ตอนที่ 13 ทนเอาหน่อยนะ

ต๭นที่ 13 ทนเอาหน่อยนะ รถแล่นมาจอดเทียบข้างทางช้า ๆ ธนเทพปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพูดว่า “รอผมตรงนี้นะ” เศวยาเอียงคอมองตามร่างของเขา แล้วเธอก็นึกถึงนินัทธ์ เธอได้พบกับนินัทธ์ครั้งแรกที่บ้านหลังเมื่อกี้ เขายืนอยู่ในสวน มองดูก้อนเมฆสีขาวราวกับหิมะที่อยู่บนฟ้า... ณ ตอนนั้นเธอกำลังสังเกตผู้ชายคนนี้อย่างละเอียดอยู่เงียบๆ เหมือนกับว่าเวลาหยุดลง ในตอนนั้นเธอกำลังคิดว่าทำไมผู้ชายที่ดูเงียบๆ คนนี้ถึงได้กลายเป็นข้อห้ามของตระกูลวรวงศ์คุณากร แต่เธอก็ทำลายข้อห้ามนี้ด้วยตัวเอง... เธอค่อยๆ หลับตาลง ความทรงจำมักจะเป็นสิ่งที่นำเอาความเจ็บปวดที่หลากหลายมาด้วยเสมอ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ปลายสายคือเสียงที่อ่อนหวานของชวนี “นี่ ยา แม่ให้ฉันถามเธอว่าจะกลับมาทานมื้อเที่ยงมั้ย” ริมฝีปากที่สวยสดงดงามของเศวยายิ้มขึ้น รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “ไม่กลับ” “เฮอะๆ ไปทานข้าวข้างนอกกับเพื่อนเหรอ” ชวนีถามอย่างหยั่งเชิง “เพื่อนคนที่ไปด้วยครั้งที่แล้วเหรอ” เธอเหลือบไปมองธนเทพที่กำลังจะเดินมาแวบหนึ่ง มีรังสีบางอย่างแผ่กระจายมาจากรอยยิ้มของเธอ “ตรงนี้สัญญาณ...ถือไม่ดี ฉะ..มะ...ค่อยได้ยิน….เธอเลย” เศวยาแสร้งพูดขาดๆ หายๆ เหมือนกับว่าสัญญาณไม่ดี แล้วเธอก็ถือสายไว้โดยไม่พูดอะไร ธนเทพก้าวขึ้นรถด้วยรอยยิ้มที่เหมือนกับไม่ได้ยิ้ม หยิบยาครีมที่ซื้อมาจากร้านขายยาขึ้นมา “ยกขาขึ้นมาสิ” หลังจากชวนีที่อยู่ปลายสายได้ยินเสียงของเขา เธอก็ตัวสั่นไปเล็กน้อยและกำมือถือในมือแน่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ‘เทพอยู่กับเศวยาเหรอ’ ชวนีไม่รู้ว่าทำไมธนเทพถึงไม่บอกเธอ เธอกลั้นหายใจ แล้วตั้งใจฟังเสียงที่อยู่ในมือถือ ครั้งนี้เศวยาให้ความร่วมมือเป็นอย่างมาก เธอยกเท้าข้างที่บาดเจ็บขึ้นมา ธนเทพจับน่องของเธอเบาๆ จากนั้นทาครีมให้ทั่วบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ “เจ็บจัง…” เศวยากระซิบออกมาเบาๆ ธนเทพเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งแก้มและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเริ่มอุ่นมากขึ้น แล้วพูดด้วยเสียงที่เบาและต่ำ “ทนหน่อยนะ ฉันจะทำให้เบาๆ” “อื้อ” เศวยาจ้องมองเขาอย่างใจจดใจจ่อโดยไม่ละสายตาไปไหน จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ เล็กน้อย ธนเทพนึกไม่ถึงเลยว่าเศวยาจะว่านอนสอนง่ายแบบนี้ เขาเลยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ตั้งแต่ที่เจอผู้หญิงคนนี้มา เธอก็ผีเข้าผีออกทุกครั้งราวกับเทพีที่เย้ายวนเพศตรงข้าม เขาไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเงียบเฉย อ่อนหวานละมุนละไมและนุ่มนวลแบบนี้ได้ อีกด้านหนึ่งของทางปลายสาย ชวนีก็กดตัดสายไปทันที ชวนียืนอยู่ในห้องรับแขกด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด น้าลดาวัลย์เรียกเธอสองสามทีแต่เธอก็ไม่มีการตอบสนองอะไร สภาพจิตใจของชวนีในตอนนี้สับสนจนควบคุมตัวเองได้ยาก เวลาสั้นๆ แค่ไม่กี่วัน พวกเขาก็พัฒนาความสัมพันธ์ได้รวดเร็วขนาดนี้แล้ว เทพกลับไม่บอกอะไรเธอเลย...