ตอนที่ 61 มนต์คำสาป（2）

ต๭นที่ 61 มนต์คำสาป（2） เศวยาอารมณ์เสียมาก คิดไปคิดมา ก็ตัดสินใจที่จะบอกนินัทธ์ก่อน ถ้าเขาโทรไม่ติดขึ้นมา คงจะคิดเพ้อเจ้อไปเองอีก ดังนั้น เธอไม่ได้กลับบ้าน แต่ได้ตรงไปที่เขตตะวันตกเลย น้าลิลลี่เปิดประตูออก เห็นเป็นเธอ ก็ตกตะลึง “คุณเศวยา?” เศวยา ทักทายด้วยรอยยิ้ม ถามขึ้นมาทันที “น้าลิลลี่ นินัทธ์ล่ะ?” “หืม คุณเศวยา คุณไม่ใช่หรือที่นัดคุณชายออกไป?” น้าลิลลี่ถามขึ้นมาอย่างสงสัย เศวยาชะงัก “ ฉัน? ไม่มีนะ!” “ไม่ใช่นะ คุณชายได้รับสายจากคุณถึงได้ออกไปนะ” สำหรับสิ่งนี้ น้าลิลลี่มั่นใจแน่นอน เพราะว่า มีเพียงคุณเศวยาเท่านั้น ที่สามารถทำให้คุณชายแสดงสีหน้าที่ตื่นเต้นและคาดหวังแบบนั้นได้ เศวยาเริ่มขมวดคิ้วแน่น มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีพุ่งเข้ามาในใจทันที เธอถูกขโมยโทรศัพท์ที่ถนนก่อน ต่อมา นินัทธ์ก็ได้รับสายจากเธอ เพื่อไปตามนัด...... เธอดึงกระชากน้าลิลลี่ไว้ ถามอย่างรีบร้อน “น้าลิลลี่ น้ารู้ไหมว่าเขาไปไหน?” น้าลิลลี่ตกใจสะดุ้ง “น้าก็ไม่รู้ แต่ว่า น้าให้คนขับรถพาคุณชายไป......เดี๋ยวน้าโทรถามตอนนี้ดูนะ“ น้าลิลลี่ได้กลับห้องไปโทรถาม ถามได้ตำแหน่งที่อยู่ของคนขับรถแล้วบอกให้เศวยา แล้วเศวยาก็ได้โทรหาน้องชาย “บริวุต ติดต่อเอฟกับชนเทพ......” รับสั่งทุกอย่างเรียบร้อย เศวยาไม่กล้าเสียเวลาแม้นาทีเดียว รีบตามไปทันที เมื่อเธอไปถึง เอฟกับชนเทพได้มาถึงก่อนแล้ว ชนเทพยืนอยู่คนเดียวหน้าตึกร้างที่ชำรุดทรุดโทรม เห็นเศวยาวิ่งมา รีบยื่นมือขวางเธอไว้ พูดตะกุกตะกัก “คุณเศวยา คุณอย่าเข้าไปดีกว่าครับ” เศวยาขมวดคิ้วยุ่ง “นินัทธ์อยู่ข้างใน? ชนเทพ พยักหน้าช้าๆ สีหน้าดูเคร่งเครียดผิดปกติ ดูท่าทางเขาแล้ว ความกังวลในใจของเศวยายิ่งทวีคูณเพิ่งขึ้นอีก “คุณเศวยา คุณชายนินัทธ์ไม่เป็นไร คุณ...... อย่าเข้าไปดีกว่า......” ท่าทางอ้ำอึ้งของชนเทพ สายตาที่หลีกเลี่ยงอย่างชัดเจน ทำให้เศวยาไม่ลังเลอีกต่อไป ผลักเขาออกแล้วเดินตรงไปด้านใน “คุณเศวยา” ชนเทพอยากขวางห้าม แต่เสียงเอฟได้ดังออกมาจากข้างใน “ชนเทพ ปล่อยเธอเข้ามา” เอฟได้พูดขึ้น ชนเทพถึงยอมปล่อยให้เข้า แล้วยืนเฝ้าข้างนอกเหมือนเดิม ไม่ให้ใครเข้าใกล้ ผลักประตูเหล็กใหญ่ออก ส่งเสียง “เอี๊ยด” ที่แสบแก้วหู หัวใจเต้นระรัวอย่างลึกลับ กังวลหนักขึ้น เมื่อเศวยาเงยหน้าขึ้น ตกตะลึงทันทีกับสถานการณ์ที่เห็นอยู่ตรงหน้า เลือด ทุกที่เต็มไปด้วยเลือด บนกำแพง บนพื้น ถูกสาดด้วยเลือดทั้งหมด