ตอนที่ 6 ฉันต้องการแค่เธอ

ต๭นที่ 6 ฉันต้องการแค่เธอ เศวยาไม่คิดมากอีกต่อไป ในตอนที่เธอก้มหน้าลงพลางลากจันทรชาเดินไปใกล้จะถึงร้านคาราโอเกะ ชวนีก็รีบวิ่งมาหาและพูดอย่างตื่นเต้นดีใจ “ยา บังเอิญจริงๆ ไม่นึกเลยว่าเธอก็จะมาที่นี่! ถ้านีรู้เร็วกว่านี้ ก็ควรจะมาร่วมวงกับพวกเรานะ! เศวยาพยายามควบคุมใจที่กำลังสับสนวุ่นวายอยู่อย่างสุดกำลัง มือที่จับแขนของจันทรชาไว้อยู่บีบแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว จันทรชามองเศวยาสลับกับชวนี เธอเดาไม่ออกว่าสองคนนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน “ฮะๆ ไหนๆก็เจอกันแล้ว ก็ไปด้วยกันเถอะน่า!” ชวนีดึงมือเธออย่างสนิทสนม แล้วยิ้มให้จันทรชาอย่างสุภาพ “อีกอย่าง เธอก็มาแค่กับเพื่อนสองคน มาแบบนี้ไปด้วยกันหลายๆคน มันน่าสนุกกว่าเยอะเลยนะ” เศวยาขมวดคิ้วอย่างสะอิดสะเอียน อยากที่จะเอามือออกมา มีเสียงต่ำดังขึ้นมาจากด้านหลัง “นี นี่คือเพื่อนนีเหรอ” เมื่อได้ยินเสียงอันแสนคุ้นเคยนี้ หัวใจของเศวยาก็หดเล็กลงอย่างฉับพลัน นั่นคือธนเทพ ไม่ว่าเธอจะหลบยังไง ก็ได้เจอเขาอยู่ดี ชวนีดึงเศวยาไว้ ในตาที่มีน้ำตาคลอและคราบแห่งความสุข “เทพ นี่คือเศวยา เพื่อนของนี ที่นีพูดถึงบ่อยๆ!” เศวยาหันไปยังทื่อๆ เงยหน้าสบตาฝ่ายชายที่อยู่ข้างหลังด้วยแววตาที่มืดมนและเงียบขรึม ธนเทพที่อยู่ตรงหน้า เป็นความทรงจำในตอนแรกๆที่เจอกัน บนร่างของเขาคือเสื้อหนังจระเข้สีดำที่พอดีตัว กางเกงยีนส์ เข้ากับรองเท้าบูธสีน้ำตาลเข้ม ดูวัยรุ่น และไม่ได้ดูเว่อร์ ร่างที่สูงร้อยแปดสิบห้าของเขา ดูโดดเด่นมากเมื่ออยู่กับฝูงเพื่อน ใบหน้าของเขาหล่อเหลาเพอร์เฟ็ค ไร้ที่ติ สันจมูกตั้งตรง ปีกจมูกดูอิ่มเอิบ เขาคนนี้ มีคุณสมบัติภายนอกทั้งหมดที่ทำให้คนอื่นอิจฉาได้ เมื่อก่อน เศวยาก็เคยหลงใหลในตัวเขาอย่างหัวปักหัวปำเช่นกัน” ได้พบเจอกับเขาอีกครั้ง เหมือนเวลายาวนานราวกับผ่านไปอีกชาติหนึ่ง ธนเทพก็จ้องมองเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกัน ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอสวยมาก เป็นใบหน้าของคนสวยที่ได้มาตรฐาน ผิวพรรณดูสวยนุ่มชุ่มชื้น ผิวขาวชวนคนมอง ดวงตาทั้งสองข้างที่เหมือนตาหงส์ยิ่งทำให้คนหลงใหล ถึงมองแค่แวบหนึ่งไม่ได้ตั้งใจสังเกต ก็สามารถทำให้รู้สึกใจเต้นได้ “สวัสดีครับ ผมชื่อธนเทพ” เขาหันไปยิ้มเล็กน้อยให้กับเศวยา เป็นการแนะนำตัวอย่างมีบุคลิกที่ดีและดูสง่าผ่าเผย สายตาของทั้งสองจดจ้องกัน มันก็เป็นเพียงแค่เสี้ยววินาที แต่สำหรับเศวยาแล้วในใจเหมือนผ่านวนเวียนไปแล้วพันรอบ รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าตั้งแต่เริ่มจนจบเขาเอาเธอมาเป็นของเล่นของตัวเอง เขาไม่เคยรักเธอเลย แต่ความหน้ามืดตามัวมาสองปีนั้น มันจารึกเอาไว้อยู่ในความทรงจำแล้ว ถ้าอยากจะลืม ก็ต้องถลกเนื้อและแทะออกจากกระดูก คำพูดที่เขาเคยพูดกับเธอ เหมือนกับแส้ที่เฆี่ยนตีลงมาบนหัวใจของเธอ เขาบอกว่า เขานอนกับเธอ ก็แค่เพราะสงสารเธอ เขาบอกว่า คนที่เขารักมากที่สุดมีเพียงแค่ชวนีเท่านั้น เขาบอกว่า เธอไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะไปถือรองเท้าให้ชวนี... เขาเห็นเศวยาไม่พูดไม่จาอะไรออกมา แต่เขากลับรู้สึกว่าเธอมองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน ธนเทพเลิกหางคิ้วขึ้นเบาๆ มองไปที่สายตาของเธอ รู้สึกสงสัยและอยากสืบเจาะ ชวนีมองอยู่ข้างๆ กุมมือไว้แน่น เธอรู้ว่าเศวยาสวย และรู้ว่าเป็นแรงดึงดูดผู้ชายได้ ดังนั้น เธอพยายามมานานมาก ถึงจะเสนอแนะนำให้ธนเทพและเศวยารู้จักกัน เธอเชื่อมั่นใจความรู้สึกที่ธนเทพมีต่อตนเอง บนโลกนี้ ไม่มีใครเข้าใจธนเทพเท่ากับเธออีกแล้ว! แต่ว่า ตอนที่ชวนีเห็นสายตาเหมือนกำลังค้นหาของเขา เธอรู้สึกกังวล ไม่สบายใจ ยิ่งรู้สึกอิจฉาริษยา เธออิจฉาเศวยา เศวยาละสายตามองล่าง ไม่สนใจคำทักทายปราศัยของธนเทพ เธอลากจันทรชาแล้วหันเดินไป “ที่นี่เสียงดังจัง พวกเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า” ธนเทพเลิกคิ้วสูงด้วยความรู้สึกสนอกสนใจ เขาจึงคิดซะว่า วันนี้ถือว่าเขาได้เจอกับนายอำเภอผู้โอหัง ชวนีถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่งอก แต่บนใบหน้ากลับรู้สึกเสียใจและหาคำตอบไม่ได้ “เทพ เค้าก็เป็นแบบนี้แหละ นายอย่าไปถือสาเค้าเลยนะ แต่ว่า นายไม่ต้องห่วง ฉันจะหาโอกาสให้พวกเธอทั้งสองรู้จักกันอีก!” ธนเทพยิ้มมุมปากเล็กน้อย ฉวยโอกาสตอนที่เพื่อนข้างหลังยังไม่เข้ามา เขาใช้มือโอบกอดเอวของเธออย่างเงียบๆ แล้วพูดที่หูเล็กๆของเธอว่า “ฉันไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น ฉันต้องการแค่เธอ”