ตอนที่ 14 ให้ผมจีบคุณสิ

ต๭นที่ 14 ให้ผมจีบคุณสิ ธนเทพมองเห็นใบหน้าที่เจ็บปวดทรมานของเธอในเสี้ยววินาที พออยากจะมองให้ละเอียด เธอก็ซ่อนความรู้สึก ในตอนนั้นอาหารก็ทยอยเสิร์ฟบนโต๊ะแล้ว พอธนเทพมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเผ็ดรสร้อนแรง ก็เกรงว่าเธอจะทานไม่ได้ในตอนที่จะเรียกเด็กเสิร์ฟมาเพื่อสั่งอาหารที่เป็นผักเพิ่ม เขาก็หันไปเห็นว่าเศวยาหยิบช้อนตักอาหารเผ็ดจัดเหล่านั้นเข้าไปในปากแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเธอ ทันใดนั้นก็เอ่ยปากออกมา “คุณต้องรักแฟนเก่าของคุณมากแน่ๆ เลย” เศวยานิ่งไปสักพัก ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร และก้มหน้าก้มตากินต่อไป ธนเทพหยิบช้อนส้อมขึ้นมา ตอนที่ทานอยู่ สายตากลับมองไปที่หญิงสาวที่นั่งห่างออกไปไม่ไกลตลอดเวลา พอเขาเห็นปากเล็กของเธอที่เผ็ดจนปากเป็นสีแดงที่สวยงาม เขาก็ยิ้มมุมปากหน่อยๆอย่างห้ามไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพาผู้หญิงมาทานอาหารที่นี่ เพราะพวกเธอต่างคิดว่าที่แบบนี้มันดูไม่มีอะไร และรสชาติก็ไม่ค่อยถึงเท่าไหร่ โดยเฉพาะชวนีที่กินเผ็ดไม่ได้เลย แต่เมื่อเห็นเศวยากินได้ราบรื่นขนาดนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกอยากลิ้มลองขึ้นมา ทันใดนั้นมือถือของธนเทพก็ดังขึ้น พอเห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอมือถือ ภายใต้ความเปลี่ยนแปลงจากสายตาที่มองไม่ค่อยชัด ทำให้เขากดรับมือถือไปโดยอัตโนมัติ “ฮัลโหล” “เทพ” เสียงที่นุ่มนวลอ่อนหวานของชวนีดังออกมาจากมือถือ “ทำอะไรอยู่เหรอ” ธนเทพเงยหน้ามองเศวยาที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา แล้วใช้น้ำเสียงที่ปกติตอบเธอกลับ “กินข้าวกับเพื่อน” ชวนีแสร้งถามกลับอย่างไม่สนใจ “เพื่อนที่ไหน ฉันรู้จักมั้ย” เศวยาหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดที่มุมปากของเธออย่างสง่าผ่าเผย แล้วก็เลิกคิ้วที่เรียวเล็กขึ้นสูง สายตาดั่งนกฟินิกส์ที่ดึงดูดคนทำให้มองเธออย่างหลงใหลตลอดเวลา รอยยิ้มที่มุมปากของเธอเต็มไปด้วยความดึงดูดให้ลุ่มหลงมัวเมา เธอรู้ว่าปลายสายคือชวนี ผู้หญิงคนนั้นพยายามที่จะจับธนเทพอยู่ ไม่มีใครรองไปกว่าหล่อนอีกแล้ว ธนเทพสัมผัสได้ถึงสายตาที่กำลังครุ่นคิดของเธอ ธนเทพรู้สึกเหมือนตัวเองถูกจับได้ เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา “คนนี้นีไม่รู้จักน่ะ” พอได้ยินคำตอบจากเขา มือข้างที่ถือมือถืออยู่ของชวนีก็เริ่มสั่น แต่เธอก็ยิ้มออกมาอย่างฝืนใจและพูดอย่างนุ่มนวล “นีไม่มีอะไร ก็แค่คิดถึงเทพ แค่อยากจะฟังเสียงของเทพน่ะ” ธนเทพมองต่ำลง และพยายามควบคุมอารมณ์ที่อยู่ในแววตาของตน “ฉันก็เหมือนกัน” จากนั้นเขาก็กดปุ่มวางสาย แก้มที่สวยงามของเศวยาเผยให้เห็นรอยยิ้มบางๆ ที่น่าลุ่มหลงเย้ายวนใจ “กลัวแฟนเหรอเนี่ย” ธนเทพเอนกายลงมาข้างหน้า เขาไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขากลับคิดหัวข้อสำคัญอันฉลาดหลักแหลมขึ้นมา และลากเธอมา “ผมกลับหวังว่า คุณจะมาเป็นตำแหน่งนี้นะ” เศวยาอธิบายสิ่งที่อยู่ในหัวใจของตัวเองไม่ได้เลย พอได้ยินคำที่เธอรอยคอยมาตลอด เธอไม่รู้ว่าควรจะถอนหายใจหรือว่าเสียใจที่สองปีผ่านมาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย! แต่เรื่องพวกนั้นมันไม่สำคัญแล้ว