ตอนที่ 57 เหลือเชื่อ（2）

ต๭นที่ 57เหลือเชื่อ（2） “เธอชอบเขา?” จันทรชาขว้างลูกระเบิดขนาดใหญ่ออกมาทันที. อาจเป็นโรคจากการทำงานของนักข่าว เธอเลยไม่ชอบอ้อมค้อม บริวุตตื่นตัวทันที แกล้งทำเป็นอ่านนิตยสารไม่สนใจ แต่หูได้ตั้งตรงมาก คนกาแฟในมือ เศวยากระพริบตาถี่ๆ แววตาที่ปิดลง รำพึงเสียงต่ำ ราวกับว่ากลับไปสู่ช่วงเวลาที่ยาวนาน เธอค่อยๆพูด “ฉันไม่รู้ว่ามันหมายถึงชอบไหม ฉันแค่รู้ว่า ฉันไม่อยากเห็นใครมารังแกเขา ไม่อยากเห็นว่าเขาถูกละเลย ยิ่งไม่อยากเห็นเขาเสียใจ......” ชาติที่แล้ว เธอคิดไปเองว่ารักอย่างหมดใจ แต่กลับบาดเจ็บสาหัส แม้แต่ศักดิ์ศรีก็ไม่เหลือ ชาตินี้ เธอไม่พูดถึงความรักอย่างง่ายดาย แต่อยากเอาพละกำลังทั้งหมดมาปกป้องชายหนุ่มที่เคยถูกเธอทำร้ายสาหัส บาดเจ็บไปทั้งตัวคนนั้นเสียมากกว่า...... จันทรชาจ้องมองเธอไม่กี่วินาที ยิ้มมุมปากขึ้นทันที “คุณหนูเศวยาหัวใจแอบมีคู่หมายแล้ว ข่าวนี้อาจทำให้ฉันกลับสู่สำนักพิมพ์ได้อีกครั้ง” เศวยาหัวเราะออกมา “ถ้าทำให้เธอกลับไปได้ งั้นฉันก็ยอมเสียสละครั้งหนึ่ง!” “เธอก็รู้ว่า ฉันไม่เคยเขียนข่าวปลอม” จันทรชามองเธออย่างยิ้มเยาะๆ ในคำพูดแฝงด้วยความหมายบางอย่าง เศวยานึ่งไปชั่วครู่ ค่อยๆเผยรอยยิ้มที่สดใสออกมา แววตาโปร่งแสงสดใส “กล้าที่จะให้เธอเขียน ฉันก็ไม่ให้ข้อมูลเท็จแน่นอน” ในที่สุดก็ได้คำตอบที่อยากได้ จันทรชายกคิ้วขึ้นอย่างสนุก “เศวยา เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ” สาวสังคมที่แค่ชอบเที่ยวเดินไปมาระหว่างหนุ่มหล่อทั้งหลายในแต่ก่อน ถึงกลับยอมเสียสละให้ผู้ชายคนหนึ่ง อย่างไม่ขอค่าตอบแทนใดๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่า เศวยาในตอนนี้ จะถูกใจเธอมากกว่า ทันใดนั้น บริวุตที่อยู่ข้างๆลุกขึ้นมากะทันหัน “พี่ ผมไปเข้าห้องน้ำ”ทิ้งคำพูดไว้ก็ก้าวเท้าใหญ่เดินไป ทั้งสองต่างก็ไม่ได้ใส่ใจเขา พูดคุณเรื่อยเปื่อยกันต่อไป นอกจากเวลาทำงานแล้ว จันทรชาไม่ใช่คนที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่น เมื่อได้เข้าใจความรู้สึกของเศวยาแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดมากกว่านี้ เป็นเพื่อนกัน ก็จะสนับสนุนอย่างเงียบ ๆ ถึงแม้นินัทธ์คนนี้ยังไม่รู้ตัวตนที่แน่ชัด แต่ว่า ตัดสินจากความมุ่งมั่นเสมือนบ้าคลั่งที่เขามีต่อเศวยา เขาจะไม่ทำร้ายเธอ บริวุตรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำชาย แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ รับสายที่ยังอยู่ระหว่างการโทร หัวเราะแหะๆ “คุณนินัทธ์ คุณได้ยินหมดแล้วใช่ไหม?” อีกฝ่าย ได้ส่งเสียงทุ้มต่ำออกมา “อืม” เบามาก เช่นฝันดั่งลวง เหมือนอารมณ์ในใจเขาตอนนี้ จริงๆเท็จๆ เสมือนอยู่ในความฝัน เศวยาของเขายอมรับเองแล้ว ยอมรับว่าเธอ......