ตอนที่ 30 ไม่อนุญาตให้เธอทิ้งฉัน

ต๭นที่ 30 ไม่อนุญาตให้เธอทิ้งฉัน เศวยารีบเข้ามาพยุงน้องชายของตน “วุต กลับบ้านกัน” “เดี๋ยวสิ พี่ มิ้นยังถูกจับอยู่ในบาร์อยู่เลย!” เศวยาหลับตาและกดเสียงต่ำ “ตอนนี้ไม่ต้องสนมิ้นอะไรนั่นแล้ว กลับบ้านกับพี่เดี๋ยวนี้!วันนี้แกทำพี่วุ่นไม่พออีกรึไง” บริวุตจับมือของเศวยา แล้วพูดอย่างรีบร้อนลนลาน “พี่...พี่ช่วยมิ้นเถอะนะ…วุตขอร้อง” “วุต…” เศวยาทั้งโกรธทั้งลนลาน ใบหน้าที่สวยงามของเธอเริ่มแดงเพราะความโกรธ ธนเทพกดสายตาลงต่ำ และพูดว่า “ผู้จัดการโรจนา เหมือนกับว่าคุณยังติดค้างอะไรอยู่อีกนะ” ผู้จัดการโรจนาลังเลไปสักพัก แล้วพูดออกมา “คุณชายธนเทพ บาร์นี้ก็มีกฎนะครับ…”ความหมายโดยนัยก็คือ การที่เขาปล่อยบริวุตไปก็ขายหน้ามากแล้ว เรื่องอื่น ๆ ที่เหลือก็ไม่อยากให้คนนอกเข้ามายุ่งอีก ธนเทพหยิบสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทโดยที่ไม่พูดอะไร หลังจากเขาเขียนตัวเลขลงไป ก็ฉีกมันออกจากเล่ม แล้วยื่นให้ผู้จัดการโรจนา และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ผมต้องการคน” พอเห็นเช็ค ผู้จัดการโรจนาก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ “ไม่มีปัญหาครับ ไม่มีปัญหาเลย! ผมจะเรียกหล่อนมาเดี๋ยวนี้เลยครับ!” พอบริวุตเห็นว่าผู้จัดการโรจนายอมที่จะปล่อยตัวประกันอีกคน บริวุตก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่พอเห็นสีหน้าของพี่สาวที่โกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟ เขาก็ตกใจจนหดคอ และไม่กล้าเปล่งเสียงอะไรออกมาอีก ไม่นานนัก ผู้จัดการโรจนาพาเด็กผู้หญิงที่สวยจนสะดุดตาและขี้อาย พอเห็นบริวุตเธอก็ร้องออกมาว่า “อ๊ะ” แล้วก็ตะโกนออกมา “วุต วุต…” “มิ้น!” บริวุตก้าวออกมาข้างหน้าสองสามก้าว ดึงสาวเจ้าน้ำตาคนนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมอกของเขา แล้วปลอบโยนเสียงเบาว่า “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้วนะ” มิ้นตัวสั่นไม่หยุด มือเล็กๆ ของเธอจับชายเสื้อของบริวุตไว้แน่น “วุต...พวกเขาเป็นคนไม่ดี…” “มิ้น ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเดี๋ยวนี้เลย!” บริวุตโอบมิ้นที่ตัวเล็กน่ารักเดินออกไปข้างนอก ก่อนจะเดินจากไปเขาก็ยังจ้องผู้จัดการโรจนาอย่างดุร้าย เศวยาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอไม่รู้เลยว่าไอ้วุตจะมีแฟนแล้ว! ทันใดนั้น เอวที่เรียวบางของเธอก็ถูกใครบางคนโอบไว้ เศวยาเงยหน้าและจ้องหน้าเจ้าของมือที่จับเธอ ธนเทพมองริมฝีปากที่มีเสน่ห์ของเธอ “ครั้งหน้า ไม่อนุญาตให้เธอวิ่งหนีออกไปไหนคนเดียวอีก” ในตอนที่เพิ่งเดินออกมาจากบาร์ เศวยาก็ปลีกตัวออกจากธนเทพ แล้วหันมาพูดกับเขา “เงินก้อนนี้ ถือว่าฉันยืมนายก่อน