已经是第一章了
ตอนที่590 เธอเป็นจุดบอดของเขา
ตอนที่590 เธอเป็นจุดบอดของเขา
นัชชารู้สึกว่าผู้ชายที่เพิ่งห่วงเธอนั้นน่ารัก
เธอไม่ได้มองกระจก เธอยกมือขึ้นเหนือประตูและผลักออกไป “เปิดประตูค่ะ ฉันจะเข้าบ้าน”
เตชิตรู้ผิวของเธอไม่ได้เจ็บหนักอีกต่อไปแล้ว เขาเปิดล็อคประตูออกและตัวเองก็เดินตามเธอลงไป
ลิฟต์ในโรงจอดรถเข้าถึงตัวบ้านได้โดยตรง หลังจากพวกเขามาถึงห้องนั่งเล่นทั้งคู่ก็เปลี่ยนรองเท้า น้ารินกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เมื่อเธอเห็นทั้งคู่ออกมาก็รีบออกมาพบ
“คุณเตชิต คุณนัชชา พวกคุณกลับมาแล้ว”
เตชิดได้กลิ่นหอมที่ออกมาจากในครัว เขาหันไปมองน้าริน “ตั้งแต่ที่น้ารินกลับมา ซุปที่บ้านก็ไม่เคยหมดเลย อีกไม่นานน้ารินก็ไปสอบใบประกาศเชฟได้แล้วล่ะ”
น้ารินอมยิ้ม “เพื่อให้คุณนัชชาฟื้นฟูร่างกายเร็วๆ ป้าหยุดทำไม่ได้หรอกค่ะ!”
เธอดีกับนัชชา เตชิตก็ยิ่งมีความสุข “น้ารินอยู่ทำงานที่นี่มานานแล้ว เดือนหน้าผมขึ้นเงินเดือนให้ก็แล้วกันนะครับ”
แม้ว่าเงินเดือนก่อนหน้านี้จะขึ้นทุกปี แต่ก็เพียงสิบเปอร์เซ็นต์ สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้เจ้านายออกตัวเอง ต้องขึ้นเป็นสองเท่าอย่างแน่นอน
น้ารินยิ้มปลื้มปริ่ม “เจ้านาย เกรงใจจังเลยค่ะ…”
“ไม่ต้องเกรงใจ ผมให้น้าก็แค่รับไว้ครับ” เตชิตไม่พูดมาก หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแล้วเขาก็ดึงนัชชาขึ้นไปข้างบน
น้ารินมองตามเงาหลังของเจ้านายไป เธอรู้ว่าเจ้านายเป็นคนปากแข็งแต่ใจอ่อน แม้ว่าใบหน้าเขาจะแข็งทื่อแต่ว่าความจริงแล้วหัวใจเขาอบอุ่นนัก
เขาจะขึ้นเงินเดือนให้ น้ารินมีความสุขมาก เธอมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องครัวเพื่อทำซุปต่อ
นัชชาถูกเตชิตอุ้มขึ้นไปชั้นบน เขาโค้งตัวและวางเธอลงบนเตียง เขาหยิบครีมที่ปรัณให้มา “คุณนอนคว่ำสิ ผมจะช่วยทายาให้”
“ตอนนี้รึ”
“อื้อ”
ถึงแม้นัชชาจะยังไม่ได้ส่งกระจกเพื่อดูความน่าสังเวชบนหลังของตัวเอง แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามันคงจะน่ากลัวจริงๆ เธอนั่งอยู่บนเตียงไม่ขยับ “ฉันทาเองได้ค่ะ…”
“คุณทำเองได้รึ” ชายคนนั้นไม่ได้รับอนุญาตและพูดซ้ำ “นอนคว่ำลง อย่าทำให้ผมเป็นห่วง”
“...”
เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีทางอื่น นัชชาเชื่อฟังและพลิกตัวไปแต่โดยดี เธอเอนกายและคว่ำใบหน้าลงบนเตียงที่เย็นเฉียบ ในใจรู้สึกกระอักกระอวล
เธอกลัวว่าเมื่อเขาเห็นแล้วจะรู้สึกคลื่นไส้ และกลัวว่าตอนที่ทายาแล้วจะเจ็บ
แต่คนที่อยู่ทางด้านหลังกลับไม่รู้สึกลังเล เขาเลิกเสื้อผ้าของเธอขึ้น หลังจากที่เปิดขึ้นเขาก็เหน็บมันเอาไว้
นัชชาหันหลับไปถาม “เป็นอย่างไรบ้างคะ”
“ไม่เป็นไร” เสียงของชายคนนั้นทุ้มมาก ฟังแล้วเหมือนว่าไม่มีอะไรจริง
นัชชาคาดเดาเอาเอง รู้สึกลำบากใจที่จะพูด “น่ากลัวรึเปล่าคะ…”
เตชิตไม่ตอบ สายตาของเขาจ้องไปที่บาดแผลที่ถูกรักษา หลังจากถูกฉายด้วยเลเซอร์อย่างเข้มข้น ที่จริงแล้วหลังของเธอเหมือนกับถูกเปิดออกทั้งหมด
แม้ว่าสีแดงของเลือดจะหายไปหมดแล้ว แต่ความบวมชั้นใต้ผิวหนังยังคงมีอยู่ มันปูดออกมาจนน่าตกใจ
เขาลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นก็นำผ้าเช็ดตัวสะอาดมาผืนหนึ่ง ผ้าขนหนูยังมีอุณหภูมิของน้ำอุ่น เตชิตค่อยๆเช็ดบริเวณรอบๆบาดแผลอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็บีบครีมลงบนสำลี
ครีมสีเหลืองเมื่อสัมผัสกับผิวก็ซึบซับเข้าไปอย่างรวดเร็ว สะดวกมากเมื่อใช้สำลีป้ายเขาแทบจะไม่ต้องออกแรง ถึงกระนั้นเตชิตก็ระมัดระวังมาก เขากลัวว่าจะทำให้นัชชาเจ็บหรือรู้สึกไม่สบายตัว
นัชชารู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ปากแผลได้บรรเทาลง แต่เนื่องจากการทาครีมนี้ทำให้เกิดอาการคันขึ้นโดยรอบ
เธอกัดฟันแน่นหลังจากที่เขากำลังจะลงมือทาอีกครั้ง และอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมาเล็กน้อย
แต่เสียงนั้นถูกสะกดกั้นไว้ ครีมนั้นทำให้เธอทำตัวแข็งทื่อ เตชิตรู้ว่าเธอเจ็บมากแต่ก็ไม่มีวิธีใดที่จะทำให้มันง่ายขึ้น เขาได้แต่ควบคุมสติเอาไว้และพยายามทายาอย่างเบามือให้มากที่สุด
สิบนาทีต่อมา ในที่สุดก็ทายาเสร็จสิ้น
เตชิตเกือบจะละสายตาในทันทีและถอนหายใจ “นอนคว่ำไว้ก่อนอย่าเพิ่งขยับ รอให้มันแห้งก่อนแล้วคุณค่อยลุกขึ้น”
เขาไม่กล้าดูต่อไป ยิ่งมองเขาก็ยิ่งรู้สึกเป็นทุกข์
นัชชารู้สึกกระสับกระส่าย “ทำให้คุณกลัวใช่รึเปล่าคะ ครั้งหน้าให้น้ารินช่วยทาให้ก็ได้ค่ะ”
“ผมทุกข์ใจ” เตชิตขัดจังหวะการพูดของเธอ การเห็นบาดแผลนี้ทำให้เขารู้สึกโกรธตัวเอง แม้ว่าความโกรธนี้จะอธิบายกับตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมมันได้
“เมื่อเห็นคุณทุกข์ทรมาน แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้ ผมทรมานมาก มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณอย่าคิดมาก” หลังจากที่พูดจบ เขาก็ไม่ให้เวลาเธอตอบอะไร เขาเดินไปที่ระเบียงและเปิดทางที่เชื่อมต่อกับห้องนอน
นัชชามองดูเขาก้าวเดินไป เธอเห็นว่าชายคนนั้นไปที่ระเบียงและหยิบบุหรี่ในกระเป๋าของเขา นิ้วยาวเรียวยังไม่ทันได้ส่งให้ถึงปาก เขาก็ก้มตัวลงใช้ปากคีบ
