ตอนที่58 ชะตาที่ถูกทอดทิ้ง（1）

ต๭นที่58 ชะตาที่ถูกทอดทิ้ง（1） เธอบอก เธออยากเจอเขา...... ตรงหน้าปรากฏร่างงดงามของเธอขึ้นมาในทันใด มองดูเขาด้วยความออดอ้อนเอียงอาย...... นินัทธ์ลุกขึ้นรวดเร็ว หันหลังแล้วรีบเดินออกไป “อุ้ย คุณชาย คุณจะไปไหนคะ?” น้าลิลลี่รีบดึงตัวเขาไว้ “เตรียมรถ” นินัทธ์แววตารีบร้อน แต่ก็เก็บซ่อนร่องรอยของความสุขไม่มิด น้าลิลลี่ดูอยู่ในสายตา ทันใดนั้นก็ส่งเสียง“อ๋อ” ออกมา ถามด้วยรอยยิ้ม “ไปพบคุณหนูเศวยา?” ได้คำตอบจากสีหน้าคุณชายที่แสดงออก น้าลิลลี่พูดด้วยรอยยิ้ม “ได้ๆๆ น้าให้คนขับรถพาคุณไปเจอคุณหนูเศวยาตอนนี้เลย” ในเวลาเดียวกัน เศวยาเดินออกจากสถานีตำรวจอย่างคับอกคับใจ ผลลัพธ์ไม่ต่างจากที่เธอคาดไว้ ไปแล้วก็แค่ได้บันทึกประจำวัน ความน่าจะเป็นที่จะจับขโมยที่เอาโทรศัพท์ไปนั้น มีน้อยถึงน้อยมาก แต่เธอก็ยังไปแจ้งความเพื่อคาดหวังกับความหวังริบหรี่นั้น เพียงเพราะว่า มือถือนั้น คือนินัทธ์ที่ซื้อให้เธอ เธอหวงนัก เธอหงุดหงิดโทษตัวเองที่ประมาทเกินไป นี่คือของขวัญชิ้นแรกที่นินัทธ์มอบให้เธอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มอธิบายยังไงกับนินัทธ์...... มาถึงสถานที่ที่คุณชายจะมา รอบข้างมีแต่บ้านร้างที่จะต้องรื้อถอน กำแพงเก่าทรุดโทรมได้เขียนคำว่า “รื้อ” ไว้ มีคนไม่มากที่ยังอาศัยอยู่ที่นี่ ดูแล้วเปล่าเปลี่ยวไม่น้อย เมื่อรถแล่นไปที่ทางเล็กๆด้านหน้า ถูกเศษซากที่กองอยู่ทั้งสองข้างขวางทางไว้ คนขับรถไม่เข้าใจว่าคุณชายจะมาที่นี่ทำไม อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย “คุณชาย แน่ใจหรือครับ ว่าเป็นที่นี่?” นินัทธ์ตวัดสายตาชั่วครู่ เปิดประตูลงรถ “นายกลับไปก่อน” ทิ้งประโยคนี้ ก็เดินก้าวใหญ่มุ่งไปข้างหน้า “คุณชาย? คุณชาย......”คนขับรถตะโกนเรียก กลัวว่าคุณชายจะได้รับอันตรายใดๆ อยากวิ่งไปตาม แต่ก็ไม่สามารถทิ้งรถไว้ที่นี่ได้ ช่วงที่ตัดสินใจสับสน ร่างของนินัทธ์ได้หายไปในทางเลี้ยวหัวมุม...... ดวงตาที่ไม่แยแสของเขา ยากที่จะซ่อนหัวใจที่สั่นไหว หลังจากได้ยินความรู้สึกที่แท้จริงของเศวยา ด้วยหูของตัวเอง ทั้งหมดที่ใจต้องการคือการได้เห็นเธอ เห็นเธอทันที เศวยาของเขา เศวยาที่เป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ เดินผ่านทางลัด เห็นตึกสองชั้นที่ถูกทิ้งร้าง อย่างที่เศวยาพูดไว้ในข้อความที่ส่งมา นินัทธ์ไม่คิดที่จะลังเลสักนิด เดินตรงเข้าไปในตึก ผลักประตูเหล็กที่เป็นสนิมออก แสงด้านในสลัว หน้าต่างถูกปิดด้วยไม้กระดาน มีแสงส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย นินัทธ์มองไปรอบๆ เดินเข้าไป ทันใดนั้น กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยได้พุ่งเข้าสู่จมูก นินัทธ์นิ่งเงียบชั่วขณะ หยุดชะงักทันที ความวิตกกังวลพาดผ่านเข้ามาในแววตาอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานนัก จิตใจแข็งแกร่งแน่วแน่ที่อยากเจอเศวยา ได้ระงับความวิตกกังวลนี้ เขายังคงเดินต่อไปข้างหน้า แต่ทันใดนั้น ประตูเหล็กใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเขา ก็กระแทก”ปั๊ง”ปิดลง