ตอนที่ 49 คนที่ดูแลไปทั้งชีวิต

ต๭นที่ 49 คนที่ดูแลไปทั้งชีวิต ในห้องอาหารเงียบลงอีกครั้ง เศวยาถือบุหรี่เข้ามา สายตาเรียบนิ่งของนินัทธ์ ทันใดนั้นเป็นประกายขึ้นมา แววตานั้นมีความละเอียดอ่อนออกมา ต่อมา ก็กลายเป็นบรรยากาศเดียวกัน ชิตวรได้คำตอบที่ต้องการ ดื่มเหล้าอย่างสบายใจ นินัทธ์ดื่มมากกว่าหลายแก้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เศวยาเห็นนินัทธ์ดื่ม ไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่งานญาติตระกูลวรวงศ์คุณากร เขาจิบพอเป็นพิธี แต่ครั้งนี้กลับดื่มจนหมดแก้ว ดูท่า คำพูดของเศวยาจะเข้าไปในใจเขา ที่ให้เห็นแก่หน้าพ่อ ขณะที่ออกมาจากห้องครัวนาดาว เถ้าแก่ทยอยส่งแขกออกจากร้าน ชิตวรจะจ่ายเงิน เขาก็บอกว่านายน้อยจ่ายตั้งนานแล้ว ก่อนที่ชิตวรจะไป เขาตกลงเศวยาอย่างชัดเจนว่าให้กลับไปช้าหน่อยได้ แต่นินัทธ์ไม่แม้แต่รู้สึกขอบคุณใดๆ เขากลับทำตัวสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พาเศวยาออกไปต่อหน้าต่อตาพ่อของเธอ ชิตวรเพิ่งจะจากไป เอฟก็ขับรถกันกระสุนตามออกมา คอยรักษาความปลอดภัยให้ทั้งสองในระยะที่เหมาะสม เศวยาหันไปมอง จึงถามขึ้นอย่างสงสัย “นินัทธ์ เอฟเป็นบอดี้การ์ดของนายเหรอ?” เอฟเป็นหมือนกับเงา ที่ปรากฏขึ้นอย่างเงียบๆทุกครั้ง คอยตามนินัทธ์อยู่ไม่ห่าง แต่ว่า เขามักจะคลุมผ้าคลุมแปลกๆอยู่เสมอ ก็พอที่จะสังเกตเห็นได้ชัด ไม่มีบอดี้การ์ดคนไหนที่แต่งตัวได้เด่น เหมือนกับเป็นเป้าเคลื่อนไหวขนาดนั้น นินัทธ์กระพริบตา “ไม่ใช่บอดี้การ์ด เพียงแค่ห่วงฉันเฉยๆ” “ห้ะ?” เศวยามองเขาอย่างสงสัย “เป็น…เพื่อนเหรอ?” ทุกครั้งเอฟเรียกเขาว่านายน้อย เป็นคำที่แสดงความเคารพขนาดนั้น ไม่น่าจะเป็นเพื่อนปกติ เพื่อน… คำนี้สำหรับนินัทธ์ มันช่างไม่คุ้นเคย สีหน้าของเขาแสดงความไม่เข้าใจ ครุ่นคิดอยู่ครู้หนึ่ง แล้วจึงพูดออกมา “น่าจะ…ใช่” จ้องไปที่เขา แล้วเศวยาก็ยิ้มออกมาด้วยความรอยยิ้มที่อบอุ่น แล้วจับหน้าหล่อเหลาจนน่าอิจฉาของเขา “หลังจากนี้ ไม่ต้องคิดนานขนาดนี้นะ แค่เป็นคนที่คอยเป็นห่วงและดีต่อนาย ก็คือเพื่อนของนายทั้งหมด” “แล้วเธอล่ะ?” แววตาของเขาทอประกายออกมา “ฉัน…” เศวยาหน้าแดง แล้วหันหน้าหนี เดินไปตามทางเรื่อยๆ “ก็ต้องแล้วแต่นาย ถ้านายบอกว่าใช่ มันก็ใช่” นินัทธ์ยิ้มขึ้นมาเบาๆ แล้วเดินขึ้นไป จับมือของเธอมาไว้ในอุ้งมือตัวเอง ใช้ความอบอุ่นทำให้เธอรู้สึกสบาย “เธอเป็นคนที่ฉันอยากดูแลไปตลอดชีวิต” เรียกเขา ช่วยเขา เปลี่ยนเขา ก็ต้องดูแลจนถึงที่สุด และจะดีที่สุดคือ ทั้งชีวิต เศวยากระพริบตา ริมฝีปากงามๆนั้นค่อยๆคลี่ออก จับมือกับเขา