ตอนที่ 60 มนต์คำสาป（1）

ต๭นที่ 60 มนต์คำสาป（1） ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนั้นออกมาจากปากของนินัทธ์ ธนเทพหลับตาแน่น รังสีโทสะส่องทั่วทิศ คั่นกลางระหว่างลมหนาวเย็นเฉียบ อดไม่ได้ที่อยากจะทะลุผ่านคนตรงหน้า เขาหัวเราะเยาะทันที “นายนึกว่า เศวยาเข้าใกล้นาย เป็นเพราะรักนายจริงๆเหรอ? เหอะๆ นินัทธ์ นายไร้เดียงสาเกินไป” นินัทธ์ตัวแข็งทื่อ แม้ว่าหัวยังคงเจ็บปวด เหมือนจะตายในไม่ช้า แต่ว่า เขากลับเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาที่วุ่นวาย เผยถึงความสับสน ธนเทพยิ้มขึ้นมุมปาก นั่งลง อยู่ในระดับสายตาของเขา “จะบอกความลับให้นาย” เขาขยับเข้าใกล้ ชิดกับหูของเขา “เธอเป็นคนที่ฉันตั้งใจจัดให้อยู่ข้างกายนาย” นินัทธ์สีหน้าขาวซีด หน้าผากที่เพิ่งชนกระแทก เริ่มซึมเลือดออกเป็นจำนวนมาก ริมฝีปากที่งดงามได้เหี่ยวแห้งลง ชีวิตชีวาในวันวานได้จางหายไป เขาเพียงแค่นิ่งอึ้ง จ้องมองเขาอย่างนิ่งอึ้ง แววตาพาดผ่านความอ้อนวอน ขอร้องเขาอย่าบอกความจริงออกมาให้ดูน่าสมเพชเช่นนี้ ขอร้องเขาอย่าเอาแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของเธอจากไป ขอร้องเขาคืนเศวยาของเขากลับมา...... ธนเทพหัวเราะแล้ว เสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ “ฮ่าๆ......นินัทธ์ นายกำลังขอร้องฉันหรือ?” เย็นชาเหมือนน้ำแข็งตลอดเวลา ไม่เคยที่จะเห็นใครอยู่ในสายตา ถึงกลับต้องขอร้องเขา มันช่างดูตลกสิ้นดีไม่ใช่หรือ? “นินัทธ์ ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ” ธนเทพกำลังชื่นชมสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงของเขาอย่างสนุก “ ที่จริงแล้วเธอ......เป็นผู้หญิงของฉันเสมอมา” นินัทธ์แววตาแข็งกร้าว ใบหน้าที่รูปหล่อและขาวซีด ดูหมดอารมณ์ความรู้สึก ราวกับว่าไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดถึงแม้แต่น้อย ไม่เข้าใจผู้หญิงคนนั้นที่เขาพูด คือใครกันแน่...... ตรงหน้า มีโทรศัพท์มือถือสีขาวปรากฏขึ้นมาทันที สีขาวที่บริสุทธิ์และเป็นประกาย นินัทธ์นิ่งเงียบ จ้องมองมัน เอื้อมมือออกไปอย่างไม่รู้ตัว จับสัมผัสอย่างสั่นเทา ธนเทพไม่ได้ห้ามปราบ แต่ได้พูดขึ้นมาอย่างลอยๆ “ จำมือถือเครื่องนี้ได้ไหม? เหอะๆ เธอเบื่อหน่ายที่จะต้องเล่นละครข้างตัวนาย ยิ่งเบื่อหน่ายนาย ไม่อยากติดต่อกับนายอีก ถึงได้ทิ้งมันให้กับฉัน ไม่อย่างนั้น นายคิดว่า ฉันนัดนายออกมาได้ยังไง?” พูดเหมือนกับกำลังเยาะเย้ยความโง่เขลาของเขา เขาหัวเราะอย่างไร้ความปราณี “นินัทธ์ นายนี่มันทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ฉันคิดว่านายจะฉลาดกว่านี้ แต่ใครจะไปรู้ว่า นายจะเชื่อเธอโดยง่ายดายขนาดนี้ นายไม่รู้หรือว่า ผู้หญิงยิ่งสวย ก็ยิ่งเป็นกับดักที่อันตรายมากที่สุด เกมนี้จบเร็วเกินไป ไม่สนุกเลยสักนิด” นินัทธ์ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ได้แต่ลูบสัมผัสมือถือ อย่างเบามือ อย่างอ่อนโยน กลัวว่าจะทำให้มันเจ็บ เสมือนมีค่าและสำคัญเท่ากับเธอ หัวได้เจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ กำลังจะเกินลิมิตที่เขาสามารถรับได้ ความสับสนในหัวสมอง ได้ครอบงําสติที่หลงเหลือของเขา แต่เขายังคงคิดถึงเธออย่างดื้อรั้น แม้ว่าจะเหลือเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดเท่านั้น