ตอนที่ 67 เข้าทำงาน （2）

ต๭นที่ 67 เข้าทำงาน （2） “รีบไปดูคุณมิ้นของนายเถอะ!” เศวยาไม่อยากคุยปัญหาพวกนี้อีก เลยได้ดันตัวน้องชายออกไป นาทีที่ประตูได้ปิดลง เธอพิงประตูไว้ แววตาได้หมองมัวลงอีกครั้ง ใบหน้าที่สวยสดใส สีสันได้จางหายไปทันที ทันใดนั้น โทรศัพท์ดังขึ้น เธอค่อยๆเดินไปรับสาย ปลายสายได้ส่งเสียงเปราะบางแต่ชัดเจนออกมา “เศวยา ฉันคือจารุภา” “พี่จา?” เศวยารู้สึกประหลาดใจ จารุภายิ้มแล้วพูด “มีเวลาไหม? กินอาหารกลางวันเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ กินคนเดียวรู้สึกเหงายังไงไม่รู้” มนุษย์สัมพันธ์ของจารุภาที่อยู่ในบริษัทของตระกูลวรวงศ์คุณากร เศวยาเคยได้ยินมาบ้าง ผู้ชายที่รอนัดเธอเดทคงต่อแถวยาวจากบริษัทถึงหน้าถนนใหญ่ คงไม่เหงาถึงขั้นต้องให้ตัวเองกินอาหารกลางวันเป็นเพื่อนอย่างแน่นอน รู้ว่าเธอต้องมีเรื่องอยากคุยกับตัวเอง เศวยา ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ตอบตกลงทันที เวลากลางวัน เศวยามาถึงร้านอาหารตะวันตกร้านหนึ่งข้างบริษัทตระกูลวรวงศ์คุณากร ตามเวลาที่นัดหมาย จารุภารออยู่ที่นี่ก่อนแล้ว โบกมือให้กับเธอ “เศวยา ที่นี่” ยิ้มตาหยีมองดูเศวยานั่งลง จารุภาจ้องมองซ้ำแล้วซ้ำอีก “สีหน้าไม่ดีเลย ทำไม ช่วงนี้พักผ่อนไม่ดีหรือ?” “จริงหรือ?” เศวยาลูบคลำใบหน้า ทั้งที่ได้ตั้งใจแต่งหน้าก่อนออกจากบ้านนะ ดูชัดเจนมากเลยหรือ? เห็นท่าทางมึนงงสับสนที่น่ารักของเธอแล้ว จารุภาหลุดหัวเราะออกมา ต่างจากทายาทมหาเศรษฐีหรือข้าราชการชั้นสูง เด็กสาวคนนี้กลับดูจริงใจนะ “มา กินอาหารก่อน” เศวยารู้สึกเบื่ออาหาร กินเพียงไม่กี่คำ เห็นจารุภาดื่มไวน์แดงไปไม่น้อย อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “พี่จา ตอนบ่ายพี่ยังจะต้องกลับบริษัทอยู่หรือเปล่า? ดื่มเยอะขนาดนี้ไม่เป็นไรใช่ไหม?” จารุภาโบกมือไปมา “ เธอคงไม่รู้ หลายวันมานี้แผนกประชาสัมพันธ์งานล้นมือยุ่งไม่มีหยุด ฉันไม่ดื่มเพื่อบรรเทาอารมณ์หน่อย ไม่สามารถรับมือได้แน่” เศวยาดวงตาฉายแวว เข้าใจแน่นอนว่า เธอพูดถึงอัตราการออกสื่อของนินัทธ์ที่เพิ่มขึ้นอย่างล้นหลาม เรื่องราวที่เกี่ยวกับเขา ถึงแม้อยากจะถามมาก แต่เธอก็ได้ฝืนทนเอาไว้ เสมือนดื่มเหล้าพิษดับกระหาย ยิ่งรู้เยอะ ระยะห่างระหว่างเขาก็จะยิ่งไกล หัวใจเธอได้อาลัยรักอยู่นั้น ยังคงเป็นนินัทธ์คนเดิมคนนั้น...... ดูปฏิกิริยาของเธออยู่ในสายตา