ตอนที่ 31 เขาไม่ได้ปัญญาอ่อน

ต๭นที่ 31 เขาไม่ได้ปัญญาอ่อนนินัทธ์ก้มหน้าลงจุมพิตมือของเธอ เศวยาเหมือนโดนไฟช็อตจะดึงมือกลับ แต่เขากลับจับไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอหนี จากนั้นก็แลบลิ้นออกมาเลียมือเธอ...เศวยาแทบอยากร้องไห้ พยายามข่มอารมณ์อ่อนไหวที่โดนลิ้นเขาทำ “นินัทธ์ คุณอย่า...อย่าทำแบบนี้สิ！”กอดเธอโดยพลการไม่ได้ จูบเธอโดยพลการไม่ได้ จะมาเลียเธอเหมือนเป็นลูกหมาน่ารักไม่ได้...แบบนั้นจะทำให้เธอเปลี่ยนไป กลายเป็นคนแปลกสูญเสียคอนโทรล และหลงอยู่ในวังวนของชีวิตเธอไม่ต้องการแบบนั้น“เศวยาๆๆ...” เขายังคงตั้งใจเรียกชื่อเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย เศวยาสติกลับมา ใช้สายตาถามเรียกพอแล้ว เขายิ้มก่อนกางแขนกอดเธอเข้าเต็มรัก “ไม่มีใครแย่งเศวยาไปได้ เธอเป็นของผม ของผมคนเดียว”เศวยาเห็นท่าทีเหมือนเด็กน้อยหวงของของเขาทำเอาหัวเราะอย่างเอ็นดู อยากผลักเขาออก ทั้งที่แรงเขามากจนน่าตกใจ แต่กลับกอดเธออย่างทะนุถนอม เธอหน่ายใจ เอาเถอะ ให้เขากอดละกันรถค่อยๆจอดลง การ์ดวิ่งเข้ามาเปิดประตูเศวยายังโดนนินัทธ์กอดไว้ จู่ๆโดนคนเห็น เธออดหน้าแดงไม่ได้ ผลักนินัทธ์ออก แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยมือ “ผมไม่ชอบให้คุณกลับบ้าน”นอกรถ การ์ดยืนรออย่างใจเย็นเศวยาหน้าเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ สองมือผลักอกเขา “นินัทธ์ จำได้ไหมว่ารับปากอะไรฉันไว้?”คิ้วเรียวงามของนินัทธ์ขมวดหนักขึ้น ถึงจะไม่อยาก แต่ก็ปล่อยมือในที่สุดเศวยารีบลงจากรถ ไม่อยากให้รถหรูขนาดนี้โดนคนอื่นเห็นนินัทธ์มองตามเธอเข้าตึกอย่างปลอดภัย ถึงบอกให้ออกรถ แววตาเขากลับคืนความเย็นเยือก เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไปผับเถอะ”เศวยากลับบ้านได้ไม่นาน บริวุตก็กลับไปแล้ว“พี่ฮะ หลับหรือยัง?” บริวุตค่อยๆเปิดประตูเข้าไปเศวยานั่งอยู่บนเก้าอี้กอดอกมองเขาเดินเข้ามามอบตัว บริวุตค่อยๆปิดประตู ยิ้มเข้าไปหา “พี่ฮะ วันนี้พี่เจ๋งมากเลย！”เศวยาไม่ใจอ่อน ทำหน้าเครียดบอก “มานี่ บอกฉันสิ ห้าแสนของฉันนั่นไปไหน?”บริวุตก้มหน้าคิดอยู่นานกว่าจะบอก “พี่ชายของมิ้นอยู่ในคุก ไม่มีใครดูแลเธอ บางทีถ้าไม่มีเรียน ผมก็ไปดูเธอบ้าง แต่หลายวันก่อนเธอหายตัวไป！