ฉันจะหาทางคืนเงินให้นายนะ” ธนเทพกดสายตาต่ำลง แสยะยิ้ม แล้วยื่นมือออกไปดึงมิ้นออกมาจากอ้อมกอดของบริวุต “โทษทีนะ คนนี้ฉันขอ” มิ้นตกใจจนร้องออกมา เธอยื่นมือออกมาคว้าบริวุต แต่คว้าไม่ถึง “วุต วุต! !” “ไอ้ชั่ว ปล่อยมิ้นเดี๋ยวนี้นะ” บริวุตเป็นกังวลมาก เขาโกรธจนพุ่งไปแย่งเข้าไปหาธนเทพเพื่อจะแย่งมิ้นกลับมา แต่บริวุตกลับโดนเศวยารวบเอวไว้ เธอขมวดคิ้วแล้วตะโกนออกมา “วุต แกอยากหล่อมากรึไง จะทำอะไรก็ดูสภาพตัวเองหน่อย!” เมื่อเงยขึ้นมา ก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของธนเทพ “ในเมื่อนายต้องการเธอ งั้นก็ง่ายขึ้นหน่อยละ เราหมดหนี้กัน” บริวุตเดินคอตกอย่างหมดอาลัยตายอยาก “พี่! วุตไม่สนมิ้นไม่ได้หรอกนะ” สีหน้าของเศวยาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา “ไม่มีคำว่าไม่สามารถ ไม่มีคำว่าไม่ได้ และมันก็จะยิ่งไม่มีขึ้นไปอีก” บริวุตรีบรนจนหน้าแดงไปหมด อัดอั้นอยู่นานเพิ่งจะพูดออกมา “มิ้นมีไอคิวเทียบเท่ากับเด็กอายุห้าขวบ ผมทิ้งเธอไปไม่ได้ เธอ … เธอมีปัญหาทางสติปัญญา!” เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เศวยาตกใจ แม้แต่ธนเทพก็คิ้วตกเบาๆ มือที่จับมิ้นไว้ก็ปล่อยออก มิ้นเป็นอิสระและรีบวิ่งเข้าไปซุกในอ้อมอกบริวุตทันที เธอตัวสั่นไปหมดทั้งตัว บริวุตตบหลังของเธอเบาๆ แล้วพูดปลอบเธอด้วยเสียงเบา “วุต…” มิ้นน้ำตาไหลท่วมหน้า เธอดึงเขาไว้ ไม่เต็มใจที่จะปล่อยมือ “มิ้นกลัว มิ้นกลัว…” บริวุตหันไปยิ้มแฉ่งให้กับมิ้น เผยยให้เห็นฟันขาวสะอาดที่เรียงกันสองแถว “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว มิ้นไม่ต้องกลัวนะ มีวุตอยู่นะ ไม่มีใครกล้รังแกมิ้นอีกแล้ว!” ทันใดนั้นเศวยาก็ใจสั่น เห็นบริวุตแบบนี้ ก็ทำให้เธอนึกถึงวันที่เขาโดนตำรวจจับ... เธอแอบสาปแช่งในสมองเบา จากนั้นถึงจะเปิดปากพูดออกมา “วุต แกพามิ้นกลับไป” บริวุตดีใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ “พี่…” ธนเทพยังยืนอยู่ที่เดิม เขามองไปตรงนั้นด้วยแววตาที่มีความสนใจ เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนที่ชื่อมิ้นเลยแม้แต่น้อย คนที่อยู่ในสายตาและอยู่ในหัวใจของเขาก็คือเศวยา เขากลับคิดขึ้นมาว่า เธอจะชดใช้หนี้ของเขายังไง! บริวุตเดินไปสองสามก้าว แล้วหันกลับมาอย่างวิตกกังวลและไม่สบายใจ “พี่...พี่จะ…” “พี่ไม่เป็นไร พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ” เศวยาสีหน้าจริงจัง ถึงแม้ว่ากำลังเผชิญอยู่กับผู้ชายที่เคยทำให้เธอเจ็บปวดทะลุใจอยู่ตรงหน้า รู้สึกมึนชา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดมากเท่าไหร่ “พี่ มีเรื่องอะไรก็โทรหาวุตนะ!” บริวุตกัดฟันดึงมือของมิ้นเดินจากเศวยาไป เวลาตีสองครึ่ง