ตอนที่55 ผมไม่ขาย（2）

ต๭นที่55 ผมไม่ขาย（2） เอฟปิดปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร จันทรชายักไหล่ เธอเคยพูดไปแล้ว รับได้หรือรับไม่ได้มันก็แล้วแต่เขา เพราะเธอไม่ใช่พวกประเภทขัดความสุขความต้องการของชาวบ้าน เมื่อพาทั้งสองคนกลับถึงบ้านแล้วนั้น เอฟถึงพานินัทธ์ไปส่งทางเขตตะวันตก ก่อนจะลงจากรถนั้น เขาก็พูดอย่างใจเย็น “ตระกูลวรวงศ์คุณากรจะประชุมคณะกรรมการวันอังคารหน้า บอส จะให้เตรียมตัวให้ไหมครับ?” นินัทธ์ยังคงนิ่งเงียบ จนถึงเมื่อเปิดประตูลงจากรถถึงจะเอ่ยปาก “ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายก็ไม่จำเป็น” เอฟตอบกลับ “รับทราบครับ” บริวุตเคยมาหามิ้นอยู่ ทันทีที่พึ่งออกมาจากโรงพยาบาลก็ได้รับสายจากเศวยา ตามคำอธิบายของพี่สาวของเขา เขามาถึงอาคารสูงระฟ้าที่สร้างขึ้นใหม่ในเขตเมือง ยืนอยู่หน้าอาคารมองขึ้นมาและมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาของคน ยังอดคิดไม่ได้เลยว่าบางทีพี่สาวเขาอาจจะบอกที่อยู่ผิด ปลายเท้าค่อยๆเหยียบย่างเข้าไปภายใน ก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ไป ประตูลิฟท์ปิดอัตโนมัติและดึงเขาขึ้นไปย่างชั้นที่กะเกณฑ์เอาไว้ เมื่อถึงชั้นสามสิบเก้าประตูลิฟท์ก็ถูกเปิดออกบริวุตกระพริบตาปริบ เขาแหย่หัวออกไปด้านนอกทางเดินเงียบสงบและมีประตูสีดำด้านหน้าเท่านั้นเหมือนกับฉากในหนังสยองขวัญ “อึก” เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นก่อนที่เขาจะกลั้นใจก้าวออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะโทรศัพท์ของพี่สาวเขาก็สงสัยว่าเป็นความคึกคะนองของใครบางคน ยกมือขึ้นแล้วเคาะประตูอย่างลังเล หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งประตูก็เปิดออกและบริวุตก็มองบุคคลที่อยู่ข้างใน "เอ่อคุณคือ ... " เขาจำได้ว่าเขาเคยเห็นคนนี้ในโรงพยาบาลในวันผ่าตัด! เสื้อคลุมสีดำในเวลานั้นได้รับความสนใจเพียงพอและแม้อยากจะลืมมันก็ยากยิ่งนัก! เอฟมองสำรวจคนตรงหน้า ใบหน้าไม่ได้แสดงออกใดๆ “เข้ามา” “เอ่อ...” บริวุตคิดไม่ออกจริงๆว่าจริงๆแล้วพี่สาวเขาคิดจะทำอะไร? ทำไมถึงต้องให้เขาถ่อมาถึงนี้ ห้องรับแขกค่อนข้างใหญ่ บริวุตมีท่าทีสนใจตั้งแต่ที่ก้าวเท้าเข้ามา มองไปรอบๆ ในเวลานี้ชายหนุ่มรูปงามที่มีผ้าคลุมศีรษะสีเขียวออกมาจากห้องนอนและต่างหูรูปสี่เหลี่ยมที่หูซ้ายของเขาเปล่งประกายเขายืดตัวและหาวว่า "เอฟ เขามาแล้วเหรอ?" “ครับ” เอฟตอบกลับ “ส่งต่อให้ท่านเลย” ก่อนจะหันพาตัวเองเข้าห้องไป ชนเทพเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับบริวุต นัยน์ตากลมจ้องแน่นิ่ง มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าจนบริวุตนั่งอยู่ไม่สุขอยู่บนโซฟา และอีกความรู้สึกที่ตัวเองเหมือนโดนพี่สาวตัวเองหลอกมาขายอย่างไงอย่างงั้น เขาส่งรอยยิ้มทื่อๆมา ก่อนจะถามอย่างเกรงใจ “รบกวนถามหน่อยนะครับ พี่สาวผมล่ะ? เอ่อ ผมหมายถึงเศวยาน่ะ คือเธอเป็นคนนัดผมให้มานี่” “ฉันรู้ๆ” ชนเทพโบกมือและตอบกลับอย่างไม่เป็นทางการ “เธอส่งนายให้พวกฉันละ” ทันทีที่ได้ยินบริวุตก็โมโหแทบจะทันที นี่พี่สาวเขาขายเขาจริงๆเหรอเนี่ย?! เขากระโดดขึ้นไปบนโซฟาโพล่งออกมาโดยไม่คิดอะไรอีกต่อไป "ไม่ว่าเธอได้ไปเท่าไหร่ แต่ให้ตายยังไงผมก็ไม่ขาย!!" ชนเทพนิ่งไปสักพักก่อนจะหัวเราะออกมาระลอกใหญ่ “ฮะฮะ นี่นายคิดว่าพวกฉัน... ฮ่าๆ...” ยิ่งเห็นอีกฝ่ายหัวเราะแบบนั้น ก็ยิ่งทำเอาบริวุตยิ่งยัวะ หัวเราะพอแล้ว ชนเทพก็เปลี่ยนสีหน้ากลับมาแทบจะทันที “นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป นายก็ถือว่าเป็นผู้ติดตามเรา แม้ว่านายจะกลายเป็นอากาศ ก็ไม่สามารถหนีจากกฎของเรา อย่างไรก็ตามถือว่านายดวงยังดีที่ทำให้คนอย่างคุณนินัทธ์ก้มหัวได้!” เขาพูดโดยไม่ได้มองใคร ราวกับร่างเวลาทำงานเข้าสิง ทำเอาคนที่ถูกพูดถึงนิ่งอึ้งไป “เอ่อ หมายความว่ายังไง?” ชนเทพไม่ได้อธิบาย แต่กลับตอบกลับมายังเรียบๆ “ฟังดีๆนะ ตระกูลวรวงศ์คุณากรส่งงานให้นายทำ และมันออกมาได้ดีก็ถือว่าเข้าร่วมกลุ่มเป็นทางการละ” บริวุตเข้าใจว่าคำว่า ตระกูลวรวงศ์คุณากรที่อีกคนว่าหมายถึงคนที่ชื่อนินัทธ์ แต่ก็ยังถามอย่างคนไม่เข้าใจ “อะไร?” “อยู่ข้างๆพี่สาวของคุณ” "……" ชนเทพเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ดูจะไร้ประโยชน์สำหรับงานนี้ “ถ้ามีผู้ชายที่น่าสงสัยรอบตัวนาย นายต้องรายงานความลับทันทีทุกที่ทุกเวลา นี่คือภารกิจของนาย เข้าใจฉันไหม?” เมื่อบริวุตถูกส่งมา เขาถึงจะรู้สึกได้ว่าพวกตระกูลวรวงศ์คุณากรกลัวพี่สาวเขาโกง! เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แค่ช่วยคุณนินัทธ์ตามดูพี่สาวตัวเองก็สร้างรายได้ซะละ แบบนี้มันจะง่ายเกินไปละมั้ง! แค่นี้เขาก็พอเดาได้แล้วว่าจริงๆแล้วคนที่โดนขายน่ะไม่ใช่เขาแต่เป็นเศวยาต่างหาก! เมื่อบริวุตออกไปแล้ว เอฟก็เดินออกมาจากห้อง ชนเทพรีบตามไปทันที “เอฟ!” เอฟยื่นมือออกไปผลักอีกคนให้ห่างออกไป ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เขาเป็นยังไงบ้าง?” “เหอะๆ เด็กนี้ก็ง่ายๆดี เก็บไว้พิจารณาก็ได้” ชนเทพใช้คำพูดข่มให้ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า แม้ที่จริงแล้วพวกเขาสองคนจะอายุไม่ต่างกันเท่าไหร่ “มีอะไรคืบหน้าบ้างไหมจรินทร์?” ชนเทพส่ายหัว “ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอหนีไปไหนแล้ว” เอฟคิดสักพัก “บางที เธออาจจะถึงตั้งแต่เช้าเลยก็ได้” ชนเทพนิ่งคิด ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้สักทีเดียว ว่าแล้วก็ยิ้มออก “งั้นพวกเราก็รอจนกว่าเธอจะโผล่มาเองละกัน!” ความมืดในห้องสมุดมีเพียงแสงสว่างสีฟ้าจางๆจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ธนเทพนั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาเหลือบมองค้างอยู่ที่ภาพเบลอในกล่องสนทนาทางวิดีโอบนหน้าจอ มันก็เป็นเพียงแค่เงาร่างจางๆที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เสียงที่ออกมาก็โดนดัดแล้วเรียบร้อยแล้ว เสียงแหบแห้งก็ค่อยๆปรับให้รับดูนุ่มนวน “ของที่นายอยากได้ ส่งไปที่เมลล์ของนายแล้ว อย่าลืมชำระเงินงวดสุดท้ายด้วยล่ะ” “ฉันต้องการตรวจสอบสินค้าก่อน” ธนเทพจับเม้าส์อย่างเงียบ ๆ และเข้าไปในกล่องจดหมายเพื่อเปิดอีเมลจากอีกฝ่ายยิ่งคิ้วของเขาตึงขึ้นเขาถามด้วยความประหลาดใจว่า "คุณแน่ใจเหรอ?" อีกฝ่ายไม่พอใจ "นายสงสัยความสามารถของฉันหรือไม่?" ธนเทพไม่ได้ถามอะไรต่อ เป็นเพราะเขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่เป็นสองรองใครในอุตสาหกรรมนี้ดังนั้นเขาจึงลงทุนอย่างหนักในการสืบสวนคุณนินัทธ์ แม้ว่าความจริงอยู่ตรงหน้าเรา แต่ผลลัพธ์นั้นช่างเหลือเชื่อจริงๆ