ผมหาอยู่นานกว่าจะรู้ว่าเธอโดนคนหลอกไปเป็นสาวนั่งดริ๊ง！”พูดถึงตรงนี้บริวุตกำหมัดแน่น โกรธกัดฟันกรอด “คนพวกนั้นกากเดนชัดๆ ขนาดหญิงสาวอ่อนแอยังไม่เว้น！ตอนผมไปถึงก็เห็นคนหนึ่งกำลังลูบขาเธอ...” เขาพูดต่อไปไม่ได้แล้ว พอคิดถึงตอนนั้นมิ้นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังโดนรังแก เอาแต่กิน แถมยังยิ้มให้หมอนั่นอีก เขาก็โกรธจนอยากอาเจียนเป็นเลือด！”เศวยาหรี่ตาลง ถามขึ้น “วุต นายชอบมิ้น?”“เปล่าซะหน่อย！” บริวุตปฏิเสธเสียงแข็ง “เธอเป็นน้องสาวเพื่อนผม ผมจะชอบเธอได้ยังไง? พี่ฮะ อย่าเดามั่วสิ！น้องสาวเพื่อนใครก็รังแกไม่ได้！”“โอเค ฉันเข้าใจละ งั้นเรามาคุยเรื่องหนี้ห้าแสนของฉันกันต่อ”บริวุตคุกเข่าลงเหมือนหมาน้อยแทบเท้าเศวยา “พี่ฮะ เงินนี่...ผมจะหาทางใช้คืนนะ”เศวยาเลิกคิ้ว “นายจะคืนยังไง? ขายไขกระดูหรอ?” เธอยักไหล่อย่างไม่แคร์ “อ๋อ สงสัยคงต้องขายหมดทั้งตัวมั้งถึงจะพอ”บริวุตยิ่งก้มหน้าต่ำลง สองมือวางพาดพรมอย่างไม่รู้ตัว พูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ “งั้น...ผมไปคุยกับคนนั้นดู คืนเป็นงวดๆ ยังไงซะ ผมเป็นคนก่อเรื่อง ผมไม่ยอมให้พี่มารับแทนผมหรอก”“เพี้ยะ”เศวยาตบหัวเขาหนึ่งที “โง่เอ้ย จำไว้ พี่สาวมีไว้ให้หลอก！”บริวุตมองเธองง ตาแดงฉับพลัน “พี่..แต่นั่นห้าแสนนะ...”“ฉันบวกเลขเป็น”“แต่...พี่จะไปหาเงินมากขนาดนั้นที่ไหน?”“เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่ง” เศวยาลุกขึ้นหาว บิดตัวคลายเมื่อยก่อนบอก “ฉันจะนอนแล้ว”บริวุตเข้ามากอดขาเธอ น้ำเสียงแหบเครือ “พี่ฮะ พี่นี่ดีจังเลย...”“อย่ามา！รีบกลับห้องนายไปซะ！” เศวยาปากบอกรำคาญ แต่สายตาที่มองน้องชายกลับอ่อนโยนวันต่อมาเศวยาตื่นเช้ามาก เธออยากไปบริษัทหุ้นเพื่อขายหุ้นที่พึ่งซื้อมา ต่อให้ได้ไม่ครบห้าแสน แต่พอมีคืนธนเทพบ้างก็ยังดีเธอไม่อยากติดค้างเขาพอตอนจะออกจากบ้าน กลับได้รับสายจากธนเทพ “ออกมาทานข้าวเช้าเป็นเพื่อนผม”เขาพูดตรง สั่งแบบไม่เหลือที่ให้ต่อรอง“โทษที ไม่ว่าง” เธอไม่ชอยน้ำเสียงสั่งของเขา ชาติก่อนเธอได้ยินมาพอแล้วกะจะวางสายใส่ อีกฝ่ายกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะเจ้าหนี้ ฉันขอแค่นี้เองนะ ต่อให้คุยกันหน่อยว่าจะคืนเงินยังไง มันลำบากมากหรอ?”