ชอบเขา...... ตอนที่บริวุตกลับมา ก็ยิ้มไม่หยุด ดูมีความสุขความ เศวยาถามขึ้นอย่างสงสัย “เก็บเงินได้เหรอ?” บริวุตยิ้มแต่ไม่พูดอะไร แต่ภายในใจได้ร้องตะโกนอย่างตื่นเต้น เขาจะไม่บอกพี่สาวแน่ ว่าเงินเดือนของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่า! ออกจากร้านกาแฟ จันทรชากลับบ้านโดยตรง บริวุตจะไปโรงพยาบาลดูแลมิ้น ก่อนจะไป เขาย้ำขึ้นอย่างเป็นห่วง “พี่ พี่ต้องกลับบ้านทันทีนะ!” “รู้แล้วหน่า” เศวยารำคาญ เดินได้สองก้าว บริวุตหันหน้ากลับมาอีก “ผมจะโทรกลับบ้านเช็คเลยนะ!” “เรื่องมาก” เศวยาไม่สนใจเขาอีก ผลักเขาเข้าแท็กซี่ “รีบไปดูแลมิ้นของนายเถอะ!” เศวยาเดินคนเดียวบนถนน สมองได้คิดถึงนินัทธ์อย่างควบคุมไม่ได้ ไม่รู้ว่าเวลานี้ เขากำลังทำอะไรอยู่ คิดอยู่ เธอก็อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา อยากจะส่งข้อความถึงเขา ทันใดนั้น ก็มีคนมาชนกระแทกที่หลังอย่างจัง ชนจนเธอตัวเซถลา เศวยาคุมสมดุลร่างกายไว้ จ้องเขม็งไปที่คนเลินเล่อที่หายตัวไปอย่างรวดเร็วในฝูงชน บ่นเสียงต่ำไม่กี่คำ ก็ก้มหน้าค้นกระเป๋าอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นก็พบว่า มือถือเธอหายไปแล้ว...... น้าลิลลี่สังเกตสีหน้าของคุณชายอย่างละเอียด อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย “คุณชาย เรื่องอะไรทำให้ดีใจขณะนี้?” แม้นินัทธ์ยังคงเหมือนเดิน ที่เฉยเมยไม่สนใจทุกเรื่องราว แต่น้าลิลลี่อยู่ข้างกายเขามานาน ก็ย่อมที่จะดูออก มุมปากของเขายกขึ้นตลอดเวลา ปกติดวงตาที่เสมือนปกคลุมด้วยหมอกเป็นชั้นๆ ในตอนนี้เหมือนโดยส่องแสงสว่างทันที ดูเป็นประกายแวววับ ช่างสวยงามนัก นินัทธ์นั่งอยู่บนบันไดในสวนหลังบ้าน จ้องมองแต่โทรศัพท์ หลังจากเมื่อกี้ที่ได้รับสายจากบริวุตเสร็จ เขาก็นั่งอยู่ที่นี่ตลอด ไม่เคยขยับไปไหน “รอสายของคุณหนูเศวยาหรือคะ?”น้าลิลลี่หยอกเขาไม่พูดเช่นเคย แววตาที่ดูโทรทัศน์นั้น ซาบซึ้งอบอุ่น คำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ ยังสะท้อนติดอยู่ในสมองเป็นเวลานาน ดูสภาพคุณชายแล้ว น้าลิลลี่ปิติยินดีอย่างยิ่ง โชดดีที่มีคุณหนูเศวยา ไม่ต้องพึ่งพากองยาอีกต่อไป อาการของคุณชาย ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ได้ดูเพียงแต่การ์ตูน ไม่ขังตัวเองไว้ในห้องตลอดทั้งวัน ยังออกมาเดินเล่นเป็นครั้งเป็นคราว เป็นเช่นนี้ต่อไป คุณชายก็จะหายเป็นปกติในไม่ช้า! น้าลิลลี่ก็มีความสุขตามไปด้วย ไม่รบกวนเขาอีก ยิ้มกริ่มออกไป นินัทธ์ก้มหน้าลง ปลายนิ้วถูสัมผัสโทรศัพท์ที่เธอซื้อให้ เหมือนลูบสัมผัสผิวที่เรียบเนียนของเธอ ริมฝีปากสวยยกขึ้นเล็กน้อย อยากจะเจอเธอทันที......ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่พบเจอเธอ ฟังเสียงของเธอก็พอ เหมือนสัมผัสถึงความปรารถนาของเขา ทันใดนั้นมีเสียงเตือนข้อความ “ติ๊ก ติ๊ก” ดังขึ้นจากมือถือ นินัทธ์แววตาสว่างขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที เปิดข้อความดู คือเศวยาส่งมาอย่างที่หวัง