เพราะเธอไม่สนใจที่จะเป็นคนในตระกูลเขาอีกแล้ว เธอจ้องเขา ทันใดนั้นก็เอ่ยปากขึ้นมา “คุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย” ธนเทพเลิกคิ้วสูงและเอ่ยปากถาม “อะไรเหรอ” “คุณเพิ่งไปที่บ้านของตระกูลวรวงศ์คุณากรมา แสดงว่าคุณน่าจะรู้จักคนในบ้านนั้นสินะ” ธนเทพมองเธออย่างลึกลับเงียบขรึมด้วยดวงตาสีดำเหมือนน้ำหมึก “แล้วไง?” “เพื่อนของฉันอยากจะสัมภาษณ์คุณชายลึกลับแห่งตระกูลวรวงศ์คุณากรคนนั้นน่ะ” เขาขมวดคิ้วแน่น นิ้วชี้มือขวาของเคาะโต๊ะเบาๆ ทีละที เลิกคิ้วสูง แล้วจ้องเธอด้วยสายตาที่คมกริบและเฉียบแหลม “แค่สัมภาษณ์เหรอ” เศวยาเลียปากและยิ้มออกมา “ไม่งั้นล่ะ? พวกฉันไม่ได้มีคุณสมบัติสูงขนาดที่ว่าจะไปมีความสัมพันธ์กับตระกูลวรวงศ์คุณากรได้ ก็แค่เนี่ย แล้วไง” เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร รอยยิ้มบนใบหน้าเธอก็ค่อยๆหายไป “ถ้าคุณไม่สะดวก ก็พูดตรงๆเลยก็ได้นะ ฉันไม่อยากทำให้ใครลำบากใจ” ธนเทพจ้องเธออยู่นาน ทันใดนั้นก็เอ่ยปากออกมา “ถ้าผมช่วยคุณแล้ว คุณจะตอบแทนผมยังไง” เศวยาคิ้วขมวดชนกันอย่างไม่รู้ตัว แล้วพูดออกมาอย่างเชื่องช้า “แล้ว...คุณต้องการอะไรล่ะ” “ให้ผมจีบคุณ” ประโยคนี้ของเขา ทำให้ท่าทีของเธอเปลี่ยนไป นั่นเป็นความซับซ้อนที่ยังไงก็ไม่สามารถเข้าใจได้ของธนเทพ มันเหมือนกับตอนที่เธอเพิ่งเจอเขาครั้งแรก ในตอนที่เขาอยากจะมองใบหน้าที่สวยงามของเธอต่อไป เธอก็พยักหน้า “ก็ได้!” ธนเทพเม้มริมฝีปากบางของตน แล้วค่อยๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่สงบนิ่ง “ตามนั้นเลยนะ” แค่ได้ข่าวคราวของนินัทธ์ก็ทำให้เศวยาตื่นเต้นดีใจมากแล้ว มือทั้งสองของเธอกุมกันแน่นอยู่ใต้โต๊ะ “เมื่อไหร่ฉันจะได้พบเค้า” ธนเทพไม่ตอบ แต่ถามกลับ “คุณสนใจเขามากเลยเหรอ” เศวยามองต่ำลง “เขาเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลวรวงศ์คุณากรที่ยิ่งใหญ่เชียวนะ ใครจะไม่สนเขาบ้างล่ะ” ธนเทพหรี่ตา แววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ “ถ้าหากคนที่ได้ทุกอย่างคือผม ไม่รู้ว่าคุณจะสนใจผมบ้างรึเปล่านะ” ความทะเยอทะยานของเขาต่อตระกูลวรวงศ์คุณากรนั้นไม่ได้ปรากฎให้เธอเห็นเลย เศวยาทำได้เพียงแค่ยิ้มแห้งๆ “เหมือนว่าเรายังไม่ค่อยสนิทกัน” เธอลุกขึ้นยืน ลองขยับขาขวา ก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่หน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเดินอะไรมากนัก เธอชำเลืองสายตามองไปที่ธนเทพและพยักหน้าให้ “ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อกลางวันค่ะ ถ้ามีข่าวอะไร ช่วยบอกฉันด้วยนะคะ” เธอเดินไปก้าวหนึ่งก็หยุดเดิน “อ้อ จริงสิ เบอร์โทรศัพท์ของฉัน...คุณคงหาได้ไม่ยากหรอกเนอะ” เธอบอกใบ้เหมือนกับว่าให้ไปขอจากชวนี และคนข้างบ้านอย่างดุสิดา ขณะเดียวกันก็ให้ธนเทพได้รู้ว่า อย่าเอาเธอมาเป็นของเล่นที่คิดจะทำอะไรตอนไหนก็ได้อีก ดวงตาที่สวยงามเหมือนนกฟินิกส์ปิดลงพักหนึ่ง “แล้วพบกันใหม่นะคะ” เขามองเธอเดินออกไปจากภัตตาคาร ถึงจะเดินแบบกะเผลกๆไป แต่ร่างที่ดูอ่อนหวานกลับยังดูมีความสง่าออกมาจากในตัว ธนเทพเม้มริมฝีปากที่บางไว้แน่น และรูัสึกเกิดความสนใจตัวผู้หญิงที่ดูน่าหลงใหลแบบนี้...