เธอรู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ ในใจ ความรู้สึกนี้แทบจะกลืนกินเธอให้หายไป ทันใดนั้นในสมองของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดที่มาจากความกลัวในจิตใต้สำนึก ‘ถ้าเทพหลงรักเศวยาขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง’ ภายในรถ ธนเทพทายาให้เศวยาเสร็จแล้ว เธอชำเลืองมองหน้าจอมือถือ ก็พบว่าอีกฝ่ายได้สิ้นสุดการโทรแล้ว สายตาของเศวยาเย็นชาเล็กน้อย รอยยิ้มของเธอก็ดูงดงามมากขึ้น ในชาติก่อน เธอไล่ตามก้นของธนเทพ แต่ถูกเขาเมินเฉยและรังเกียจ เพื่อที่จะเอาอกเอาใจเขานั้น เธอยอมพยายามทำทุกวิถีทาง แม้แต่ชวนีก็ยังไม่รู้ว่าโดนนินทาลับหลังไปแล้วอย่างอิ่มอกอิ่มใจ ในชาตินี้เธอจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เธอจะไม่ทำเพื่อตัวเอง แต่เธอจะทำทุกอย่างเพื่อ...นินัทธ์ ในตอนเที่ยงธนเทพเลี้ยงมื้อเที่ยงเศวยา ในตอนที่เขาถามเธอว่าอยากกินอะไร เธอพูดชื่อร้านอาหารชื่อหนึ่งออกมา ธนเทพนิ่งไปสักพักโดยที่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปร้านที่เธอบอก ร้านฟู้ดส์โซนคือร้านอาหารปักษ์ใต้ที่รสชาติเหมือนกับของท้องถิ่นเลย อาหารในร้านเน้นอาหารเผ็ดร้อนเป็นหลัก เครื่องเทศต่างๆ ก็ส่งตรงมาจากภาคใต้ ดังนั้นอาหารใต้ของที่นี่จึงรสชาติเหมือนกับที่ภาคใต้มาก ธนเทพชอบทานเผ็ด เขาเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ เมื่อก่อนเศวยาไม่เคยแตะรสเผ็ดมาก่อน แต่เพื่อธนเทพ เธอลองสั่งปลากระพงสามรสจานเล็กมาทานก็พบว่าไม่ได้เผ็ดจนสีหน้าเปลี่ยน จากนั้นมาเธอจึงชอบกินเผ็ด ธนเทพพยุงเศวยาเดินเข้ามาในร้าน ตอนเที่ยงมีคนไม่เยอะมากนัก ทั้งสองไปนั่งโต๊ะที่ติดริมหน้าต่าง เด็กเสิร์ฟนำเมนูมาวางไว้ที่โต๊ะ ธนเทพก็ส่งให้เศวยาอย่างไว “เธอชอบกินอะไรเหรอ” เศวยาไม่มองเมนูเลยสักนิด เธอเลือกอาหารอย่างนึงมาอย่างส่งๆ ธนเทพมองเธอด้วยความสงสัย ยิ่งมองนานก็ยิ่งรู้สึกสงสัยมากขึ้น อาหารที่เธอสั่งล้วนแต่เป็นอาหารที่เขาชอบทานเป็นประจำ “มองฉันทำไม” เศวยารินน้ำ แล้วค่อยๆ ดื่ม มองจากมุมของเขาก็เห็นว่าแววตาที่เหมือนนกฟินิกส์ของเธอตกลงเล็กน้อย จนทำให้เห็นว่าเธอกรีดอายไลน์เนอร์ที่ดูละเอียดอ่อนและมีสไตล์ ถ้ามองผ่านๆ ดวงตาของเธอเหมือนเป็นดาวที่สุกสว่างที่ทำให้คนลุ่มหลงและมัวเมาได้ เขาค่อยๆ โน้มตัวมาใกล้ สายตาของเขาร้อนผ่าวเหมือนถูกไฟแผดเผา “มาบ่อยเหรอ” เธอวางแก้วน้ำ แล้วพูดออกมาอย่างไม่อีนังขังขอบ “แฟนเก่าฉันชอบมากินที่นี่น่ะ” ‘แฟนเก่าเหรอ’ ธนเทพคิ้วกระตุก อยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่าแปลกที่เธอจะชอบผู้ชายแบบนี้ เขาจึงจ้องเธอยิ่งกว่าเดิม “เขาเป็นคนยังไงเหรอ” เศวยายิ้ม “เป็นคนโง่” “หือ” ธนเทพมองเธอด้วยสายตาที่ทะลุปรุโปร่งเหมือนกับว่าเข้าใจเรื่องทั้งหมด “อยากจะจับเขาเหรอ เขาทำให้คุณเสียใจเหรอ” “เหอะๆ ไม่ต้องสนใจเขาหรอก” เศวยาเงยหน้ามองเขาตรงๆ “ฉันเป็นคนมอบโอกาสให้เขา แต่เขากลับทำร้ายฉัน” ถ้าไม่ใช่เพราะชวนีที่จงใจให้ภาพที่เศวยากับธนเทพจูบกันอย่างดูดดื่มแตกสลาย เศวยากลัวว่าเธอจะคิดมาตลอดว่าธนเทพไม่ได้ไม่รักเธอ แต่เธอยังให้ความรักกับเขาไม่พอ... เธอเกลียดธนเทพ เกลียดชวนี แต่ก็เกลียดตัวเองมากกว่า