ถนนเงียบสงบเหมือนเป็นค่ำคืนที่อยู่ในช่วงที่หนาวที่สุดในฤดูหนาว เศวยาหยิบกระดาษกับปากกาออกมาจากกระเป๋า แล้วเขียนตัวเลขจำนวนสองร้อยล้านเพื่อเป็นใบแสดงหนี้ค้างชำระ จากนั้นก็เซ็นชื่อตัวเองลงไป “ฟิ้ว” เธอโยนกระดาษแผ่นนั้นไปให้ธนเทพ “ฉันจะพยายามหามาคืนนายให้เร็วที่สุด!” ในตอนที่ธนเทพเขียนตัวเลขบนเช็ค เศวยาได้กวาดสายตาไปมอง ทำให้รู้ว่าเป็นจำนวนเงินสองร้อยล้าน อยากจะเป็นฮีโร่ของน้องชาย เธอก็ต้องรับผิดชอบในการจ่ายเงินก้อนนี้! พอมองไปที่ลายมือของเศวยาบนใบแสดงหนี้ค้างชำระ ธนเทพก็ยิ้มออกมา เขารับกระดาษนั้นมาจากเธอ แล้วนำมาแตะที่ริมฝีปากของตนเบาๆ เพื่อเป็นการประทับรอยจูบที่ลายเซ็นของเธอ จากนั้นก็จ้องเธอด้วยสายตาที่เหมือนจะดูดวิญญาณของเธอได้ “ผมจะถือว่ามันเป็นจดหมายรักได้มั้ย” “ยังจะตลกอีก” เศวยาหัวเราะ แต่ในสายตาของเธอกลับดูไม่มีความสุข “ธนเทพ นี่มันเป็นเกมที่น่าเบื่อ ไม่เหมาะกับฉัน ความสัมพันธ์ระหว่างเราจำกัดอยู่ที่ใบแสดงหนี้แผ่นนี้ แน่นอนว่า…” เธอยิ้มออกมาได้สวยงามกว่าเดิม พอแสงจันทร์สาดส่องลงมา ก็ทำให้คนที่เห็นรู้สึกหายใจได้ลำบากเพราะความสวยของเธอ “นายจะฉีกมันทิ้งก็ได้นะ ฉันไม่ถือ” เธอพูดจบ ก็หันหลังเพื่อจะเดินจากไป แต่ธนเทพกลับอ้อมไปยืนขวางเธอ “เศวยา คุณหนีอะไรอยู่” เศวยาเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตื่นตัว เธออยากจะรักษาระยะห่างเวลาอยู่กับเขา ธนเทพไม่คิดจะปล่อยเธอไปอยู่แล้ว เขาจึงเข้ามาใกล้กว่าเดิม เขาหรี่ตาและจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ส่องประกายราวกับพรานล่าสัตว์ เพื่อฉวยโอกาสเข้าไปอยู่ในสายตาของเธอ ผู้หญิงคนนี้น่าลุ่มหลงมาก ในสายตาของธนเทพก็มีแต่เศวยาตั้งแต่วันที่ได้เจอกับเธอ เพื่อจะไม่ทำให้ตัวเองต้องถูกหลอกให้ลุ่มหลงอีก เขาอยากจะเอาพิษที่ทำให้เขาลุ่มหลงมอมเมานี้ออกไป ตอนนี้... เศวยาก้าวถอยไปข้างหลังไม่หยุด พอหลังพิงกับผนังแล้ว เธอก็ชำเลืองมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมากนัก “นายอยากให้ฉันหนีไปเหรอ” “หึๆ” ธนเทพหัวเราะ แล้วยื่นมือออกมาบีบกรามของเธอไว้ “อย่ามาทดสอบความอดทนของผม คุณจะต้องไม่ยินดีกับผลที่ตามมาแน่” เศวยากำลังทำเหมือนคิดใคร่ครวญในคำพูดของเขาอยู่ “ความอดทนของนาย…” เธอเงยหน้าขึ้น และพูดจาเยาะเย้ยเล็กน้อย “ความอดทนของนายมีมากน้อยแค่ไหน ต้องที่ผลประโยชน์ ฉันคิดว่า สิ่งที่เอามาวัดได้ก็มีแค่ผลประโยชน์นั้น อย่างอื่นมันก็แค่สิ่งไร้ค่า” ใบหน้าของธนเทพที่โดนเมินมีอุณภูมิสูงขึ้นเนื่องจากการที่เขาโกรธจัด เศวยายื่นมือออกมาลูบแผ่นอกของเขา เธอใช้นิ้วชี้ไปที่บริเวณหัวใจของเขา จากนั้นก็หมุนวนเป็นวง พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่ไม่แยแสมากขึ้นเรื่อย ๆ “ตรงนี้ เป็นที่อยู่ของเจ้าปีศาจร้าย มันจะฉีกทุกคนที่คุณไม่ให้ความสนใจจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ฉันไม่อยากจะเป็นแบบนั้น...และจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว” ทันใดนั้นธนเทพก็คว้าข้อมือของเธอและจับไว้แน่น ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่ดูโหดร้ายและมืดมน แต่กลับเต็มไปด้วยความปรารถนาที่แรงกล้า เขาอยากจะจับเธอมาสนองความใคร่ “คุณเข้าใจผมจริงๆ งั้นเหรอ!” ร่างที่แข็งแกร่งของเขาเบียดจนเธอไปอยู่ที่มุมกำแพงตรงหน้าแผ่นอกที่แข็งแกร่ง เขามองเธอด้วยสายตาที่ไม่เกรงใจ จากนั้นก็ลูบคิ้ว หางตาจมูกและริมฝีปากที่ดูยั่วยวนน่าหลงใหลของเธอ... “คุณก็เดาดูสิ ว่าตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่” เศวยาบีบมือทั้งสองของตนแน่น ทันใดนั้นสายตาของเธอก็มองข้ามหัวไหล่ของธนเทพ เธอเห็นคนยืนแข็งทื่อที่อยู่ไม่ไกลจากเธอมาก พอธนเทพรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขาก็หันหลังไปมองอย่างช้าๆ... ท่ามกลางความมืดมิดและหนาวเย็น มีคนที่ดูโดดเดี่ยวและอ่อนแอยืนอยู่บนถนน นินัทธ์เอียงคอ ราวกับว่าไม่สามารถจะเข้าใจภาพที่อยู่ตรงหน้าได้ ใช้สายตาที่ดูโง่เขลาไร้เดียงสามองไปที่เศวยา เหมือนกับว่าเขากำลังรอคำตอบจากเธออยู่ เศวยาผลักธนเทพออกด้วยจิตใต้สำนึกของตน การกระทำนี้ทำให้ธนเทพรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ทำไมเธอถึงได้รีบร้อนแสดงความบริสุทธิ์ของตัวเองขนาดนี้ เหมือนกับว่าต้องการจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง! ที่แท้ในสายตาของเธอ เขาไม่มีอะไรดีสู้ไอ้เศษขยะนี่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ เศวยารีบก้าวเท้าเดินไปหานินัทธ์ “นินัทธ์ นาย...มาที่ได้ยังไง” ทันใดนั้นสายตาที่เย็นชาของธนเทพก็หลับตาปิดสนิท ความเย็นเฉียบในอ้อมแขนของเขาทำให้ไฟแห่งความโกรธที่อยู่ในอกมอดไหม้ไปหมด ในตอนที่เธอเดินเข้าอยู่ตรงหน้า นินัทธ์ก็กุมมือของเธอไว้โดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือทั้งสองข้างของเธอ ไม่ว่าตรงไหนก็ตามที่เศวยาถูกธนเทพแตะต้อง เขาก็จะเช็ดซ้ำแล้วซ้ำอีก เหมือนกับว่าจะกำจัดสิ่งสกปรกออกไป “นินัทธ์…” เศวยาทนความรู้สึกแสบร้อนจากการเสียดสีที่มือไม่ได้ พอเธอเงยหน้ามองใบหน้าที่กำลังจดจ่อของเขา เธอกลับไม่กล้าเปิดปากพูดอะไรออกมา จนกระทั่งนินัทธ์เช็ดมือของเธอจนพออกพอใจ เขาก็เม้มปากจนเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูดี จากนั้นก็โยนผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นลงบนพื้น แล้วจูงมือเศวยาและพาเธอเดินจากไป ทันใดนั้นธนเทพที่จ้องผ้าเช็ดหน้าที่อยู่บนพื้นก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยที่โหดร้าย “นายเช็ดมือของเธอจนสะอาดหมดจดเลยนะ แล้วนายเช็ดร่างกายที่สกปรกของตัวเองให้สะอาดได้รึเปล่า” นินัทธ์หยุดเดิน ดวงตาเบิกโพลง ทันใดนั้นรูม่านตาของเขาก็หดลง เผยให้เห็นเส้นเลือดทีปรากฏขึ้นมาอย่างน่ากลัว เลือดในร่างกายของเขากำลังสูบฉีดอย่างรุนแรง อยู่ดีๆ เขาก็ปล่อยมือที่จับมือของเศวยา “นินัทธ์…” เศวยาจ้องมองนินัทธ์ แล้วหันไปมองธนเทพอีกครั้ง รอยยิ้มของธนเทพเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดและดุร้าย เขากำลังรอดูการตอบสนองของนินัทธ์อยู่เงียบๆ นินัทธ์มองเศวยา แล้วยื่นมือออกมาเอาผมเหน็บหูให้เธอ นัยตาแดงเล็กน้อยริมฝีปากสีแดงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส “รอผมตรงนี้” เขาหันตัว แล้วเดินตรงไปยังธนเทพ ธนเทพชำเลืองมองนินัทธ์ด้วยสายตาที่เฉียบคม แล้วก็เดินเข้ามาหานินัทธ์อย่างตามใจตัวเอง พอมายืนอยู่ตรงหน้านินัทธ์ นินัทธ์ก็ก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาที่มีสีใสเหมือนกระจกจ้องมองธนเทพ แล้วพูดออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่เรียบ “ถ้ายังกล้าพูดอะไรต่อหน้าเธออีก ฉันจะฆ่านาย” “ฮะๆ ทำไม นายกลัวยัยนี่ทิ้งเหรอ” ธนเทพหัวเราะโดยที่ไม่หวั่นเกรงคำขู่ของนินัทธ์เลยแม้แต่น้อย ท่าทางที่ประมาทและไม่ระมัดระวังตัวของนินัทธ์ ทำใหเขาอยากจะทำให้นินัทธ์หายไปใจจะขาด พอก้าวเข้ามาอีกก้าว ระยะห่างของทั้งสองก็ใกล้กันมาก ธนเทพหรี่ตาลง และพูดว่า “มาพนันกันหน่อยมั้ยล่ะ ว่าหลังจากที่เธอรู้ความจริงแล้ว เธอจะทิ้งนายไปรึเปล่า” พอสังเกตเห็นว่าดวงตาของนินัทธ์เริ่มสั่น ธนเทพก็หัวเราะออกมาด้วยความเยาะเย้ย “รู้รึเปล่า ว่านายเหมาะกับการเป็นวิญญาณที่อยู่ในห้องผู้ป่วยมากกว่า...โลกภายนอกไม่ได้อยู่ง่ายแบบที่นายคิดไว้หรอกนะ คุณชายนินัทธ์” ธนเทพเดินผ่านนินัทธ์ เดินไปที่ด้านหน้าของรถที่จอดอยู่ข้างถนน เขาก็ชำเลืองมองเศวยา แสยะยิ้มมุมปาก และพูดกับเธออย่างไม่สนใจใยดี “คุณเศวยา ผมหวังไว้จริง ๆ เลยว่าคุณได้เลือกสิ่งที่ถูกต้องแล้ว...ฮะๆๆๆ”จากนั้นเขาก็ขึ้นรถ แล้วขับรถจากไป เศวยาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แล้วเดินมาหานินัทธ์ เขายืนอยู่ที่เดิมมาตลอด ตัวของเขาสั่นเล็กน้อย เหมือนกับว่าโดนโจมตีมาอย่างหนักหน่วง “นินัทธ์?” เธอยกมือขึ้นมาสัมผัสที่ไหล่ของเขา ทันใดนั้นเขาก็หันมา แล้วดึงเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด เศวยานิ่งไปสักพัก เธอถูกเขากดอยู่กับกำแพงและรับน้ำหนักตัวของเขาอย่างเต็มที่ นินัทธ์กอดเธอแน่น แก้มของเขาสัมผัสกับคอของเธอ แขนของเขาก็กอดรัดเธอแน่นอย่างไม่หยุดหย่อน “ไม่อนุญาต...ไม่อนุญาตให้ทิ้งผม!