จารุภา ยิ้มเบาๆ วางแก้วลง “เศวยา เธอเรียนจบหลายเดือนแล้วใช่ไหม?” เศวยาดึงความคิดที่สับสนของเธอกลับคืนมา พยักหน้า “จะสามเดือนแล้ว” “ ตอนนี้ยังไม่ได้หางานหรือ?” “อืม ก่อนหน้านั้นมีเรื่องนิดหน่อย เลยยุ่งตลอด” “เหอะๆ” จารุภายิ้มกริ่ม “ดีเลย นั้นก็มาช่วยงานฉันเลยนะ” “ช่วยพี่?” เศวยามองจารุภาอย่างสงสัย “คุณชายนินัทธ์ออกฤทธิ์เดชขึ้นมากะทันหัน ทำให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของเราเหนื่อยแทบตาย แต่ละวันเพียงแค่รับมือกับสื่อมวลชนทั้งหลายก็ปวดหัวมากพอแล้ว “จารุภาระบายความคับอกคับใจ แต่ดวงตาที่ดูเฉลียวฉลาดแฝงด้วยใยบางอย่าง “คนในแผนกประชาสัมพันธ์ จะว่าน้อยก็ไม่น้อย จะว่ามากก็ไม่มาก มีหน้าที่ใครหน้าที่มัน คนพวกนั้นปกติถูกฉันตามใจมากเกินไป ขี้เกียจนัก ไม่มีใครยอมรับมือกับสถานการณ์ที่ยุ่งยากนี้ “ จ้องมองเศวยา เธอยิ้มอ่อนๆแล้วพูด “ฐานะของคุณนินัทธ์พิเศษ ฉันอยากหาผู้ช่วยที่รับผิดชอบเรื่องการประชาสัมพันธ์ทั้งหมดของเขา ตามที่เธอได้รู้จักตัวเขามา ไม่มีใครจะเหมาะสมได้มากกว่าเธออีกแล้ว ว่ายังไง สนใจไหม? เศวยาหัวใจกระตุกวูบ เธอไม่มีหนทางเข้าถึงนินัทธ์เสียที นี่อาจเป็นโอกาส ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็สามารถอยู่ข้างเขาอย่างเปิดเผยถูกต้อง คิดเพียงชั่วครู่ เธอเงยหน้าขึ้น มองทางจารุภา “พี่จา พี่กำลังช่วยฉันอยู่เหรอ?” จารุภาระบายยิ้ม พูดคุยกับผู้หญิงที่ฉลาดสะใจจริงๆ เธอไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป สารภาพตรงๆ “ฉันช่วยคุณนินัทธ์ต่างหาก” เศวยายกคิ้ว รอฟังต่อ จารุภากระพริบตา พูดขึ้นลอยๆ “สิบสามปีที่แล้ว ฉันเพิ่งเข้าบริษัทใหม่ๆ วันแรกของการทำงาน ก็ถูกส่งไปรับคนนอกบริษัท...... หลังจากนั้นฉันถึงได้รู้ว่า เขาคือลูกชายของเจ้านาย” ถอนหายใจขึ้น เธอพูด “ฉันไม่สามารถลืมเหตุการณ์ในวันนั้นได้ โรงพยาบาลจิตเวชนั่นไม่ใหญ่มาก แต่ด้านในกลับขังผู้ป่วยไว้จำนวนไม่น้อย คำตำหนิของพยาบาลนั้นไม่มีที่สิ้นสุด......หน้าต่างในห้องผู้ป่วยถูกตอกด้วยเหล็ก ดูแล้วเหมือนกับกรงสัตว์ คุณนินัทธ์ในตอนนั้นก็ได้นั่งอยู่ในนั่น ไม่ขยับเขยื้อน......