ตอนที่581 สารภาพว่ากลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ตอนที่581 สารภาพว่ากลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ชนุดมเอาเครื่องรับส่งวิทยุไว้ในมือของเขา ในมือเขามีแต่เหงื่อที่เย็นจัด เขาไม่รู้ว่าที่นั่นเกิดอะไรขึ้น ได้ยินแต่ว่าอยู่ดีๆคนก็หายไป นอกนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังกรอบแกรบ ผ่านไปครึ่งนาที เขาก็เผชิญหน้ากับคนที่โดยสารมาในรถคันเดียวกัน แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ชนุดมไม่เคยเหงื่อแตกมากขนาดนี้มาก่อน เหมือนว่าเขาเพิ่งขึ้นมาจากบ่อตกปลา มือทั้งสองของเขาประสานไปที่ลำคอ เขารู้สึกหายใจลำบากขึ้นมา เขาต้องการที่จะถามคำถาม แต่ว่าปากกลับพูดอะไรไม่ออก ใจคอเขาไม่ดี ไม่มีความกล้าที่จะถามออกมา ผ่านไปเป็นเวลานาน เสียงของหัวหน้ากองก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงแหบต่ำ และตื่นตระหนก มากไปกว่านั้นคือเต็มไปด้วยความขุ่นมัว “ทศพลและชีวภาตกหน้าผา ให้ทีมกู้ภัยเข้ามาทันที ทำการค้นหาที่เชิงเขา!” ประโยคเดียวแต่เหมือนกับการตอกตะปูที่ขาของชนุดมให้อยู่กับที่ ทั้งตัวเหมือนจะทรุดลง มือทั้งสองข้างอ่อนแรง วิทยุสื่อสารหลุดจากมือตกลงบนเบาะที่นั่งรถยนต์ เสียง “ปัง” ดังขึ้นในหัว ไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ใบหน้าซีดเซียว เขาไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เรื่องที่กังวลมาตลอดสองวันได้เกิดขึ้นแล้ว ผลลัพธ์ที่ตัวเขาเองไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการ แต่ตอนนี้กลับปรากฏขึ้นตรงหน้า มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ ชนุดมอธิบายออกมาไม่ได้แต่ รู้แต่เพียงรู้สึกอึดอัด หวานอยู่ในลำคอ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ในรอบสามสิบปี แย่แล้ว เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไป ท่าทางของเขาทำให้นายตำรวจที่อยู่ทางด้านข้างลุกลี้ลุกลน ราวกับว่ากลัวว่าเขาจะมีปัญหาอะไร เขาเปิดปากเสียงสั่นเพื่อปลอบโยน “ชนุดม ภูเขาลูกนี้ไม่สูง และทศพลก็ไม่ได้ปีนขึ้นไปบนยอดเขา ตกลงไปก็ไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ผมกำลังระดมคนหา…” ชนุดมสายตาควบแน่น หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีรูม่านตาก็ขยายขึ้นอีกครั้ง สองมือกุมหัวเข่าเอาไว้กำแน่น เขายังไม่พบตัวชีวภา ก็อาจจะไม่ได้ตกลงมาก็ได้ เธอเคยบอก เธอไม่อยากให้ชนุดมลำบากใจจึงจากไปพร้อมกับทศพล แต่ว่าเมื่อมาถึงตอนนี้ชนุดมถึงได้เข้าใจ ถ้าหากเธอเป็นอะไรขึ้นมา เขาจะเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไร … เจ้าหน้าที่ทุกคนกำลังระดมกันหาในบริเวณจุดที่พวกเขาตกลงมา ชนุดมก็อาสาไปด้วย หัวหน้ากองรู้ว่าความอดทนเขาถึงขีดจำกัดแล้ว การที่สมาชิกในครอบครัวเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องไม่ใช่ไม่เคยเกิดขึ้น เขาส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายออกไปด้วยเพื่อคุ้มครองเขา ทีมของชนุดมมองหาจากทางด้านล่างขึ้นด้านบน เขาเงยหน้าหาตามเนินที่มีหญ้าสูงชัน หัวใจไม่อาจหยุดสั่นได้ เธอตกลงมาจากทางด้านบน หินและกิ่งไม้มากมายขนาดนี้ ความเฉื่อยของร่างกายมนุษย์ ไม่ว่าจะโดนถูกตรงไหนก็อาจสร้างความเสียหายร้ายแรงได้…. ชนุดมละสายตา ไม่กล้าที่จะคิดต่อไปอีก การค้นหาดำเนินไปเป็นเวลานาน จากเชิงเขาไปจนถึงหน้าผา ทั้งหมดแบ่งออกเป็นสามทีม ชนุดมอยู่ในทีมที่ใกล้กับหน้าผาที่สุด นั่นคือด้านบนสุด เนินเขาสูงชัน เขาต้องจับกิ่งไม้เพื่อให้ตัวอยู่นิ่งไม่ไหลลงไป นัยน์ตาสีเลือดกำลังจับจ้องไปทุกตารางนิ้วบนพื้นดิน ทุกครั้งที่มองเห็นเงาสีดำที่พร่ามัว เขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เมื่อเขาเดินไปกลับพบว่าไม่ใช่เธอแต่กลับเป็นที่ว่างเปล่า มันกินเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง จนในที่สุด เจ้าหน้าที่ตำรวจตัวเล็กนายหนึ่งก็เดินมุ่งหน้าเข้ามาหา “ทางนั้น พบรอยเลือดครับ!” เมื่อพูดจบ ชนุดมก็รีบหันตัวไปยังทิศทางที่นิ้วนายตำรวจคนนั้นชี้ไป เขามองไปตามรอยเลือดบนพื้นที่มุ่งไปทางด้านหน้า ทุกย่างก้าวเหมือนเดินอยู่บนปลายมีด มันช่างน่ากลัว ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งหวาดกลัวขึ้นเท่านั้น กลัวว่าทางข้างหน้าจะไม่มีเสียงใดๆเลย และจะต้องพบกับร่างที่ไร้วิญญาณ เขาเดินไปทางด้านหน้า ชนุดมหยุดฝีเท้าลง คนที่อยู่ทางด้านหลังเขาจึงหยุดตามโดยปริยาย ชายคนนั้นหยุดชะงักครู่หนึ่ง และหันไปพูดกับคณะแพทย์ที่ติดตามมา “พวกคุณไปกันก่อน” แพทย์ตำรวจประหลาดใจ แต่ก็เดินผ่านชายผู้นั้นไปและนำไปทางด้านหน้า ระยะห่างเหลือเพียงแค่สิบเมตร เขาหยุดอยู่ตรงพื้นที่เปื้อนเลือดแดงสด แพทย์ย่อตัวลงมองดูใบหน้าที่ปกคลุมด้วยเลือดและสิ่งสกปรก ทุกส่วนของเสื้อผ้ามีรอยขีดข่วนเต็มไปหมด เสื้อผ้าบริเวณไหล่และเอวมีรอยขาดวิ่น สิ่งที่น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือที่ด้านหลังศีรษะของเธอมีเลือดไหลออกมา เมื่อเห็นลักษณะที่น่าเศร้าเช่นนี้ แทบเป็นไปไม่ได้ที่คนจะยังมีชีวิตอยู่ แต่แพทย์ก็ยังคงมีความหวัง เขาเปิดตาของชีวภาเพื่อเช็ครูม่านตา “มีการเคลื่อนไหว!” ม่านตามีการเคลื่อนไหวไปมา หมอลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นและตะโกนบอกคนทางด้านหลัง “คนยังมีชีวิตอยู่!” ก้อนหินขนาดใหญ่ที่ทับหัวใจไว้ได้ขยับเขยื้อนขึ้น ชนุดมรู้สึกว่าในที่สุดเขาก็หายใจออกได้อีกครั้ง เขารีบเดินไปยังที่ตรงนั้นและทรุดตัวลง มองอย่างเป็นทุกข์ที่ด้านข้างร่างของเธอ สายตาสอดส่องไปทั้งร่างของเธอ หากไม่ใช่เสื้อผ้าที่มองดูคุ้นตา เขาแทบจะจำเธอไม่ได้เลย เขาอยากจะสัมผัสตัวเธอแต่ก็ไม่กล้า เขาได้แต่หยุดมือทั้งสองของตนเอาไว้อยู่กลางอากาศ “คุณชนุดมครับ ให้พวกเราพาเธอออกไปนะครับ” หมอกระซิบอยู่ทางด้านหลัง คนที่ด้านหลังถือเปลหามสีขาวตระเตรียมไว้ ชนุดมหลบไปที่ด้านข้าง พวกเขาค่อยๆยกคนขึ้นไป เพียงไม่กี่วินาทีของความพยายาม เปลสีขาวก็เปื้อนรอยเลือดสีแดงในทันที แผลที่ด้านหลังศีรษะของเธอนั้นค่อนข้างรุนแรง ปริมาณเลือดออกมากจนน่ากลัว ดูเหมือนว่าจะมีเลือดไหลออกมาอยู่ตลอดเวลา ชนุดมเปิดปากของเขา เขาอยากพูดอะไรสักอย่างแต่ว่ากลับไม่มีเสียงออกมา เขาเดินตามมาติดๆทางด้านหลัง ชีวิตของมนุษย์ไม่เคยคิดว่าจะพบเจอกับช่วงเวลาเช่นนี้ ฝีเท้าสับสนวุ่นวาย ถ้าไม่มีคนทางด้านหลังคอยคว้าไว้เขาคงจะล้มลงไปหลายครั้งแล้ว อึดอัด กระอักกระอ่วน ทุกอารมณ์อัดแน่นอยู่กลางหน้าอกของเขา พะวงเกี่ยวกับความเป็นตายของผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้า เธอกลายเป็นเช่นนี้เขาก็เกือบล้มทั้งยืนแล้ว พละกำลังและสติปัญญาทั้งหมดของชนุดมตอนนี้ไม่สามารถใช้ได้แม้เพียงครึ่งหนึ่ง เขาเป็นนายทุน เงินคือทุกสิ่งทุกอย่าง เงินสามารถเปลี่ยนทุกสิ่งได้ และสามารถหาซื้อได้ทุกอย่าง แต่ในที่สุดเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่เงินไม่สามารถแก้ปัญหาได้ ชนุดมติดตามเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ไปที่รถพยาบาล ไฟสีแดงและน้ำเงินเปิดอยู่ เสียงหวอดังสนั่น รถขับไปยังโรงพยาบาลใกล้เคียงอย่างรวดเร็ว แผลของเธอได้รับการดูแลเบื้องต้น ผ้าพันแผลที่ปิดไว้ยังสามารถมองเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมา ชนุดมดึงมือเล็กๆอันเย็บเฉียบของเธอมากุมไว้ เขามองไปที่ใบหน้าอันซีดเซียว คนยโสเช่นเขา ไม่เคยสนใจความเป็นความตาย เขาเสียใจหลังจากที่ไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องใดๆ ตาแดงก่ำและกระซิบด้วยเสียงสั่นเครือ “ผมขอโทษ”