ได้ยินมั้ย? ผมไม่อนุญาต!” *** น้ำเสียงของเขาดูหวาดระแวง เผด็จการและเอาแต่ใจ แต่กลับทำให้คนที่ฟังรู้สึกเจ็บปวดใจและวิตกกังวล “นินัทธ์…” พอรู้สึกได้ว่าเขามีจิตใจที่กระวนกระวาย ไม่เป็นสุข เศวยาก็งุนงงไปสักพัก เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้เขาอย่างไร “พูดสิว่าจะไม่ทิ้งผม! บอกผมสิ ว่าจะไม่…” แม้เธอจะไม่รู้ว่าธนเทพพูดอะไรกับเขา แต่ท่าทางของนินัทธ์ในตอนนี้ทำให้เธอเจ็บปวดใจ เศวยาสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอเสนอตัวไปนวดหลังให้นินัทธ์ เป็นการปลอบโยนที่นุ่มนวล “ไม่ ฉันไม่มีทางทิ้งนาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะไม่ทิ้งนายไป ฉันให้สัญญา” ตัวของเขาที่สั่นเทาเล็กน้อยค่อยๆ มั่นคงขึ้น นินัทธ์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ท่าทางที่หล่อเหลาทำให้เธอหลงเสน่ห์ เศวยายิ้มเล็กน้อย ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายจับมือเขาก่อน “นินัทธ์ เรากลับกันเถอะ” ในที่สุดเขาก็สงบลง แล้วปล่อยให้มือเล็กๆ ที่สีขาวนวลจับมือเขาต่อไป “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้” เศวยาเอ่ยถาม “ไม่มีคนรับโทรศัพท์เธอ” นินัทธ์เลี่ยงที่จะตอบตรง ๆ เศวยารู้ว่าเขาพูดถึงมือถือที่ซื้อให้เธอ เธอจึงอธิบาย “ฉันรีบน่ะ ก็เลยลืม" เขาฉีกยิ้มออกมาเบาๆ สายตาที่ตื่นกลัวของนินัทธ์กลับกลายเป็นอบอุ่นและเอาใจใส่ "แค่ผมได้เจอคุณก็พอแล้ว" ในตอนนั้น มีรถสีดำคันหนึ่ง ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ และหยุดอยู่ตรงหน้าเศวยากับนินัทธ์ ประตูรถถูกเปิดออก มีผู้ชายใส่เสื้อโค้ทสีดำที่ไม่มีปก สวมแว่นกันแดดสีดำที่ดูเว่อร์วังเดินออกมาจากตัวรถ เหมือนกับสุภาพบุรุษเมืองอังกฤษในยุคกลาง “คุณชายน้อย กลับกันได้แล้วครับ” เขามองเห็นคนที่อยู่ข้างกายของนินัทธ์ แต่เศวยากลับไม่เคยเห็นเขามาก่อน เธอเมินเฉยนินัทธ์มาตลอด เธอจึงไม่เคยสนใจคนที่อยู่รอบกายเขาเลย นินัทธ์จูงมือเศวยาขึ้นรถโดยที่ไม่พูดอะไร รถเคลื่อนตัวได้นิ่งมาก จนไม่ได้ยินเสียงของเครื่องยนต์เลยแม้แต่น้อย ผู้ชายที่สวมโค้ทสีดำนั่งอยู่ที่นั่งคนขับ นินัทธ์จับมือของเศวยา พร้อมกับนวดคลึงลูบคลำมือทั้งสองของเธอ ไอบ้านั่นเพิ่งแตะต้องตัวเธอเมื่อกี้ เขาก็ยังคงแคร์อยู่ เศวยาถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง กดเขาไว้ แววตาที่เหมือนกับนกฟินิกส์ของเธอดูเหนื่อยล้าอ่อนแรง เธอพูดกับเขาเบาๆ ว่า “นินัทธ์ ที่ฉันเจอกับธนเทพเป็นเรื่องบังเอิญ...น้องชายของฉันเกิดเรื่องนิดหน่อย แล้วเขาก็อยู่ที่บาร์นั่นพอดี ก็เลยช่วยฉันไว้...นิดหน่อย” เธอไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องหนี้ของเธอเลย เธอแค่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับนินัทธ์เป็นอะไรที่ไม่ยุ่งยาก และบริสุทธิ์