ตอนที่586 อย่างให้การเสียสละของเธอต้องไร้ความหมาย

ตอนที่586 อย่างให้การเสียสละของเธอต้องไร้ความหมาย คำพูดของชนุดมทำให้ดุลยารู้สึกแปลกใจมาก แต่การแสดงออกนี้ทำให้เธอรู้ชัดเกี่ยวกับเรื่องหนึ่ง ชนุดมที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับชีวภาแค่เพียงฉาบฉวย พวกเขารักกันจริงๆ เมื่อมันใจในจุดนี้ ภาระหนักอึ้งในใจของดุลยาก็รู้สึกเบาลง เธอไม่ได้เห็นด้วยกับคำขอของชนุดมในทันที แต่เธอบอกว่าเธอจะพิจารณาเกี่ยวกับมัน “คุณชนุดม---” ก่อนที่เขาจะเดินไป ดุลยาตะโกนเรียกชายคนนั้นไว้ “ชีวภาของบ้านเราเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ เธอเป็นคนเรียบง่ายแต่มีไหวพริบ แน่วแน่และมั่นใจในตัวเอง แต่เล็กจนโตไม่เคยทำให้ครอบครัวเดือดเนื้อร้อนใจ พ่อของเธอไม่ได้ทำหน้าที่รับผิดชอบครอบครัวด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันเองก็มาป่วย ครอบครัวนี้มีเธอเป็นเสาหลักของบ้าน ถึงแม้พวกเราจะยากจน แต่ฉันรับประกันกับคุณได้ว่า ชีวภาไม่ได้ผู้หญิงที่ต้องการสิ่งอื่นใด กว่าอาการป่วยของฉันจะหายดี ในที่สุดเธอก็ได้มีโอกาสกลับไปเรียนต่อให้จบ แต่กลับคาดไม่ถึงว่า…” เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดุลยาก็พูดออกมาได้ไม่เป็นประโยค เธอนึกถึงรอยยิ้มมีความสุขของลูกสาวในวันที่จะได้ไปเข้าเรียน หัวใจของดุลยาเหมือนโดนทอดอยู่บนกระทะร้อน เจ็บปวดอย่างซู่ซ่า ทุกคำพูดของเธอคือมีดแทงไปที่หัวใจของชนุดม เขากัดฟันและหลบสายตา “ผมรู้ เธอดีมาก ดีกว่าใครทั้งนั้น” --- แฟ้มของชีวภาอยู่ในการถกกันเรื่องการวิจัยและรักษา ทางด้านโรงเรียน ชนุดมให้ขอให้คนดำเนินเรื่องให้ ดุลยาเกือบจะเฝ้าอยู่ที่ข้างเตียงชีวภาอยู่ตลอดเวลา ปรัณจัดการตรวจสอบร่างกายของเธอ เขาตั้งใจทำเตียงเสริมในห้องให้อีกเตียงหนึ่งเพื่อที่จะได้ใช้พักผ่อนในตอนกลางคืน ไวศทย์ไม่ค่อยได้มาโรงพยาบาลยกเว้นเมื่อสองสามวันก่อน ไม่ได้เจอเขา ชนุดมกลัวว่าความอ่อนวัยของเขาจะทำให้เขาทำเรื่องที่ไม่คาดคิด จึงส่งคนคอยติดตามเขาไว้ ได้ความว่าเด็กคนนั้นทำงานนอกเวลาทุกวัน วันที่มากที่สุด ทำงานพาร์ทไทม์ทั้งหมดห้าแห่ง สองแห่งในตอนเช้า ตั้งแต่หกโมงเช้าจนถึงตีสี่วันรุ่งขึ้น แม้แต่งานขายในบาร์เขาก็ยังรับทำ ชนุดมคาดไม่ถึงจริงๆ วันหนึ่งชนุดมขับรถไปที่บาร์ที่เขาทำงานในตอนกลางคืน เมื่อเข้าประตูไปก็ได้ยินเสียงดีเจที่ดังหนวกหู มีชายหญิงเต้นอยู่บนฟลอร์ มีเวทีวงกลมอยู่ตรงกลาง ถัดจากเวทีก็เป็นโต๊ะเล็กๆ จากนั้นก็เป็นลานที่เป็นโซฟา ด้านหลังชนุดมมีบอดี้การ์ดสองคน เขาเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง ไม่นานนัก ผู้ช่วยเขาก็พบตัวไวศทย์ซึ่งใส่เสื้อเชิ้ตสีดำผูกโบว์สีขาว เมื่อไวศทย์เข้าไปในห้องก็ยังมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า แต่เมื่อเขาเห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟา กลับได้แต่โค้งคำนับเท่านั้น “เป็นเธอได้อย่างไรกัน” เด็กอายุยังไม่ถึงสิบแปด อารมณ์ปรากฏขึ้นบนใบหน้า คำพูดนี้เปิดโปงความตื่นตระหนกและความไม่สบายใจของเขาในตอนนี้ แต่ชนุดมมองไม่เห็นอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ท่านั่งบนโซฟาของเขายังไม่เปลี่ยนแปลง สายตาของเขาตกลงบนใบหน้าอันเขียวคล้ำของเด็กหนุ่มคนนั้น “นี่มันปกเสื้ออะไรกัน คิดว่าตัวเองเป็นHello Kittyอย่างนั้นรึ” ประโยคนั้นเมื่อเข้าหูไวศทย์ มันเป็นการดูถูกครั้งยิ่งใหญ่ ใบหน้าของวัยรุ่นนั้นทั้งเป็นสีน้ำเงินและแดงปนกัน เขาต้องเผชิญหน้ากับชายที่ทรงพลังเช่นนี้ เขาได้แต่กลั้นหายใจตอบกลับไป “นี่เป็นงานของผม” “ผมรู้” ชนุดมพูดโทนเสียงกลางๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองดูการตกแต่งในห้องรอบๆ และในที่สุดก็หันมามองหน้าเขา “การเปิดห้องนี้ก็เป็นหน้าที่ของเธอด้วยสินะ” “...” มันเป็นเรื่องดี ที่จริงห้องนี้ก็ราคาไม่ถูก เปิดห้องได้ก็แสดงว่ามีเงินไม่น้อย ไวศทย์กำลังพยายามหาวิธีให้คนจองห้องอยู่พอดี ซึ่งตอนนี้ชนุดมก็ได้ทำสิ่งนี้แล้ว แต่เขากลับรู้สึกละอายใจ ผนังเก็บเสียงนี้ไม่เลว เมื่อปิดประตูก็ไม่ได้ยินเสียงรบกวนจากทางด้านนอก ชนุดมมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังจ้องเขาด้วยสายตาโมโห สักครู่ ก็ลุกขึ้นเดินไปหาเขา ฝีเท้ามั่นคง เสียงของรองเท้าราคาแพงกระทบลงบนพื้นส่งเสียงคมชัด “ต็อก ต๊อก ต๊อก” นำพามาด้วยความรู้สึกกดขี่อย่างมองไม่เห็นอย่างหนึ่ง ไวศทย์เห็นเขากำลังก้าวเข้าใกล้หาตนเอง ยิ่งเดินก็ยิ่งใกล้เข้ามา พลังในตัวของชายคนนั้นช่างแข็งแกร่งอย่างชัดเจน เมื่อเขาเดินมาถึงข้างไหล่ของตน ไวศทย์ก็แทบจะกลั้นหายใจ ชนุดมกวาดตามองเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดไฟติดกำแพงข้างห้องให้สว่างขึ้นทั้งหมด ห้องส่วนตัวที่แสงสลัวๆกลายเป็นสว่างจ้าขึ้นในทันที ผ้าไม่มีวอลเปเปอร์สีแดงเข้มด้านหลังแล้วล่ะก็ อาจจะไม่มีใครคิดว่านี่เป็นห้องส่วนตัวในบาร์ “มาทำงานที่นี่ แม่เธอรู้รึเปล่า” หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว ชนุดมก็ยืนอยู่ตรงหน้าไวศทย์เอ่ยขึ้นอย่างสุขุม เมื่อพูดถึงดุลยา ไวศทย์ก็กระวีกระวาดขึ้นมา “อย่าบอกแม่ผมนะ!” “จะให้บอกหล่อนว่าวันนี้ผมมาหาคุณ นั่นก็ไม่ใช่ผมแล้วล่ะ” ไวศทย์มองไปที่ชายข้างหน้า ที่ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้น เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องรู้สึกขวยเขิน อาจเป็นเพราะว่าลึกๆแล้วเขาก็ไม่ต้องการให้คนที่พี่สาวตัวเองรักเห็นตัวเองทำงานประเภทนี้ก็เป็นได้ เมื่อเห็นเขาเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา ชนุดมก็พูดขึ้นอย่างจริงจัง “คุณรู้ไหมว่าเมื่อก่อนพี่สาวคุณหาเงินอย่างไรเพื่อให้คุณได้ไปเรียนหนังสือ” ชายหนุ่มก้มหน้าลง เสียงเล็กๆลอดออกมาแผ่นอก “รู้ครับ” ชนุดมกลับเย้ยหยัน “คุณไม่รู้” เมื่อพูดจบ เขาก็ทิ้งความผ่อนคลายบนใบหน้า คิ้วลู่ลงอย่างทุกข์ใจ “เพื่อคุณและแม่ของคุณ พี่สาวคุณเคยเร่ขายของทุกอย่างในบาร์ ถูกผู้ชายดูถูก ถูกลูกค้าลวนลาม ถ้าหากเธอรู้ว่าน้องชายที่เธอพยายามปกป้องด้วยความยากลำบากกลับมาทำงานพวกนี้ที่บาร์ คุณคิดว่าเธอจะมีความสุขหรือไม่” ไวศทย์คาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้ เขาตกใจและประหลาดใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง “ว่าไงนะ!” ก่อนหน้านี้เขาเคยถามพี่สาว ว่าเธอทำงานเหนื่อยไหม ว่าวันนี้ทำงานพาร์ทไทม์อะไร พรุ่งนี้จะทำงานพาร์ทไทม์อะไร แต่เธอก็ไม่เคยบอกว่าทำงานที่บาร์… สถานที่นี้คืออะไร! แม้แต่เขาซึ่งเป็นผู้ชายยังทนไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงเลย ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ไวศทย์เห็นว่าพวกผู้ชายพวกนี้ปฏิบัติกับผู้หญิงเช่นไรหลังจากที่พวกเขาดื่มเข้าไปมาก เมื่อคิดว่าพี่สาวของเขาต้องประสบกับเรื่องพวกนี้ เขาก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาอีกต่อไปได้ “เธอไม่เคยบอก เธอไม่เคยบอกผม….” “เธอจะบอกคุณได้อย่างไรกัน” ชนุดมพูดทุกอย่างให้เขาได้ฟัง “ต่อหน้าคุณ เธอแค่อยากเป็นพี่สาวที่ดี ก็เท่านั้น” ไวศทย์พยายามรวบรวมความแข็งแกร่งที่มีเหลือภายในร่างกาย แต่ทันใดนั้นมันก็เหือดหายไป เขาทรุดตัวลงช้าๆ ปกปิดใบหน้าด้วยมือของเขาเอง และร้องไห้ออกมาเบาๆ “เธอทำเพื่อคุณมากมายขนาดนี้ เธอหวังว่าคุณจะได้เป็นคนที่ดีขึ้นสูงส่งยิ่งขึ้น แทนที่จะเอาตัวเองมาจมอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้” ชนุดมจ้องมองเด็กผู้ชายที่กองอยู่บนพื้น เขาลังเลสักครู่ก่อนที่จะเอามือตบไปที่ไหล่อันสั่นไหว “ไวศทย์ คุณต้องชดเชยให้กับพี่สาวของคุณ อย่าให้สิ่งที่เธอเสียสละเพื่อคุณนั้นสูญเปล่า” เมื่อพูดประโยคนี้จบ ร่างของชายหนุ่มภายใต้ฝ่ามือของเขาก็แข็งทื่อ จากนั้น เขาก็เต็มไปด้วยเสียงอู้อี้ในจมูก “แต่ว่าผมต้องการเงิน ผมอยากให้พี่สาวผมฟื้นขึ้นมา…” หัวใจของชนุดมเหมือนกิ่งไม้ที่ถูกกระตุก ทั้งเจ็บและทุกข์ใจ “ผมช่วยคุณได้ ตราบใดที่คุณเต็มใจ ผมก็จะไม่ยอมแพ้” เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ ไวศทย์เป็นเหมือนปุ่มที่ถูกกดและปล่อยออกมา อารมณ์ที่อยู่ในอกพลุ่งพล่านออกมา เขาคว้าแขนของชายคนนั้นและพูดออกมาไม่เป็นคำ คืนนั้น ไวศทย์ออกจากบาร์ตอนตีสอง ด้วยความช่วยเหลือของชนุดม เขาดื่มเหล้าเข้าไปมาก พูดเรื่องในใจออกมามากมาย ปลดปล่อย และเมา เที่ยงของวันรุ่งขึ้น ไวศทย์เปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่และกลับไปที่โรงพยาบาล เขาเดินเข้าห้องผู้ป่วยไป เมื่อเห็นใบหน้าชราของดุลยา ประโยคแรกที่เขากล่าวก็คือ “แม่ พวกเรายอมรับข้อเสนอของคุณชนุดมเถอะ”