ตอนที่54 ผมไม่ขาย（1）

ต๭นที่54 ผมไม่ขาย（1） ท่าทีก้าวร้าวประดับอยู่บนใบหน้าชนเทพ เขาโดนเธอทำให้โกรธเสียจนหน้าดำหน้าแดง “เธออ้วกใส่เสื้อคลุมตัวโปรดของเขาเละเทะเสียจนต้องทิ้ง แล้วมาตอนนี้ยังจะมานอนในห้องของเขาด้วยชุดคลุมอาบน้ำเขาอีกเนี่ยนะ? ยกโทษให้ไม่ได้เด็ดขาด! ” จันทรชาไม่ได้สนใจกับคำพูดไร้สาระของเขา มือก็ผลักเข้าให้ที่หัวของอีกคน “ฉันไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรอกนะ” “เธอ....” ชนเทพโกรธเสียจนดิ้นเร่าๆ เห็นท่าทางแบบนั้นเศวยาก็รู้สึกโล่งใจเหมือนกัน “อ่อ ใช่ละ แล้วเอฟล่ะ?” ชนเทพเบะปาก “เอฟโดนยัยน่ารังเกียจนี่เล่นเข้าไง ตอนนี้คงหาที่ฆ่าเชื้ออยู่!” มองดูผู้ชายปากคอเราะรายที่นิสัยยังกับผู้หญิงคนนี้ก็ทำเอาจันทรชาเลิกคิ้ว เชยคางคนที่ว่าขึ้นก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบ “เฮ้ ดูเหมือนนายจะชอบผู้ชายใช่ไหม?” ชนเทพรู้สึกเสียหน้าเสียจนโกรธ ตีเข้าที่มือเรียวของหญิงสาว “ใครบอกกัน?!” เศวยาหลุดยิ้ม เดินมาที่อีกข้างของชายหนุ่ม เหล่มอง ก่อนที่ทันใดนั้นสายตาจะแผ่รังสีอันตรายออกมา “ฉันรับรองได้ว่าเขาชอบผู้หญิง” จันทรชาที่พิงอยู่ข้างประตูมองมาอย่างสนใจ “งั้นเหรอ?” ชนเทพที่กำลังจะพยักหน้า แต่เมื่อเห็นท่าทีของเศวยาก็ทำเอาหดคอเสียแทบจะทันที เศวยาเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า “ก็ถ้าไม่สนผู้หญิง จะเข้าไปดูเว็บไซต์สำหรับผู้ใหญ่ได้ยังไง แถมยังจะส่งรูปสาวๆให้กับนินัทธ์ดูอีก” จันทรชาออกเสียง “โอ” ออกมาเบาๆ ดูเหมือนเรื่องน่าสนใจจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเขาเท่าไหร่ ชนเทพไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆนี่มันความลับของพวกผู้ชายเลยนะ! เรื่องพวกนี้ผู้ชายทุกคนก็ต้องผ่านเรื่องเร่าร้อนพวกนี้มาหมด!คิดไม่ถึงเลยว่าไอ้คุณชายนินัทธ์จะปล่อยเรื่องนี้ให้ถึงหูคนอื่นเสียได้! หันกลับไปมองนินัทธ์ คนอย่างหมอนั่นดูจะไม่ใช่คนแบบนั้น คนที่ดูไม่ได้ใส่ใจกับอะไรเลยในชีวิต ดูยังไงก็ไม่ใช่คนที่จะมาพูดอะไรแบบนั้น! ชนเทพรู้สึกว่าไม่ว่าจะแก้ต่างอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้น ก็รีบใช้สายตาเศร้าสร้อยทันที หันใบหน้ากลับมาเอ่ยขึ้น “จริงๆแล้ว... จริงๆแล้วฉันก็แค่กลัวนินัทธ์เขาไม่เข้าใจแค่นั้นเอง เลยส่งรูปไม่กี่รูปไป...” ก็ว่าไป ก่อนจะรีบแถต่อ “แต่ทั้งหมดนี่ก็เพียงแค่เรียนรู้เรื่องสรีระทางร่างกายแค่นั้นแหละน่า!” เศวยายิ้มหวานราวกับดอกไม้ในสวน แต่สีหน้ากลับไม่แม้จะเปลี่ยน ก้มลงเข้าใกล้ใบหูของชายหนุ่มตรงหน้า “จะไม่มีการส่งขยะพวกนั้นให้นินัทธ์อีก” “แน่นอน ไม่มีทางแน่นอน!” ชนเทพทำได้แค่พยักหน้า มือก็แทบยกขึ้นมาสาบาน สุดที่รักในใจอย่างคุณนินัทธ์ เขาก็ทำได้แค่เล่นๆเอาจริงไม่ได้นั่นแหละ จันทรชาดูจะสนุกจนพอแล้ว บุหรี่ถูกพ่นออก ก่อนจะมองไปรอบๆตัว “ที่นี่ที่ไหน?” ชนเทพตอบกลับเธอด้วยอารมณ์ไม่ดีนัก “บ้านของเอฟไงเล่า!” “พอดีดูไม่ออก