ตอนที่ 63 เธออยากออกหน้าแทนเขา （2）

ต๭นที่ 63 เธออยากออกหน้าแทนเขา （2） ชนเทพขับรถอยู่ หันมามองดูเธอเป็นครั้งคราว ใบหน้าที่มีเสน่ห์ไม่อาจฝืนทนได้ พูดปลอบใจ “คุณเศวยา คุณอยากคิดมาก คุณนินัทธ์ต้องมีความรู้สึกอื่นที่ซ่อนอยู่แน่นอน” นิ่งชั่วครู่ เขาถึงพูด “ฉันฟังเอฟเล่าว่า การตกแต่งจัดวางในบ้านหลังนั้น เหมือนเป็นพิมพ์เดียวกันกับโรงพยาบาลจิตเวชที่คุณนินัทธ์เคยอาศัยอยู่......” เศวยาค่อยๆรวบรวมสติ หันหน้ากลับ “คุณหมายถึง......นี่คือมีคนจงใจที่จะกระตุ้นยั่วยุเขา?” ชนเทพพยักหน้า ตามด้วยด่าทอ “ถ้าให้ฉันสืบรู้ว่าเป็นสารเลวตัวไหน จะฆ่ามันทิ้งแน่น น่ารังเกียจที่สุด ถึงขั้นใช้วิธีสกปรกแบบนี้” เศวยาขมวดคิ้วยุ่ง แววตาประกายแข็งกล้า ใต้ตาฉายรัศมีความโกรธเคืองออกมา เธอดูเหมือนจะรู้แล้วว่า ใครเป็นคนทำ! เธอพูดขึ้นเสียงเย็น “ชนเทพ ฉันยังไม่กลับบ้านตอนนี้ ส่งฉันไปที่ที่หนึ่งก่อน” “อืม ได้ ชนเทพส่งเธอถึงตัวเมืองอย่างที่พูดไว้ เห็นเธอลงจากรถ ถามด้วยความกังวล “เธอจะไปไหน ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม?” “ไม่เป็นไร ขอบคุณ” “อืม ก็ได้” ชนเทพก็ไม่มีเวลามากแล้วจริงๆ เขาต้องรีบไปดูว่าเอฟลบร่องรอยถึงไหนแล้ว เฮ้อ คนพวกนั้นไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ พวกเขาสองคนก็ต้องยุ่งกระวนกระวายเหมือนลูกข่าง ไม่ยุติธรรมเลย! ชนเทพจากไป เศวยาเดินตรงเข้าไปในคอนโดหรูด้านหลังเธอ เมื่อธนเทพเปิดประตูห้อง เห็นว่าเป็นเศวยา เขาไม่แปลกใจแม้แต่น้อย กลับพิงข้างประตู ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย “ถ้าหากว่า เธอจะมาบอกกับฉัน เธอได้เปลี่ยนใจไตร่ตรองใหม่แล้ว อันที่จริงฉันพิจารณาดูก็ได้” ไม่รอให้เขาได้พูดจบ เศวยาพุ่งเข้าไปทันที กระชากคอเสื้อเขาไว้แน่น แม้ว่าจะสูงไม่เท่าเขา พลังที่เย็นเฉียบกระจายทั่ว ก็ไม่ควรที่จะประมาท ดั่งดอกกุหลาบที่เต็มไปด้วยหนาม เปลวไฟที่น่าหลงไหลลุกโชนรอบกายเธอ หรี่ตาหงส์ไว้อย่างแน่น “คุณเป็นคนทำ? ถูกไหม!” ไม่ต้องอธิบาย ไม่ต้องสืบสวน การซักถามของเธอ มาพร้อมความมั่นใจอย่างยิ่ง ธนเทพสีหน้าเย็นชา มองต่ำลงไป จ้องสู่มือที่เธอกระชากตัวเองไว้ หัวเราะเยาะขึ้นมาทันที มือใหญ่บีบแขนเธอไว้ เพียงแค่ใช้แรงไปไม่เท่าไหร่ ก็บังคับให้เธอปล่อยมือ อยากจะดึงกลับ เขากลับบีบแน่นไว้ไม่ยอมปล่อย แนบตัวเข้าใกล้ ร่างที่แข็งแกร่ง ปกคลุมตัวเธอไว้ “เธออยากออกหน้าแทนเขา?” “คือคุณจริงด้วย!” เศวยาโกรธจนกัดฟันกรอด คำรามเสียงต่ำใส่เขา “บ้าชิบ! ธนเทพ คุณต้องทำลายเขาเลยหรือ?!” “เหะๆ” เขาหลุดขำ มือข้างหนึ่งรัดเอวเธอแน่น ลากเธอเข้ามาในห้อง ประตูปิดลง “ปั๊ง” ตามด้วย ทับเธอติดกับประตู ดวงตาดั่งทะเลสาบเยือกเย็นจับจ้องอยู่ที่เธอ หน้าหล่อขยับเข้าใกล้ ไม่เหลือพื้นที่ ให้เธอถอยหนี พูดออกมาทีละคำ “ใช่แล้ว ฉันอยากจะทำลายเขา! ฉันอยากเห็นเขาตายทั้งเป็น จะให้เขาเสียใจที่ได้ออกมาจากที่สกปรกโสโครกนั้น! นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ เธอพอใจหรือยัง?!” เศวยากัดริมฝีปากไว้แน่น แววตาที่จ้องเขม็งเขา เป็นความเกลียดชังขั้นสูงสุด “ธนเทพ ฉันคิดมาตลอดว่าคุณเป็นแค่ไอ้สารเลวที่สามารถทำทุกอย่างได้เพื่อบรรลุเป้าหมาย” ต่อมา ได้หัวเราะเยาะเย้ย “ แม้จะเป็นไอ้สารเลว แต่คนเพื่อเงินทอง ก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลก แต่ในวันนี้ ฉันถึงรู้ว่า คุณนอกจากจะเป็นไอ้สารเลวแล้ว ยิ่งเป็นเศษสวะ น่าขยะแขยงสิ้นดี!” ท่าทางที่เธอรังเกียจ ทำให้เขาไม่โกรธกลับหัวเราะ “ แค่นี้เธอก็รู้สึกขยะแขยงแล้วหรือ? แล้วนินัทธ์ของเธอล่ะ? เธอคิดว่าเขาสะอาดถึงไหนเชียว?” เศวยาใช้พลังทั้งหมดผลักเขาออก เปลวไฟทั้งตัวยิ่งร้อนแรง แววตาแดงสดยังน่าสะพรึงกลัว “ฉันไม่อนุญาตให้คุณว่าเขา!” ชาติที่แล้ว เธอยอมให้เขาชักเหมือนหุ่นตามอำเภอใจ จนทำให้นินัทธ์ต้องพิการตลอดชีวิต ชาตินี้ ต่อให้คนที่บาดเจ็บสาหัสจะต้องเป็นเธอ เธอก็จะปกป้องนินัทธ์! ธนเทพยิ้มเยาะขึ้น ใยโหดร้ายในดวงตา ยาวเอื้อมเข้ามาหาเธอทีละนิด ค่อยๆพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ เธอไม่รู้สินะ ตอนที่เขาอยู่ในโรงพยาบาลบ้า เป็นถึงของเล่นของหมอพวกนั้นเลยนะ เหอะๆ ถ้าเธอได้ดูรูปในวัยเด็กของหมอนั่นแล้ว ก็อาจจะเข้าใจได้ว่า ทำไมเขาถึงได้รับความนิยมขนาดนั้น......” เศวยาตะลึงนิ่งก่อน ต่อมา สมองระเบิดเสียง “ตุ้ม” เธอไม่สามมากนึกภาพได้ เด็กที่เล็กขนาดนั้น ได้ถูกสัตว์เดรัจฉานพวกนั้นกระทำอย่างนั้น! หน้าอกราวกับว่าถูกก้อนหินใหญ่ทับลงมา เจ็บปวดทรมานมาก บนหัวใจเสมือนเลือดกำลังหยดไหล หนึ่งหยดตามด้วยหนึ่งหยด ไหลเข้าสู่กลางใจ ครั้งแรก เศวยารู้สึกว่า ฆ่าคนอย่างนินัทธ์แบบนั้น จะเป็นอีกเรื่องที่สะใจมาก ตอนนี้เธอแทบรอไม่ไหวอยากจะหาสัตว์เดรัจฉานพวกนั้น ที่เคยรังแกเขาในอดีต ปล่อยเลือดของพวกเขา ควักหัวใจของพวกเขาออกมา ดูสิว่ามันเป็นสีแดงไหม? ทันใดนั้น เธอร้องไห้ขึ้น ร้องระเบิดออกมาอย่างเจ็บปวด ไม่สนใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอในขณะนี้ เป็นคนที่เธอเกลียดชังมากที่สุด เธอเจ็บปวดจนถึงหัวใจหยุดเต้น ความเจ็บปวดแพร่กระจายไปยังแขนขาทุกส่วน ถ้าไม่ระบายออมมาก เธออาจจะฟุ้งซ่านในที่สุด นินัทธ์...... ยังมีความเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ที่คุณต้องทนรับไว้ หัวใจเจ็บปวดเสียจริงๆ ธนเทพนิ่งชั่วคราว ตอนแรกคิดว่าจะสามารถหาความรังเกียจ จากสีหน้าของเธอ แต่ เธอกลับร้องไห้ขึ้นมา ร้องไห้เสียใจขนาดนั้น เพื่อนินัทธ์! ไม่ใช่ความรังเกียจ แต่คือความเวทนาสงสาร ไฟโทสะที่ไร้เหตุผล ครอบงำเขาอีกครั้ง เขาไม่อยากทนเห็นเธอร้องไห้เพื่อผู้ชายอีกคนหนึ่ง ไม่อยากทนเห็นหัวใจเธอคิดถึงเพียงแต่เขาคนนั้น!! ธนเทพจับไหล่เธอไว้แน่นในทันที จ้องมองเธออย่างมาดร้าย “เศวยา เธอมีสติหน่อย ไอ้โสโครกนั่น เป็นแค่ของเล่นของคนอื่น......”