ตอนที่ 12 ฉันจะทำให้เธอจำได้มากกว่านี้อีก

ต๭นที่ 12 ฉันจะทำให้เธอจำได้มากกว่านี้อีก “ไม่ต้อง!” เธอคิดอยากจะผลักมือเขาออกไป แต่คาดไม่ถึงเลยว่ากลับถูกสายตาที่เยือกเย็นของเขาสะกดไว้ “เธอไปเองไม่ได้หรอก ระยะทางจากตรงนี้ถึงล่างเขาประมาณหนึ่งกิโลเมตร เธอสามารถเดินลงไปโดนเท้าข้างเดียวได้งั้นเหรอ” เศวยาคิดอยากจะปฏิเสธ แต่พอนึกถึงสภาพตอนที่เดินลงเขาเมื่อวาน เธอก็เงียบปากลงอย่างเชื่อฟัง มีความแค้นกับผู้ชายคนนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าจะแค้นกับเท้าของตัวเอง ตอนที่เขากำลังตรวจดูข้อเท้าของเธอ ก็ไม่ควรที่จะไปต่อต้านหรือขัดขืน นี่เป็นสิ่งที่เขาให้บทเรียนแก่เธอ เมื่อเห็นเศวยาเชื่อฟัง สายตาของธนเทพก็ค่อยๆ ผ่อนความโหดลง เขาก้มดูแล้วยื่นมือไปจับเท้าขวาของเธอ เพียงแค่เอามือไปสัมผัสที่ข้อเท้า เศวยาก็อุทานด้วยอาการเจ็บปวดขึ้นมาเบาๆ เสียงของเธอนั้น ฟังแล้วทั้งรู้สึกเย็นชาและอ่อนโยน โดยเฉพาะตอนที่เธออุทานในช่วงที่เธอไม่รู้ตัวนั้น เสียงของเธอจะแหบแห้งที่เต็มไปด้วยความเซ็กซี่ ธนเทพรู้สึกจุกๆ ในลำคอ เขาสามารถจินตนาการได้ถึงว่า ถ้าเสียงแบบนี้ ตอนที่มีอะไรกัน มันคงจะเป็นรสชาติที่เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปเลยก็ได้ เขาถอดรองเท้าออกจากที่เท้าของเธอ ในตอนที่เห็นเท้าที่ทั้งเรียวและขาว แววตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเงามืดไป เขายื่นมือออกไปจับข้อเท้าของเธอเบาๆ ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาส่งแผ่ไปที่เธอ ใจของเศวยาเต้นแรงอย่างกระทันหัน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างไม่ได้ตั้งใจ และแดงแผ่กระจายไปจนถึงช่วงลำคอ เธอนึกถึงคืนนั้น ฝ่ามือของเขาได้เฉียดผ่านหน้าอกอันอิ่มเอิบของเธอไป ทำให้เธอรู้สึกเร่าร้อน เหมือนถูกเผาวิญญาณไปแล้วทั้งร่าง ตอนที่เขาออกแรง ความเผด็จการของเขานั้นเต็มไปด้วยกำลังและความที่จะเอาชนะ ยิ่งทำให้เธออยากที่จะค้นพบเสียงที่อยู่ใต้ก้นบึ้งของใจ มือของธนเทพค่อยๆ นวดไปทีละนิดตามข้อเท้าของเธอ มือของเขากำลังอยู่ภายใต้ความรู้สึกที่ไวต่อการสัมผัส ทำให้เขารู้สึกใจเต้น มือข้างหนึ่งของเขากำลังจับบนข้อเท้าเธอเบาๆ มืออีกข้างหนึ่งจับเท้าที่เรียวสวยของเธอไว้ และกดๆนวดๆไปสองสามที เมื่อได้ยินเสียงฝ่ายหญิงที่อุทานด้วยความเจ็บปวดนั้น สายตาของเขาก็ปรากฎความอันตรายและดุร้ายดั่งสัตว์ร้ายออกมา ธนเทพยอมรับว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ชายที่โรคจิต และก็ไม่ได้เป็นพวกชอบความรุนแรง ความบ้าคลั่งในบางครั้งนั้น เป็นเพียงแค่อารมณ์สนุกที่บริสุทธิ์ก็เท่านั้น ไม่ได้เพื่อที่จะตอบสนองความอยากของตัวเอง และก็ไม่เคยเคี่ยวกรำผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่เสียงที่เบาๆ และนุ่มนวลของเธอนั้นกลับทำให้เขาชื่นชอบอย่างมาก ถึงขนาดที่เย้ายวนเขามากกว่าที่ได้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้กระโปรงเมื่อวานอีก! คาดไม่ถึงเลยว่า เขาบ้าขนาดที่อยากจะฟังเสียงร้องจากความเจ็บปวดอีกสักสองสามที เมื่อรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ออกมาจากสายตาของเขา ที่เหมือนจะเผาผิวหนังของเธอ สีหน้าของเธอก็ชัดขึ้น กัดฟันแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่เป็นไรแล้ว” ธนเทพไม่ได้พูดอะไร อยู่ดีๆ ก็ก้มลงมาอุ้มเธอขึ้น แล้วก้าวยาวเดินไปที่รถ เศวยารีบร้อนมาก ให้ตายสิ! “ธนเทพ ฉันบอกว่าฉันไม่เป็นอะไรแล้วไง ไม่ได้ยินรึไง!” “จำชื่อผมได้ด้วยแล้วเหรอ ไม่เลวเลยนะ” ธนเทพฉีกยิ้มอย่างชั่วร้าย สายตาที่ไม่สนอะไรทั้งสิ้นไปตกอยู่บนหน้าอกของเธอ ความอิ่มเอิบจากจุดนั้นมันยั่วยวนเขาเป็นอย่างมาก “ต่อไปฉันจะทำให้เธอจำให้ได้มากกว่านี้อีก…” คำพูดของเขาคลุมเคลือมากถึงมากที่สุด เศวยามองไปตามสายตาของเขาที่ดูตื่นตัวเพราะหน้าอกที่ของเธอ เธอรีบเอามือทั้งสองข้างมาปิดไว้ ไม่ให้เขาเห็นแม้แต่ซอกเดียว เมื่อชาติที่แล้ว ถึงแม้ว่าจะเคยแตะต้องสัมผัสกันอย่างใกล้ชิดสนิทที่สุดกับเขา รวมถึงความทรงจำต่างๆ แต่มันกลับไม่ได้เป็นสิ่งมหัศจรรย์อะไร ชาตินี้ เธอจะไม่ให้สิ่งแย่ๆ แบบนั้นเข้ามาหาตัวเองอีก เธอจะรักษาร่างกายที่สะอาดร่างนี้ของเธอไว้ให้ดี รวมทั้งหัวใจของเธอเองด้วย เธอถูกพาเข้าไปนั่งในที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นเขาก็เดินอ้อมรถแล้วขึ้นไปที่นั่งคนขับ แล้วออกรถไป หลังจากที่เวียนรถหนึ่งรอบแล้ว ก็ต้องเวียนรถลงจากเขาอีก บรรยากาศภายในรถนั้นเงียบสนิทอย่างแปลกประหลาด เศวยาหันหน้าไปอีกทางหนึ่งและขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่หันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ และไม่ร้องอุทานถึงอาการเจ็บออกมา ก็แค่เป็นการได้สัมผัสนิดๆ หน่อยๆ เธอยังรู้สึกใจนิ่งไม่ได้ แล้วต่อไปล่ะ? เธอควรที่จะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร? ทั้งสองมือกุมจับกันไว้แน่น เล็บจิกฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บ เธอจะใจเต้นหรือหวั่นไหวเพราะเขาไม่ได้อีก! “เท่าที่ผมรู้ ครึ่งเขานั่นก็มีอยู่แค่บ้านหลังนั้น คุณไปที่นั่นทำไม คุณรู้จักคนในบ้านนั้นเหรอ” ธนเทพขับรถพลางกวาดสายตาไปมองเธอเบาๆ เศวยาทำเหมือนไม่ได้ยิน ทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ พึ่งความสัมพันธ์ของธนเทพกับตระกูลวรวงศ์คุณากร วิธีที่ดีที่สุดที่จะได้เจอนินัทธ์ก็คือต้องผ่านทางธนเทพ! พอคิดจนถึงตรงนี้ เธอก็รีบหันมา แล้วพูดอย่างเย็นชา “คนบ้านนั้น คือตระกูลวรวงศ์คุณากรใช่รึเปล่า” ทันใดนั้นลูกตาของธนเทพก็ดูต่างไปจากเดิม เขาหันมามองเธอตรงๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เธอรู้ได้ไง” “เพื่อนฉันทำข่าวอยู่” ไม่มีข่าวไหนหลบหูทิพย์ของเธอได้ ข่าวที่ยังไม่ได้ออกสู่สาธารณชนเมื่อวานนั้น จันทรชาก็ได้ทิ้งเงินของตัวเองไป ก็เลยถือโอกาสเอามาให้เธอซะเลย แน่นอนว่าหลังจากที่จันทรชาเรียนจบแล้วนั้น เค้าทำข่าวอย่างซื่อสัตย์และเป็นความจริงล้วนๆจริงๆ ธนเทพจ้องไปที่เธอ ในเมื่อเธอพูดคำว่าตระกูลวรวงศ์คุณากรออกมาได้ งั้นก็แสดงว่าต้องรู้จักคนใน! เขาเริ่มค่อยๆ ละสายตาออกไป แล้วถามอย่างดูเหมือนไม่สนใจ “เธอไปทำอะไรที่นั่น” เศวยาจ้องตาเขา ไม่ตอบและถามกลับ “คุณล่ะ คุณไปที่นั่นทำไม” ธนเทพชำเลืองมองเธอเป็นระยะเวลานาน แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไม่นึกเลยว่าคุณเศวยากับตระกูลวรวงศ์คุณากรจะมีความเกี่ยวข้องกัน” เศวยายิ้มมุมปาก สายตาเต็มไปด้วยความคิด ชีวิตคนเรามีเรื่องอะไรที่คาดไม่ถึงอยู่มากมายจริงๆ