ตอนที่ 66 เข้าทำงาน （1）

ต๭นที่ 66 เข้าทำงาน （1） เป็นเวลาหลายวันต่อกัน เศวยาไม่ได้เจอกับนินัทธ์ แต่ว่า มีข่าวเกี่ยวกับเขาเยอะขึ้น. เขาเข้าการประชุมคณะกรรมการในฐานะคุณชายตระกูลวรวงศ์คุณากรเป็นครั้งแรก คณะกรรมการอาวุโสของ ตระกูลวรวงศ์คุณากรเข้าร่วมทั้งหมด โดยไม่มีข้อยกเว้น เขาให้สื่อสัมภาษณ์เป็นครั้งแรก อยู่ต่อหน้าสื่อมวลชน เขาสงบเยือกเย็น ไม่สะทกสะท้าน เขาเป็นครั้งแรกที่ย้ายออกจากเขตตะวันตก สร้างฐานะด้วยตัวเอง เขาเป็นครั้งแรก..... ข่าวทุกเรื่องของเขา เศวยาได้รับรู้จากหนังสือพิมพ์ทั้งหมด มองเขาในรูป เศวยาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือสัมผัส ในที่สุดเขาก็ปลดล็อคกุญแจที่ปิดกั้นตัวเอง แล้วเริ่มเป็นฝ่ายโจมตี ไม่ยอมให้ใครรังแกอีก ไม่เมินเฉยอีกต่อไป เขาขึ้นข่าวหน้าหนึ่งติดต่อมาหลายวัน เริ่มสร้างภาพลักษณ์ทางสังคม เข้าไปในบริษัทตระกูลวรวงศ์คุณากรอย่างเป็นทางการ ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่หรือ? ในวันนี้ เขาทำได้แล้ว เธอควรดีใจแทนเขาถึงจะถูก แต่ทำไม ส่วนลึกในใจได้ขมขื่นเพียงนั้น? เขาพูดว่า เขาตื่นแล้ว เขาไม่ใช่นินัทธ์ในอดีตอีกต่อไปแล้ว...... จับหนังสือพิมพ์ไว้แน่น เศวยานอนอยู่บนเตียง ในมือได้จับแน่นขึ้นเรื่อยๆ เธอคือคนหลอกลวง เธอหลอกทุกคน รวมทั้งตัวเธอเองด้วย! ความรู้สึกผิดอะไร ความรับผิดชอบอะไร เป็นคำโกหกทั้งเพ เธอเพียงแค่อยากหาข้ออ้าง ให้ตัวเองได้เข้าใกล้เขาอีกครั้ง ใช้ความรักที่ลึกซึ้งและอดทนของเขา มารักษาแผลก่อนหน้านี้! เพราะเขา เธอกลายเป็นคนที่โลภมากขึ้น และยิ่งจะ...... ขาดเขาไม่ได้ หากนี่คือฝันหวานที่เธอสานขึ้นเอง เมื่อเธอกระโจนเข้าใส่อย่างไม่ลังเลอีกครั้ง เขากลับถอนตัวแล้ว เขาตื่นแล้ว รู้วิธีรับมือกับสภาพแวดล้อม และยังดูชำนาญง่ายดาย ไม่ต้องการเธออีก ทุกการกระทำไม่เอาเธอเป็นที่ตั้งเป็นที่สำคัญอีกต่อไป เขาเริ่มบริหารรอบกายของตัวเอง เพียงเธอคนเดียวที่ไม่มีที่ยืนอีก แค่คิดว่าเขาจะไม่มีเธออยู่ในสายตาอีกต่อไป หัวใจของเศวยาก็เจ็บจนไม่สามารถควบคุมได้ ต่างจากความไม่ยอมที่ไม่สามารถครอบครองธนเทพในเวลานั้น เพื่อบรรลุเป้าหมาย เธอสามารถทำได้ทุกอย่าง! แต่สำหรับนินัทธ์ เธอได้รู้สึกถึงความหมดหนทาง