ตอนที่587 จูบปลอบใจ

ตอนที่587 จูบปลอบใจ เมื่อเขาเข้ามาก็พูดประโยคดังกล่าวในทันที ดุลยายังไม่ทันได้ตั้งตัว “ลูกพูดเรื่องอะไร” “ผมบอกว่า เรารับข้อเสนอของคุณชนุดมกันเถอะ” ไวศทย์กลัวว่าแม่ของเขาจะไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด เขาจึงตั้งใจที่จะอธิบายให้เธอฟังอีกรอบ “เขาเป็นคนบอกว่าจะเป็นคนออกค่ารักษาพยาบาลของพี่สาวเอง” เมื่อไม่กี่วันก่อนดุลยาได้ถามความเห็นไวศทย์เกี่ยวกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นคนในครอบครัว คนที่เธอปรึกษาได้ก็มีเพียงเขาเพียงคนเดียว แต่ว่าตอนนั้นไวศทย์ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ดุลยายังคิดว่าเขาเองอาจจะไม่เห็นด้วย เมื่อเธอเห็นความคิดเขาเปลี่ยนไปเร็วเช่นนี้ ก็รู้สึกแปลกใจ “แต่ว่า…” “ไม่มีแต่อะไรอีกแล้วแม่ เราต้องการเงิน” ภายในเวลาหนึ่งคืน ไวศทย์ก็ได้เข้าใจ “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของพี่สาว ถ้าอยากให้พี่สาวฟื้นขึ้นมา ได้แต่รับความช่วยเหลือจากคุณชนุดมไว้เท่านั้น” ดุลยาถอนหายใจเงียบๆ ทำไมเธอจะไม่เข้าใจคำพูดเหล่านั้น แต่เมื่อเธอคิดถึงจำนวนเงินที่ต้องใช้ในการรักษา เมื่อนึกถึงตัวเลขที่มหาศาล เธอก็รู้สึกท้อ ไม่ใช่ไม่อยากให้ลูกสาวหายดี ถ้าหากเป็นไปได้ เธออยากแบบรับความเจ็บปวดเอาไว้เอง แต่เธอกลัวว่าหลังจากที่ชีวภาฟื้นขึ้นมาแล้ว จะกลายเป็นหนี้ที่ติดตัวเธอตลอดไป เธอจะรับมันได้อย่างไร “ไวไวเอ๋ย แม่รู้ว่าลูกสนิทกับพี่สาวลูกมากมาตั้งแต่เล็ก แม่ก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยไปกว่ากัน แม่เป็นคนทุกข์ใจที่สุด แต่ว่าค่ารักษาพยาบาลไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ ไม่นานก็พุ่งถึงล้าน เงินนี้ใช้ไปแล้ว อีกหน่อยก็ต้องหามาคืนในวันข้างหน้า ถ้าหากพี่สาวลูกฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอจะเผชิญเรื่องนี้อย่างไร…” “ไม่ต้องให้พี่สาวเผชิญหน้า” ไวศทย์พูดโดยไม่คิดอะไร เขามีท่าทีที่สงบนิ่งมาก เปรียบกับอาการคลั่งเมื่อสองวันก่อนราวกับเป็นคนละคน “เรื่องพวกนี้ผมจัดการเอง แม่ครับ แม่เชื่อลูกชายคนนี้นะ ในอนาคตผมจะหาเงินจำนวนนี้มาให้ได้ เพื่อชำระหนี้ครั้งนี้” ดุลยาฟังคำพูดเหล่านี้ ตาเธอก็แดงขึ้นมา เธอกระซิบ “แม่ไม่เอาไหนเอง ต้องโทษแม่….” ไวศทย์เดินไปกอดแม่ของเขาไว้ในอ้อมอก และมองไปที่ชีวภาซึ่งสวมหน้ากากออกซิเจนอยู่บนเตียง เด็กชายอายุสิบแปดกำลังเติบโตขึ้นในขณะนี้ นี่เป็นแรงกระตุ้น เป็นการรู้แจ้งอย่างหนึ่งเมื่อต้องประสบกับความเป็นความตายที่ยิ่งใหญ่ตรงหน้า “แม่ครับ มันจะผ่านไปได้ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ เมื่อก่อนมีพี่ ตอนนี้ก็มีผม ครอบครัวเราต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ครับ” --- หลังจากที่ไวศทย์ปลอบใจดุลยาแล้ว เขาก็รีบไปพบชนุดมทันที หลังจากที่รับเงินก้อนนี้ ก็นับว่าเขาเป็นหนี้ชายคนนี้ในทันที ชนุดมไม่ปฏิเสธ เขารู้นิสัยของไวศทย์ว่าดื้อมาก ข้อนี้เขาเหมือนกับพี่สาวของเขามาก ใจเขาต้องการรับผิดชอบและทำหน้าที่ของตัวเอง “เธอเลือกวิชาเอกอะไร” ในที่สุดชนุดมก็ถามเขาถึงเรื่องนี้ ไวศทย์ตกตะลึงและตอบไปตามจริง “การเงินครับ” ชนุดมเลิกคิ้วและหัวเราะ “คิดไม่ถึง” “ทำไมครับ” “ผมแค่คิดว่าคุณจะเลือกสาขาที่ดีกว่านี้ อุตสาหกรรมการเงินอยู่ภายใต้การแข่งขันกันอย่างหนักหน่วง มีกฎและข้อบังคับมากมาย ดีไม่ดีอาจจะได้เป็นแค่ลูกจ้างทางการเงินไปตลอดชีวิต” “ผมเป็นเด็กสายวิทยาศาสตร์ คล่องเรื่องเลข ไม่ว่าอนาคตการจ้างงานจะเป็นอย่างไร ผมหวังว่าจะได้เลือกสาขาวิชาที่ผมสนใจจริงๆ” ไวศทย์ครู่เดียวก็เปลี่ยนกลายเป็นเหมือนเด็กที่โตแล้ว ชนุดมพยักหน้าและไม่พูดอะไรมาก เขาเพียงแต่แจกนามบัตรทองคำของเขามอบให้กับชายหนุ่มคนนั้น “พี่สาวของคุณคงยังไม่เคยบอกกับคุณ ผมเป็นนักลงทุน การเงินเป็นเรื่องที่ผมถนัด ถ้าหากคุณต้องการทำงานนอกเวลาหรือว่ามีความคิดเห็นอะไรก็สามารถมาหาผมได้ และถ้าหากคุณมีความมั่นใจในตัวเองแล้วล่ะก็ คุณสามารถไปที่บริษัทของผมโดยตรงได้เลย” ไวศทย์รับนามบัตรด้วยมือทั้งสองข้าง เมื่อเห็นว่าบนนั้นมีตำแหน่งอยู่ห้าตำแหน่งด้วยกัน แต่บรรทัดก็เป็นชื่อที่ฝังไว้ด้วยทองคำ สองแห่งในนั้นเป็นชื่อบริษัทที่เขาใฝ่ฝันอยากเข้าไปทำงาน ไม่คาดคิดที่แท้จริงแล้ว… ไวศทย์เป็นคนที่จริงจังมาก เขารู้ว่าชนุดมไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็คิดว่าเขาคงเป็นแค่ระดับ “เถ้าแก่” หรือไม่ก็ “ลูกคนรวย” ประมาณนี้เท่านั้น ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะเป็นถึง…. พี่สาวของเขาไปมีความรักกับชายคนนี้ได้อย่างไรกัน ในสามัญสำนึกของเขา พี่สาวเขาเป็นแค่คนธรรมดา โอกาสที่จะได้ไปรู้จักกับบุคคลเช่นนี้นับว่าน้อยมาก “คุณชนุดม ผมขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมครับ คุณรู้จักกับพี่สาวผมได้อย่างไร” ไวศทย์เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างจริงจัง เมื่อชนุดมคิดถึงมัน ความคิดก็ล่องลอยไปไกล “เรื่องนี้ถ้าพูดแล้วมันยาว แต่ถ้าหากคุณสนใจ วันหลังผมจะค่อยๆเล่าให้ฟัง” คำพูดนี้ เขาพยายามหาทางหลบเลี่ยง ไวศทย์มองเห็นเงาหลังชายคนนั้นหันหลังเดินห่างออกไป ไม่มีคำพูดใดสามารถอธิบายความรู้สึกในปัจจุบันของเขาได้ จนกระทั่งหลังของชายคนนั้นหายลับไป ชายหนุ่มก็รวบสายตาเขากลับมา เขากลับมามองดูนามบัตรที่อยู่บนฝ่ามือของตัวเอง ในใจเขาแอบสาบานกับตนเอง วันหนึ่งเขาต้องเป็นแบบคนคนนี้ให้ได้ --- เมื่อรู้ว่าชีวภากำลังได้รับการรักษาอยู่ นัชชาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง ก่อนหน้านี้ที่อาการของเธอไม่ค่อยสู้ดี แต่ตอนนี้สัญญาณชีพมีความเสถียรแล้ว เธอเชื่อว่าปรัณและผู้เชี่ยวชาญแต่ละท่านจะต้องสามารถหาวิธีที่สัมฤทธิ์ผลมาได้แน่ ต้องทราบก่อนว่า คนเหล่านั้นล้วนมีความโดดเด่นในด้านนี้ ทุกท่านล้วนชำนาญการด้านเทคโนโลยีและทักษะทางการแพทย์ ล้วนเป็นระดับหัวกระทิทั้งนั้น ไม่ต้องพูดเรื่องการพลิกเป็นพลิกตาย ตราบใดที่คนยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะต้องหาวิธีที่ดีที่สุดให้ได้แน่ ในเวลาเดียวกัน