ตอนที่59 ชะตาที่ถูกทอดทิ้ง（2）

ต๭นที่59 ชะตาที่ถูกทอดทิ้ง（2） ความจริงกับฝันร้าย เริ่มต่อสู้อย่างดุเดือดในหัวสมองเขา ภาพที่ทำลายล้างเหล่านั้น เหมือนว่าได้ตื่นขึ้นมาในทันที ปรากฏต่อหน้าเขาอย่างต่อเนื่อง เวลาผกผัน เสมือนเขาได้กลับไปในโรงพยาบาลจิตเวชนั้นอีกครั้ง สถานที่นั้นได้ดำรงชีวิตมาตั้งแต่แรกเกิด เหมือนดั่งนรก ลุกไหม้เปลวไฟที่ชั่วร้าย เผาผลาญกลืนกินวัยเด็กของเขาอย่างไร้ความปรานี และผู้หญิงที่สวมแต่ชุดกระโปรงยาวสีขาวในความทรงจำ จะยืนอยู่ข้างหน้าเขาด้วยรอยยิ้มที่หวานหยด นั่งลงเสมอเขา กระซิบเบาๆกับเขาที่ยังเด็กว่า “นินัทธ์ ไปจากโลกที่โสโครกนี้ พร้อมกันแม่กับเถอะ เราจะไม่ถูกแยกจากกันตลอดไป ไม่มีใครสามารถแย่งลูกไปจากแม่ได้อีก......” “ทำไมแกไม่สามารถช่วยแม่รั้งผู้ชายคนนั้นไว้ได้? แกมันไร้ประโยชน์ ฉันคลอดแกออกมาทำไม? ขยะ แกมันขยะ! ไร้ประโยชน์ ทุกอย่างเป็นเพราะแกไม่มีประโยชน์ ฉันทำไมถึงคลอดขยะอย่างแกออกมา?!” “นินัทธ์......นินัทธ์......ถูกคนรังเกียจ ถูกคนทอดทิ้ง......เหอะๆ...... ถูกคนทอดทิ้ง......ฮ่าๆ......” ต่อจากนั้นมา เขาถึงรู้ว่า เขา......ถูกกำหนดชะตาแล้วว่า จะต้องถูกทอดทิ้ง ความทรงจำ เป็นเหมือนมือของปีศาจ ค่อยๆล้วงเข้าไปในหัวสมองเขา......นินัทธ์เจ็บปวดจนคลุมหัวกรีดร้อง ชนกำแพงอย่างบ้าคลั่ง ต้องการขับไล่มือชั่วร้ายที่กำลังก่อการร้ายนั้นออกไป! และในเวลานี้ ประตูอีกบานก็ได้เปิดออก ชายวัยกลางคนที่อ้วนเล็กน้อย ได้เดินออกมาจากด้านใน สวมหน้ากากอนามัย กับแว่นตาขอบดำ เดินอย่างช้าๆไปทางนินัทธ์ ที่กำลังเจ็บปวดทรมานอย่างรุนแรง “เด็กดีของฉัน ถึงเวลาอาบน้ำแล้ว จะต้องไปกับอาแล้วนะ” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย นินัทธ์ ยืนอยู่ที่นั่น หยุดชนกำแพงด้วยหัวของตัวเอง อย่างแข็งทื่อ อย่างช้าๆ เขาหันหน้ากลับมา แววตาที่แดงสดเสมือนเลือด ดุเดือดจนทำให้คนอึ้ง ราวกับถูกปีศาจภายในครอบงํา นินัทธ์ในเวลานี้ บ้าคลั่ง กระหายเลือด โหดเหี้ยม สับสน ชายกลางคนตกใจผงะหงาย ไม่กล้าที่จะเดินหน้าต่อ ยังคงที่จะพูดปลอบโยน “เอ่อ......ไปอาบน้ำกับอาดีไหมเอ่ย?” นินัทธ์หัวเราะ “เหอะๆ” ขึ้นมาทันที เสียงทุ้มลึกที่สยอง ทำให้ชายกลางคนรู้สึกหนาวจนตัวหนาวสั่น ถอยหลังกลับอย่างควบคุมไม่ได้ นินัทธ์เอียงคอจ้องเขม็งเขา “คนตาย ยังคงอาบน้ำหรือ?” ชายกลางคนตกใจ กรีดร้องเสียงหลง รีบหันหลังวิ่งกลับ นินัทธ์ไม่ได้ไล่ตาม แต่ได้ใช้ดวงตาที่ขุ่นมัวบ้าคลั่ง ตวัดไปรอบ ๆ อย่างละเอียด สมองที่ว่างเปล่า จำความตั้งใจเดิมของการมาที่นี่ไม่ได้แล้ว ลืมว่าผู้หญิงที่เกลียดเขาจากไปได้อย่างไร ยังลืมว่าเขาจากไปอย่างไร แต่เขาไม่อาจลืมทุกวันเวลาที่เคยอยู่ที่นี่ ทุกนาที ทุกวินาที สำหรับเขาแล้ว ล้วนเป็นการทรมานที่เจ็บจนชา กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายที่สั่นสะเทือนไม่หยุดหลังจากไฟฟ้าช็อต ดวงตาที่เยือกเย็นและโหดร้ายทุกรูปแบบ หลังจากที่เขาเข้าใจความหมายของเวลา คำจำกัดก็คือ ไม่มีที่สิ้นสุด ที่แท้ ภัยพิบัติล้มล้างไม่ได้ แต่จะวนซ้ำกลับมาอีก เขาย้ำวนอยู่กับวันเวลาที่คลุมเครือนั้น ย้ำวนกับความเก็บกดที่แทบหายใจไม่ออก......เมื่อเขาคิดว่าสามารถมีอากาศที่อิสระแล้วนั้น กลับพบว่า เขาไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไป ปวดหัวแทบจะระเบิด เขานั่งตัวลง คลุมหัวด้วยความเจ็บปวด ความทรงจำมากมายที่อยากจะลืม ได้กระโจนพุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว โจมตีเส้นประสาทที่ตึงเครียดและเปราะบางอย่างต่อเนื่อง และแล้ว ก็พุ่งเข้าสู่เขตแดนนั้น กลายเป็นคลื่นกระแทกแรงสูง รุกล้ำเข้าไปในทุกดินแดน! นินัทธ์คำรามเสียงต่ำ สองมือคลุมหัวไว้ คุกเข่าอยู่บนพื้น เสียงคำรามสะเทือนให้หลังคาสั่นไหวเล็กน้อย “เหอะๆ” ชั้นบนหัวเราะเสียงต่ำ เหมือนชื่นชมความเจ็บปวดของเขาอย่างพอใจ ธนเทพเดินลงมาจากชั้นบน ก้าวเท้าเดินอย่างสง่างาม เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองของผู้ชนะ “นินัทธ์ ได้ย้อนกลับไปห้วงเวลาเก่าๆ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?” ตอนนี้นินัทธ์เจ็บปวดมากจนไม่อาจรับรู้โลกภายนอกได้ กักขังตัวเองไว้ในเหวลึกแห่งความเจ็บปวด ยิ่งดิ้นรนมากเท่าไหร่ ยิ่งย่ำลึกลงไปมากเท่านั้น ธนเทพเดินลงมา มาถึงตรงหน้าเขา ตาเยือกเย็นหรี่มอง มองลงไปชายที่คุกเข่าข้างเท้า ความเย็นชาที่มุมปาก ค่อยๆเผยออกมา “ที่นี่ เต็มไปด้วยความทรงจำ ช่างเป็นสถานที่ที่ดีเสียจริงๆ ” นินัทธ์เจ็บปวดจนใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวไปหมด คลุมหัวไว้ อดไม่ได้ที่อยากผ่ามันออก อยากจะโยนตัวการข้างในที่ทรมานเขาออกไปให้พ้น เขากำลังจะลืมว่าเขาเป็นใคร ลืมว่าใครคือใคร ธนเทพจ้องมองเขา พูดออกมาทีละคำ “นายมันเหมาะกับสถานที่แบบนี้! จะให้ดี ไม่ต้องออกมาอีกตลอดกาล! เพราะในตัวนาย มีเลือดโสโครกของชนิดพครึ่งหนึ่ง หลั่งไหลอยู่ บาปกรรมของพวกนาย ไม่มีใครแทนได้!” พูดจบ หัวเราะเยาะ “บางครั้ง โรงพยาบาลบ้าน่าจะเป็นจุดจบที่ดีที่สุด สำหรับนาย” ฟังไม่ชัดว่าเขากำลังพูดอะไร นินัทธ์ได้ส่งเสียงร้องเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับว่ากำลังขอความช่วยเหลือ “เศวยา......เศวยา......” เธอคือใคร? เขาจำไม่ได้ชั่วขณะ จำได้เพียงในจิตใต้สำนึก เศวยาสามารถช่วยเขาได้ เศวยาสามารถพาเขาออกไปได้ เศวยาไม่ทอดทิ้งเขาแน่น