เศวยาขมวดคิ้วถาม “อยู่ไหน?”พอบอกโลเคชั่นไป ธนเทพบอกเพิ่มอีกคำว่า “จะรอนะ”ก่อนวางสายเศวยามาถึงร้านก็พุ่งขึ้นชั้นสอง คนไม่เยอะ ธนเทพยืนข้างหน้าต่าง บนโต๊ะเป็นไปด้วยอาหารเช้าสไตส์จีน สายตามองตรงมาที่เศวยา เขายิ้มบางพยักเพยิดไปทางเก้าอี้ว่าง “นั่งสิ”ยื่นเสี่ยวหลงเปามาให้ “ลองสิ ของร้านนี้อร่อยนะ”เศวยาหางตายังไม่แล ถามตรงประเด็น “เงินนั่นฉันอยากคืนเป็นงวดๆ คืนก่อนซักแสน ที่เหลือคุณคิดดอกเบี้ยก็ได้”ธนเทพวางตะเกียบลง สองมือกอดอกมองเธอ "ผมกำลังคิดว่า นินัทธ์ชอบเธอมากแค่ไหนกันแน่ ถึงยอมให้คนเอาเช็คห้าแสนมาให้โดยไม่พูดอะไร"เศวยาตกใจมาก "นินัทธ์?"เขารู้ได้ยังไง"ใช่ คุณนินัทธ์ของเธอน่ะแหละ เหอะๆ เจ้านั่นแอบซ่อนอะไรที่ฉันไม่รู้หรือไง?" ธนเทพดูสนุกสนานกับท่าทีตกใจของเธอ ยิ้มมุมปากเดาใจยาก "เธอก็อย่าพึ่งได้ใจไป เช็คนั่นฉันคืนให้เขาไปแล้ว เงินฉันไม่สนใจ ฉันสนใจว่าลูกหนี้คือใคร"เศวยาขมวดคิ้ว สายตาเคียดแค้นสุดๆ ไม่ว่าสองปีก่อนหรือสองปีให้หลัง เขายังคงสามารถจุดประกายความโกรธของเธอได้อย่างง่ายดาย！เธอสงบใจลง ยิ้มโปรย "งั้นก็ตามวิธีฉัน คืนแสนหนึ่งก่อน ที่เหลือแบ่งงวด ดอกเบี้ยแล้วแต่คุณ"เขาจ้องใบหน้าเธอนิ่ง พลางยิ้ม หันไปข้างหน้า สองมือกุมกันมองเธอ "แนะนำอะไรเธออย่างนะ บางทีอาจจะเคลียร์หนี้เลยก็ได้ จะฟังไหม?"เศวยามองนิ่งสีหน้าไร้อารมณ์ธนเทพที่เธอรู้จักจะปล่อยโอกาสหลอกเธอไปได้ยังไง?ไม่สนใจสายตาประชดประชันของเธอ เขานิ่งไปแวบหนึ่ง ถึงหันไปมองหน้าต่าง "อยู่เป็นเพื่อนฉันหนึ่งวัน"เศวยาคิดว่าตัวเองฟังผิดไป มองเขาอึ้งๆ "คุณว่าไงนะ?"เขาขมวดคิ้ว บอกอีกว่า "เธอได้ยินแล้วนี่""เหอะๆ" เศวยาหัวเราะออกมา "เป็นเพื่อนคุณหนึ่งวันก็เคลียร์หนี้ห้าแสน?" เธอหรี่ตาลง "ธนเทพ นี่ดูไม่ใช่นิสัยคุณนะ""ใช่ นี่ไม่ใช่ความคิดฉัน！" ธนเทพหันกลับมามองเธออย่างคาดคั้น "ฉันจับจุดอ่อนเธอกับน้องชายไว้ได้ ควรจะหาทางใช้โอกาศนี้ร่วมงานกับรัฐบาล！ฉันควรจะให้คนเตรียมแผนการร่วมมือไว้ตอนนินัทธ์ให้คนเอาเช็คมาให้！ฉันยิ่งควรจะไปให้ห่างจากยัยแม่มดอย่างเธอ จะได้ไม่เสี่ยงโดนเธอกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก！"