ตอนที่ 36 เป็นหน้าที่หรือว่าชอบ

ต๭นที่ 36 เป็นหน้าที่หรือว่าชอบ “ขอโทษ ชวนี ผมขอโทษ...” ธนเทพพูดโทษตัวเองไม่หยุด นัยน์ตาของชวนีแดงก่ำ น้ำตารื้นขึ้นมา “ธนเทพ นายอย่าหลงรักเธอได้ไหม? อย่าชอบเธอ... ฉันขาดนายไม่ได้ อย่าจากฉันไป ฉันจะตาย...” ตอนนี้ เธออ่อนโยนเหมือนกิ่งไม้ที่กลัวจะเสียดอกไป เพียงแค่ขาดแสงอาทิตย์ มันก็จะแห้งเฉา และตายลง ธนเทพจุกขึ้นที่อก ขมวดคิ้วแน่น ไม่ได้พูดอะไร แต่ทำแผลให้เธอต่อ “ธนเทพ... เธอเป็นลูกสาวของศัตรูนาย นายลืมแล้วเหรอ?” ชวนีเสียงสั่นเครือ ขอร้องด้วยความลำบาก “ธนเทพ นายลืมแล้วเหรอว่าคุณอาเสียชีวิตยังไง? นายลืมที่จะล้างแค้นแล้วเหรอ? นายทำไม...ทำไมทำให้คุณอาผิดหวัง...ทำให้ฉันผิดหวังล่ะ?” ธนเทพค่อยๆทำ เขากัดฟันกรอด ในตามีประกายความหวาดกลัว จากนั้น ก็เต็มไปด้วยความสับสน ชวนีซุกเข้ามาที่อกของเขา “ธนเทพ นายไม่รักฉันแล้วจริงๆเหรอ?” เขามองหญิงสาวในอ้อมอก ไม่ได้น่าสนใจเหมือนอย่างเศวยา ทั้งแข็งแกร่ง แต่ก็เหมือนกับลมฝน ที่เข้ามาวนเวียนในใจเขา ชวนีเช่นนี้ ไม่มีเหตุผลที่เขาจะไม่รัก ไม่มีเหตุผล หลับตาพริ้ม กอดเธอไว้ คางเกยอยู่ที่หัวของเธอ “ชวนี ผมขอโทษ ที่ทำให้เป็นห่วง” ธนเทพเก็บอารมณ์มากมาย แล้วเม้มปาก ไม่ได้การตอบรับจากเขา ใจของชวนีราวกับหยุดเต้นลง จากนั้นจูบลงที่ปากของเขา ทั้งรุนแรง และเร่าร้อน ราวกับต้องการพิสูจน์อะไร “ธนเทพ จูบฉัน...จูบฉัน...” ธนเทพหลับตาลง ถูกรุกด้วยจูบของเธอ ทำให้ในหัวมีภาพปรากฎขึ้นมามากมาย น้ำตาของเธอ ริมฝีปากของเธอ เหมือนกับฝิ่น มีพิษที่ยั่วยวน มีเสน่ห์มากมาย ที่เข้ามาวนในใจองเขา... ไม่อยากจะถูกการรังควาญจากผู้หญิงคนนั้นอีก ธนเทพกดตัวลง โดยที่ขังชวนีอยู่ภายใต้อาณัตินั้น จูบเธออย่างเร่าร้อนและรุนแรง มือคลึงไปตรงส่วนนั้นของร่างกายเอ ไม่ได้อบอุ่นอย่างที่เคย เขาตอนนี้ ราวกับกลายร่างเป็นสัตว์ป่า ที่ต้องการจะปลดปล่อยบนร่างกายเธอ ชวนีตกใจในการกระทำป่าเถื่อนของเขา แต่เธอก็รีบตอบรับสัมผัสนั้นอย่างรวดเร็ว เธออยากจะใช้ร่างกายตัวเองหลอมรวมไปกับร่างของชายหนุ่ม ให้เศวยาออกไปจากโลกของเขาเสียที! ในจังหวะที่เขาสอดแทรกเข้าไปในร่างกายเธอนั้น ชวนีครางเสียงดัง เธอรุกและรับตามจังหวะของเขา ให้เขาเข้ามาอยู่ในเธอได้ลึก เร็ว และแรงมากกว่าเดิม! มือทั้งสองคล้องอยู่ที่คอเขา กอดเขาเอาไว้ พลางกระซิบ “ธนเทพ รักฉัน... รักฉัน...