ตอนที่ 51 การนัดเดทของหญิงสาวทั้งสอง（2）

ต๭นที่ 51 การนัดเดทของหญิงสาวทั้งสอง（2） แต่ตอนนี้ ก็มีโทรศัพท์เข้า เขาจึงรับขึ้นมา “ฮัลโหล…แม่?” “ตอนนี้ลูกอยู่ไหน?” เขากวาดสายตามองชวนีที่อยู่ข้างๆ แล้วตั้งใจหลีกเลี่ยงคำถาม “แม่ มีธุระอะไรรึเปล่าครับ?” “…ลูกอยู่กับชวนี?” การหลีกเลี่ยงของเขา ทำให้พิมลแขเดาออก เมื่อเห็นว่าธนเทพไม่ได้ปฏิเสธ จึงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “แม่มีธุระจะคุยกับลูก มาหาแม่ที่ห้องทำงานหน่อย” ธนเทพขมวดคิ้ว “แม่ อีกซักพักเดี๋ยวผมเข้าไปครับ” “ไม่ได้” พิมลแขไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ปฏิเสธ “ฉันมีธุระด่วน รีบมา ตามนี้นะ” ไม่รอให้เขาตอบ เธอก็รีบวางสายไป ธนเทพจ้องที่โทรศัพท์ แล้วขมวดคิ้วแน่นขึ้น ชวนีกลืนความขืนใจและความโมโหลึกๆลงไป แล้วพูดขึ้นอย่างเข้าอกเข้าใจ “ธนเทพ คุณน้ามีธุระ นายก็ไปก่อนเถอะ” ธนเทพหันมามองเธอ “ฉันส่งเธอขึ้นไป” “ไม่ต้องแล้ว” เธอยิ้ม “กระเป๋าไม่หนักมาก ฉันยกคนเดียวได้ นานรีบไปเถอะ” ความใจกว้างของเธอ ทำให้ธนเทพสบายใจ ยื่นมือไปดึงเธอเอาไว้ แล้วพรมจูบลงบนหน้าผาก “ชวนี เธอใจดีมาตลอด ลำบากเธอหมดเลย” เธอยิ้มแล้วส่ายหัว “ธนเทพ ไม่ว่าฉันจะลำบากขนาดไหน ฉันก็ไม่อยากจะลำบากนาย ขอแค่นายมีความสุขก็พอ” ธนเทพกอดเธอแน่น “รอฉัน ดึกๆจะกลับมาอยู่กับเธอ” เธอตอบรับเสียงหวาน “อืม” หยิบกุญแจห้องใหม่ส่งให้เธอ ยกกระเป๋าลงมาจากรถ แล้วเขาก็ขับรถจากไผ ชวนีที่มีใบหน้าสละสวยยืนอยู่ที่หน้าคอนโดคนเดียว ฟ้าเริ่มจะมืดลง ทั้งสองมือยิ่งจับกันแน่นขึ้น… คืนนั้น เธอรอจนถึงฟ้าสาง ธนเทพก็ไม่ปรากฎตัว ตอนเช้า เศวยายังไม่ตื่น เธอได้รับสายจากจันทรชา “ฮัลโหล ฉันจะตกงานแล้ว เธอต้องเลี้ยงฉัน” เศวยาเบิกตาโต รู้สึกตื่นขึ้นมา “เพราะรายงานนั้นเหรอ?” จันทรชาไม่ได้ตอบอะไร ก็ถือว่าเป็นการยอมรับแล้ว “ไม่ใช่ว่ายอดขายถล่มทลาย กระแสตอบรับดีหรอกหรอ?” จันทรชาหัวเราะ “หัวหน้าบอกว่า เป็นความกดดันจากเบื้องบน เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ให้ฉันลางานประจำปีล่วงหน้า” เศวยาลุกขึ้นนั่ง กัดริมฝีปาก แล้วพูดด้วยความรู้สึกผิด “จันทรชา ฉันขอโทษ เป็นเพราะฉันทั้งนั้น” “มีอะไรน่าขอโทษกัน? ทำงานไม่ถึงปีก็ได้ลาพักร้อน ไม่มีใครได้สิทธินี้มาก่อน โอเคแล้ว อย่าไร้สาระ ออกมาดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อย” ถึงแม้ว่าจะยังเช้าอยู่ แต่เศวยาไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอถามที่อยู่แล้วเก็บของออกไปทันที ร้านเหล้าไม่เปิดบริการในตอนเช้า ทั้งสองจึงนัดกันมาที่ร้านกาแฟ ตอนที่เศวยาไป ก็เห็นว่าด้านหน้าจันทรชามีไวน์วางอยู่หนึ่งขวด แล้วแก้วไวน์อีกสองใบ เศวยานั่งลง มองไปที่เธอ แล้วถอนหายใจ “จันทรชา ฉัน…” รู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร จันทรชายกมุมปากขึ้น แล้วค่อยๆชายตาขึ้นมอง “รู้แต่แรกตั้งแต่ตอนเขียนรายงานเรื่องนั้นแล้ว ว่าจะต้องจบแบบนี้” เศวยานิ่งไป ไม่มีใครเข้าใจจันทรชาไปกว่าเธอ ว่าจันทรชารักอาชีพนี้ขนาดไหน ตอนที่เรียยมหาวิทยาลัย เธอที่เอาแต่ออกเดททั้งวัน แต่จันทรชาเอาแต่หมกตัวอยู่ในหอเขียนข่าว “แล้วเจ้านั่นก็เป็นที่ดึงดูดไม่น้อย ฉันรู้ดีว่าการอยู่ลำพังมันเหงาแค่ไหน…” เธอหยุดพูดลง แล้วเปิดขวดไวน์ รินให้ทั้งสอง แล้วยืดไหล่ขึ้น “ดังนั้น จึงเขียนมันลงไป” เศวยาแอบสังเกตเธอ พลันนึกขึ้นได้ เรื่องราวที่จันทรชาเคยผ่านมา ถ้าหากเปลี่ยนเป็นเธอ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรับมันไหวไหม” จันทรชาหลับตาลงอย่างเกียจคร้าน กวาดตามองเธอ “ถ้ารู้สึกผิดต่อฉันจริงๆ ก็ดื่มเป็นเพื่อนฉัน” เศวยาสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วหยิบแก้วขึ้นมา ไม่พูดอะไรก็ดื่มจนหมดแก้ว แล้วแกว่งแก้วเปล่าๆนั้น จันทรชาเลิกคิ้ว “ใช้ได้นี่” เธอก็ดื่มตามเข้าไปจนหมดแก้วเช่นกัน เป็นเช่นนี้ ทั้งสองผลัดกันดื่มหมดแก้วไปมาจนหมดขวด จันทรชายังคงไม่เมา จึงสั่งมาอีกขวด พนักงานร้านกาแฟต่างมองด้วยอารมณ์เหมือนมองคนบ้า อยากถาม ว่ามีคนปกติที่ไหนมาดื่มเหล้าที่ร้านกาแฟตั้งแต่ 8-9 โมงเช้า? เศวยาคออ่อน และแพ้แอลกอฮอล์ เธอดื่มเพียงไม่กี่แก้วก็มึนหัวเสียแล้ว “นี่ เป็นไงบ้าง จะเอาอีกไหม?” จันทรชาก็เริ่มจะพูดไม่รู้เรื่องแล้ว แต่ก็ยังคงกระดกเข้าปากไม่หยุด เศวยามึนหัวจนนอนพิงลงไปกับโต๊ะ ไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว ทำได้เพียงโบกมืออย่างหมดแรง “ฮ่าๆ คอเธอ อ่อนเกินไปแล้ว” จันทรชาพูดพลางดื่มไวน์ที่เหลือจนหมด เพิ่งจะวางแก้วลง หัวก็โขกกับโต๊ะดัง”ปั้ง” ปากพึมพำไม่กี่คำก็เมาสลบไป พนักงานเห็นจึงรีบเข้ามา “คุณคะ? คุณคะ?” เขย่าตัวเศวยา ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ จึงไปเขย่าตัวจันทรชา แต่เขากลับกรนออกมาเบาๆ พนักงานไม่รู้จะทำยังไงดี ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเศวยาก็ดังขึ้น ราวกับความหวังนั้นมาถึง เขารีบรับสาย “ฮัลโหล?” ปลายสายนั้น มีเพียงความเงียบ “ฮัลโหล?” พนักงานถามลงไปอีก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเช่นเดิม มู้ว่าเพราะอะไร ถึงแม้ว่าจะเงียบ แต่เขากลับได้ยินเสียงลมหายใจดังผ่านเข้ามา ในใจรู้สึกหนาววาบ