับการอนุมัติแล้ว ถ้าหากผู้ต้องสงสัยพยายามที่จะหลบหนี สามารถยิงได้เลย
เขาไม่ได้ยิงเพื่อฆ่า เขาเล็งเป้าไปที่ขาของทศพล
แค่ให้แน่ใจว่าทศพลจะหนีไปไหนไม่ได้ แต่ต้องดำเนินการโดยที่ไม่ทำร้ายตัวประกัน
ชีวภามองไม่เห็นที่ตั้งของมือปืน แต่เธอเห็นตำรวจติดอาวุธในระยะที่ค่อนข้างใกล้ มีเพียงเธอเท่านั้นที่หลีกเลี่ยงการมองเห็น กลัวว่าจะทำให้เกิดช่องว่างระหว่างทศพล
เมื่อทุกคนอยู่ประจำตำแหน่ง มือปืนพร้อมที่จะยิง ทศพลซึ่งก่อนหน้าไม่ได้ทำอะไร ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรขึ้นมา อยู่ๆเขาก็ลุกไปที่ข้างกายของชีวภา ดึงคนขึ้นมา กำบังตัวเขาไว้
หลังจากที่มือปืนมองผ่านเลนส์ เขาก็ขมวดคิ้วและยกหัวขึ้น และส่งสัญญาณว่าเขาไม่สามารถดำเนินการได้ชั่วคราว
กระสุนจะพลาดไม่ได้ ถ้าหากว่าไม่มีโอกาสที่ดีแล้ว เขาไม่สามารถดำเนินการโดนหุนหันพลันแล่นได้ ไม่เช่นนั้นผลลัพธ์อาจจะทำให้ได้รับบาดเจ็บทั้งคู่
หัวหน้ากองจ้องไปที่ทศพล เขาไม่ได้รีบร้อนเดินไป แต่เขาลากชีวภาไปที่หน้าผาในลักษณะกลับไปกลับมา
แม้ว่าภูเขาจะไม่สูงนัก แต่ถ้าหากตกลงไปบนหน้าผา เนื้อหนังของมนุษย์ก็ไม่สามารถทนได้แน่นอน
การกระทำดังกล่าวทำให้หัวหน้ากองระสับระส่าย นิสัยของทศพลไม่ใช่เป็นคนป่าเถื่อน ดูเหมือนเขาคิดว่าไม่มีคนอยู่เบื้องหลังสถานที่แห่งนั้น ทำให้เขารู้สึกปลอยภัยอย่างยิ่ง
สถานที่ถูกล็อคตำแหน่งเอาไว้แล้ว ทุกคนซุ่มโจมตีอยู่รอบนอก แม้แต่การหายใจยังถูกจำกัดไว้ เมื่อมีลมพัดมาถึงจะกล้าหายใจ
อดใจรอไม่ไหว เมื่อทศพลหยุดพักพอแล้วและขยับอีกครั้ง บางทีการหยุดพักอีกครั้งของเขาอาจจะเปิดโอกาสให้ลงมือได้สะดวกขึ้น หน่วยซุ่มยิงไม่สามารถกำหนดเป้าหมายที่แน่ชัดได้ในขณะที่มีการเคลื่อนที่
เมื่อเวลาผ่านไป สำหรับหัวหน้ากองแล้ว เวลาหนึ่งวินาทีก็เหมือนเป็นเวลาที่ยาวนาน
เขารู้ว่าคนให้ความสำคัญกับคดีลักพาตัวนี้มากแค่ไหน ต้องได้รับการแก้ไขอย่างน่าพึงพอใจ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ มือเขาก็กำปืนพกแน่น เขามองไปที่คนรอบๆตัว จากนั้นก็เดินออกจากต้นไม้ไป
ทศพลตกตะลึงกับการปรากฏตัวของชายในเครื่องแบบสีดำตรงหน้าเขา เขาลุกขึ้นยืนทันทีบนขอบหน้าผาและผลักให้ชีวภาไปทางด้านหน้า ในมือเขาถือมีดจ่อไปที่ลำคอของเธอ
ด้านหลังเขามีพระอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้น เมื่อลำแสงอันอบอุ่นตกลงบนปลายมีด มันกลับกลายเป็นแสงที่เย็นเข้าถึงกระดูก
ชีวภาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ เธอได้แต่มองไปที่ตำรวจที่ปรากฏตัวตรงหน้าด้วยสายตาเบิกกว้าง เธอเป็นห่วงเป็นห่วงเขามาก แม้ว่าคนที่มีปืนจะเป็นเขา แต่ฉากที่ธนุสล้มลงต่อหน้าเมื่อสักครู่ ทำให้เธอรู้สึกกลัวทศพลจนเข้ากระดูก
เธอไม่ต้องการให้ใครได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ
“ทศพล ผมขอสั่งให้คุณปล่อยตัวประกันเดี๋ยวนี้!” เสียงของหัวหน้าหน่วยดังเหมือนฟ้าร้อง แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกอึดอัด
สายตาของทศพลจ้องมองไปที่อีกฝ่าย และแสยะยิ้ม “ไม่ต้องพูดไร้สาระ ให้ชนุดมมาพบผม ให้มันมาหาผม!”
“เขาไม่ได้มา ถ้าคุณมีคำขออย่างอื่น ก็ว่ามา” หัวหน้ากองพยายามพูดจาไกล่เกลี่ยกับเขา ทางหนึ่งต้องการทำให้เขาเสียสมาธิ อีกทางหนึ่งเป็นการถ่วงเวลา
“ไม่มารึ” แววตาของทศพลส่อประกายความเกลียดชังเป็นอย่างมาก เขาออกแรงที่มือเล็กน้อย ลำคอสีขาวของชีวภาก็มีรอยขีดจนมีเลือดซิบออกมาทันที “ผู้หญิงของเขาอยู่ในมือผม ถ้าอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ล่ะก็ ให้ชนุดมออกมาพบผมซะ!”
“ตอนนี้คุณปล่อยเธอไปก่อน ตอนนี้อาจจะยัง…”
“อย่าไร้สาระ!” ไม่รอให้หัวหน้ากองพูดจบ ทศพลก็พูดขัดจังหวะขึ้นมา “คุณไม่ต้องมาพูดพล่ามอะไรแล้ว ผมต้องการพบชนุดม!”
เขาเพิ่งจะฆ่าธนินและธนุสไป ต่อให้ตอนนี้ปล่อยชีวภาไป ก็คงต้องถูกตัดสินโทษประหารชีวิตอย่างแน่นอน เมื่อมาถึงตรงนี้แล้ว เขาจะไม่หันหลังกลับเป็นอันขาด ในสมองมีแต่ต้องการจะพบชนุดมเท่านั้น มีแต่เรื่องความแค้นนี้เท่านั้น!
การกระทำของหัวหน้ากองความจริงแล้วเพื่อไม่ให้ชนุดมต้องติดตามมา ตอนนี้คนควรที่จะอยู่ภายในเส้นตรงขอบหน้าผา ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนที่จะถูกควบคุมได้เช่นคนทั่วไป ถ้าหากต้องการให้เขาทำตาม สิ่งต่างๆก็จะเคลื่อนหน้าไปในทิศทางที่ไม่สามารถควบคุมได้
ไม่แน่จิตวิญญาณของทศพลอาจจะล่องลอยไปไกลแล้ว
“คุณปล่อยตัวประกันก่อน แล้วผมจะพาคุณไปพบชนุดมที่เชิงเขา”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” เมื่อได้ยินประโยคนี้ทศพลก็พลันหัวเราะขึ้นมา วินาทีต่อมาเขาก็เริ่มสบถ “เห็นผมเป็นคนโง่รึยังไง! ปล่อยหล่อนแล้วตามคุณลงไป ถ้าอย่างนั้นผมไม่ถูกชนุดมกกระทืบตายอย่างนั้นรึ!”