แสงไฟในห้องก็สว่างขึ้นทันทีในเวลาต่อมา นินัทธ์หรี่ตามอง เมื่อเขาชินกับแสงสว่างในห้อง สามารถเห็นข้างในอย่างชัดเจน มันเหมือนกับถูกช็อตด้วยไฟฟ้าหมื่นโวลต์ ร่างกายแข็งทื่อยืนนิ่งเฉยอยู่กับที่ ม่านตาขยายหดตัวอย่างรวดเร็ว เขากำลังอยู่ในห้องโถงที่กว้างประมาณร้อยกว่าตารางเมตร พื้นซีเมนต์ผนังสีขาว มีโต๊ะปิงปองอยู่ทางซ้ายมือ ด้านข้างคือโต๊ะไพ่นกกระจอก โต๊ะเล็กอีกใบมีหมากรุกหลากหลายวางอยู่บนโต๊ะ ทางด้านขวามือ จะเป็นชั้นวางหนังสือสองแถว โซฟาหนึ่งตัว...... ฉากนี้ มักจะปรากฏในฝันร้ายของเขา ทันใดนั้น ทีวีที่แขวนกลางอากาศที่อยู่ตรงหน้าก็ถูกเปิดออก ข้างในกำลังเล่นการ์ตูน เสียงร่าเริงสนุกสนาน ปกคลุมทั้งห้อง แปลกผิดปกติยิ่งนัก เมื่อเห็นอย่างนี้ นินัทธ์เบิกตากว้างทันที หน้าอกกระเพื่อมอย่างรวดเร็ว หายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อเย็นบนหน้าผาก เริ่มที่จะหยดไหลลงมาตามใบหน้า ในทันใดนั้น ประตูห้องตรงข้ามได้เปิดออก ชายร่างสูงใหญ่สวมเสื้อคลุมสีขาวสองคน ได้เดินออกมา สวมหน้ากากอนามัยบนใบหน้า ลากผู้หญิงชุดกระโปรงยาวสีขาวออกมาจากด้านใน ผู้หญิงปล่อยผมยาวที่ยุ่งเหยิง ปิดบังใบหน้าไว้ ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต กรีดร้องอย่างโหยหวน “อ๊าก......อ๊าก......” ในเสี้ยวเวลาที่เห็นเธอ หัวใจของนินัทธ์ เหมือนถูกกระแทกอย่างรุนแรง สมองว่างเปล่า นึกคิดไม่ได้ เคลื่อนไหวไม่ได้ เหมือนหุ่นเชิดที่ถูกตอกแน่น ในหูมีแต่เสียงกรีดร้องโหยหวนของผู้หญิงสะท้อนอยู่ ชายทั้งสองรำคาญ ถึงกลับเอากระบองไฟฟ้าออกมา ช็อตตามตัวของหญิงสาว หลังจากถูกช็อตไปสักพัก หญิงสาวก็ได้ล้มลงกับพื้น ร่างยังคงชักกระตุกไม่หยุด ไม่ดิ้นรนไม่ร้องโหยหวนอีก ปล่อยให้พวกเขาเอาของเหลวเย็นที่บรรจุไว้ในเข็มฉีดยา ฉีดเข้าไปในร่างเธอ...... นินัทธ์ยืนอยู่กับที่ จ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ลมหายใจระรัวเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สมองเริ่มสับสน กล่องแพนดอร่าที่ถูกเก็บซ่อนในก้นบึ้งของหัวใจ ถูกเปิดในทันที ภาพแต่ละตอนในอดีตที่นับไม่ถ้วน แพร่กระจายไปทั่วทุกทิศเหมือนโรคระบาด เวลานี้ ผู้หญิงที่นอนอยู่บนพื้น ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าที่ถูกผมดำปกปิดไว้ ดูไม่ออกสีหน้าอารมณ์ ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะแปลกๆของเธอ แล้วก็ ยื่นมือมาให้เขา เสียงที่กำลังแหบ “ นินัทธ์...... นินัทธ์......เข้ามาสิ เข้ามา ไปพร้อมกับแม่ดีไหม? เข้ามา......เข้ามาหาแม่......” เสียงที่เธอร้องเรียก ดั่งมนต์คำสาป สะท้อนวงเวียนไปมาอยู่ในหูของนินัทธ์ แววตาของนินัทธ์ดุเดือดบ้าคลั่งมากขึ้น เส้นแดงที่กระหายเลือด กำลังจะปกคลุมตาทั้งคู่ เขาขยับริมฝีปากอย่างยากลำบาก แต่กลับส่งเสียงออกมาไม่ได้แม้แต่คำเดียว หญิงสาวนอนกองอยู่กับพื้น คลานเข้าหาเขาอย่างช้าๆ มือลากมากับพื้น เล็บยาวได้ส่งเสียงที่แสบแก้วหูออกมา “เข้ามา......แม่พาลูกไปที่ที่สวยงาม...... จะไม่มีใครมาทำร้ายเราอีก...... เข้ามาสิ......นินัทธ์ ลูกไม่เชื่อฟังคำพูดของแม่แล้วใช่ไหม?”