ตอนที่ 65 ฉันจะฆ่าคุณ（2）

ต๭นที่ 65 ฉันจะฆ่าคุณ（2） ไม่นานนัก น้าลิลลี่ก็เดินลงมาจากชั้นบน ท่าทางค่อนข้างงุนงง เดินเข้ามาแล้วกล่าวขอโทษ “คุณเศวยาคะ คุณชายได้พักผ่อนลงแล้วค่ะ” แววตาของเศวยายากที่จะซ่อนร่องรอยผิดหวัง แต่ยังคงยิ้มอย่างรู้สึกซาบซึ้งให้กับน้าลิลลี่ “ฉันเข้าใจแล้ว นั้นฉันกลับก่อนนะ” ดูความผิดหวังของเศวยาออก น้าลิลลี่พึมพําในใจ คุณชายรักและเอ็นดูเธอสุดดวงใจเช่นนั้น ไม่มีเหตุผลที่ได้ยินเธอมาแล้วยังไม่เหลียวแลอีกนี่! หรือว่า......คู่รักอ่อนวัยคู่นี้ได้ทะเลาะกัน? เมื่อคิดแบบนี้ น้าลิลลี่ก็โล่งใจไม่น้อย ยังวัยรุ่น เวลารักกันคบหากัน จะทะเลาะมีอารมณ์กระทบกระทั่งกันบ้าง ถือเป็นเรื่องปกติมาก ตอนส่งเศวยาออกไป ยังคอยปลอบเธอไม่หยุด “คุณเศวยาคะ คุณอย่าใส่ใจนะ พรุ่งนี้ฉันก็จะให้คุณชายโทรหาคุณ” เศวยาฝืนยิ้มขึ้น “ขอบคุณค่ะน้า” “คุณเศวยา ดึกป่านนี้แล้ว ฉันให้คนขับรถส่งคุณกลับไปนะ” “ไม่เป็นไร อากาศทางนี้ดี ฉันอยากเดินคนเดียวสักพัก” ช่วงเวลาที่เศวยาหันหลังกลับ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆจางลง ลมเย็นมาก ตีบนตัว ผ่านเสื้อผ้า เย็นเข้าถึงกระดูก เศวยาดึงเสื้อแน่นขึ้น ถึงต้นเดือนพฤศจิกายน เกิดใหม่ในชาตินี้จะครบหนึ่งเดือนแล้ว ในเดือนนี้ จิตใจทั้งหมดของเธอ เสมือนได้จดจ่ออยู่กับนินัทธ์เท่านั้น ไม่เกี่ยวกับความรู้สึกผิดหรือความรับผิดชอบ อยู่เคียงข้างเขาเหมือนเป็นนิสัยอย่างหนึ่งไปแล้ว แต่ว่า วันนี้เธอเพิ่งจะรู้ตัว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอคิดเองว่าเธอกำลังปกป้องเขา ที่จริงแล้ว กลับเป็นเธอที่พึ่งพาเสียมากกว่า เวลาที่นินัทธ์ใช้สายตาจ้องมองตัวเองด้วยอารมณ์เย็นชาและรังเกียจแบบนั้น เธอรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังจะพังทลายลง เธอสูญเสียแรงผลักดันที่ได้เกิดใหม่ที่นี่ สูญเสียความศรัทธาที่ยึดเหนี่ยวเธอ...... ทำไมจู่ๆเขาถึงได้กลายเป็นอย่างนี้? ตกลง จะให้เธอทำยังไง ถึงจะหานินัทธ์คนเดิมกลับมาได้? ตามถนนที่ไร้ผู้คน เธอเดินลงมาถึงเชิงเขา ทันใดนั้น รถสีดำขับมาจอดข้างหน้าเธออย่างเงียบๆ เปิดประตูรถออก เอฟพยักหน้าให้เธอ “คุณเศวยา ฉันส่งคุณกลับไป” เห็นเป็นเขา เศวยาไม่ได้ปฏิเสธ เมื่อขึ้นรถ เอฟสตาร์ทรถ มุ่งสู่ทางหลวง ทั้งคู่ต่างเงียบงัน เศวยาอยากถามเรื่องของนินัทธ์ แต่กล้ำกลืนคำพูด ไม่รู้จะเริ่มถามจากไหนดี เวลานี้ถึงรู้ว่า เรื่องของนินัทธ์ที่เธอรับรู้นั้น ช่างน้อยจนน่าเวทนา แต่ละเรื่องที่เกี่ยวกับเขา ก็ได้ฟังมาจากปากคนอื่นทั้งนั้น เนิ่นนานนัก ก็ได้พิงหัวไว้บนเบาะนั่ง เธอพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “เขาไม่อยากเจอฉัน” เอฟหันหน้า มองเธอชั่วครู่ เงียบชั่วพริบตาถึงค่อยๆเอ่ยปาก “ฉันพบของบางสิ่ง ในตึกแห่งนั้น เศวยายักคิ้ว “อะไร” เอฟไม่ได้ตอบ กลับพูดว่า “ฉันว่า คุณนินัทธ์ต้องถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงที่นั่นแน่นอน จุดประสงค์ของฝ่ายตรงข้ามชัดเจนมากและรู้จักเขาดี จัดสถานที่ให้เหมือนกับโรงพยาบาลโรคจิตเวชนั่นก่อน หาคนมาจัดฉากสร้างสถานการณ์เหมือนในอดีต นี่คืออดีตที่คุณนินัทธ์ไม่อยากเผชิญหน้ามากที่สุด ไม่ต่างอะไรจากการเปิดรอยแผลของเขาใหม่ ตามด้วย ใช้สิ่งที่เขาใส่ใจมากที่สุดโจมตีเขา ก็คือต้องการทำลายสติของเขาอย่างสิ้นเชิง! ปากของเศวยา ถูกกัดไว้แน่น ธนเทพ คุณเกลียดนินัทธ์มากแค่ไหนกัน ถึงได้ทำโหดเหี้ยมเช่นนี้ เอฟพูดต่อ “อย่างไรก็ตาม ส่วนตัวฉันคิดว่า นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้” เศวยาตะลึงเล็กน้อย หันมองเขา “เพราะอะไร?” “สภาวะจิตใจของคุณนินัทธ์ เป็นเรื่องที่พวกเรากังวลเสมอมา หัวสมองเขาราวกับว่าใส่ระเบิดตั้งเวลาไม่แน่นชัดไว้ ไม่รู้ว่าจะระเบิดตอนไหน และช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นเป็นคําต้องห้ามของเขา พวกเราไม่มีใครกล้าพูดถึง แต่ไม่บังคับให้เขาเผชิญหน้า แล้วจะรักษาแผลนั้นได้อย่างไรกัน?” เอฟพูดอย่างสงบ “ดังนั้น ไม่ว่าไอ้หมอนั่นจะแฝงด้วยเจตนาใด เขากลับจับพลัดจับผลูตีถูก ทำในสิ่งที่เราทำอยู่เสมอมา วิธีอาจจะโหดเหี้ยมไปหน่อย แต่สำหรับคุณนินัทธ์แล้ว มันต้องการใช้ยาแรงจริงๆ “ พูดเสร็จ น้ำเสียงของเขาเย็นชาอีกครั้ง “แต่ว่า เราจะไม่ปล่อยหมอนั่นไว้แน่นอน” จากความหมายที่เอฟพูด ฟังออกไม่ยาก พวกเขารู้แล้วว่าใครเป็นคนทำ เศวยาคิดทบทวนเรื่องที่เขาพูด ถ้าหากไม่ได้ไปหาธนเทพ เธออาจยังไม่เข้าใจลึกซึ้งเพียงนี้ อย่างที่เอฟว่า นินัทธ์ไม่สามารถปิดกั้นตัวเองได้ตลอดเวลา ผลที่ตามมาของภาวะกดดันซึมเศร้าในระยะยาว กลัวว่ามันจะมีพลังมากกว่าระเบิดเวลาเสียอีก เธอพยักหน้กช้าๆ “ฉันเข้าใจแล้ว” เอฟเหลือบมองเธออีกครั้ง “ปฏิกิริยาของคุณนินัทธ์ในตอนนี้ สามารถกล่าวได้ว่าเป็นการป้องกันตนเองหลังจากถูกกระตุ้น มันเหมือนเมื่อคนตกอยู่ในอันตราย จะหาอาวุธมาการป้องกันด้วยสัญชาตญาณ เขาก็แค่ปกป้องตัวเองด้วยนิสัยที่โหดร้ายมากกว่าเดิม และลักษณะของคุณนินัทธ์ในตอนนี้ ไม่แน่อาจจะเป็นอีกหนึ่งบุคลิกอันโหดร้ายที่ถูกเขาได้เก็บซ่อนไว้” เศวยาหรี่ตาลง มองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง อีกหนึ่งบุคลิก ที่ถูกเขาเก็บซ่อนไว้...... เธอไม่เคยคิดว่า มีวันหนึ่ง นินัทธ์จะกลายเป็นนินัทธ์ที่แปลกหน้าไป “คุณเศวยา” เอฟไม่รู้ว่าขับรถมาถึงหน้าบ้านเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ หันมองเธอ พูดอย่างสงบ “ ไม่ว่าคุณนินัทธ์จะกลายเป็นอย่างไร สำหรับพวกเราแล้ว เขาก็ยังคงเป็นคุณนินัทธ์” เศวยาลืมตาขึ้น ฟังความหมายแฝงของเขาออก เธอจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง เม้นริมฝีปากที่ขาวซีดเล็กน้อย “ สำหรับฉันแล้ว ก็เหมือนกัน” นินัทธ์ มีนินัทธ์เพียงคนเดียวในโลกนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขายังคงเป็นนินัทธ์ และสิ่งที่เธอต้องทำ ก็คือคอยปกป้องเขาเหมือนเดิม แม้ว่าอาจจะต้องเสียใจ ต้องบาดเจ็บ นั่นก็คือสิ่งที่เธอติดค้างไว้