การรักษาด้วยเลเซอร์ของนัชชาก็ต้องดำเนินการไปด้วย ตอนนี้แผลหายดีแล้ว ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไรรอยแผลเป็นก็ยิ่งดื้อการรักษา ดังนั้นจึงต้องเร่งซ่อมแซมรักษาในปัจจุบันให้ได้มากที่สุด คืนก่อนการรักษา เตชิตเกือบจะไม่ได้นอนจนถึงกลางดึก นัชชาตื่นเต้นมาก แม้ว่าพวกเขาจะนอนกอดกันแต่ว่าไม่ได้พูดคุยกัน ในใจพวกเขารู้สึกเช่นเดียวกัน วันรุ่งขึ้น ความจริงนัชชาต้องการไปด้วยตัวเอง เขากังวลมากเกินไป เขากลัวว่าจะสำนึกเสียใจภายหลัง เขายืนยันที่จะไปด้วยและในที่สุดเขาก็ได้บรรลุความปรารถนาของเขา รถไปถึงโรงพยาบาลตระกูลปรัณตั้งแต่เก้าโมงครึ่ง ปรัณรออยู่ที่ออฟฟิตนานแล้ว เขารู้ว่าการรักษาครั้งแรกในวันนี้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เขากันเวลาไว้ทั้งวัน เพื่อเตรียมพร้อมให้กับนัชชาทางนี้ “อีกสักครู่ต้องให้คุณไปที่ห้องพยาบาล อาเต คุณต้องรออยู่ข้างนอกนะ แต่เรามีจอมอนิเตอร์เพื่อติดต่อสื่อสาร คุณสามารถมองเห็นการรักษา ณ ขณะนั้นผ่านทางหน้าจอ” เมื่อปรัณพูดจบเขาก็ตั้งใจพูดถึงประเด็นหนึ่ง “ทั่วไปแล้วเรื่องนี้ไม่ได้รับการอนุญาต แต่เมื่อพิจารณาถึงสภาพจิตใจของคุณแล้วผมจึงติดตั้งให้ คุณเข้าใจใช่ไหม” ปรัณพูดเรื่องนี้เพื่อให้เขาเข้าใจ หากเขาเห็นภาพอะไรที่ไม่สามารถรับได้ในภายหลัง ขอให้เขาพยายมสงบอารมณ์ “ผมรู้แล้ว” ชายคนนั้นกระซิบ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเถียง ปรัณสูดหายใจด้วยความโล่งอก เขารู้ว่าเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับนัชชา เตชิตไม่ค่อยมีความอดทนมากนัก “นัชนัช คุณจะทำการรักษาด้วยเลเซอร์ในวันนี้เป็นครั้งแรก มันจะเป็นวันที่คุณต้องอดทนมากที่สุด บอกตามตรง ขั้นตอนนี้จะเจ็บปวดมาก แม้ว่าคุณจะได้รับการฉีดยาชาล่วงหน้าแล้วแต่มันก็ไม่สามารถทำให้เส้นประสาทหมดความรู้สึกได้ แค่ตำแหน่งใต้ผิวหนังห้าเซนติเมตร เลเซอร์จะฉายอย่างเข้มข้นและถี่ ดังนั้นความเจ็บปวดจะชัดเจนมาก คุณต้องเตรียมใจให้ดี” ปรัณแจ้งให้ทราบล่วงหน้าโดยละเอียด และอธิบายถึงปัญหาที่อาจเกิดขึ้นให้เธอได้รับทราบล่วงหน้า เพื่อที่เมื่อเธอเข้าไปแล้วจะได้ไม่เกิดความไม่เข้าใจเกิดขึ้น ก่อนที่นัชชามาเธอได้เตรียมใจเอาไว้อยู่แล้ว “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะอดทนให้ได้ คุณวางใจเถอะ” ปรัณเห็นสายตาที่แน่วแน่ของเธอ เขาก็ยิ้มอย่างปลื้มใจและมีความสุข “ผมเชื่อในตัวคุณ” เธอแข็งแกร่งมาตลอด ฉะนั้นครั้งนี้ก็ต้องไม่มีปัญหา “ให้คุณคิดว่า หลังจากการรักษาแล้ว ร่างกายจะฟื้นฟูได้เหมือนเมื่อก่อน ทุกอย่างไม่ได้เสียเปล่า” ปรัณพูดสิ่งที่อยู่ในใจของนัชชาในประโยคนั้น ตอนนี้เธอมีความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า เพราะว่าเธอต้องการกำจัดรอยแปลเป็นนี้ให้หายไป พยาบาลมารับคนไป พาเธอไปที่ห้องปลอดเชื้อด้านข้างเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะเดินไป เตชิตคว้ามือของเธอไว้ โดยไม่คำนึงถึงสายตาของทุกคน ณ ที่นั้น เขาก้มหัวลงประทับริมฝีปากซึ่งแห้งเล็กน้อยเนื่องจากความตึงเครียด