ตอนที่ 18 ทำไมถึงไม่รักเขา

ต๭นที่ 18 ทำไมถึงไม่รักเขา เศวยากุมมือทั้งสองไว้แน่น หัวใจเหมือนถูกไฟช็อต รู้สึกชาๆ และเจ็บหน่อยๆ... ครั้งแรกที่เจอกันเมื่อสองปีก่อน ก็ยังเป็นคนที่ดูสะอาดแบบนี้ และเป็นการกลั่นแกล้งที่ไร้เดียงสาแบบนี้ เหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ ตอนนั้นเด็กสองสามคนของตระกูลวรวงศ์คุณากรเอาโคลนปาใส่เขา แต่เขากลับมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเทาๆ อย่างไม่ได้ขยับตัวเลย ต่อมา เธอทนดูต่อไปไม่ได้ ก็รีบเข้าไปไล่เด็กสองสามคนนั่นออกไป และค่อยๆ ช่วยเขาเช็ดโคลนที่เลอะอยู่บนตัวอย่างระมัดระวัง เขาเริ่มละสายตาจากท้องฟ้ากลับมา ตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา สายตาที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดและดูลึกลับ ก็จ้องมองไปที่เธอ เห็นเศวยาอยู่กับที่ไม่มีการตอบสนองอะไร ธนเทพก็ขมวดคิ้ว แล้วโน้มตัวมาดึงมือพาเธอมาอยู่ข้างหน้านินัทธ์ สายตาที่เหมือนกับนกฟิพิกส์ของเศวยาจ้องไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าอยู่นานมาก ไม่นาน เธอก็มองอย่างสนใจไปที่ใบหน้าของเขา ใบหน้าที่เพอร์เฟ็ค และสายตาที่หรี่ตา ในแววตาไม่สามารถรู้ความหมายที่ชัดเจนได้เลย ไม่ว่าเธอจะพยายามมากเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางที่จะอ่านแววตานั้นให้เข้าใจได้ บางทีมันอาจจะเป็นคลื่นทะเล บางทีมันอาจจะเป็นภูเขาไฟ หรือบางทีอาจเป็นเพียงแค่ซากเมืองเมืองหนึ่งที่ปรักหักพังไปแล้ว... เธอเคยพุ่งเข้าไปแล้วครั้งหนึ่งอย่างไม่ได้เจตนา เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ในคืนนั้น เขาทั้งร้องไห้และหัวเราะ กอดเธอไว้ จับเธอล้อกไว้กับเตียง แต่กลับไม่ได้ทำอะไรเธอ เขาเพียงแต่ถามเธอไม่หยุดว่า ทำไมเธอถึงไม่รักเขา ทำไมไม่รักเขา... ในตอนนั้นเธอถึงรู้ว่าความจริงแล้วที่นั่นไม่มีอะไรเลย ริมฝีปากของเขาสวยงามมาก แม้แต่สีที่ริมฝีมากยังดูสวย สามารถดึงดูดคนได้เลย ยากที่จะจินตนาการจริงๆ ผู้ชายมีทั้งริมฝีปากที่สวยงามขนาดนี้ และทำให้รู้สึกอบอุ่นที่เข้าใกล้ เขาผอมนิดหน่อย ปกคอเสื้อเปิดออกกว้าจนเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้า ‘เซ็กซี่จัง’ สายตาของนินัทธ์มองไปที่เธอแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนั้น จากนั้นก็หันตัวแล้วเดินไป ในตอนที่ทั้งสองคนเดินเฉียดกัน เธออยากจะเปิดปากพูดอะไรออกมา แต่กลับได้จับแค่เงาจากด้านหลังของเขา เธอมองเขาด้วยสายตาที่ระแวดระวังอย่างงุนงง แล้วค่อยๆ ยิ้มมุมปาก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าในใจของเธอมีความหวังเล็กๆ อยู่ ถึงแม้ว่าจะได้พบกันในชาตินี้กลับตรงกันข้ามกับเมื่อก่อน เธอกลับอยากจะขอบคุณพระเจ้า ที่ทำให้เธอได้พบเจอกับเขาอีกครั้ง นินัทธ์ที่ร่างกายแข็งแรง ธนเทพเห็นทัศนคติที่นินัทธ์มีต่อตนเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาชินตาแล้ว ในตระกูลวรวงศ์คุณากร ธนเทพเป็นแค่คนนนอกที่มีความสามารถสมคำเล่าลือ แต่ธนเทพก็เป็นอุปสรรคที่คอยขัดความทุกสิ่งที่เขาต้องการ “ไปกันเถอะ” ธนเทพจับมือเล็กๆ ที่นุ่มนวลของเธอ และกำลังจะพาเดินออกไป “เมื่อกี้นี้ ขอบคุณมากนะ” เศวยาขอบคุณเขาอย่างเกรงใจ เธอเดินนำอยู่ด้านหน้า เธอเดินผ่านป่าต้นท้อไปคนเดียว ธนเทพเลิกคิ้วขึ้น เขารู้สึกว่าเธอขัดแย้งในตัวเองมาโดยตลอด ‘ที่ทำขนาดนี้เพราะว่าหล่อนรู้อะไรอยู่แล้วรึเปล่านะ’ “ไม่ ไม่มีทาง” เขาปฏิเสธความคิดนี้ จากนั้นก็เดินเข้าห้องรับแขกไป “คุณชายคะ สองท่านนี้คือเพื่อนของคุณชายธนเทพค่ะ” น้าลิลลี่แนะนำเศวยากับจันทรชาให้นินัทธ์รู้จัก นินัทธ์ไม่มองสองคนนั้นเลยแม้แต่น้อยเขานั่งตัวตรงอยู่บนโซฟา สายตามองขึ้นมาอย่างเซื่องซึม อยู่ตรงหน้าแก้วชา “น้าลี่ เปิดทีวีหน่อย” เสียงของเขาดูเฉื่อยๆ เหมือนกับยังไม่ตื่น “อ้ะ ค่ะๆ” น้าลิลลี่รีบหารีโมทมาเปิดโทรทัศน์ทันใดนั้นหน้าจอโทรทัศน์ก็ปรากฏให้เห็นตัวการ์ตูนอนิเมชั่นกระโดดโลดเต้นอยู่ พอได้ยินเสียงเพลงไตเติ้ลที่คุ้นเคย นินัทธ์ก็ยิ้มขึ้นมาทันที ริมฝีปากที่สวยงามของเขาฉีกยิ้มเป็นเส้นตรง จันทรชานิ่งไปสักพัก ‘นี่มันบ้าอะไรเนี่ย คุณชายตระกูลวรวงศ์คุณากรชอบดูทอมแอนด์เจอร์รี่เหรอ? นี่เอาเป็นข่าวได้มั้ยเนี่ย’ เศวยามองสายตาของเขาแล้วก็เริ่มเข้าใจอะไรนิดหน่อย เขาอยู่โรงพยาบาลจิตเภชให้ห้องเดียวกันกับแม่ตั้งแต่ยังเล็ก ในห้องผู้ป่วยก็เล่นวนการ์ตูนเรื่องทอมแอนด์เจอร์รี่ซ้ำไปซ้ำมา เขาที่ตัวเล็กๆ นั่งดูโทรทัศน์อยู่เงียบๆ และยิ้ม หัวเราะอย่างเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ม้านั่ง โดยไม่สนใจหรือหันไปมองแม่ที่ร้องห่มร้องไห้ที่แหบแห้งจนอ่อนเปลี้ยเพลียแรง หลังจากที่แม่ของเขาเสีย เขาก็ถูกพากลับมาที่บ้านตระกูลวรวงศ์คุณากร ผ่านมานานหลายปีแล้ว แต่เขาก็ดูการ์ตูนเรื่องนี้ทุกวันไม่เคยเว้น สำหรับเขาแล้วเขาไม่ได้เปิดดูเรื่องนี้เพราะว่าคิดถึงแต่เป็นการเซ่นไหว้ นินัทธ์ดูอย่างเงียบๆ ในห้องรับแขกเต็มไปด้วยเสียงที่มีความสุขสนุกครื้นเครงจากในโทรทัศน์ จันทรชาหันไปมองเศวยา ก็เห็นว่ามุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย ธนเทพเดินเข้ามาใกล้ กวาดส่ยตามองนินัทธ์แล้วนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “นินัทธ์ พวกหล่อนอบากจะเขียนบทความเกี่ยวกับนาย อยากจะถามนายสักสองสามข้อ” นินัทธ์ทำหูทวนลม เหมือนเข้าไปอยู่ในโลกของทอมแอนด์เจอร์รี่ ท่าทางที่ดูไม่เดือดร้อนเหมือนกับเด็ก ไม่มีใครสามารถรบกวนเขาได้ แต่ธนเทพก็ไม่สนใจ แล้วหันหน้าไปหาจันทรชา “อยากถามอะไร ก็ถามไปเลยสิ” จันทรชาขมวดคิ้วเบาๆ เขาไม่ชอบวิธีที่ธนเทพพูดกับนินัทธ์เลย ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นนักโทษ จันทรชาตอบรับเบาๆ ทีหนึ่ง จากนั้นหยิบปากกาบันทึกเสียงออกมา แล้วนั่งอยู่ตรงหน้านินัทธ์อย่างสุภาพเรียบร้อย บนใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นมืออาชีพ แล้วเลือกวิธีเข้าหาที่ผ่อนคลายสบายใจ “คุณชายนินัทธ์คะ คุณชอบดูการ์ตูนอนิเมชั่นเหรอคะ”