แล้วเดินตามไป ณ วินาทีนี้ เขาไม่ใช่คุณชายตระกูลวรวงศ์คุณากรที่เย็นชา ไม่รู้เรื่องอีกต่อไป จะบอกว่าตัวเองนั้นติดเธอก็ไม่เชิง เธอก็คุ้นกับการมีเขาแล้วเช่นกัน คนเรามักจะรู้จักรักษาหลังจากสูญเสียมันไป และมักชดเชยหลังจากที่เสียไป เธอค่อนข้างโชคดี ที่ได้รับโอกาสนี้ ก็ต้องรักษามันไว้ด้วยชีวิต ทันใดนั้นนินัทธ์ก็หยุดลง เศวยานิ่งไป แล้วเงยหน้าขึ้น “ทำไมเหรอ?” นินัทธ์ลากสายตาผ่านมุมกำแพงไป เศวยาหันไปมองตาม ก็เห็นเป็นหัวสีเขียวๆพุ่งมุดออกมาจากหญ้า ทำให้เธอตกใจ “นายน้อย!” หัวของชนเทพโพกด้วยผ้าสีเขียว แล้วโค้งให้นินัทธ์120องศา นินัทธ์จ้องไปที่เขา แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ธนเทพเงยหน้าขึ้นมา เมื่อมองเห็นเศวยา จึงตะโกนขึ้นเสียงดัง “คุณหญิง!” หลังจากนั้นก็โค้งคำนับ120องศาอีกครั้ง คิ้วที่ขมวดแน่นนั้นกระตุกสองที คุณ…คุณหญิง!! เธอแก่เหมือนแม่ของนินัทธ์เหรอ!? ชนเทพเงยหน้าขึ้นมา คิ้วเรียว ตาโต ผิวละเอียด สง่างาม แต่กลับแสดงท่าทางราวกับชายหนุ่มออกมา แววตาจ้องทั้งสองคนอย่างเป็นประกาย บนหัวโพกด้วยผ้าขนหนูสีเขียว แย่งซีนเขาไปได้อย่างสมบูรณ์แบบ เศวยาสำรวจชนเทพ ก็อดจะสงสัยไม่ได้ ว่าทำไม คนรอบๆตัวนินัทธ์ ถึงมีแต่คนแปลกๆ? ผ้าคลุมของเอฟ ผ้าของหนูของชนเทพ นินัทธ์ไม่ได้เอ่ยอะไร เธอจึงต้องถามขึ้นมา “นี่ เธอคือ…” เมื่อได้ยินที่เศวยาถาม ชนเทพจึงได้สติคืนมา “คุณนาย ผมชื่อชนเทพ! เป็นมือวางอันดับหนึ่งของนายน้อย!” เศวยาขมวดคิ้วอีกครั้ง คุณนายอีกแล้ว! “คุณนาย…” ชนเทพอยากจะแนะนำผลงานตัวเองต่อ แต่กลับถูกเศวยาขัดเอาไว้ “นายเรียกฉันว่าคุณนาย ฉันกลัวว่าจะผิดต่อคุณพ่อคุณแม่ของเขา เรียกฉันว่าเศวยาดีกว่า” คุณนาย คุณนาย เธอเหมือนคุณนายตรงไหน? ชนเทพอึ้งไป จากที่เขารู้มา คุณนายเป็นคำเรียกผู้หญิงที่มีฐานะสูงศักดิ์! ทำไมเธอถึงไม่ชอบล่ะ? “ชนเทพ” ตอนนั้น เอฟก็เดินเข้ามาพอดี เมื่อเห็นเขา แววตาของชนเทพก็เป็นประกายขึ้น ดวงตาโตๆคู่นั้นเผยแววออกมา ดีใจจนรีบวิ่งเข้าไป “เอฟ!” สองมือโอบกอดเขาไว้ด้วยความสนิทสนม ไม่ยอมปล่อยมือ ราวกับเป็นกิ่งไม้ที่เกาะอยู่บนตัวเขา สีหน้ามีความสุขมากๆ เศวยาเบิกตาโต มองทั้งสองคนอย่างเหลือเชื่อ รุก? รับ? ใบหน้าหล่อเหลาของเอฟเคร่งขรึมขึ้น หลับตาลง แล้วดึงคอเสื้อของเขา หิ้วเขาขึ้นมา แล้วโยนไปอีกทาง แล้วตามด้วยเสียงแข็ง “ไปไกลๆ” ชนเทพบึนปาก ทำหน้าเศร้าเหมือนถูกรังแกมา แล้วยิ่งบวกกับหน้าหวานๆที่เหมือนราวกับหญิงสาวของเขา นี่มันผู้หญิงชัดๆ เอฟยืนอยู่ข้างตัวนินัทธ์ ไม่ได้สนใจเขาอีก ผ้าคลุมสีดำที่สวยงามนั้น แทบจะกลมกลืนไปกับสียามค่ำคืน