ควันสีขาวพุ่งออกจากปากของเขา การแสดงออกของเขาไม่ได้ชัดเจนและจริงจังมากเท่าใด เขายืนแน่นิ่งอยู่เป็นเวลานานด้วยอาการซึมเศร้า อย่างเห็นได้ชัด
เธอทำการรักษา แต่กลับได้รับความทุกข์ทรมาน เป้าหมายแน่วแน่ ไม่คิดว่าคนที่เครียดกว่ากลับเป็นตัวเขาเอง
ฉากนี้เป็นฉากที่เธอไม่เคยคาดคิด เขาแคร์เธอมากเกินไป ดังนั้นพอเห็นเธออึดอัดขึ้นมาเล็กน้อยเขาก็เริ่มนอยแล้ว
จะเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้
นัชชาคิดว่าเธอต้องหาวิธี วิธีที่จะทำให้เขาไม่กังวลเช่นนี้
แต่เมื่อคิดมาคิดไปแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหน
ชายคนนั้นมีเงินมีอำนาจ ไม่มีอะไรขาดหายไป แม้แต่จิตวิญญาณก็แข็งแกร่งจนไม่มีช่องว่าง จุดบอดเดียวของเขาก็เธอ เธอจะปล่อยให้ตัวเองเป็นจุดบอดของเขาได้อย่างไรกัน
นัชชาฝังศีรษะของตัวเองลงในหมอนนุ่ม เธอสูดกลิ่นที่คุ้นเคย เหมือนกับถูกปูนซีเมนต์ฉาบไว้อย่างกระทันหัน
ความจริงแล้ว… ก็ใช่ว่าจะไม่มีทาง
---
ในวันที่สามที่นัชชาเข้ารับการรักษา เนื่องจากครีมที่ปรัณให้นั้นมีประสิทธิภาพมาก ดังนั้นเลยที่ด้านหลังจึงแห้งเกือบหมดแล้ว หลังจากที่ได้รับอนุญาตเธอก็รีบอาบน้ำในทันที เมื่อมองดูกระจกในห้องน้ำก็รู้สึกว่าดูดีกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย เธอก็รู้สึกโล่งใจ
แม้ว่ากระบวนการนี้จะเจ็บปวดมาก ผลลัพธ์ก็ยิ่งใหญ่มากเช่นกัน หลังจากการรักษาไปหนึ่งครั้งรอยแผลเป็นที่ไม่เรียบก็ดูเลือนหายลงไปหนึ่งชั้นทันที แม้ว่ามันจะยังชัดเจน แต่ว่ามันก็ดีกว่าแต่ก่อนมาก
หากว่ายืนหยัดในการรักษา มันเป็นไปได้อย่างแน่นอนที่จะกำจัดรอยแผลเป็นทั้งหมดในระยะเวลาสามเดือน
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความกดดันในใจเธอก็ลดลง
เธอมองไปที่นาฬิกาแขวนติดผนังในห้องน้ำ เข็มชั่วโมงบนนาฬิกาชี้ไปที่เลขสิบเอ็ด เธอเช็ดผม แฃะมองไปที่คนห่อผ้าเช็ดตัวในกระจก ใบหน้าสีแดงของตัวเอง เธอหายใจลึกๆและยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอน เธอใส่เสื้อคลุมอาบน้ำและเดินออกไปด้านนอก
เตชิตกำลังนอนดูรายงานอยู่บนเตียง เขาไม่ได้ไปที่บริษัทเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตามตรัณก็คอยส่งรายงานประจำเดือนให้กับเขา
พวกเขาเป็นพี่น้องกันมานานหลายปี สามารถเข้าใจกันได้โดยปริยายเสมอ
ในเวลานี้ ประตูห้องน้ำเปิดออก ชายคนนั้นวางรายงานในมือเขาลง เขามองไปที่เธอ ไอน้ำสีขาวกระจายออกมาจากประตู ผู้หญิงตัวเล็กยืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับชุดคลุมสีขาว เผยไหล่ที่โค้งมนออกมา เรียวขาทั้งสองข้างโผล่ออกมาให้เห็น
หลังจากความเจ็บป่วยและอาการความจำเสื่อม เขายังไม่เคยสัมผัสเธอเลย ไม่ใช่ไม่อยาก กี่คืนแล้วที่แก้ปัญหาด้วยมือขวาของตัวเอง แต่ว่ากลับไม่สามารถมีความสุขได้ถึงที่สุด เมื่อถึงตอนนี้เขามองเธอที่ออกมาพร้อมไอน้ำ ความปรารถนาในร่างกายก็พุ่งขึ้นในทันที โกรธ โห่ร้อง และต้องการขยับขยาย
已经是最新一章了
加载中