เขาก็อยากจะเหลือไว้เพื่อเธอ ดวงตาเขา กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีเลือดสด เส้นเลือดแดงก่ำที่สลับซับซ้อน คดเคี้ยวสยดสยอง “ยังมีสิ่งที่น่าสนใจบางอย่าง ที่อยากจะแบ่งปันกับนาย” ธนเทพแววตาเย็นเฉียบลงอีก สำหรับศัตรู เขาไม่เคยที่จะให้ความเมตตา ไม่ปล่อยให้เขาหายใจพักอีกต่อไป ลุกเดินไปหยิบรีโมตทีวีบนโต๊ะ หยุดเล่น ชายหนุ่มนั้นคือธนเทพเอง ส่วนหญิงสาวที่อยู่ตรงข้าม แม้ว่าจะไม่มีภาพใบหน้าในระยะใกล้ แต่ความสูงและรูปร่างที่สง่างามของเธอ ก็เหมือนกันกับเศวยาราวกับเป็นพิมพ์เดียวกัน แววตาที่บ้าคลั่งเดือดดาลของนินัทธ์ จ้องอยู่บนหน้าจอ ใบหน้าที่ขาวซีดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เหมือนว่ากำลังระงับความกระหายเลือด จิตใจที่ถูกทำร้ายทารุณจนไม่เหลือชิ้นดีในก่อนหน้านี้ โดนภาพตรงหน้าโจมตีอีกครั้ง เขาเอียงคอไว้ ราวกับว่าไม่รู้จักคนที่อยู่ข้างในนั้น ดูเธอถูกจูบอย่างดุเดือดจนหอบไม่หยุด เธอเริ่มเอื้อมมือไปกอดไหล่ของธนเทพ จากนั้นก็เริ่มถอดเสื้อคลุมของเขาออก ทั้งคู่ก็ได้ล้มลงบนเตียงในห้องสวีทของโรงแรม...... เขานิ่งเหมือนถูกสะกด ไม่เข้าใจ กำลังสับสน เศวยาบอกว่า เธอจะอยู่ข้างๆเขาตลอดไป เศวยาบอกว่า เธอไม่ทอดทิ้งเขาเหมือนคนอื่น เศวยาบอกว่า เธอไม่ชอบที่เห็นเขาทำร้ายตัวเอง ไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ เสียงคำสาปของผู้หญิงผู้ให้กำเนิดเขา ดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง...... “อ๊าก—“ ปวดหัวจนถึงจุดสูงสุด เกินความอดทนของเขาแล้ว นินัทธ์ระเบิดกรีดร้องออกมา กระแทกเข้ากับโต๊ะปิงปองข้างๆอย่างจัง ถัดมาก็ได้ผลักโต๊ะข้างๆทิ้ง ทำให้พังยับเยินไปทั่ว เขาก็ได้ทุบตีตัวเองอย่างบ้าเลือด อยากจะโยนทิ้งทุกอย่างที่ทำให้เขาต้องเจ็บปวด แต่เสียงของหญิงคนนั้น ก็ยังวนเวียนไม่จากไป ถูกลิขิตแล้ว แกจะต้องถูกทอดทิ้งแน่นอน...... เสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งของนินัทธ์ทะลุผ่านลำคอ ความเจ็บปวดขั้นรุนแรงทุกอย่างพัวพันกันไว้ เสมือนเถาวัลย์ที่พันตัวเขาอย่างหนาแน่น ลากเขาไปสู่ก้นบึ้งแห่งความเจ็บปวด แล้วกลืนกินเขาทีละนิด ถ้าได้ตกลึกลงไป ก็จะสามารถลืมวันวานได้...... ธนเทพตวัดสายตาเย็นชา มองดูเขาทำลายตนเอง มองดูเขาค่อยๆสูญเสีย จนกระทั่งเหี่ยวเฉา แต่ทันใดนั้น ความประหลาดใจได้พาดผ่านแววตาเขา กระพริบตาเล็กน้อย จ้องนินัทธ์ไว้ อยู่ๆ นินัทธ์ได้หยุดดิ้นรน ตัวแข็งทื่อยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาค่อยเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสีแดงเปื้อนเลือดดั่งปีศาจคู่นั้น ทำไมธนเทพตะลึงชั่วครู่ นินัทธ์ กำลังหัวเราะ รอยยิ้มสดใส แต่เยือกเย็นเหน็บหนาว ดวงตาสีแดงเหมือนดวงอาทิตย์ยามเย็น คลุ้มคลั่ง สยอง จ้องตรงไปที่เขา ในตอนนี้ นินัทธ์เหมือนถูกวิญญาณปีศาจเข้าสิง ทั้งตัวปกคลุมด้วยไอเย็นเฉียบที่ทิ่มแทงไปถึงกระดูก ธนเทพขมวดคิ้วมุ่น นินัทธ์ที่อยู่ตรงหน้า เหมือนมีบางอย่างที่ผิดปกติ แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มบนใบหน้าที่หล่อเหลาของนินัทธ์ ถูกเขาเก็บเข้าไปอย่างช้าๆ ถูกแทนที่ด้วย แรงอาฆาตอย่างรุนแรง อย่างโหดเหี้ยม กลิ่นไอได้รวมเป็นมีดคมที่พร้อมสังหาร เหมือนว่าจะแทงทะลุเข้าสู่กระดูกของเขา...... อัพเดทครั้งหน้า วันที่18 ม.ค. 2020