ตอนที่ 62 เธออยากออกหน้าแทนเขา （1）

ต๭นที่ 62 เธออยากออกหน้าแทนเขา （1） เศวยานิ่งเงียบ หัวใจถูกบีบรัดอย่างแรง มองไปที่นินัทธ์ในระยะไกล “เขาเป็นอะไร? ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?” “ไม่มี” เอฟชะงักชั่วคราว เหมือนกับว่าไม่รู้จะอธิบายยังไง เศวยาทนไม่ไหวอีกต่อไป เดินตรงไปหานินัทธ์ เลือดใต้เท้ากระจัดกระจาย สามารถที่จะเดาได้ว่า สถานการณ์ในตอนนั้นวุ่นวายมากแค่ไหน เศวยาเสมือนว่าได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวนขอความช่วยเหลือของคนพวกนั้น ร้องอยู่ข้างหู เสียงดังฟังชัด เธอหายใจเข้าลึกๆ ไม่ให้ตัวเองไปจินตนาการอีก กลั้นความรู้สึกที่อยากอาเจียนไว้ เดินผ่านรอยเลือดที่น่าสยดสยอง เดินไปตรงหน้าเขา ยื่นมือ อยากจะสัมผัสเขา แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อใกล้สัมผัสถึงตัวเขา มีไอโหดเหี้ยมดั่งมนต์ขลังล้นออกมาทั่วตัวเขา เหมือนป้องกันตัวเองโดยปริยาย ปกคลุมรอบตัว เยือกเย็นโหดร้ายจนไม่อนุญาตให้ใครที่ไหนเข้าใกล้เขา มือเธอชะงักอยู่กลางอากาศ เนิ่นนานแล้วก็ยังไม่วางลง เขาค่อยๆลืมตาขึ้น ความเย็นชาและโหดร้ายในเสี้ยวนาทีนั้น ทำให้เศวยานึ่งอึ้งอย่างควบคุมไม่ได้ นี่ไม่ใช่แววตาที่นินัทธ์ควรจะมี...... ดวงตาที่แดงก่ำจ้องเขม็งเธอไว้ ไม่มีเศษความคิดอบอุ่นเช่นวันวาน ริมฝีปากแดงสด มุมปากเม้มโค้งเว้าอย่างโอหัง เย็นชาเช่นน้ำแข็ง เขาเลือดเย็น จองหอง ไม่เหลืออารมณ์ความรู้สึกใดๆ ในสายตาที่เลือดเย็นของเขา มือที่หยุดชะงักของเศวยา ถึงกลับสั่นเล็กน้อย อดกลั้นความตกตะลึงในหัวใจไว้ สุดท้ายเธอก็ได้วางมือลูบหัวเขาเหมือนที่แล้วมา ถามอย่างเป็นห่วง “นินัทธ์......คุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?” ทันใดนั้น เขาเอียงหัวหนี ยกมือห้ามปราบเธอ อย่างเชื่องช้า ดันมือเธอออกไปทีละนิด เศวยานิ่งอึ้งไปทั้งตัว มองดูมือที่ถูกเขาผลักออกอย่างไม่ปราณีแม้แต่น้อย นินัทธ์ยืนขึ้นอย่างเกียจคร้าน ตาหรี่ตวัดผ่านตัวเธอ เสียงทุ้มลึกยังคงไพเราะเสนาะหู ยั่วยวนใจคนหลงระเริง แต่ความเยือกเย็นที่แพร่กระจายออกมาอย่างไร้สภาพนั้น ก็ได้หยุดห้ามคนไว้เป็นพันลี้ แววตาขมขื่นของเศวยาได้เคลื่อนย้ายออกจากมือ หันมองเขาอย่างแคลงใจ “นินัทธ์......” รอยโค้งตรงมุมปากได้ยกขึ้นอีกนิดหน่อย ขยับเข้าใกล้เธอ ใช้จมูกสูดดมอย่างเคยชิน จากนั้น เงยหน้าขึ้น “ผู้หญิงที่มีกลิ่นของผู้ชายคนอื่นแปดเปื้อนอยู่ ฉันไม่ชอบ” หันหลัง ก้าวผ่านรอยเลือดที่เริ่มจะแห้งอย่างช้าๆบนพื้น เดินสู่ประตู หัวใจของเศวยาสะดุดทันที ยืนนิ่งทื่ออยู่กับที่ ดวงตาเบิกกว้าง ไม่ นี่ไม่ใช่คำพูดที่นินัทธ์จะพูดออกมาได้ นี่ไม่ใช่นินัทธ์คนนั้น คนที่รักเธอโปรดปรานเธอ ต่อให้เธอจะทำร้ายเขาเจ็บปวดพังยับเยิน เขาก็ไม่อาจฝืนใจตำหนิเธอแม้แต่น้อย ไม่ ไม่ใช่เขา!! เศวยารีบหันตัวกลับ ไล่ตามเขาไป ดึงแขนเขาไว้ “นินัทธ์ บอกฉัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” ทำไมถึงเย็นชากับเธอเช่นนี้ เหมือนคนแปลกหน้า ถึงขั้น ฟังออกถึงความเกลียดชังและความรังเกียจอย่างเจือจาง ...... นินัทธ์ไม่แม้จะหันกลับ ดึงมือออก ราวกับว่าไม่อยากให้เธอสัมผัสอีก “ต่อไป อย่าปรากฏตรงหน้าฉันอีก” เขาเย็นชา เลือดเย็น ไม่เหลือที่ว่างให้สักนิด “นินัทธ์!” เศวยาโกรธขึ้นมาแล้วจริงๆ โกรธมาก โกรธมาก เขาล้อเล่นอยู่หรือ? ถ้าใช่ มันไม่ตลกเลยสักนิด “นินัทธ์ คุณเกิดอะไรขึ้น?” เศวยาเดิมอ้อมไปตรงหน้าเขา จ้องเขม็งเขา นินัทธ์หันมามองเธออย่างเย็นชา พูดคำพูดของเธออย่างมีอารมณ์ “เกิดอะไรขึ้น?” รอยยิ้มเย้ยหยันล้นออกจากริมฝีปาก พูดขึ้นอย่างไม่สนใจใยดี “นินัทธ์ในเมื่อก่อน คือโง่เง่า คือโง่เขลา สมน้ำหน้าที่ถูกคนเหยียบย่ำไว้ใต้เท้า!” แววตาเย็นเฉียบลงอีก ต่อหน้าเศวยา ผู้หญิงที่เขาเคยรักสุดขั้วหัวใจ นอกจากรังเกียจการหลอกลวงของเธอ เขาไม่ได้อารมณ์ความรู้สึกใดๆอีก “แต่ว่า ตอนนี้จะไม่มีอีกต่อไป เพราะว่า......เขาตื่นแล้ว” เดินผ่านเธอ ไม่แม้แต่จะชายตามอง เดินตรงออกไปนอกประตูเหล็กขนาดใหญ่ ทิ้งไว้คำหนึ่ง “เผาทิ้ง” เอฟก็ได้ดึงสติกลับมาจากการตกตะลึงเมื่อครู่ ตอบกลับทันที “ครับ” เศวยายืนอยู่ที่เดิม สีหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด เขาว่า เขาตื่นแล้ว...... เขาตื่นแล้ว...... ยืนยันได้หรือไม่ว่า เขาไม่ใช่เขาคนเดิมอีกต่อไปแล้ว? “คุณเศวยา” เอฟเดินหน้ามา เงียบไปสองสามวินาที ถึงได้พูดต่อ “สภาพจิตใจของคุณนินัทธ์ไม่มั่นคงอยู่เสมอ ฉันจะหาหมอมาตรวจให้เขา คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันให้ชนเทพส่งคุณกลับไป” เศวยายังคงยืนอยู่ที่เดิม ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด แค่รู้สึกถึงความหนาวเย็นจากทุกทิศทุกทางพุ่งเข้าใส่เธอ คิดอยู่ตลอดเวลา คือประโยคนั้นเท่านั้น เขาไม่ใช่เขาคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เขาตื่นแล้ว เขาเปลี่ยนแล้ว เขาไม่ทะนุถนอมเธอราวกับของล้ำค่าอีกต่อไป...... มาถึงวันนี้ เธอสะดุ้งตื่นทันที ที่แท้เธอละโมบโลภมากเคยชินกับความรักของเขาตั้งนานแล้ว เห็นว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปโดยธรรมชาติอย่างเห็นแก่ตัว การยึดมั่นของเขาทำให้เธอมั่นใจ ความรักที่ลึกซึ้งของเขาทำให้เธอไม่สะทกสะท้านเกรงกลัวใดๆ เธอยังคิดอย่างไร้เดียงสา ต่อให้คนทั้งโลกจะจากเธอไป อย่างน้อยนินัทธ์จะไม่ไปไหน ตอนนี้ เธอตื่นตระหนกไม่รู้จะทำยังไงดี หัวใจว่างเปล่าเคว้งคว้าง หัวสมองมึนงงสับสน ไม่อยากที่จะเชื่อจริงๆว่า ตัวเองได้เสียนินัทธ์ไป...... เอฟมองเธอชั่วครู่ พูดต่อ “คุณเศวยา คุณต้องออกไปจากตรงนี้ทันที” เศวยาเงยหน้าขึ้นอย่างมึนงงไม่รู้ตัว อยากพูดอะไร แต่เหมือนลำคอถูกบีบไว้แน่น กลิ่นคาวเลือดรอบด้าน ทำให้เธอหายใจไม่ออก ลืมแล้วว่าออกจากสถานที่นี้ยังไง จนได้นั่งเข้าไปในรถ เธอก็ยังคงตั้งสติไม่ได้จากความวุ่นวายเมื่อครู่ นั่งอยู่เบาะหน้า มุ่งหน้ามองไปที่กระจก สายตาล่องลอย