คำพูดของเขาแต่ละคำเหมือนลมหนาวเหน็บกระแทกหน้าเธอเขาไม่เข้าใจตัวเองเป็นอะไรไป！ตอนแรกที่เจอเธอ สายตาเคลือบแคลงของเธอที่มองเขาเหมือนกาวตรึงไว้ในความคิดเขา อยากลืมก็ลืมไม่ลง！บ้าชะมัด เขาต้องโดนมนต์เสน่ห์ผู้หญิงคนนี้แน่ๆ！เพื่อไม่ให้สูญเสียการควบคุม เขาบอกตัวเอง วันเดียว ขอแค่วันเดียว！เขาอยากจะดูว่าเธอจะร่ายมนต์อไรอีก ธนเทพคนนี้ไม่ยอมเสียการควบคุมไปอีกแน่！มองเขา เศวยาค่อยๆหลุบตาลง หยิบกระเป๋าลุกขึ้น "ฉันไม่สนใจใจ"ธนเทพสบถออกมาพลางเดินตามเธอออกมา "ทำไมไม่สนใจ? วันเดียวเอง แล้วก็ไม่ต้องคืนเงินห้าแสนนั่นแล้ว สำหรับเธอแล้วมีแต่ได้กับได้！"เศวยาเม้มปากไม่สนใจเขาธนเทพจ้องเธอเขม็ง "เศวยา เธอกลัวใช่ไหม? เธอพยายามหนีจากฉัน เพราะกลัวนินัทธ์เข้าใจผิดหรอ? หรือว่า...เธอกลัวตัวเองตกหลุมรักฉัน?！"สายตาที่เธอมองเขา ถึงจะเย็นชา แต่ก็แฝงความเจ็บปวดไว้ มีแต่เคยรักเท่านั้น ถึงจะหลงเหลือรอยแผลไว้ แต่เขาจำไม่ได้เลยว่าเคยรู้จักเธอมาก่อนเนี่ยสิ?ธนเทพไม่ชอบเรื่องที่อยู่นอกการควบคุมของเขา รวมถึงเรื่องอารมณ์ด้วย ถึงฟังดูน่าขำ แต่เขาอยากทำให้มันเคลียร์ ระหว่างพวกเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่！เศวยาชะงักหยุดลงธนเทพเดินมายืนข้างกายเธอ จ้องเธอเขม็งอย่างรอคอย"ตกหลุมรักคุณ? ธนเทพ อย่าหลงตัวเองให้มากนัก ฉันไม่มีทางตกหลุมรักผู้ชายอย่างคุณแน่！" เศวยาพูดอย่างหนักแน่น ไม่มีช่องว่างเหลือให้มโน"ฮะ！" ธนเทพหัวเราะโอเวอร์หันมายืนข้างหน้าเธอ จับไหล่เธอไว้แน่น สายตาบีบเค้นสุดๆ "งั้นนินัทธ์ล่ะ? เธอจะรักคนปัญญาอ่อนอย่างมันหรอ?"ความโกรธพุ่งปรี๊ดในบัดดล เศวยาผลักเขาออกสุดแรง "อย่ามาว่าเขาปัญญาอ่อนนะ！เขาไม่ได้ปัญญาอ่อน คุณได้ยินไหม?！" เพราะว่าใช้แรงมากเกินไป เธอตกลงไปล้มลงบนถนน ระหว่างนั้นมีรถกำลังวิ่งมาด้วยความเร็วสูง..."บ้าเอ้ย！" ธนเทพไม่คิดอะไร รีบวิ่งเข้าไปดึงเธอขึ้นมา จนเข้าอ้อมกอดเขา！ รถรีบวิ่งอ้อมผ่านพวกเขาสองคนไป ได้ยินเสียงคนขับรถแว่วด่าออกมาธนเทพคลายอ้อมกอดออก หันมาตะคอกเศวยาเสียงดัง "เธออยากตายหรือไงหะ?！รู้ไหมว่าเมื่อกี้อันตรายแต่ไหน！เธอนี่มัน..."แต่พอเขามองเธอ เขาก็ตะลึงอึ้งไป