ในอากาศยิ่งมีกลิ่นคาวเลือดกระจายคลุ้งทั่ว น่าสะอิดสะเอียนนัก เศวยาตัวแข็งทื่อยืนอยู่ที่เดิม ฉากที่สามารถเห็นได้ในหนังสยองขวัญเท่านั้น ตอนนี้เป็นความจริงที่แสดงตรงหน้า เธอรู้สึกได้เพียงว่าหัวสมองว่างเปล่า แววตาที่สับสน กำลังจะถูกเลือดตรงด้านหน้านี้ระบายให้แดง นินัทธ์...... เธอตื่นขึ้นมาทันที ไม่กล้าคิดนินัทธ์จะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่ หัวใจเต้นขึ้นมาถึงลำคอ มองหาร่างของนินัทธ์อย่างตึงเครียด ได้เหลือบมองเห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่มุมห้องทันที เขาก้มหน้าลง นั่งเฉยๆอยู่ที่นั่น สองมือพาดไว้บนเก้าอี้เปื้อนไปด้วยเลือดสด เลือดยังหยดไหลลงมาจากปลายนิ้ว “นินัทธ์!” เศวยาตกใจจนอยากรีบก้าวเข้าใป แต่แขนกลับถูกคนดึงไว้ เธอหันกลับ สบกระทบกับสายตาที่เคร่งเครียดของเอฟ “คุณเศวยา อย่าพึ่งเข้าไป” เศวยาขมวดคิ้วอย่างสงสัย “เอฟ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เหล่านี้......เลือดเหล่านี้มาจากไหนกัน?” ในใจลึกๆแล้ว เธอไม่อยากคิดโยงถึงเรื่องนองเลือดขนาดนั้น ยิ่งไม่อยากเชื่อมโยงสิ่งเหล่านี้กับนินัทธ์ เอฟจ้องมองเธอ เหมือนกำลังคำนวณขอบเขตที่หัวใจเธอสามารถรับไหวได้ สุดท้าย ภายใต้สายตาที่กดดันของเธอ จึงค่อยๆเอ่ยปาก “ คุณนินัทธ์เป็นคนฆ่าทั้งหมด” เศวยานิ่งเหมือนถูกสะกด ถอยหลังกลับก้าวหนึ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ หลังพิงกำแพงอย่างอ่อนแรง อ้าปากเล็กน้อย “คือ......คือนินัทธ์ฆ่า......” เอฟพยักหน้า “ ตอนที่เรามาถึง มันก็กลายเป็นสภาพนี้แล้ว” เศวยาพยายามหาเสียงตัวเองกลับมาอย่างลำบาก “เขา......เขาฆ่า...... ฉันหมายถึง คนที่ตายไปคือใคร?” เอฟส่ายหน้า “ ศพไม่สมบูรณ์ ต่อไม่ครบ แต่ว่า น่าจะเป็นชายสามหญิงหนึ่ง” เศวยาหายใจไม่ออก เงยหน้าขึ้นมองนินัทธ์ที่อยู่ตรงนั้น “ศพไม่......ไม่สมบูรณ์?!” สถานการณ์แบบไหน ถึงจะเรียกได้ว่า ศพไม่สมบูรณ์? แล้วนินัทธ์ เขาได้ทำอะไรลงไปกันแน่?! สายตาได้มองอยู่ในมือที่ยังหยดเลือดไม่หยุดของเขา มือที่สวยงามเช่นนั้น มือที่สัมผัสปลอบโยนเธออย่างอบอุ่น มือที่เคยเด็ดดอกพีชเพื่อเธอ ตอนนี้กลับเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยเลือดสด...... เอฟดูเหมือนจะไม่สะเทือนต่อเรื่องนี้มากนัก ไม่ว่าจะตายด้วยวิธีการอย่างไร ผลลัพธ์ก็เหมือนกันอยู่ดี ที่แน่ชัดคือ เขาใส่ใจอีกเรื่องหนึ่งเสียมากกว่า “สภาพจิตใจของคุณนินัทธ์เหมือนจะผิดปกติ”