เป็นลูกสมุนคุณนินัทธ์นี่ก็กำไรงามดีเหมือนกันหนิ” “เอฟไม่ใช่ลูกสมุนใครทั้งนั้น!” ชนเทพรีบแย้งทันที “พวกเราเป็นผู้ติดตามของคุณนินัทธ์ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ลูกสมุน!” คนพูดอาจพูดโดยไม่ทันคิดแต่คนฟังนั้นจำนาน จันทรชาในฐานะนักข่าวเธอเข้าใจอย่าลึกซึ้ง จากคำพูดของชนเทพแน่นอนว่ามันก็ทำให้เข้าใจได้ไม่ยาก เพราะเบื้องหลังของนินัทธ์ไม่ธรรมดาแน่นอน จันทรชาจ้องมองไปยังเศวยา ที่สายตาดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่จ้องมองไปยังนินัทธ์ที่อยู่ไม่ไกล และเช่นกัน นินัทธ์ก็จ้องเธอเหมือนกัน สายตาทั้งสองคนที่กำลังจดจ้องกันอยู่ทำให้จันทรชายิ่งดูออกเข้าไปใหญ่ว่าเศวยาแทบจะไม่รู้จักอีกคนเลยจริงๆ ผู้ติดตาม... นินัทธ์เบื้องหลังจะเป็นยังไงนะ อำนาจ? องค์การ? ชุมชน? แก๊ง? เศวยาค่อยๆปรับสายตากลับมา ไม่ได้เดามั่วต่อไป บางทีนินัทธ์คงมีความคิดของเขา เธอเคยบอกไปแล้วว่าถ้านินัทธ์ไม่อยากบอกเธอก็จะไม่ถาม จันทรชาหรี่ตาก่อนจะหันร่างกายกลับเข้าไปเพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า “ช่างเถอะ ฉันอยากจะกลับแล้ว” เมื่อเห็นว่าอีกคนในที่สุดก็จะกลับแล้ว ชนเทพก็รู้สึกดีใจรีบผงกหัว “เดี๋ยวฉันไปส่ง!” “ไม่เป็นไร พอดีฉันมีเท้า” จันทรชาไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับพวกเขามากเกินไป แค่เรื่องที่ช่วยนินัทธ์เขียนข่าวก็เรื่องนึงละ จะมายุ่งเกี่ยวกับพวกนี้ก็เดี๋ยวจะเป็นอีกเรื่องนึงเอาเสีย เธอยังต้องการจัดการตารางงานที่แสนยุ่งของเธอด้วยตัวเธอเองคนเดียวอยู่ ถ้าเป็นนักข่าวไม่ได้ก็ไปเป็นนักเขียนสละ ก็พึ่งพาตัวเองไป จะทางไหนมันก็มีทางของมันนั่นล่ะ ชนเทพเม้มปากแน่น ใบหน้าเรียบเนียนเต็มไปด้วยความชัง เศวยาเดินมาอยู่หน้านินัทธ์ เงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า “นินัทธ์ ฉันกลับกับจันทรชาละกัน” เจ้าของชื่อคิดสักพักก่อนจะพยักหน้า “เดี๋ยวฉันไปส่ง” ทันทีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลายๆคนก็เริ่มออกจากตึกสูง เดินออกมาด้านนอกแล้วถึงพึ่งรู้ว่านอกจากชั้นนี้แล้ว ต่ำลงมาอีกสามสิบกว่าชั้นกลับมืดสนิท “ที่นี่ยังไม่ขายออกไปอีกเหรอ?” เศวยาเอ่ยถามขึ้น นินัทธ์ตอบกลับอย่างไม่เร่งรีบ “ไม่ได้รีบขาย” เศวยานิ่งไปเสียแทบจะทันที ไม่อยากจะเชื่อจนหลุดปากถาม “ตึกนี้ ของนายเหรอ?” นินัทธ์พยักหน้าเบาๆตอบกลับ จันทรชาใช้สายตามองเหตุการณ์ตรงหน้าก็ยิ่งทวีความอยากรู้อยากเห็นเพิ่มขึ้นไปอีก อย่างที่เศวยาพูดก็ไม่ผิดนัก พวกของจริงมันก็ย่อมมีมูลค่าเวลาขุดคุ้ย เดินเข้าไปยังลานจอดรถใต้ดิน เอฟรอบนรถอยู่แล้ว บนตัวไม่มีเสื้อคลุมดำ ทำเอาบางคนรู้สึกไม่ดีนัก ดวงตาเข้มนั่นเผลอสำรวจไปยังจันทรชา แต่เพียงแว๊บเดียวก็หลบตา ทำเป็นไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ จันทรชาขึ้นไปบนรถ ก่อนจะส่งยิ้มอย่างเป็นกันเองให้ “เฮ้ เสื้อคลุมนั่นเดี๋ยวฉันจัดการให้”