เฮ้อ เด็กผู้ชายที่งดงามเพียงนั้น ดูแล้วทำให้คนเจ็บปวดใจเสียจริง” เธอเงยหน้า มองเข้าไปในแววตาที่ปวดร้าวของเศวยา ยิ้มขึ้น พูดตรงไม่อ้อมค้อม “ ฉันรู้ว่าคุณชนิดพไม่ชอบเขา ฉันก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับเจ้านายฉัน แค่ช่วยเขาเท่าที่ฉันสามารถช่วยได้เท่านั้น มีเธออยู่ ฉันก็จะวางใจได้มาก ความจริงใจซื่อตรงของเธอ ทำให้เศวยาละทิ้งความระแวงทั้งหมด เธอยิ้มเบาๆ แววตาลุกเป็นไฟ “พี่จา ฉันยอมรับงาน” จารุภายิ้มขึ้น “พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า ไปรายงานตัวที่ฝ่ายบุคคล” “อืม” มองดูเงาด้านหลังที่เศวยาจากไป จารุภายกไวน์แดงขึ้น จิบเบาๆ แววตาทรงเสน่ห์ของเธอมองต่ำลง เธอสามารถช่วยได้ ก็แค่มีเพียงสิ่งเหล่านี้เท่านั้น วันถัดมา เศวยามาถึงบริษัทของตระกูลวรวงศ์คุณากร เงยหน้าขึ้นมองอาคารสูงตระหง่านคู่ก้อนเมฆ ดวงตาที่ดูสับสนหรี่เล็กน้อย นินัทธ์แค่อยู่ในนี้เอง หลังจากผ่านไปหลายวัน ในที่สุดเธอก็สามารถเห็นเขาอีกครั้ง ไม่ได้ตื่นเต้นตามที่คาดไว้ ประหม่าเสียมากกว่า คนที่เธอต้องเผชิญหน้า ไม่ใช่นินัทธ์คนเดิมในอดีตอีกต่อไป แค่เป็น......เขาที่เหมือนคนแปลกหน้า เติมพลังให้กับตัวเอง เธอกำลังจะเดินเข้าไป รถกันกระสุนสีดำที่คุ้นเคยค่อยๆเคลื่อนมาช้าๆ เมื่อเห็นรถคันนี้ เศวยานิ่งอึ้ง เท้าหยุดก้าวเดินอย่างควบคุมไม่ได้ สายตาจ้องมองไปที่กระจกรถ แม้ว่าจะไม่สามารถมองผ่านกระจกสีดำ แต่เธอรู้ว่า คนข้างในสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เอฟมองเห็นเศวยาด้วยสายตาแหลมคม ลังเลชั่วครู่ ค่อยๆเอ่ยปาก “คุณนินัทธ์ คือคุณเศวยา” สายตาเย็นชาของนินัทธ์ แค่มองข้ามตัวเธอไปอย่างลอยๆ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเพิ่งอีก เสมือนว่า เขาปฎิบัติกับคนทุกคน เรื่องทุกเรื่อง ล้วนไม่สนใจ ไม่กลัดกลุ้มอีกต่อไป เขาเลือดเย็นแข็งแกร่งจนไม่มีอะไรสามารถทำลายได้ เอฟเหลือบมองจากกระจก ไม่ได้พูดอีก รถจอดลง นินัทธ์ผลักประตูลงมา เศวยายืนอยู่ที่เดิม วินาทีที่ได้เห็นเขา หัวใจเต้นระรัวกะทันหัน หน้าอกเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ลึกลับบอกไม่ถูก! หลายวันที่ผ่านมานี้ ได้เห็นเขาอีกครั้ง เธอเพิ่งรู้ตัวอย่างเหลือเชื่อ ไม่ว่านินัทธ์จะเปลี่ยนไปยังไง ไม่ว่าในสายตาเขายังจะมีเธอหรือไม่ เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อชายคนนี้อีกต่อไป เธออาลัยความรักความโปรดปรานที่เขาให้กับเธอในแต่ก่อน เธอรู้แล้วว่า เธอเช่นนี้ ไม่ใช่อย่างที่เขาต้องการ