รักฉันแรงๆ...” ธนเทพร้องครางออกมาราวกับสัตว์ป่า ฝังร่างกายไว้ในตัวเธอ อยากใช้วินาทีนี้ลืมความรู้สึกทั้งหมด ในที่สุด เขาก็ปลดปล่อยมันออกมาทั้งหมด ชวนีตัวเกร็งแข็ง หลังจากถึงจุดสุดยอด แนบหน้าไว้ที่หน้าอกของเขา พลางกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ธนเทพ ฉันรักคุณ...” ธนเทพหลับตา มือยังคงลูบไล้ไปตามผิวที่นุ่มนวลของเธอ ผ่านไปซักพัก เขาจึงพูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม “ผมก็รักคุณ” ชวนียิ้ม “หลังจากนี้ ห้ามทำให้ฉันผิดหวังอีกล่ะ” “อืม” เขาตอบรับ แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา ลืมทุกความรู้สึก ความต้องการ ลืมตาขึ้นมาพบเพียงความว่างเปล่า เศวยาที่นอนอยู่บนเตียงนึกถึงแต่เรื่องในวันนี้ขึ้นมาในหัวไม่หยุด ตั้งแต่ธนเทพมานินัทธ์ ก่อนหน้าจนมาถึงทุกวันนี้ พลิกตา สายตาของเธอพลันทอดไปเห็นโทรศัพท์เครื่องสีขาวที่วางอยู่หัวเตียง ในหัวได้ยินเสียงแห่งความเจ็บปวดของเขา เขาบอกว่า รอมาแล้วทั้งวัน... รีบลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ เธอรีบส่งข้อความไปอย่างรวดเร็ว “ทำอะไรอยู่?” ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่ส่งไปแล้ว เธอกลับรู้สึกว้าวุ่นในใจ ส่งข้อความหาเขาดึกเช่นนี้ มันจะไม่เหมาะสมรึเปล่า? เศวยารู้สึกผิดขึ้นมา ที่ไปรบกวนเขาในเวลานี้ ณ ตอนนี้ โทรศัพท์ดังขึ้น เธออึ้งไป รีบยกมันขึ้นมาดู นินัทธ์ตอบข้อความกลับมาอย่างรวดเร็ว เร็วเหมือนกับวางโทรศัพท์ไว้ข้างกายตลอด ไม่ห่างไปไหน บนนั้นมีเพียงข้อความสั้น “คิดถึงเธออยู่” หน้าของเธอแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที เธอราวกับเห็นภาพว่าเขากำลังมองผ่านทางจอโทรศัพท์ ปัญหาสำหรับเธอนั้น ตั้งใจมาตลอด ลำคอแห้งผาก ไม่รู้เพราะตื่นเต้นหรืออากาศร้อน รู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ที่อก เธอถือโทรศัพท์ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ส่วนอีกฝ่ายก้รอเก่งมาก รออย่างเงียบๆมาตลอด ผ่านไปซักพัก เธอจึงตอบกลับ “รีบนอนได้แล้ว” หลังจากที่ส่งกลับไป เธอรีบยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้า สายตาเข้าสู่ความมืด วันที่วุ่นวาย และลุ่มหลง ทำให้เธอตื่นขึ้นมา จากเมื่อก่อนจนถึงความจริงในตอนนี้ สิ่งที่ควรทิ้งไป ก็ไม่ควรนำมาคิดให้วุ่นวายอีก เมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น เธอมุดออกมาจากผ้าห่ม หยิบขึ้นมาดู ข้อความที่ตอบกลับมาเพียงสั้นๆ “เชื่อฟังคุณ” รสจูบที่บริสุทธิ์และซุกซนเหมือนเด็กนั้น ทำให้เธอยิ้มขึ้นมา อารมณ์ที่ว้าวุ่นทั้งหมด กลับมาสงบดังเดิม ตามด้วยรอยยิ้มที่สบายใจ แล้วเธอก็ค่อยๆหลับตาลง... ตื่นแต่เช้า เศวยาเดินเข้าห้องครัว เห็นชายากำลังต้มนมที่อยู่ในหม้อนั้น เธอดมอย่างอดใจไม่ไหว เธอรีบปิดแก๊ส ชามาจึงได้สติขึ้นมา แล้วอุทานด้วยความตกใจ ตีไปที่หน้าผากตัวเอง “ดูความจำของฉันซิ!” เมื่อเห็นว่าเป็นเศวยา จึงรีบถามขึ้น “หิวรึยังคะ? ฉันเทนมให้” เศวยารั้งเธอไว้ เห็นสีหน้าไม่ดี จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “น้าชามา เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ?” ชามาอยากแต่จะพูดแต่ก็หยุดลง แล้วถอนหายใจออกมาแทน “เศวยา หนูกับชวนีก็ดี ฉันไม่อยากปิดบัง แต่ฉันเป็นห่วงเด็กคนนี้” เศวยาเลิกกคิ้ว เธอทำไมเหรอ?” “เธอไม่ได้กลับบ้านมาสองวันแล้ว ฉันถามว่าเธออยู่ไหน ก็ตอบแค่อยู่บ้านเพื่อน ฉันสงสัย... หรือว่าเธอจะมีแฟนอีกแล้ว?” ชามาพูดถึงตรงนี้ อารมณ์ดูแย่ลงไป แต่ยังพยายามยิ้มแล้วพูดต่ออีก “ชวนีรู้สึกว่า ที่ฉันมาเป็นสาวใช้ทำให้เธอขายหน้า ถ้าเอมีแฟน แล้วไม่บอกฉัน ก็คงจะธรรมดา” พูดพลางหันมามองเศวยา “เศวยา ถ้าหนูรู้อะไรมา ต้องบอกฉันนะ เด็กคนนั้นดุอ่อนต่อโลก ฉันกลัวว่าจะถูกใครหลอกเอาหน่ะ” “น้าชามา วางใจได้ ถ้าฉันรู้แล้ว จะมาบอกแน่นอน!” เศวยายิ้มอย่างปลอบโยน เมื่อได้ยินที่เธอพูดเช่นนี้ ชามาก็รู้สึกสบายใจ แล้วกลับไปยุ่งกับการเตรียมอาหารเช้าต่อ ชามาอยู่ที่บ้านตระกูลศิริวัชรภัทรมาหลายสิบปีแล้ว เศวยาเห็นเธอเป็นญาติสนิท ชวนีก็คือชวนี ความผิดของเธอจะไปโยงถึงตัวชามา หวังเพียงว่า อย่ามาหาเรื่องกันก็พอ “พี่!” บริวุตรเมื่อคืนถูกดุสิดาบ่นมาทั้งคืน ดุมองรอยคล้ำใต้ตาก็พอจะรู้ได้ เข้ามาทักเธอแล้วก็รีบออกไป เศวยาเรียกเขาเอาไว้ “ไปไหน ทำไมรีบจัง?” บริวุตรใส่รองเท้าพลางพูดตอบ “มิ้นกินของไม่ดีเข้าไป ต้องรีบพาไปโรงพยาบาล” เศวยาขมวดคิ้ว ครุ่นคิด หยิบกระเป๋าเงินขึ้นมา แล้วเอาเงินยัดใส่มือเขา “เอาไป” “พี่...” บริวุตรตกใจเล็กน้อย ค้อมหัวลงอย่างรู้สึกไม่ดีนัก “งั้น...ถือว่าฉันยืมก่อนแล้วกัน ฉันต้องหางานก่อน ได้เงินมา แล้วฉันจะเอามาคืน” เศวยายิ้ม “ฉันจะจดหนี้เอาไว้” “อืม!” บริวุตรพยักหน้าอน่างแรง “พี่ ผมไปแล้ว!” เขาโบกมือ แล้วรีบวิ่งออกไป บริวุตรรู้จักที่จะรับผิดชอบ เธอก็รู้สึกชื่นใจ เมื่อคืนเข้าใจความหายของพ่อแล้ว ว่าอยากให้บริวุตรโตเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเรื่องของมิ้น อาจจะรู้มาทีหลัง ความชอบกับความรับผิดชอบนั้นต่างกัน เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสวยาก็อึ้งไป แล้วสำหรับเธอกับนินัทธ์ล่ะ? เป็นความรับผิดชอบ? หรือว่า...