แอบรู้สึกน่าตกใจ ลุง? หลานชาย? เศวยารู้สึกว่าพื้นที่ในหัวเริ่มจะไม่พอ มีแต่ภาพของชายชายอยู่ในหัวเต็มไปหมด! ชนเทพวิ่งไปกอดคอของเอฟไว้อย่างร่าเริง “เอฟ คืนนี้ฉันจะนอนกับนาย!” สีหน้าของเอฟเคร่งขรึมขึ้น และสะบัดเขาทิ้งอย่างไม่เกรงใจ แล้วหันไปพูดกับนินัทธ์ “นายน้อย ติดต่อพวกเขาได้แล้ว รอฟังคำสั่งตลอดเวลา” หลุบตากลับมา แล้วลากเศวยาที่ยังยืนตัวแข็งทื่อขึ้นรถไป ชนเทพตามติดเอฟ รีบเข้ามานั่งในที่ข้างคนขับ คิ้วงามนั้นเลิกขึ้นมาเล็กน้อย แววตาที่เป็นประกายนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เอฟ ผิวนายคล้ำลงอีกแล้ว” พูดพลางยิ้มขึ้น “แต่ว่า คล้ำได้หล่อดีมาก ฉันชอบ” เศวยารู้สึกว่าตาแค่เพียงสองข้างไม่พอแล้ว จ้องไปที่เอฟบ้าง มองไปที่ชนเทพบ้าง คิดว่าเป็นเกย์รุกรับไปโดยปริยาย ทั้งหัวเต็มไปด้วยความรักในเพศเดียวกัน นินัทธ์ที่อยู่ข้างเริ่มรู้สึกไม่พอใจ ขมวดคิ้วแน่น ริมฝีปากที่สวยกระชากใจนั้นเม้มแน่น สายตามองกวาดไปที่ทั้งสอง หนาวจนตัวสั่น เขาไม่ชอบที่เธอไปสนใจคนอื่น โดยเฉพาะผู้ชาย มองใบหน้าเธอด้วยสายตาดื้อรั้น บังคับให้เธอมองมาที่เขาเพียงคนเดียว จึงยิ้มขึ้นอย่างพอใจ เศวยาค่อยๆหลับตาลง ไม่รู้จะทำยังไงกับนิสัยเด็กๆของเขานี้จริงๆ เธอฉวยโอกาสถาม “นินัทธ์ นายมีผู้ติดตามตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” สงสัยเอฟแล้ว แล้วตอนนี้ยังมีชนเทพที่โพกผ้าสีเขียว แถมเรียกตัวเองว่ามือวางอันดับหนึ่งอีก? เมื่อได้ยินที่เธอถาม เอฟจึงเงยขึ้นมา มองลอดผ่านกระจก ชนเทพเบิกตาโต “เธอไม่รู้เหรอ?” แล้วจึงพูดต่อด้วยความแปลกใจ “โอ้สวรรค์ ไม่รู้แล้วยังกล้าอยู่กับนายน้อย…” “ชนเทพ!” เอฟเรียกเขาเป็นเชิงเตือน ชนเทพนิ่งไป รีบปิดปาก แล้วหันกลับไป ไม่กล้าพูดต่อ เศวยาจึงยิ่งสงสัย จึงเอาแต่จ้องนินัทธ์ เป็นเธอที่รู้น้อย หรือเขาปิดมันไว้ลึกเกินไป? หนึ่งคือสิ่งที่คนในตระกูลหวาดกลัวเขา ต่อมาคือผู้ติดตามที่ลึกลับพวกนี้ ยังมีอีกกี่เรื่องเธอยังไม่รู้อีกนะ? นินัทธ์หลุบตาลงต่ำ แล้วเม้มปากเบาๆ ราวกับกำลังคิดว่าจะตอบอย่างไรดี จึงจะทำให้เธอเข้าใจ และยอมรับ โอกาสมีเพียงครั้งเดียว เขาไม่กล้าเสี่ยง กลัวจะเสียเธอไป เขากลัวว่าเธอจะไม่สนใจเขาอีกต่อไป… เอฟหันมาจ้องอีกครั้ง มีบางเรื่อง ที่ไม่อาจปิดบังไว้ได้ รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศในรถ ชนเทพเงียบลงอย่างว่าง่าย ไม่ตามตื๊อเอฟอีกต่อไป มองไปสีหน้าที่ไม่สบายใจของเขา เศวยายังคงยิ้มดังเดิม “รอให้นายอยากบอก แล้วค่อยบอกฉันก็ได้” “เธอ… ไม่โกรธเหรอ?” เขาถามด้วยความระวัง “ทำไมจะต้องโกรธล่ะ?” เศวยายืดไหล่ “แค่เพียงเป็นนาย ฉันก็จะเชื่อ ไม่ว่านายจะเคยทำอะไรมาก็ตาม” คำพูดที่ง่ายดายเพียงประโยคเดียว กลับแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเขาอย่างง่ายดาย นี่ก็คือเศวยาของเขา ที่ไม่สามารถให้เขาชอบหรือสนใจได้น้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว… เอฟค่อยๆเก็บสายตากลับมา สายตาเผยความพอใจออกมา แล้วก็เงียบไป เมื่อส่งเศวยากลับบ้าน นินัทธ์เคยชินกับการมองดูเธอเดินจนลับตาไปเสียแล้ว ชนเทพมองดูการเปลี่ยนแปลงของนายน้อยอยู่ในสายตา ไม่กล้าจะเรียกว่าแปลก ผู้หญิงคนนี้นี่ช่างน่าชื่นชมจริงๆ! เมื่อนึกถึงเป้าหมายของเขา จึงรีบถามขึ้นอย่างจริงจัง “นายน้อย จรินทร์หายไปแล้ว ติดต่อเธอไม่ได้เลย!” เอฟขมวดคิ้วแน่น “นานเท่าไหร่แล้ว?” “ก็ หลังจากที่เจอครั้งก่อน เธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย อุปกรณ์สื่อสารปิดหมด” ชนเทพพูดขึ้นอย่างอดที่จะห่วงไม่ได้ “คิดแล้ว น่าจะราวๆครึ่งปีได้ เธอจะเกิดเรื่องอะไรไหม?” เอฟส่ายหัว “เธอระวังตัวมาตลอด ต่อให้นายเป็นอะไร เธอก็ไม่มีทาง” “ชนเทพจะเถียงขึ้นด้วยความไม่พอใจ” ถ้าเรียงตามรุ่นแล้ว ฉันโตกว่าเธอนะ! สายตาของนินัทธ์ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านไปซักพัก เขาถึงพูดขึ้น “หาเธอให้เจอ” เอฟและชนเทพตกตะลึง แล้วพยักหน้าพร้อมกัน “ครับ” เอฟเหยียคันเร่ง ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับสายลม… เมื่อเศวยากลับมาถึงบ้าน เจอกับชวนีอย่างบังเอิญ เธอกำลังเก็บของ ยกกระเป๋าเดินทางออกมาวางไว้หน้าประตู ชามายืนอยู่ข้างๆ มองไปที่เธอ อยากจะพูดแต่ก็หยุดลง ชวนีเงยหน้า เมื่อเห็นเป็นเศวยา จึงแสดงแววตาเกลียดชังออกมา แต่ว่า เพียงไม่นานก็กลับไปเป็นดังเดิม แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เศวยา ฉันจะย้ายออกไปแล้ว” ตามด้วยเดินมากระซิบที่ข้างหูเธอ ราวกับจงใจดูถูก “เขาบอกว่า เขาอยากจะเห็นฉันทุกวัน เห้อ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี” เมื่อได้ยินเธอพูดถึงธนเทพอีกครั้ง เศวยารู้สึกมันช่างน่าตลก และที่น่าตลกไปกว่านั้นคือ ตอนแรกเธอเป็นเหมือนกับคนโง่ ที่มาคอยสู้กับผู้หญิงแบบนี้! เสียศักดิ์ศรีจริงๆ เห็นเธอยิ้มแปลกๆ ชวนีก็ขมวดคิ้วงามแน่น เธอยังจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้เคยตบเธอหนึ่งครั้ง แค้นนี้ ยังเธอก็ต้องชำระ ไม่มีทางปล่อยไปแน่ๆ! “ชวนี” ชามาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “หนู หนูไปที่นั่นต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าลืมกินข้าวให้ตรงเวลา”