เพราะแคร์มากเกินไป ใครช่วยบอกเธอที เธอจะต้องทำยังไง ถึงสามารถให้เขายอมรับตัวเธอได้อีกครั้ง เธอไม่อยาก เสียเขาไปอีก ไม่อยาก “พี่” นอกประตู บริวุตยื่นหัวเข้ามา เศวยาเก็บหนังสือพิมพ์อย่างรีบร้อน หันหน้าหนีอย่างกลบเกลื่อน “ทำอะไร?” บริวุตเดินเข้ามา จ้องมองเธอยังกังวล “พี่ พี่ไม่เป็นไรนะ?” “ ฉันจะเป็นอะไรได้?” เศวยาจัดการอารมณ์เรียบร้อย ตวัดสายตาผ่านน้องชายลอยๆ “ ไม่มีเงินอีกแล้ว?” “พี่!” บริวุตพร่ำบ่นขึ้นมา “ พูดอย่างกับว่าฉันจำได้แค่เงินเท่านั้น น้องชายพี่ จำพี่ได้ดีที่สุดเลยนะ!” เห็นขอบตาแดงอ่อนๆของพี่สาว เขาเดินเข้าไปนั่งลง มือใหญ่โอบไหล่เธอทันที ตบเธอเบาเบาด้วยท่าทีกระด้าง “พี่ ถ้าหากว่าพี่ต้องการหัวไหล่ ของฉันยืมให้พี่ก่อน อยากจะร้องก็ร้องเลย!” เศวยาผลักเขาเบาๆอย่างตลก “ อย่ามาทำเป็นหล่อต่อหน้าฉัน อยู่ดีๆฉันจะร้องไห้ทำไมกัน?” บริวุตพูดอย่างดื้อดึง “พี่ ฉันรู้ว่าพี่คิดถึงไอ้หมอนั่น เมื่อเขาไม่สนใจพี่ เราก็ไม่ต้องไปคิดถึงเขาอีก!” เศวยาตะลึงนิด แววตากระพริบเล็กน้อย เก็บอาการทันที ผลักเขาออกแล้วหันหน้าหนี “ อย่าพูดเหลวไหล ฉันไม่คิดถึงใครทั้งนั้น” “พี่!” บริวุตอ้อมมาตรงหน้าเธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความดื้อดึง “ พี่ขังตัวเองไว้ในบ้านกี่วันแล้ว มีแค่เวลาไปเอาหนังสือพิมพ์เท่านั้น ที่ยอมเดินออกจากห้อง......” หยุดชั่วครู่ เขาพูดด้วยความโกรธ “ พี่ ก็เพียงแค่ผู้ชายเองนี่! เดี๋ยวฉันจะแนะนำเพื่อนให้พี่รู้จักทันที! ชาติตระกูลฐานะทางสังคมไม่เลวไปกว่านินัทธ์นั่นแน่นอน หลังจากที่พวกเขาได้เจอพี่แล้ว ก็ได้เข้าแถวเรียงกัน รอที่จะให้ฉันนัดพี่ให้พวกเขาเชียวนะ!” เขาเพียง แต่ไม่ได้บอกกับพี่สาวว่า ใต้การโกหกที่จะนัดเดทให้กับคนพวกนั้น เค้าหลอกกินฟรีดื่มฟรีในมหาวิทยาลัยเป็นเวลานาน เศวยาเม้นปาก หัวเราะขึ้นมา ลูบใบหน้าที่อ่อนวัยเต็มไปด้วยชีวิตชีวาของน้องชาย แล้วตบออกอย่างไม่เกรงใจ “ ฉันไม่สนใจเด็กอ่อนวัย” “แต่ว่า......” บริวุตยังคิดจะเกลี้ยกล่อมเธออีก เศวยาพูดยิ้มกริ่ม “พอแล้ว ฉันไม่เป็นไร ยิ่งไม่จะเป็นจะตายเพื่อใครทั้งนั้น แค่ก่อนหน้านี้ยุ่งเกินไป เลยเหนื่อยนิดหน่อย” “จริงหรือ?” บริวุตจ้องมองเธออย่างแคลงใจ อัพเดทครั้งหน้า วันที่22 ม.ค. 2020