ความชอบ? ความรู้สึกที่แยกไม่ออก เศวยาไม่เสียเวลาไปคิด ยังมีอีกหลายเรื่องที่รอให้เธอไปทำ! หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เธอโทรหาพนิต นัดไปเจอกันที่เขตตะวันตก หรือมันถึงเวลาที่เธอจะแนะนำเขาให้นินัทธ์แล้ว เอเชื่อ ว่าคนเก่งเช่นนี้ วันหลังจะต้องเป็นมือขวาที่ดีของนินัทธ์ เมื่อเจอกับพนิต เขายังคงแต่งตัวเรียบๆเช่นเดิม ใส่สูทเรียบๆ สีออกดูเก่าเล็กน้อย แต่ว่าด้วยหุ่นของเขาดีมาก ทำให้เสื้อผ้าไม่สำคัญอีกต่อไป “เศวยา หาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?” พนิตดันแว่นที่อยู่บนจมูก หลังจากที่เคยพบกันไม่กี่ครั้ง ทำให้เธอเริ่มรู้สึกคุ้นเคย ไม่ได้ระวังตัวมากมาย เสวยาเดินเลาะตามถนนฝั่งเขตตะวันตก “พานายไปเจอคนๆหนึ่ง” พนิตเดินตามขึ้นมา ถามอย่างสงสัย “ใครเหรอ?” “อืม เป็นคนที่ทำให้ความฝันนายเป็นจริง” เศวยาตั้งใจทิ้งปริศนาเอาไว้ พนิตรู้สึกตื่นเต้น หลังจากครั้งก่อนที่ได้คุยกับเธอ เขาก็แบกความกดดันของแม่มาตลอด รอโอกาส ถึงแม้ว่าบางครั้ง เขาจะรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าตลกสิ้นดี แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขารู้สึกเชื่อในผู้หญิงที่หน้าตาดีคนนี้! เมื่อมาถึงบ้านตระกูลวรวงศ์คุณากร การ์ดยามที่ยืนเฝ้าหน้าประตูแยกย้ายกันไปหมดแล้ว เป็นเพียงลานโล่งกว้างๆ พื้นหญ้าที่ถูกตัดจนเรียบร้อย เศวยาเดินเข้าไปเคาะประตูบ้าน ผู้ที่เปิดประตูเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูมีชาติตระกูลสูงส่ง เธอสังเกตทั้งสอง แล้วจึงยิ้มทักเศวยาด้วยมารยาท “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่ามาหาใครหรือคะ?” ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเจอกันอย่างเป็นทางการ แต่เศวยารู้ ว่าเธอคือภรรยาคนใหม่ของชนิดพ แม่ของนินัทธ์ พิมลแข เศวยาถามอย่างมีมารยาท ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “นินัทธ์อยู่ไหมคะ? ฉันเป็นเพื่อนของเขา” เมื่อได้ยินว่ามาหานินัทธ์ พิมลแขก็อึ้งไป เธอไม่เคยรู้มาก่อน ว่านินัทธ์ก็มีเพื่อน! ณ ตอนนั้น น้าอ้อยออกมาพอดี เมื่อเห็นว่าเป็นเศวยา จึงรีบเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง “อ้าว นี่คุณเศวยา รีบเข้ามาสิคะ” เมื่อหันกลับมา จึงแนะนำให้กับพิมลแข “คุณผู้หญิงคะ นี่เป็นคุณหนูจากบ้านท่านผู้ว่า และเป็นเพื่อนของคุณชาย” เมื่อพูดถึงคำว่าเพื่อนแล้ว น้าอ้อยก็ยิ้มออกมา พิมลแขเป็นคนฉลาด ทำไมจึงนึกเหตุผลไม่ออก? จึงยิ้มขึ้น “เป็นอย่างนี้นี่เอง คุณหนูตระกูลศิริวัชรภัทร ยินดีมากเลย ฉันเป็นแม่เลี้ยงของนินัทธ์” เศวยาพยักหน้า “สวัสดีค่ะ คุณหญิงพิมลแข” “อุ้ย คุณหญิงอะไรกัน เรียกว่าน้าก็ได้จ้ะ” เศวยาแค่เพียงยิ้มๆ แล้วพาพนิตเดินเข้าไปในห้องรับแขก “น้าอ้อย นินัทธ์ล่ะคะ?” “คุณชายอยู่ด้านหลังเรือน เดี๋ยวฉันไปตามมาให้” น้าอ้อยหลบให้ทั้งสอง แล้วเดินไปหลังเรือน