ในขณะที่หัวหน้ากองตั้งใจที่จะพูดคุยกับทศพลต่อไป ทันใดนั้นเสียงเครื่องรับส่งวิทยุที่พกติดตัวก็ดังขึ้น มันต่างจากเครื่องของคนอื่นๆทั่วไป เสียงพูดนั้นเบามาก มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถได้ยิน
ได้ยินเพียงเสียงต่ำของชายคนหนึ่ง---
“เปิดลำโพง ให้ทศพลได้ยินเสียงลูกสาวของเขา”
หัวหน้ากองขมวดคิ้ว แนวสายตาอยู่บนใบหน้าของทศพล ไม่ขยับสายตาไปไหน
เขาไม่คิดว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ดี แต่ว่าเหตุการณ์ในปัจจุบันที่เห็นนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีคำแนะนำใดๆ
ไม่มีทาง เขาทำได้เพียงแต่ยื่นมือออกไป และวางอินเตอร์คอมเอาไว้ที่พื้นด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันนั้นเขาก็กดไปที่ลำโพง---
“พ่อ พ่อคะ พ่ออยู่ที่ไหนคะ”
“พ่อคะ ลุงคนนี้แปลกมาก เขาอยากให้หนูโทรหาพ่อเงียบๆ…”
“พ่อ พ่อฟังอยู่รึเปล่าคะ”
เมื่อได้ยินเสียงลูกสาวที่ไม่เปลี่ยนแปลงดังผ่านมาจากอินเตอร์คอม ชีวภารู้สึกว่ามือที่อยู่ด้านหลังเธอนั้นมีพลังมากกว่าเดิม เขาออกแรงจนร่างกายสั่นสะท้าน
เด็กคนนี้...เป็นลูกสาวของเขารึ
วินาทีถัดไป เสียงโหยหวนของทศพลก็ยืนยันความคิดของเธอ “พวกคุณจับตัวลูกสาวผมมา! ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ ได้ยินรึเปล่า ทุกอย่างไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอ ชนุดม นี่คือเรื่องบาดหมางส่วนตัวระหว่างเรา คุณจะไปลงกับเด็กไม่ได้!”
“ปล่อยชีวภาซะ! ไม่อย่างนั้นผมจะฆ่าลูกสาวคุณเดี๋ยวนี้!”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูนั้น อย่าว่าแต่ทศพลเลย แม้แต่ชีวภาเองก็ตกอกตกใจ เสียงที่กระหายเลือดและเหี้ยมโหดนั้นยากเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้ถึงตอนที่เขาพูดคุยกับธีมนต์อย่างนุ่มนวลและอบอุ่น
ทศพลสูญเสียการคุมเกมส์ เขากำลังจะเป็นบ้า เขาถ่มน้ำลายออกมา เส้นเลือดสีน้ำเงินที่คอผุดขึ้น “ถ้าคุณทำลูกสาวผมเลือดออกแม้เพียงหยดเดียว ผมจะให้ผู้หญิงคนนี้ตายโดยไม่มีศพให้เผา!”
เสียงของเขาแทบจะแหบสนิท “คุณพาตัวลูกสาวผมมาพบผม มาแลกเปลี่ยนกับผู้หญิงคนนี้ด้วยตัวเอง ผมแค่ต้องการให้ลูกสาวของผมปลอดภัย!”
สิ่งที่ไม่ดีทั้งหมดที่ทศพลทำ นอกจากลูกสาวเขาแล้ว เขาไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดเลย
เมื่อพูดจบ ชีวภาก็จ้องไปที่อินเตอร์คอมบนพื้น หัวใจของเธอเต้นรัว ทุกอย่างเงียบไปสองสามวินาที หลังจากนั้นชายคนนั้นก็ถอนหายใจและรับปากว่า “โอเค”
ไม่!
เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร!
ชีวภาส่ายหัว เธอจะไม่ยอมให้ชนุดมมาเปลี่ยนตัว ไม่อย่างแน่นอน!
ทศพลดูเหมือนจะโล่งใจที่ได้รับคำตอบนี้ ในเวลานี้ชีวภาได้สังเกตเห็นพลซุ่มยิงฝั่งตรงข้าม เธอไม่รู้ว่าตัวเองเอาความกล้านี้มาจากไหน เธอใช้ไหล่ของตัวเองชนไปที่ด้านหลังอย่างแรง
ด้านหลังของทศพลเป็นหน้าผา เขาพยายามทรงตัวและดึงเธอกลับเข้ามา ชีวภาเกิดบ้าคลั่งขึ้นมา กระแทกเขาไปอีกครั้ง….
หัวหน้ากองเห็นคนทั้งสองหายไปต่อหน้า ลมพัดมา หญ้าเขียวบนหน้าผาสั่นไหว ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความสงบ
已经是最新一章了
加载中
