​ตอนที่47 เธอคนเดียว

ต๭นที่47 เธอคนเดียว แววตานินัทธ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย มันเป็นประกายราวระลอกคลื่น พริบตาเดียวกันนั้นเศวยาก็ถูกนินัทธ์ดึงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด สูดเอากลิ่นกายสาวที่หอมหวานและสดชื่นเข้าไป เขาหลับตาพริ้มอย่างมัวเมาในกลิ่นนั้นก่อนจะตอบ “ผมจำได้แล้ว เป็นของคุณแล้วผมจะไม่ให้ใครมาแตะต้อง ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ตาม” เศวยาหัวเราะขึ้นมา ยกมือขึ้นลูบหัวคนที่อยู่ตรงหน้า “ต้องอย่างนี้สิ” ในครั้งนี้ เธอจับมือเขาไว้ราวกับเขาเป็นสัตว์เลี้ยง แต่เขาไม่สนใจหรอก ขอเพียงแค่เธอชอบจะให้เขาเป็นหมาหรือแมว เขาก็ยอมทั้งนั้น พอมาถึงตึกสามชั้นบ้านตระกูลวรวงศ์คุณากร ทั้งสองก็เดินไปกลางทางเดินหน้าประตูใหญ่ เศวยากดกริ่ง “มาแล้วค่า” น้าอ้อยวิ่งดิ่งมาเปิดประตูอย่างมีความสุข ก่อนที่จะมาถึงที่นี่ เศวยาแอบกังวลว่าน้าอ้อยจะเป็นห่วง เลยโทรมาคุยกับเธอไว้ก่อนแล้ว น้าอ้อยาเปิดประตู พอเห็นว่าเศวยาพานายน้อยของเธอมาส่งกลับบ้านก็กุลีกุจอพาเธอเข้ามาในบ้าน “คุณเศวยาคะ น้าขอบคุณมากจริงๆ” “น้าอ้อยไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ค่ะ มันเป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำ ” เศวยากับนินัทธ์เดินเข้ามา กำลังจะเดินผ่านห้องอาหาร ก็เห็นชนิดพกับภรรยาใหม่ของเขานั่งอยู่ตรงนั้น แล้วก็ยังมี…..ธนเทพ เศวยาสุขุมมองไปและยิ้มไปที่สองสามคนตรงนั้น “ลุกชนิดพ คุณน้า” สายตาหลีกเลี่ยงธนเทพ ราวกับว่าเขาเป็นอากาศ ธนเทพนั่งอยู่ตรงนั้น แววตาเต็มไปด้วยความร้ายกราด มองตรงดิ่งมาที่เธอ “เศวยา ฉันขอโทษจริงๆนะที่นินัทธ์ไปรบกวนเธออีกแล้วหน่ะ” อยู่ต่อหน้าคนนอก ชนิดพก็ยังคงวางท่าได้ดูดีเหมือนเก่า พูดจาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เศวยาหัวเราะ “ไม่ได้รบกวนอะไรเลยค่ะ” นินัทธ์เดินเข้ามาแบบไม่สนใจคนเหล่านั้น เขาเดินมาหาเศวยา มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนดังปกติ “เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ” มองมือที่ถูกจับของเศวยา นั่นทำให้ตาของธนเทพยิ่งหรี่ลง มองกวาดไปที่พวกเขาอย่างเย็นชา “แกหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ！” ชนิดพพูดออกมาอย่างหัวเสีย ลุกขึ้นยืนในทันที “ฉันผลักงานอะไรต่างๆให้แก่บริษัท แต่ดูแกสิ ดูทัศนคติของตัวแกสิ้！” รีบดึงเขาเอาไว้ “ชนิดพ คุณสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่หรอ? คุณบอกเองว่าจะคุยกับนินัทธ์เขาดีๆ ไม่ใช่หรอ? ทำไพูดไม่กี่ประโยคก็หัวเสียแล้วหล่ะ!” ชนิดพชี้ไปที่เขา ก่อนจะพูดอย่างโมโห “ก็คุณดูสิ ดูที่มันทำสิ ไม่เห็นหัวผมแล้วมั้ง?” “โอ้ยย คุณเศวยาเขาก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยนะ คุณเก็บอารมณ์หน่อยไม่ได้รึยังไง?” พิมลแขพูดขึ้นขณะที่บุ้ยปากไปที่เศวยา หน้าชนิดพดูเครียดๆ พยาามที่จะควบคุมตัวเอง บังคับให้ตัวเองหัวเราะออกมา “เศวยา มองเป็นเรื่องตลกไปนะ ระหว่างพ่อลูกมันก็ต้องมีขัดแย้งกันบ้าง” เศวยาพยักหน้าอย่างนอบน้อม “ฉันเข้าใจค่ะ” ชนิดพจ้องไปที่นัินัทธ์อีกครั้ง “แกมานี่！” นินัทธ์ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ไม่ตอบกลับอะไรด้วย ยังคงเงียบไม่หือไม่อือ นั่นทำให้ชนิดพโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาไม่สนแล้วว่าเศวยาจะอยู่ตรงนั้นหรือไม่ เขาสะบัดพิมลแขออกก่อนจะเดินออกมาข้างหน้า “ฉันให้แกมา แกไม่ได้ยินรึไง? ” สันดานเดิมก็ยังไม่หายไป จู่ๆก็ได้ยินเสียงดัง หมับ มือของเขาถูกจับเอาไว้ ชนิดพชะงักไปฉับพลัน เขาก้มหัวลงมาดูมือที่จะบเขาเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้ามอง เป็นเศวยาที่ยืนอยู่ตรงข้ามเขา พิมลแขเองก็ชะงักไปเหมือนกัน เหลือเพียงธนเทพที่ทำอค่ขมวดคิ้วขึ้นมา เศวยาใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ค่อยๆปล่อยมือของเขาลง “ลุงชดินพคะ หน้าของนินัทธ์ไม่ใช่ว่าอยากตบก็ตบได้” นินัทธ์มองไปยังผู้หญิงที่เป็นความสดใสของเขา ที่ทำให้อกของเขามีเลือดมีเนื้อขึ้นมา ที่อยู่ๆก็กลายเป็นป่าเถื่อน ชนิดพจากที่ตกใจไปพักหนึ่งค่อนๆขมวดคิ้วขึ้น “นี่มันเป็นเรื่องในครอบตรัว หวังว่าคนนอกจะไม่มายุ่งเกี่ยวด้วยนะ เศวยา เธอพานินัทธ์มาส่งนั่นก็ทำให้ฉันปลาบปลื้มใจ ฉันไม่อยากจะรบกวนเวลาเธออีก เดี๋ยวฉันเรียกแท๊กซี่ปไส่งคุณแล้วกัน” “คุณลุงคะ” ไม่สนใจในคำสั่งของเขา เดินยืนอยู่ข้างหน้าของนินัทธ์ พูดด้วยน้ำเสียงชัดถ้อย “เขาเป็นคน เป็นลูกของคุณ แต่ไม่ใช่คุณจะด่าจะตีเขาได้ตามใจชอบ！” “นี่เธอ——”ชนิดพโกรธสุดขีด ในฐานะที่เขาเป็นผู้บริหาร และเป็นคนมีฐานะมีหน้ามีตา ไม่เคยมีใครมาว่าเขาต่อหน้าแบบนี้ ทั้งยังเป็นรุ่นลูกอีก หากว่าพ่อของเธอไม่ได้เป็นเลขาธิการพรรคป่านนี้เขาไล่เธอออกนอกบ้านไปแล้ว “คุณเศวยา พวกเราจะสอนเด็กยังไง คงไม่รบกวนให้คุณมาบอกหรอกนะคะ” พิมลแขเดินเข้ามาพลางมองไปที่เธออย่างเย็นชา “ฮ่าๆ ถ้าไม่ใช่ว่าเป็นเพราะ เขาจะยืนอยู่ตรงนั้นให้พวกคุณตีให้พวกคุณด่าหรอ? สอนเด็ก… พวกคุณเคยสอนอะไรเขาหรอ?นอกจากจะคะยั้นคะนอให้เขากินยาทีีไม่รู้ว่ากินไปจะตายมั้ย?พวกคุณเคยนั่งกินข้่วกับเขามั้ย?"เศวยากลายเป็นจงอางหวงไข่ไปในทันที เธอเผชิญหน้ากับชนิดพและพิมลแข น้ำเสียงไม่อ่อนโยนแต่ก็ไม่ถึงกับก้าวร้่่ว หน้าของชนิดพดูน่าเกลียดมาก" ที่ให้กินยาก็เพื่อให่เขาหายดี! ตอนวันงานรวมนั่นเธอก็เห็นนี่ที่เขาคว้ามีดขึ้นมาอย่างกับคนบ้าแบบนั้น! ถ้าไปทำร้สยใครเข้าจะทำยังไง? " คนบ้า?" เศวยาหัวเราะขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ น้ำเสียงกลับเป็นเย้ยหยันถากถาง “คุณลุงคะ คุณเคยถามมั้ยว่ายาที่เขากินคือยาอะไร? คุณรู้รึเปล่า ว่ายาที่เขากินมันทำลายระบบประสาทบนหัวของเขา แล้วยิ่งกินมาเป็นเวลานาน มันก็จะแข็งแกร่งถึงขนาดที่ทำให้คนปกติธรรมดากลายเป็นคนโง่ได้เลยทีเดียว นี่หรอ คือผลลัพธ์ที่คุณอยากจะได้?” ชนิดพตกใจขึ้นมาทันทีพลางพูดออกไปด้วยจิตสำนึก “มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ยาทั้งหมดนั่นเป็นยาที่แพทย์ประจำตัวเขาเป็นคนให้มา！” “หืม? แล้วหมอประจำตัวเขาชื่อแซ่อะไร? อยู่แผนกไหน? โรงบาบอะไร? คุณเคยรู้บ้างมั้ย?” ชนิดพถูกเศวยาถามสวนออกไปจนจนมุม อีกด้านหนึ่ง-พิมลแขก็ยิ้มออกมาอย่างเลือดเย็น “พูดอย่างนี้ แสดงว่าคุณเศวยารู้ทั้งหมดที่ถามงั้นหรอคะ? ฉันไม่เข้าใจเลย คุณพูดราวกับว่าครอบครัวเราเป็นพวกเลือดเย็นไม่มีความรับผิดชอบ มีเพียงแต่คุณที่เป็นคนนอกที่กลับเป็นห่วงเขาอย่างนั้นหรอ?” แล้วพิมลแขก็หันไปมองที่นินัทธ์ “เมื่อกี้ได้ฟังจะที่คุณบอกเดี่ยวกัยนินัทธ์ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคุณจะคิดมากขนาดนั้น” ชนิดพขมวดคิ้วแน่น ดูจากสถานการณ์แล้ว มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับสองคนนี้? “พูดแบบเปิดใจเลยนะคะ มันยังมีอีก ” เศวยามองผ่านไปที่พวกเขาด้วยประกายตาเย็นเฉียบ “ที่ผ่านมา นินัทธ์เขาไม่แม้แต่จะปริปากพูด ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดแทนเขาเอง！เขาพูดมันออกมาไม่ได้ ฉันพูดแทนเอง เขากำลังกลั่นแกล้ง ฉันจะพูดออกมาแทนเขาเอง เขาไม่พูดไม่ทำอะไรแล้วพวกคุณจะมาว่ามาตีเขาได้ตามใจชอบ ในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ตอนนี้มีฉันที่จะอยู่กับเขา ไม่ว่าใครก็อย่ามาริอาจต้องตัวเขา！ ” ตั้งแต่ที่เธอเห็นรอยแดงที่แก้มเขาในตอนนั้น หัวใจของเธอก็ร้อนเสียเหมือนมีไฟมาเผา มันแทบจะระเบิดออกมา เธอจะเป็นคนปกป้องนินัทธ์ และอย่าได้คิดที่จะมาต้องตัวเขา！ นินัทธ์ช๊อกกำบสิ่งที่เธอทำมากทีเดียว ไม่เคยมาก่อน ที่จะปกป้องเขาแบบนี้ ไม่เคยมีมาก่อน มีเพียงเธอคนเดียว ความเข้มแข็งและแสดงออกถึงความแข็งแกร่งของเธอ นั่นทำให้ชนิดพกับ-พิมลแขสตี๊นไปตามๆกัน นอกจากความโกรธที่ชนิดพมีแล้ว ก็คือความพินิจน์พิเคราะห์ในตัวเศวยาอย่างหนัก ผู้หญิงคนนี้โดยปกติก็เฉลียวฉลาด ปากหวานวาจาดี แต่พออยากจะปกป้องคนขึ้นมา ก็กลับกลายเป็นอีกคนทำให้คนที่พบเห็นอดที่จะคาดไม่ถึงไม่ได้ เขาคิดในหัวอย่างหนัก คิดอยากจะให้นินัทธ์แต่งงานกับเศวยาเพื่อธุรกิจ ทำให้เธอไม่ต้องเป็นภัยอันตรายกับเขา ชิตวรเคยมาแอบกระซิบเขาเหมือนกัน ว่าเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการแต่งงานของลูกสาว เขาเลยล้มเลิกไป หรือจะพูดได้อย่างก็คือ การที่เศวยากับลูกชายเขากำลังพัฒนาความสัมพันธืซึ่งกันและกันอยู่นั้น มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการทีเดียว แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงสัมผัสได้ว่าเศวยาเนี่ยฉลาดเกินไป แถมยังร้ายกาจมากด้วย มีลูกสะใภ้แบบนี้ไปก็มีแต่จะทำให้เขานอนหลับไม่เต็มตา พิมลแขมองตรงเป็นเฉียบไปที่หล่อน ตั้งแต่เห็นเศวยาในวันนั้น เธอก็รู้เลยว่า ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลกับนินัทธ์มากทีเดียว แต่ในตอนนี้กล้าดียังไงถึงมาฉอดต่อหน้าเธอได้！ หากไม่รีบแก้ไขขึ้นมาแล้วจบลงเป็นว่านินัทธ์ไปแต่งงานกับเธอ นั่นก็จะเป็นผลเสียมหาศาลเลยนะ！ ธนเทพที่อยู่ตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้พูดออกมาแม้ประโยคเดียว แต่กลับมองไปที่เศวยาแบบไม่วางตา มันชัดเจนเลยว่าเศวยาพยายามที่จะปกป้องนินัทธ์ มันไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิง แล้วจะต้องอ่อนโยน ทำท่าทางอ่อนแอต้องการคนมาปกป้องแบบธรรมชาติทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่เธอปกป้องนินัทธ์ ออกรับแทนผู้ชายคนหนึ่งโดยไม่อับอายเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังดูมีความสุข นั่นทำให้เขา...รู้สึกอิจฉา พิมลแขเหยียดปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน “คุณเศวยาฉันขอถามด้วยความเคารพ คุณมีสิทธิอะไรหรอ?” เศวยาหัวเราะขึ้นมา มันเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม และดึงดูด เธอไม่ได้พูดอะไร แล้วหันไปกอดนินัทธ์ จากนั้นก็เขย่งตัวไปจูบ….เขา นินัทธ์เบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง ราวกับท้องฟ้าในวันนี้เต็มปได้วยความอ่อนโยนเขาแทบจะสิ้นสติไปเลย เขาเปลี่ยนมาเป็นคนรุกบ้าง โดยการที่กระชับอ้อมกอด และก้มหัวลงเพื่อที่จะจูบให้มันลึกซึ้งลงไปอีก พิมลแขไม่คิดว่าเศวยาจะเป็นคนเปิดเผยขนาดนี้ นั่นทำให้คนในที่นั้นตกอยู่ในความตะลึงงัน แต่ชนิดพกลับแค่มองไปที่พวกเขา ราวกับว่ามันไม่เกิดอะไรขึ้น แล้วก็หมุนตัวออกไป “ฉันมีนัด เดี๋ยวจะไปบริษัทก่อน” “ชนิดพ…..”พิมลแขก็ตามเขาไปในทันที “พอดีเลย ฉันก็ต้องไปทำงานพอดี ” ระหว่างที่กำลังจะออกไปเธอเหลือบไปมองลูกของเธอ ก่อนจะตามชนิดพออกไปด้วย ธนเทพเหลือบไปมองที่บันได จากคนที่เคยรู้จัก เคยกอด เคยจูบ แล้วก็ได้มองเห็นความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนค่อยๆเติบโต มันเป็นสิ่งที่เขาเฝ้ารอชัดๆ กับการที่จะได้เห็นสองตระกูลที่เขาโกรธแค้นได้ลงเอยกัน นับว่ามันเป็นโอกาสที่ดีเลยทีเดียว แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงได้ไม่พอใจ เขาถึง หวนกลับไปนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ เขาก็รู้สึกอ้างว้างขึ้นมาในจิตใจ เขาไม่อาจที่จะควบคุมให้ตัวเองไม่คิดถึงเรื่องนี้ไม่ได้ แม้กระทั่งสะบัดหัวไล่ความคิดออกไปแล้วก็ตาม เขาสตาร์ทรถ โดยที่ในสมองก็ยังคงหลับไปนึกถึงตอนที่อยู่กับเธอที่ริมหาดในตอนนั้น…. เขาจำไม่ได้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ทุกๆครั้งที่ย้อนกลับไปคิดถึง ภาพต่างๆมันจะยิ่งชัด และค่อยๆฝังรากเข้ามาในใจของเขา เขาเคาะหัวลงไปที่พวงมาลัยอย่างหงุดหงิดก่อนจะเหงียบคันเร่งออกไป ไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เศวยาขยับตา พอเห็นว่าทุกคนไปหมดแล้ว เธอก็ค่อยๆดันนินัทธ์ออก “อื้อ..” แต่นินัทธ์ไม่ยอมปล่อยเธอ ทั้งยังสอดแทรกลิ้นเข้าไปในปากของเธอ เขาแค่คิดว่า ในชีวิตนี้ เขาคงจะหลงใหลเธอไปตลอดชีวิต เศวยาเข้าใจดี เธอเป็นคนเริ่มด้วยตัวเองแล้วจะไปโทษเขาได้ยังไงหล่ะ? ถ้าเขาไม่ยอมปล่อย เธอก็จะไม่ผละหนี ให้เขาจูบซะให้หนำใจเขาไปเลย อัพเดทครั้งหน้า วันที่11 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน