ตอนที่ 68 นี่ไม่ถูกตามหลักการ（1）

ต๭นที่ 68 นี่ไม่ถูกตามหลักการ（1） นินัทธ์ไม่ได้เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่ายพร้อมกางเกงขายาวสีดำอีกต่อไป แต่คือสูทสีดำที่ดูสง่า หล่อคมกดอารมณ์ แล้วยังดูลึกลับ สายตาที่เย็นชาเล็กน้อย ไม่แม้จะเหลือบมองเธอ ผ่านเธอไปอย่างเฉยเมย เดินตรงเข้าไปในอาคารบริษัท ช่วงเวลาที่เขาเดินผ่านข้างกาย เศวยากัดริมฝีปากไว้แน่น ฝืนทนไว้ที่จะไม่ไปคว้ามือเขาไว้ เธออยากถามมาก นินัทธ์ คุณลืมฉันแล้วหรือ? ในหัวใจของคุณในสายตาของคุณ จะไม่มีฉันอีกต่อไปใช่ไหม? หัวใจเจ็บจริงๆ เธออยากปกปิดยังไม่ทัน มีเพียงแกล้งทำเป็นว่าแข็งแกร่ง ตรงหน้าตึกใหญ่ที่มีผู้คนไปมานี้ ไม่ให้ตัวเองล้มลงไป “คุณเศวยา” ไม่รู้ว่าเอฟมาตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาที่เย็นฉ่ำจ้องตรงมาที่เธอ เศวยาหายใจเข้าลึกๆ ส่งยิ้มให้เขา “เอฟ ไม่เจอหลายวันนะ” เอฟพยักหน้า แล้วตามต่อ “คุณมาหาคุณชายนินัทธ์หรือ?” เศวยาส่ายหน้า ยิ้มขึ้น “ต่อไป ฉันจะทำงานที่นี่” เอฟตะลึงเล็กน้อย หยุดชั่วครู่ถึงพูดต่อ “บางครั้ง คุณนินัทธ์เพียงแค่ต้องการเวลา” “ฉันเข้าใจ” เศวยายิ้มสดใสกว่าเดิม “ฉันจะรอ” เอฟจ้องลึกไปที่ผู้หญิงสดใสคนนี้ คำขอบคุณคำนั้น สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา ขอบคุณเธอที่ไม่ทอดทิ้งไม่จากไป บอกลาเอฟ เศวยารวบรวมความกล้าหาญ ก้าวเข้าสู่ตึกใหญ่ มาถึงฝ่ายบุคคล รายงานตัวได้อย่างราบรื่นมาก จากนั้นก็ไปรายงานตัวที่ห้องทำงานของจารุภา “ผู้จัดการจารุภา” จารุภากำลังก้มหน้าทำงานอยู่ในกองเอกสาร เห็นเป็นเธอ เหมือนว่าดูโล่งอก “เศวยา ในที่สุดเธอก็มานะ” ผลักเอกสารร่างการประชาสัมพันธ์ต่าง ๆ บนโต๊ะออก เธอลุกไปชงกาแฟสองแก้ว ยื่นให้เศวยาหนึ่งแก้ว “ผู้จัดการอะไรกัน ปกติเรียกยังไง ตอนนี้ก็เรียกอย่างนั้นแหละ!” เศวยายิ้มเบาๆ รับแก้วต่อ “นี่คงเป็นเนื้อหางานที่พี่จาจัดเตรียมไว้ให้ใช่ไหม” จารุภาพูดดูเหมือนจะหัวเราะ “ร้อนอกร้อนใจที่จะไปข้างคุณนินัทธ์ขณะนี้เชียว? เหอะๆ เธออย่าลืมนะ เธอคือคนในแผนกประชาสัมพันธ์ของเรานะ” เศวยาเพียงแค่ยิ้มเบาๆ ในดวงตาพาดผ่านความขมขื่น แม้ว่าจะหายวับไปในพริบตาเดียว แต่ก็ยังถูกจารุภาจับได้ต่อหน้าต่อตา วางแก้วกาแฟลง เธอเลือกหนึ่งฉบับจากกองต้นฉบับร่าง “นี่คือวันมะรืนนี้จะส่ง เธอเอาไปดู ที่ไม่เหมาะสมแก้แล้วค่อยส่งกลับมาให้ฉัน แล้วอีกอย่าง เนื่องจากเธอได้รับผิดชอบของคุณชายนินัทธ์โดยตรง เธอก็ตามอยู่ข้างกายเขาสักพักแล้วกัน ทางนั้นฉันได้บอกไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอสามารถไปได้เลย มีอะไรไม่เข้าใจ มาหาฉันได้ทุกเมื่อ” เศวยารับเข้ามา พยักหน้า หันหลังจะออกไป จารุภาเรียกเธอหยุดอีกครั้ง “ถ้าหาก เจอเรื่องไม่สบายใจ ประตูห้องทำงานบานนี้ของฉัน เปิดให้เธอทุกเวลา” เศวยามองเธออย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณนะ พี่จา” เนื่องจากถูกบังคับโดยกระแสสังคมและแรงกดดันจากกรรมการผู้อาวุโส ชนิดพได้ให้ตำแหน่งรองผู้จัดการใหญ่แก่นินัทธ์ แค่เป็นเพียงตำแหน่งลอยเท่านั้น ตราบใดที่นินัทธ์แสดงความผิดพลาดเพียงน้อยนิด ก็สามารถถีบเขาลงมาได้ทุกเวลา เศวยาออกจากแผนกประชาสัมพันธ์ มาถึงชั้นสิบห้า หาผู้ช่วยพิเศษของนินัทธ์ก่อน เมื่อได้เจออีกฝ่าย เธอประหลาดใจมาก “พนิต?!” พนิตในชุดสูทสง่า ผมเรียบร้อย แว่นตากรอบทองอยู่บนจมูก เป็นเหมือนคนมีระดับ เห็นคือเศวยา เขาก็ประหลาดใจไม่เบา “เศวยา คนที่แผนกประชาสัมพันธ์ส่งมาคือเธอหรือ?” “อืม” เศวยาพยักหน้า แล้วถามขึ้นทันที “นายทำไมมาอยู่ข้างกายนินัทธ์แล้ว? เอ้อ ถูกแล้ว เขาไม่ใช่ได้มอบหมายภารกิจหนึ่งให้คุณเหรอ?” พูดถึงเรื่องนี้ พนิตอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจนัก “ภารกิจที่คุณนินัทธ์มอบให้ ฉันทำสำเร็จอย่างราบรื่นแล้ว!” นำเงินทุนที่คุณชายนินัทธ์มอบให้ เพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า ในระยะเวลาสั้นๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถทำได้ นอกจากเขา พนิต! คิดถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะภาคภูมิใจ “ที่แท้อย่างนี้นี่เอง นั้นยินดีด้วยนะ” เศวยาพูดอย่างจริงใจ พนิตเป็นผู้ช่วยที่เธอเลือกให้นินัทธ์ ความสามารถของเขาไม่มีข้อสงสัย ไม่ช้าก็เร็วมันก็จะเปล่งประกาย “อ้อ ถูกแล้ว!” พนิตถามขึ้นมาทันที “ทำไมเธอก็เข้าบริษัทของตระกูลวรวงศ์คุณากร ความสัมพันธ์ของเศวยากับนินัทธ์ พนิตยอมรับโดยปริยายตั้งนานแล้ว คุณนินัทธ์นั้นทั้งเก็บทั้งซ่อนเธอไว้ กลัวว่าใครจะขโมยไป ทำไมถึงยอมปล่อยให้เธอเข้าไปในบริษัทดั่งถ้ำหมาป่าแห่งนี้ได้นะ? เศวยาพูดอย่างหลีกเลี่ยงประเด็นสำคัญ “อยู่บ้านเฉยๆน่าเบื่อ เลยอยากออกมาทำงาน” พนิตก็ไม่ใช่คนที่อยากรู้อยากเห็น โดยเฉพาะเศวยาเป็นผู้มีพระคุณของเขา ถ้าไม่มีเธอ เกรงว่าตัวเองยังคงฝังตัวอยู่ในกองหนังสือ เพื่องานราชการที่ไม่ได้สนใจเลย ต้องอ่านอย่างสุดชีวิต เขาแนะนำเนื้อหาการทำงานให้เธออย่างกระตือรือร้น เธอเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ ถือเป็นตำแหน่งพิเศษ ถึงจะเป็นคนของคุณชายนินัทธ์ อย่างน้อยก็ต้องแสดงการกระทำหน่อย สำหรับจะทำหรือไม่นั้น นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ เศวยาฟังด้วยความตั้งใจมาก และยังถามคำถามที่เกี่ยวข้องมากมาย พนิตเพิ่งสังเกตได้ว่า เธอไม่ได้มาเพื่อฆ่าเวลาแค่นี้แน่นอน หน้าที่ของเศวยา ก็คือการสร้างและรักษาภาพลักษณ์ที่ดีของนินัทธ์ การรับมือกับกรณีฉุกเฉินเร่งด่วน นอกนั้นก็คือเขียนแบบร่างประชาสัมพันธ์ ก็ไม่มีเรื่องอื่นอีก เนื่องจากระยะนี้นินัทธ์ออกสื่อบ่อยครั้ง ช่วงเวลาที่เขาเพิ่งเข้าบริษัทนี้ ถือเป็นช่วงเวลาที่ละเอียดอ่อนมากที่สุด จารุภาได้รับสั่งอย่างชัดเจน ตราบใดที่นินัทธ์ออกไปข้างนอก เศวยาต้องตามไปทุกที่ทุกเวลา “พอแล้ว ทั้งหมดก็จะประมาณนี้ “ พนิตดื่มน้ำให้คอชุ่ม แล้วยิ้มพูดขึ้น “ฉันก็เพิ่งได้รับคำสั่งจากคุณนินัทธ์ มาถึงบริษัทก่อนเธอไม่กี่วันเอง เรามาปรับตัวพร้อมกันดีกว่า!” เศวยายิ้มเล็กน้อย “อืม” “เศวยา คุณควรเข้าไปทักทายคุณนินัทธ์แล้วมั้ง?” พนิตพูดขึ้นมา ยังกระพริบตาส่งให้เธอ “เดาว่าคุณนินัทธ์รอตั้งนานแล้ว” เศวยาหายใจถี่ๆ สีหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เงยหน้ามองไปที่ประตูห่างไม่กี่เมตรนั้น ทั้งที่เขาใกล้อยู่แค่เอื้อม แต่ระยะห่างระหว่างคนสองคน กลับยิ่งห่างเหินเรื่อยๆ พนิตจ้องมองเธออย่างสงสัย “ เศวยา เป็นอะไร?” “ไม่เป็นไร” เศวยาดึงสติ ยิ้มเบาๆ “ฉันไปตอนนี้” ทันทีที่หันหลังกลับ รอยยิ้มจางไป เดินช้าๆสู่ทางประตูใหญ่ที่ปิดแน่นนั้น เคาะประตู ไม่รอคำตอบจากข้างใน เธอผลักออกทันที ไม่ใช่ว่าเธอลืมที่จะมีมารยาท แต่กลัวว่าจะรอคำตอบไม่ได้