ตอนที่ 50 การนัดเดทของหญิงสาวทั้งสอง（1）

ต๭นที่ 50 การนัดเดทของหญิงสาวทั้งสอง（1） “ฉันรู้แล้ว” ชวนีไม่ค่อยจะอดทนกับขามานัก นอกจากดูแคลนแล้ว ยังมีความรังเกียจ “ลูกสาวของแม่บ้าน” ก็เหมือนกับเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวเธอ ตั้งแต่เด็กจนโต เมื่อเทียบกับเศวยาหญิงสาวที่มีแต่ความเพียบพร้อมแล้ว เธอนอกจากลึกๆจะดูถูกตัวเองแล้ว ก็มีแต่ความเกลียด และที่น่าเย้ยไปกว่านั้นคือ แม้แต่ทุนที่จะเรียนมหาวิทยาลัย ตระกูลศิริวัชรภัทรก็เป็นคนออกให้! ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ก็ต้องโทษที่แม่ไม่ได้ความ! ทำให้เธอไม่อาจเชิดหน้าชูตาต่อหน้าพิมลแขได้ ชามายังคงพูดต่อเรื่อยๆ “ชวนี ถ้าเงินไม่พอ ก็โทรกลับมาล่ะ” “เงินแค่นั้นของแม่ ก็เก็บไว้ใช้เถอะ” อยู่ต่อหน้าเศวยา ชวนีไม่ไว้หน้าแม่ของเธอเลยซักนิกชด ยังไงซะ เขาก็ทำตัวเป็นลูกกตัญญูมามากพอแล้ว! ทุกครั้งที่เห็นคนในบ้านนี้ยุ่งวุ่นวาย ชวนีก็สาบาน ว่าจะไม่มีชีวิตแบบนั้นเด็ดขาด! แต่ว่าก็ยังดี ที่เธอมีธนเทพ ที่คอยรักและเอ็นดูเธอ เมื่อเห็นชามาก้มหน้าอย่างเสียความรู้สึกนั้น เศวยาจึงเข้าไปโอบไหล่เธอ ปลอบโยนเบาๆ ชามาเงยหน้า แล้วส่งยิ้มให้เธอ ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ณ ตอนนั้น โทรศัพท์ของชวนีก็ดังขึ้น เมื่อเห็นสายเรียกเข้า ก็รีบรับสายด้วยความดีใจ “ธนเทพ นายถึงแล้วเหรอ? โอเค ฉันจะรีบออกไป” หลังจากวางสาย เธอก็ส่งสายตาผู้ชนะมาให้เศวยา แล้วก็ถือกระเป๋าออกไป “ชวนี กระเป๋านี้หนัก แม่ถือให้ดีกว่า” ขามาเข้าไปจะช่วย ไม่มีใครรู้ ว่าชวนีจะรีบปฏิเสธทันที “แม่ อยู่นี่นี่แหละอย่าออกไปเลย เขาเห็นแล้วจะดูไม่ดี” ชามานิ่งไป ค่อยๆก้มหัว แล้วฝืนยิ้มออกมา “งั้น ดูแลตัวเองดีๆ แค่นี้แม่ก็สบายใจแล้ว” เศวยาเห็นท่าทีเสียใจของชามา จึงโกรธขึ้นมา หันไปมอง แล้วยิ้มให้ชวนี “ชามาเป็นผู้ใหญ่ ก็ไม่ควรถือกระเป๋าให้เธออยู่แล้ว ฉันเองดีกว่า” ยังพูดไม่ทันจบ ก็แย่งกระเป๋ามาจากมือเธอ แล้วเดินออกไป “นี่… เดี๋ยวก่อน เธอไม่ต้อง ฉันถือเองได้!” ชวนีรีบร้อน เธอไม่อยากให้ธนเทพเจอผู้หญิงคนนี้อีก เศวยาเดินนำออกไปก่อน ชวนีจึงได้แต่เดินตามออกไป จนมาถึงข้างล่าง เศวยากลับหยุดลง แล้วหมุนตัว ยัดกล่องหนังกลับไปในอ้อมแขนชวนี ชวนีรับมาแล้วเซไป กอดกระเป๋านั้นเอาไว้ แล้วจ้องไปที่เธอ “เศวยา เธออยากจะทำอะไรกันแน่?” ลงมาด้านล่าง มีแต่ความมืด เนื่องจากที่นี่เป็นตึกเก่าและผู้พักอาศัยมีเพียงผู้ที่เกษียณจากราชการ จึงเงียบมากเป็นพิเศษ ชวนีก็ทำได้เพียงพูดเสียงเบา “เศวยา อย่าคิดว่าฉันจะกลัวเธอ เธอก็แค่อยู่ในครอบครัวที่มีอำนาจเท่านั้นเอง! ถ้าหากไม่มีตระกูลศิริวัชรภัทร ไม่มีฐานะที่เป็นคุณหนูผู้ร่ำรวยนี้ เธอก็ไม่มีอะไรดีซักอย่าง!” “หึๆ ถ้าฉันต้องการจะแกล้งแกแล้วจะทำไม!” เศวยาเข้าใกล้เธอ ต้อนจนเธอชิดมุมกำแพง สายตาเย็นชา “ชวนี เธอรังเกียจแม้แต่แม่ที่เลี้ยงเธอมาอย่างลำบากแต่เด็ก ราวกับเป็นผู้หญิงที่เลือดเย็นเห็นแก่ตัว ธนเทพเขาตาบอดถึงชอบเธอหน่ะ!” บรรยากาศในรถแปลกมาก ธนเทพทำหน้าเคร่งขรึม ไม่พูดอะไร คิดว่าเขายังโกรธเศวยาอยู่ ชวนีก็นั่งเงียบๆอย่างเชื่อฟัง จนรถแล่นมาถึงใต้คอนโดหลังหนึ่ง เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย “ธนเทพ ที่นี่คือที่ไหนหรอ?” ธนเทพหยุดรถ แล้วนิ่งไปซักพัก จึงพูดขึ้น “ฉันซื้อห้องให้เธอที่นี่ชุดหนึ่ง” ชวนีอึ้งไป เธอรีบหันหน้ากลับมา “ทำไมต้องซื้อให้ฉัน? ไม่ได้บอกให้ฉันย้ายไปอยู่กับนายเหรอ?” ธนเทพจ้องมาที่เธอ แล้วค่อยพูดขึ้น “แม่ฉันเอากุญแจไปแล้ว บอกว่าที่นั่นใกล้ที่ทำงาน พักผ่อนตอนไหนก็ได้” “เป็น…คุณน้าที่ไม่อยากให้ฉันย้ายไป?” เธอกัดริมฝีปาก แล้วพูดต่อ “คุณน้าไม่ชอบฉันอยู่แล้ว…” ธนเทพไม่ได้พูดอะไร ยื่นแขนไปกอดเธอเอาไว้ “ชวนี ให้เวลาแม่หน่อย เดี๋ยวแม่ก็ค่อยๆยอมรับเธอเอง” “คุณน้าไม่ชอบฉัน… เพราะว่า ฉันไม่มีสกุลรุนชาติใช่ไหม? เพราะว่า แม่ฉันเป็นแม่บ้านใช่ไหม?” ชวนีซบอยู่ตรงหน้าอกเขา ยิ่งพูดยิ่งดูเศร้า “คุณน้ารู้สึกว่าฉันไม่เหมาะกับนาย ใช่ไหม?” ธนเทพหลุบตาลง รู้สึกผิดและรู้สึกเจ็บในใจ “ชวนี ฉันตกลงเธอนะ ว่าฉันจะพูดให้แม่ยอมรับให้ได้” ถึงแม้ว่าจะมีความไม่ยินดีและความดูแคลนเป็นเหมือนภูเขาสองลูกที่คอยบังคับเธออยู่ แต่ว่า ขวนีก็จะพยายามทนต่อไป เพื่อไม่ให้ตัวเองแสดงอาการใดๆต่อหน้าธนเทพออกไป เธอรู้ดี ธนเทพนั้นกตัญญูต่อพิมลแขมาก ถ้าเข้ากับพิมลแขไม่ได้ เธอก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน! ความเงียบงันที่อึดอัดได้ผ่านไป เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ธนเทพ ฉันเข้าใจ น้าพิมลแขคิดถูกแล้ว ที่จริงแล้วฉันก็ไม่เหมาะสมกับนายจริงๆ…” “ชวนี เธอห้ามพูดแบบนี้” ธนเทพก้มหัวลง เต็มไปด้วยความสงสารเธอ “แค่ฉันรู้สึกว่าเหมาะสม ก็พอแล้ว” “ธนเทพ…” ความประทับใจที่เก็บไว้ไม่อยู่ ที่ห้อมล้อมชวนีเอาไว้ ทำให้เธอนั้นยิ่งต้องการเขา มือทั้งสองโอบเอวของเขาไว้ “ธนเทพ คืนนี้ อยู่กับฉันได้ไหม? ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ฉันกลัว” “อืม” เขาพยักหน้าโดยไม่ต้องคิดอะไร