ตอนที่582 แม้ว่าต้องตายก็จะรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อน

ตอนที่582 แม้ว่าต้องตายก็จะรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อน รถพยาบาลใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก่อนมาถึงโรงพยาบาล รถขับอย่างฉวัดเฉวียนมาจอดที่ประตูทางเข้า สัญญาณชีพของชีวภาอ่อนลงเรื่อยๆ ความดันโลหิตและชีพจรของเธอไม่เสถียร เส้นแสดงผลบนหน้าจอทำให้ชนุดมแทบจะเป็นบ้า เมื่อผลักเปลลงจากรถพยาบาล และวิ่งร้อยเมตรไปที่ห้องปฏิบัติการฉุกเฉิน ชนุดมติดตามไปด้วยตลอดทาง เขาจ้องมองที่ใบหน้าเล็กๆที่เปื้อนเลือด คนคนนั้นไม่ได้สติ ที่หน้าห้องฉุกเฉิน เขาถูกพยาบาลหยุดเอาไว้ “ขอโทษนะคะ คุณเข้าไปด้านในไม่ได้ค่ะ” เขาถูกบังคับให้หยุดฝีเท้า ฝ่ามือเล็กๆเลื่อนออกจากเขาไป ประตูหนักปิดลงที่ด้านหน้า ไฟเตือนบนผนังติดขึ้น แม้แต่ใบหน้าพยาบาลที่อยู่ตรงหน้าเขาก็กลายเป็นสีแดง แววตาของคนกำลังลุกไหม้ ขนคิ้วแทบชิดติดกัน รูม่านตาทั้งดำและสุกใส เหมือนการจ้องมองคนรักด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง เขากลืนน้ำลายสองอึก และเสียงอันแหบห้าวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เธอ...จะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ” พยาบาลพยักหน้าปลอบใจ “วางใจเถอะค่ะ พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่” พูดจบ เธอก็หันหลังกลับไปที่ด้านใน ทิ้งเขาไว้ลำพังอยู่ในทางเดินที่ทอดยาว เมื่อถึงเวลาเที่ยง มีแสงสว่างส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่าง แต่เขาเหมือนกำลังตกนรก แขนขาเย็นเฉียบจนแทบไม่เหลืออุณหภูมิ เขามองไปที่ไฟสีแดงเหนือศีรษะ รู้สึกตัวเองหายใจไม่ออก ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือภาพของเธอตอนที่ถูกหาตัวพบ สภาพของชีวภาเช่นนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และไม่ต้องการที่จะเห็น ก่อนหน้านี้เธอยังช่วยเขาหลบกระสุน กระสุนพุ่งเข้าหาหน้าอกด้านซ้าย ในเวลานั้นเขากลับสะเทือนเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้มีความรู้สึกเช่นตกลงไปจากขอบหน้าผา ในหัวใจดูเหมือนกลวงโบ๋ เหมือนถูกคนขุดเป็นถ้ำจากทางด้านหลัง และมีสายลมเย็นพัดผ่าน หนีมาจากเมืองQ ทัศนคติแย่มาก ทำไมเธอถึงโง่อย่างนี้ เพื่อเขาถึงกับสิ้นคิดตามทศพลไป อารมณ์ของชนุดมตอนที่คิดถึงเธอ เขารู้สึกอึดอัดเหมือนถูกตาข่ายขนาดใหญ่พัวพันรัดไว้ อึดอัดมาก ร่างกายแสดงลักษณะอาการของผู้ขาดน้ำ ริมฝีปากแตกและมีรอยย่นลึก แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เขานั่งอยู่บนม้านั่งและอธิษฐานต่อพระเจ้า ขออย่าให้เธอเป็นอะไรเลย เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อรอคอยเป็นเวลานาน ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็สั่นขึ้น เขาไม่ต้องการที่จะรับสาย แต่ว่าอีกฝ่ายก็โทรมาอย่างไม่ลดละ ชนุดมอารมณ์เสีย เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูจึงพบว่าเป็นสายจากสถานีตำรวจ “ฮัลโหล” “คุณชนุดมครับ เราพบศพของทศพลที่เชิงเขา เขาตายแล้วครับ” ในตอนท้ายของคำพูด เขาได้ยินเสียงหัวหน้ากองหอบหายใจ คาดว่าเขาคงจะค้นหากันจนถึงตอนนี้ถึงจะพบ “ทราบแล้วครับ” ชนุดมไม่ได้ใส่ใจ ไม่มีผลต่ออารมณ์ใดๆของเขาเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากจะว่าไปแล้ว เขาก็แอบหวังว่าทศพลจะยังมีชีวิตอยู่ต่ออีกสักหน่อย ถึงตอนนั้นเขาจะได้รับรู้ว่าอะไรที่เจ็บปวดกว่าความตาย เมื่อเขาต้องการวางสาย ทันใดนั้นหัวหน้ากองก็พูดขึ้นว่า “ขอโทษครับ” จากนั้นเขาก็พูดเพิ่มเติม “ที่ไม่สามารถพาคุณชีวภากลับมาโดยปลอดภัยได้ ไม่สามารถทำตามที่รับปากไว้ได้” ลำคอของชนุดมเหมือนถูกจ่อไว้ด้วยมีด เขาหลับตาลง ไม่นานก็พยายามที่จะเค้นประโยคนี้ออกมา “เหยื่อไม่ใช่ผม ไม่ต้องขอโทษผม” “คุณชนุดม…” หัวหน้ากองลังเลที่จะพูด ดูเหมือนไม่รู้ว่าจะพูดออกมาดีหรือไม่ แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจที่จะบอกข้อเท็จจริงกับเขา “ที่จริงแล้วตอนที่ตกหน้าผา เป็นคุณชีวภาที่ผลักทศพลให้ตกลงไปครับ” ชนุดมราวกับได้ยินเสียงการแข็งตัวของเลือดภายในร่างกาย สายตามองไปที่ผนังสีขาวฝั่งตรงข้าม ทั้งห้านิ้วกำโทรศัพท์แน่นขึ้นมาในทันที “คุณพูดเรื่องอะไร” “ตอนที่คุณเสนอให้แลกตัวคุณชีวภากับลูกสาวของทศพล เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนี้ คุณชีวภาก็พยายามที่จะดิ้นรนขึ้นมาจนไม่สามารถควบคุมได้ ดังนั้นผลจากการตกหน้าผา ผมไม่คิดว่าเธอตั้งใจ เธอเพียงแค่...ไม่ต้องการให้คุณตกอยู่ในอันตรายแทนเธอ” “...” ใบหน้าของชนุดมเขียวคล้ำขึ้นเรื่อยๆ หัวสมองว่างเปล่า ในขณะนั้น เธออยู่ในสภาพที่สิ้นหวัง ที่ด้านหลังเป็นหน้าผาสูงชันอยู่กับผู้ลักพาตัวซึ่งกระหายเลือด เธอเพียงแค่รออีกสักหน่อย แต่เพื่อเขาเธอกลับเลือกตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว การตัดสินใจของคนในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง เป็นสัญชาตญาณโดยสิ้นเชิง ในช่วงเวลานั้น บางทีเธออาจะตกลงไปโดยที่ไม่ทันรู้ตัว เธอไม่กลัวตายรึ ไม่มีใครไม่กลัวตาย แต่ถ้าหากต้องปล่อยให้เขาตาย เธอยินดีรับความตายนั้นไว้เอง มันดูยิ่งใหญ่มาก ถลึงตาจ้องมองอย่างไม่กลัวเกรง ผู้หญิงที่ไม่ได้พยายามหลีกเลี่ยงมัน ในช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย ไม่ลังเลที่จะละทิ้งความปลอดภัยของตัวเธอเอง เธอช่างเปี่ยมไปด้วยพละกำลังและความกล้าหาญมากมายเท่าใด บางทีเขาอาจจะไม่เข้าใจมาก่อน แต่ตอนนี้เหมือนชนุดมเพิ่งตื่นขึ้นจากฝันอันยิ่งใหญ่ เขาเข้าใจทุกสิ่ง มันคือความรัก เธอรักเขา ดังนั้นเธอจึงปกป้องเขาไว้ด้วยชีวิตของตัวเธอเอง แม้ว่าเธอจะไม่เคยเชื่อใจเขาอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าคำสารภาพจะแค่เพียง “ฉันชอบคุณ” แต่เขากลับไม่เคยคิดว่าเธอจะชอบถึงจุดนี้ ใบหน้าของชนุดมปราศจาคสีเลือด เขาพูดอะไรไม่ออก แต่ตอนนี้พูดอะไรก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ เขาลืมไปแล้วว่าใครเป็นคนวางสายไปก่อน ลืมไปว่าตัวเองเดินจากห้องฉุกเฉินไปยังดาดฟ้าได้อย่างไร เขายืนอยู่ที่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล และยืนขึ้นบนขอบ รั้วกั้นอยู่แค่เพียงครึ่งน่องของเขาเท่านั้น เขามองไปที่ด้านล่างเห็นคนและรถตัวเท่ามด อึกทึกครึกโครม มองไปมองมา แต่กลับมองไม่เห็นเงาร่างที่ต้องการเห็นมากที่สุด เธออยู่ในห้องผู้ป่วย เป็นตายเท่ากัน ชนุดมหยิบบุหรี่ที่ในกระเป๋าเสื้อออกมา ส่วนมากมีแต่มวนที่ใช้ไม่ได้แล้วเจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์ หามวนที่ยังดีอยู่ได้ยากมาก เขาก้มหัวจุดไฟ และมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีหมอกควันสีขาวด้านบน แสงจ้าของดวงอาทิตย์ส่องประกาย ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและความอบอุ่น น้ำตาเอ่ออยู่ที่มุมขอบตาทั้งสองข้าง ลมพัดเสื้อผ้าของชายหนุ่ม เสื้อที่ยังเปื้อนเลือดของเธอ เขาลืมไปว่าตัวเองยืนอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว สูดควันอยู่เป็นเวลานาน นานจนเหมือนร่างกายจะตงลงไปเมื่อใดก็เมื่อนั้น ตรงนี้สูงมาก เขารู้สึกวิงเวียนขึ้นมาบ้างจริงๆ ความสูงที่เธอเผชิญหน้าตอนนั้นคงจะเป็นเช่นนี้ เมื่อเตชิตเปิดประตูชั้นบนสุดออก ฉากนั้นที่เขามองเห็น นัยน์ตาเขาก็หดตัวลง เขายิ่งไปและพยายามดึงตัวชายคนนั้นลงกับพื้นและตะโกนขึ้น “ชนุดม คุณทำบ้าอะไรอยู่!” เมื่อถูกดึงลงมาเขาก็รู้สึกมึนงง ดวงตาทั้งคู่ยังไม่สามารถปรับโฟกัสได้ เสียงของเขาแหบแห้ง “ไม่ได้ทำอะไร” “คุณจะฆ่าตัวตายรึ จะกระโดดตึกงั้นรึ” เตชิตโมโหไม่เบา เขาเกลียดจนอยากชกออกไปสักสองหมัด แต่เมื่อเห็นสภาพของเขาแล้วเตชิตก็ยั้งมือเอาไว้ “ชีวิตของคุณชีวภาเขาชีวิตของตัวเองแลกมา ถ้าคุณอยากตายคุณต้องรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยถามเธอว่าเธออนุญาตหรือไม่!”